หลายวันจาก หลายวันผ่าน ยิ่งเนินนานกลับยิ่งเห็น...สังคมหนึ่ง ตัวตนหนึ่ง วางตนหนึ่ง เสมือนเพื่อนที่คุ้นชิน คุ้นตา และคุ้นใจ ทำทุกอย่างเพียงเพราะใครนั้นเรียกร้อง หรืออาจด้วยใจที่ผูกพันและพันผูก แต่บางครั้งการนำตนเข้าสังคม...กลับถูกมองถูกตีค่า...ว่า “เพียงเศษดิน” คำพูดหนึ่งยังสะท้อนก้องหูอยู่ บอกให้รู้ถึงความเปลี่ยนไปเปลี่ยนแปลงของ “เพื่อนแท้”
เคยทบทวนตนถึงบันทึกที่เคยเขียน ว่าอย่าตีค่าคนแค่ตรงนั้น หรือตรงนี้ เช่นที่บันทึก "สิ่งที่ค้นพบ...จากภาพวาด" สิ่งที่เราไม่เห็นซึ่งตัวตน อย่ามองคนในเชิงลบกันอีกเลย บางครั้งกลับมามองตนจากผู้คนที่รายล้อมอยู่รอบกาย เพื่อเป็นฐานในการประเมินตน นกตัวหนึ่งบินร่อนรอนแรมมาจากไกล เข้าฝูงใหญ่ในสังคมอุดมด้วยปัญญา มีอาหารให้จิกกินและพร้อมจะแลกเปลี่ยน เพื่อเพิ่มพูนความรู้สู่ปัญญา แต่ไฉนนกบางตัวถูกตีค่ามาเพียงเพื่อจะ “จับ...จอง...เกาะ...กิ่งไม้สูง” จึงได้คิดทบทวนในคืนมืด...ว่าที่แท้สังคมมองคนที่ตรงไหน?
“หนึ่งครั้งที่เราตวัดปลายปากกา...เราเคยทบทวนกันบ้างใหม?...ว่าเราได้สูญเสียเพื่อนไปกี่คน?”
ถ้าเป็นการเข้าใจผิด ก็ไม่ควรจะคิดอะไร เพื่อนแท้ไม่มีวันจะจากไป ถ้าใจยังคิดตรงกัน
ขอบคุณคุณ "พี่ชายขอบ" กับการให้ "กำลังใจ"
ไม่มีนกตัวไหนคิดจะหักปีกตัวเองแน่ค่ะ
เพียงแต่บางเสี้ยวอารมณ์...ของความคิด
แต่เมื่อสลัดมันออกไปได้...ก็สุข
ด้วยการมองโลกแห่งความเป็นจริง
ว่าสังคม...ประกอบด้วยผู้คนมากมาย
ใครเลยจะคิดเหมือนเรา...เรา ฤ จะคิดเหมือนใคร
หากแต่สติ "นิ่ง" จริง ๆ...จึงเข้าใจคน และอารมณ์ของตน
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการให้ข้อคิดค่ะ
คุณ "พี่ชายขอบ" มักจะเป็นเช่นนี้...เช่นนี้...และเช่นนี้ทุก ๆ ครั้ง ขอบคุณอีกรอบ
เวลาอ่านบันทึกของพี่ Vij ต้องอ่านไปหลับตาไปครับ
เพราะตัวหนังสือที่ถ่ายทอดออกมาสามารถสร้างจินตภาพอย่างน่าอัศจรรย์ครับ
ขอบคุณ...คุณไม่แสดงตน ค่ะ ที่มาให้กำลังใจ "เพื่อนแทน" อย่างไรก็คงจะเป็นเพื่อนแท้อยู่ในใจตลอดไป
น้องนิว...คนสวย ขอบใจมากจ๊ะที่เข้ามาให้กำลังใจ...พี่จะจำคำสอนของน้องนิว...เอาไว้ให้ขึ้นใจเลยค่ะ
คุณน้อง "ปภังกร" ค่ะ เวลาอ่านบันทึกพี่อย่าหลับตาสร้างจินตภาพนานนะคะ พี่กลัวว่าน้องจะหลับลืมค่ะ (แซว...ค่ะ)
ขอบคุณ "พี่เม่ย" ค่ะ สำหรับคำสั่งสอน ชอบจังค่ะ
"ใครจะว่าอย่างไร ช่างเขา...ก็ใจเขา
เราก็ทำไปอย่างเรา เหตุเพราะ...เป็นใจเรา"
ขอบคุณ "คุณ ศุภลักษณ์" มิตรใหม่ที่นำสิ่งดี ๆ มาฝาก...จะพยายามทำให้ทุกข์น้อยที่สุดค่ะ
เมื่อไหร่ที่เราทุกข์มาก สุขก็จะน้อย
เมื่อไหร่ที่เราทุกข์น้อย เราก็จะสุขมาก
ขอเป็นกำลังใจให้คะ..กำลังใจที่ยิ่งใหญ่ น่าจะอยู่ในจิตใจของตนเองมากกว่า
ขอบใจ...น้องสาวคนสวยอีกครั้งค่ะ
ตอนนี้พี่เก็บกำลังใจ...ไว้ในใจ ล็อคไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ
จะไม่ให้ออกไปเพ่นพ่านแถวไหนอีกแล้วจ้า...
มีอะไร..ไม่สบายใจหรือเปล่าคะ...
ท้อได้...แต่ก็ต้องลุกเดิน...เพราะยังมีลมหายใจ...
...
คนเรามักลืม...ลมหายใจ "ตน"..เสมอ
ขอบคุณ Dr.Ka-Poom ค่ะ...ที่เข้ามาถามไถ่ความเป็นไป
เมื่อได้สลัดความคิดที่ทำให้เราไม่สบายใจทิ้งไปได้
เราก็จะรู้สึกสบายใจ...ทุกอย่างอยู่ที่ความ "เข้าใจกัน"
เห็นด้วยค่ะ "คนเรามักลืม...ลมหายใจ "ตน"..เสมอ"