บุญของคุณพ่อ...

          บนถนนหนทางค่อนข้างเงียบเหงา แม้จะเป็นใจกลางเมืองใหญ่ของศูนย์๋กลางภาคอีสาน แต่ก็มีแต่ถนนโล่งไปถนัดตา  วันศุกร์วันที่ทุกคนกระวีกระวาดในการทำงานให้เสร็จไม่ต้องค้างคาอะไรไว้ เพื่อที่จะหยุดอยู่กับครอบครัวหากิจกรรมดีทำร่วมกันในวันพักผ่อน..

รถราบางตากว่าที่เคยเป็น อาจเป็นเพราะหลายๆ คนมุ่งหน้าเดินทางไปคารวะสังขารของหลวงตามหาบัวกัน  ในโรงพยาบาลก็เช่นเดียวกัน ผู้ป่วยและผู้เยี่ยมไข้ก็น้อยลง ไม่พลุกพล่านเหมือนหลายวันที่ผ่านมา พนักงานแต่ละส่วนทำงานกันอย่างสบาย ไม่เร่งรีบทำงานแข่งกับเวลาเหมือนเช่นทุกวัน..

วันนี้เป็นวันพระอีกวันหนึ่งซึ่งได้นัดแนะกับส่วนงานพลังใจ เป็นเพื่อนยามใจป่วย ของบรรดาผู้ป่วยและญาติผู้ติดตามมาเฝ้าไข้.. หลายเรื่องราวที่เราคุยกัน สร้างบรรยากาศความสดชื่น และได้แง่คิดอะไรมากมายเกี่ยวกับชีวิตและความเป็นไป หลังจากที่ได้รับเรื่องเพื่อนใหม่ที่ก้าวเข้ามาอย่างไม่ตั้งใจแล้วก็มี

หลังจากที่พูดจากภาษาใจกันได้พักใหญ่ก็ กลับออกมาเยี่ยมผู้ป่วยรายหนึ่ง ซึ่งเป็นพ่อใหญ่ของบ้าน  ทราบได้จากญาติมาเยี่ยมรายรอบเตียงคนไข้มากมาย ด้วยความห่วงใยในสุขภาพและอยากจะมาให้กำลังใจ.. คำนิมนต์ของธิดาจึงทำให้ขัดเสียไม่ได้ ด้วยเกรงว่าจิตจะเสีย เพราะบุคคลอันเป็นที่เทิดทูนยิ่งอย่างหลวงตามหาบัวท่านมรณะภาพได้ไม่เท่าไหร่ แต่แล้วอีกไม่นานเท่าไหร่บุคคลอันเป็นที่เคารพยิ่งเท่าชีวิต กำลังจะจากไปอีกท่านหนึ่ง สร้างความสับสนงุนงงให้กับชีวิตเป็นอย่างมาก..

ภาพของชายชรานอนหลับเสียงกรนพอได้ยินชัดอยู่บนเตียงในห้องศัลยแพทย์อีกด้านหนึ่งของของสนทนาเมื่อก่อนหน้านี้.. ทำให้ผู้เป็นภรรยาและบุึตรธิดาใจเสียเป็นยิ่งนัก ด้วยอาการตั้งแต่อยู่ที่บ้าน แต่ท้ายที่สุดก็มานอนพักผ่อนในห้องพักผู้ป่วย...

ผู้เป็นแม่น้ำตาคลอนัยน์ทั้งสองข้าง เกรงว่าสามีสุดที่รักจะจากไปด้วยยังไม่ได้สั่งลากันไว้ สีหน้าและแววตาเหมือนเป็นทุกข์แทนสามีสารพัดเรื่อง.. ใจไม่อยู่กับร่องกับรอย แต่เมื่อได้เห็นหน้าเข้าจริงๆ แล้ว อาตมาจึงใช้อุบายเรียกคนไข้ด้วยความคุ้นเคย เหมือนรู้จักกันมาก่อน สร้างความประหลาดใจให้กับญาติพี่น้อง และบุตรธิดา ภรรยา เป็๋นอย่างมาก เสียงเรียกชื่อและกระเซ้าผู้ป่วยเหมือนเป็นญาติอีกคนหนึ่ง ทำให้ได้รับการตอบรับจากผู้ป่วยที่นอนสบาย..อย่างเลี่ยงไม่ได้

