หลายวันจาก หลายวันผ่าน ยิ่งเนินนานกลับยิ่งเห็น...สังคมหนึ่ง ตัวตนหนึ่ง วางตนหนึ่ง เสมือนเพื่อนที่คุ้นชิน คุ้นตา และคุ้นใจ ทำทุกอย่างเพียงเพราะใครนั้นเรียกร้อง หรืออาจด้วยใจที่ผูกพันและพันผูก แต่บางครั้งการนำตนเข้าสังคม...กลับถูกมองถูกตีค่า...ว่า “เพียงเศษดิน” คำพูดหนึ่งยังสะท้อนก้องหูอยู่ บอกให้รู้ถึงความเปลี่ยนไปเปลี่ยนแปลงของ “เพื่อนแท้”
เคยทบทวนตนถึงบันทึกที่เคยเขียน ว่าอย่าตีค่าคนแค่ตรงนั้น หรือตรงนี้ เช่นที่บันทึก "สิ่งที่ค้นพบ...จากภาพวาด" สิ่งที่เราไม่เห็นซึ่งตัวตน อย่ามองคนในเชิงลบกันอีกเลย บางครั้งกลับมามองตนจากผู้คนที่รายล้อมอยู่รอบกาย เพื่อเป็นฐานในการประเมินตน นกตัวหนึ่งบินร่อนรอนแรมมาจากไกล เข้าฝูงใหญ่ในสังคมอุดมด้วยปัญญา มีอาหารให้จิกกินและพร้อมจะแลกเปลี่ยน เพื่อเพิ่มพูนความรู้สู่ปัญญา แต่ไฉนนกบางตัวถูกตีค่ามาเพียงเพื่อจะ “จับ...จอง...เกาะ...กิ่งไม้สูง” จึงได้คิดทบทวนในคืนมืด...ว่าที่แท้สังคมมองคนที่ตรงไหน?
“หนึ่งครั้งที่เราตวัดปลายปากกา...เราเคยทบทวนกันบ้างใหม?...ว่าเราได้สูญเสียเพื่อนไปกี่คน?”
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย Vij ใน psychology
หมายเลขบันทึก: 42913, เขียน: 2006-08-06 08:33:45+07:00 +07 Asia/Bangkok, แก้ไข, 2012-04-15 01:28:29+07:00 +07 Asia/Bangkok, สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการ, ความเห็น: 20, อ่าน: คลิก
ชายขอบ
อยู่ต่อไปนะใน GotoKnow.Org
จริง ๆ ที่นี่นกทุกตัวมีอิสระ อย่างเสรี
เมื่อเราตีความเพื่อหักปีกตัวเอง
เราก็จะเป็นนกปีกหัก
แล้วเราจะหักหักปีกของตนทำไม
เพื่อตัดสินอิสระแห่งตน...เสียซิครับ
เข้มแข็งและอยู่ต่อไป
เจ้านกน้อย ขอให้อยู่อย่างอิสระและเสรี