หนังจบแต่เราไม่จบ

ชอบหนังเรื่องไหนกันบ้างคะ :)

หนังจบแต่เราไม่จบ

Ithaca : 01-18-11

             หนังหลายเรื่องที่ดูจบไปแล้วแต่เรายังจำ เราเป็นคนที่ให้โอกาสหนังทุกเกรด เพราะหลายครั้งอะไรเล็กๆน้อยๆ ที่เหลือไว้ในใจเรามาจากหนังเล็กๆ แสนจืดชืดนี่เอง ดูไปหลับไปสะดุดโครมเข้ากับหนึ่งประโยคก็คุ้มค่าไม่เลวนะ ส่วนหนังดีๆ ก็แน่นอนอยู่แล้วว่ามักจะมีอะไรพิเศษประทับใจ เรื่องของเรื่องคือไอ้ที่เราประทับจำไว้ในใจมักจะประหลาดกว่าชาวบ้านเนี่ยสิ เอามาอ้างอิงทีไรเพื่อนงงกันถ้วนหน้า มันซ่อนอยู่ในหลืบไหนของหนังหรือเธอจ๋า ไม่ทราบว่ามีปัญหานี้กันบ้างมั้ยคะ

 

 

             อย่างบางครั้งที่ความรู้สึกพิเศษที่ได้รับตลอดเวลาเกิดดูจะไม่พอขึ้นมา ก็มักจะคิดถึงประโยคที่จำไว้จากเรื่องนี้ “Dangerous Liaisons”

 

 

“Dangerous Liaisons”

Vicomte de Valmont       : I didn’t think it was possible to love you more….but your jealousy.

                                             “ฉันไม่นึกฝันว่าจะเติมรักที่มีต่อเธอได้อีก…แต่นี่…เมื่อได้เห็นเธอหึง…หวงแหนฉัน”

 

 

 

             อิอิอิ เคยได้ยินมาเหมือนกันว่ารักที่แท้นั้นจะปราศจากข้อสงสัย ความรู้สึกนั้นมั่นคงแข็งแรง ไม่วิตกกังวลหึงหวง แต่สีหน้าและสายตาของ John Malkovich ที่มองดูสาวในอ้อมกอดตอนพูดประโยคนี้ดูลึกซึ้งจนเราอยากให้ชีวิตราบเรียบของเรามีซู่ซ่าแบบนั้นมั่ง อยากให้หวงบ้างไม่ใช่แค่ห่วง ฮ่าๆๆๆ จริงๆ แล้วท่าน Vicomte ในเรื่องเป็นคนเลวเสือผู้หญิงนะคะ ทำเลวสารพัด แต่รักที่มีต่อเธอคนนั้นเป็นรักแท้ เป็นความสุขแท้ครั้งเดียวที่ผ่านมาในชีวิต แต่ตอนจบก็เศร้านะ  ลองหามาดูกันซิคะ เป็นหนังที่ดังจากเป็น Play มาก่อน ดี๊ดีค่ะ

 

 

              มีไหมคะ บางครั้งที่รู้สึกเหมือนจะตาย อยากได้ในบางสิ่งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ หรืออารมณ์ที่ต้องสูญเสียของตาย แล้วเสียดายวิ่งเต้นเป็นบ้า จะว่าไปก็ใช่ว่าจะมองข้ามความจริง บางครั้งรู้ด้วยซ้ำไปว่าตอนจบเป็นอย่างไร รู้ว่าในที่สุดตัวเองที่พ่อแม่สั่งสอนมาให้ทรหดอดทนก็จะยอมรับความจริงได้ แต่ ณ ตอนนั้น ก็มิวายจะดิ้นรนไขว่คว้า กว่าจะรู้สึกตัว อ๊ะ อ๊ะ ฟังดูอาจเหมือนเรื่องรักคุดอย่างเดียว แต่ข้าเจ้าว่าความรู้สึกแบบนี้ใช่กับหลายๆ เรื่องนะ และดูหนังเรื่องนี้ทีไรก็เข้าใจ๊เข้าใจนางเอกในฉากนี้ทุกที

 

 

 

 “My best friend’s wedding”

George Downes   : Michael’s chasing Kimmy?

                                   “ว่าไงนะ ไมเคิลไล่ตามคิมมี่ !!!”

Julianne Potter     : Yes!

                                     “ใช่ !!”

George Downes    : You’re chasing Michael?

                                    “แล้วเธอกำลังห้อตะบึงตามไมเคิล ”

Julianne Potter      :YES!

                           “ใช่!!!”

George Downes     : Who’s chasing you….nobody, get it?

                                   “แล้วใครวิ่งตามหล่อนบ้าง ไม่มีซักคนเลยนะ ตาสว่างขึ้นมั่งยัง”

                                   There’s your answer. It’s Kimmy.

                                    “น่านแหละ เค้าเลือกคิมมี่ไปแล้วเพื่อน”

 

 

 

                  เป็นไงคะ คิดถึงฉากนี้ทีไรจะเหลียวมองด้านหลังสำรวจทุกครั้งว่าเราไม่ได้ทำบ้าอะไรอยู่ ตอนจบของหนังเรื่องนี้นางเอก Julianne มองดูคู่แต่งงาน รักพระเอกนั้นก็คงรักอยู่แต่ก็ยอมรับว่าทุกอย่างลงตัวที่สุดแล้ว เราใจหายเป็นบ้าเป็นบอต่อมาอีกพักใหญ่ เพราะชอบให้หนังจบแบบมีความสุข เพื่อนๆงงว่าเราจะอะไรนักหนา มีอีกฉากหนึ่งที่ชอบจากเรื่องนี้ ไมเคิลกับจูเลียน ล่องเรือด้วยกันเต้นรำเพลง “ของเรา” ด้วยกัน ความสุขและความทรงจำแสนดีในอดีตกลับมาเต็มหัวใจ ไมเคิลมองจูเลียนแล้วพูดว่า

 

 

Michael                 : Kimmy says if you love someone you say it, you say it right then, out loud. Otherwise the moment just passes you by.