สิ่งที่ทำให้เห็นเหมือนจะสอนทุกคนเสมอว่า ความตายอยุ่ใกล้ตายเสมอ ความตายเป็นเพื่อนแท้ที่อยู่ปลาย่ทางของชีวิต ที่เราทุกคนต่างพากันหลีกหนีความจริง.. แสร้งทำไม่เห็นความตาย รับไม่ได้ รังเกียจรังงอนเกี่ยวกับการพลัดพรากที่ยาวนาน

แรงเขย่าแขนและตบที่มือของผู้ป่วยเบาๆ และบ่อยๆ ทำให้ได้รับการตอบรับจากคนที่นอนบนเตียงอย่างช้าๆ  สลับกับเสียงเรียกบ่อยขึ้น.. จนได้เห็นพัฒนาการในการสื่อสารจากผู้เรียก.. ใช่คนไข้ยังไม่ตาย ยังมีสติดีกว่าที่เราคิด..

"สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นแล้ว..."

ความลังเลของบุตรสาวที่จะไปกราบสังขารของพระสุปฏิปันโน กับดูแลพ่อแท้ๆ ที่กำลังนอนป่วยอยู่  ซึ่งยังเสียดายที่จะไปร่วมกราบสังขารและอนุโมทนาบุญ แต่ลืมไปว่าอรหันต์อีกคนหนึ่งของเราที่อยู่บ้านเดียวกันกำลังจะละลาจากโลกนี้ไป.

บุญของญาติพี่น้องและบรรดาลูกที่คนไข้มีอาการตอบกลับบทกระเซ้าจากพระผู้มาโปรดข้างเตียง  อาจจะเป็นเพราะชื่อเล่นของผู้ป่วยเอง "บุญ" ทุกอย่างจึงเป็นบุญ.. 

การขวนขวายในทานกุศลจากบรรดาบุตรจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทุกวิถีทางที่จะให้ผู้ที่เป็นพ่อได้อยู่เป็นขวัญกำลังใจต่อไป.. การปรับอารมณ์และความเข้าใจในการดูแล เยี่ยมไข้ และรับสภาพในอาการของผู้ป่วยนั้น ต้องเสริมกำลังใจซึ่งกันและกันอยู่เรื่อยๆ เพราะคนที่ยังอยู่ สำคัญกว่าผู้ที่กำลังจะไป.. แม้ไร้ทางเยียวยาก็ตาม

การใช้ความรู้สึกหรือจิตใจในการเยียวผู้เยี่ยมไข้ด้วยกันเองก็ยิ่งสำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าการดูแลผู้ป่วยที่มีค่าที่สุดในชีวิต.. ความเป็นจริงและความเป็นไปของผู้ป่วยซึ่งกำลังจะถึงทางตันในการรักษา และรอการดับไปของจิตวิญญาณล่วงลับไปด้วยความสงบ นั่นคือหน้าที่ของคนรอบข้าง ไม่ใช่เพียงแต่นายแพทย์หรือพยาบาลผู้ดูแลประจำหวอดนั้นๆ..

ความรู้สึกที่ดีซึ่งมีให้กันตลอดเวลา แม้แต่ยามป่วยเล็กน้อย หรืออุบัติภัย อะไรก็แล้วแต่ คำพูดเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในการที่จะช่วยให้ผู้ป่วยมีกำลังใจที่จะคงอยู่ หรือจากไปด้วยอาการสงบ ไม่มีเรื่องราวใดๆ ติดค้างในใจ ปลดปม หรือบางเรื่องที่ไม่สามารถให้คำตอบได้ ให้กระจ่าง และสว่างในจิต เพื่อไปสู่ภพภูมิที่ดีกว่า นี่คือหน้าที่ของผู้เยี่ยมไข้สมัยใหม่..

[คิม นพวรรณ]

นมัสการเจ้าค่ะ

พระคุณของพ่อ แม่ หรือทุกคนที่มีพระคุณต่อเราควรยกย่องและตอบแทนดูแลนะเจ้าคะ  และกำลังใจสำคัญที่สุดเป็นสุดยอดของน้ำใจเจ้าค่ะ

[กอซาง (จิต วิญญาณ)]

ถูกต้องที่สุดเจ้า เจริญพร