                                 “คิมมี่พูดว่า ถ้ารักแน่แล้วอย่าเก็บซ่อนไว้เลย บอกไปให้ชัดทุกถ้อยคำ ให้เค้ารับรู้ โอกาสแบบนั้นอาจไม่มีวันกลับย้อนคืนมาอีก”

 

 

พูดจบเรือก็ลอดใต้สะพาน เงาของสะพานเหมือนบังทั้งสองคนไว้จากทุกอย่าง จูเลียนมองตอบนิ่ง แต่ก็เงียบไม่พูดอะไรเลย จนเรือผ่านใต้สะพานกลับมาอยู่ใต้แสงแดดอุ่นอีกครั้ง ใต้เงาสะพานไม่กี่วินาทีนั้นมันใช่โอกาสที่พระเอกว่าหรือเปล่านะ เราคิดแทนนางเอกว่าใช่ และจูเลียนก็เลือกจะให้มันผ่านไปเอง อาจเป็นเพราะเลือกเองเลยยอมรับความเป็นไป ปล่อยให้กองเชียร์หนังแฮ้บปี้เอ็นดิ้งอย่างเราแห้วและแห้งเหี่ยว

 

 

                    ยิ่งเขียนยิ่งมัน แต่ขอจบก่อนด้วยความรักแบบดิบๆ เพราะเรื่องสุดท้ายนี้มาจากหนังผีดิบซอมบี้ค่ะ  

                          Usually, I’m not into zombie movies.

                           “โดยปกติแล้วไม่ใช่คอหนังซอมบี้”

 

 

แต่เรื่องนี้ข้าพเจ้าชอบมาก ในเรื่องทั้งเมืองเกิดเหตุ Zombie apocalypse มีผีดิบเต็มเมือง แต่ทางการมีการจัดการเรื่องนี้อย่างเป็นระเบียบ ทุกตัวมีการลงทะเบียนและควบคุมความดุร้ายด้วยสร้อยคอพิเศษ และมีการนำไปเป็นสินค้าให้คนไปซื้อมาเป็นคนใช้ ส่วนเจ้าตัวเอกของเรื่องชื่อคุณผีดิบ “ไฟโด” ที่ Helen ฝ่าฝืนคำสั่งสามีไปซื้อมาเป็นคนใช้ คือลึกๆ แล้วสามีกลัวซอมบี้เพราะเคยโดนพ่อของตัวเองที่กลายเป็นซอมบี้ไล่กิน ฮ่าๆๆๆๆๆ น่ารักมั้ยคะ คราวนี้เจ้าไฟโดที่ว่านี้มีความพิเศษคือมีความเป็นคนเหลืออยู่มาก มากพอที่จะหลงรัก Helen เข้าให้ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ไฟโดรักเฮเลนมาก ขนาดเกิดเหตุสร้อยหลุดยังไม่กินเฮเลนเลย

 

 

 

“Fido”

เฮเลนจอดรถกระทันหัน ตกใจสุดขีดที่เห็นว่าไฟโดไม่มีสร้อยคอ

 

 

Helen Robinson   : Why don’t you eat me?

                                  “ทำไมเธอไม่กินชั้นหละไฟโด”

ไฟโดมองที่มือเฮเลนที่เอื้อมไปคว้าปืน แล้วเลื่อนไปมองหน้าเฮเลน ส่งสายตาพูดความในใจ โปรดนึกภาพหน้าดำๆเขียวๆ มีสองลูกตาซื่อใส วิบวับออดอ้อน เฮเลนมองตาไฟโด รับรู้ แล้วพูดว่า

 

 

                                  .......For goodness sake, Fido.

                                  “ให้ตายซิไฟโด”

 

 

 

Carrie-Anne Moss เล่นเป็นเฮเลน ฉากที่สองคนนี้พูดกันด้วยสายตาสุดยอดมาก สวยสุดๆ ซาบซึ้งและขำในเวลาเดียวกัน เล่นเก่งมาก พอๆ กับ Billy Connolly ที่เล่นเป็นไฟโด ที่ทั้งเรื่องไม่ได้พูดซักกะคำตามประสาผีดิบ แต่ก็ฮาสุดๆ น่ารักมาก เป็นเราก็คงอดรักไฟโดไม่ได้ เฮเลนพูดว่า

 

 

Helen Robinson        : [to Fido] I wish I would have known you before…before you died.

                                       “โธ่ ไฟโดจ๋า ฉันน่าจะได้พบเธอก่อนหน้านี้….ตอนเธอยังเป็นคนหนะ

จะไม่ให้รักไฟโดได้ไงคะ คุณสามีไม่ได้เรื่องเลย ไม่เคยสังเกตอะไรรอบตัวเลย ขนาดภรรยาท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว ท้องงี้กลมบ็อก ยังไม่เห็นเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ

 

จบแค่นี้ก่อนนะคะ ไว้ว่างๆ เรามาคุยกันเรื่องหนังสนุกๆ กันอีก สวัสดีค่ะ :)