๖๗๒.มีเรื่องให้เล่า
สมาชิกหลายท่านได้เขียนถึง "ความดี" ของ GotoKnow อ่านแล้วประทับใจ และเห็นด้วยทุกความคิดเห็น เพราะอย่างนี้ทำให้ฉันจึงต้องเป็นนัก(อยาก)เขียน นักเล่า วันนี้คิดว่าไม่มีเรื่องเขียนเล่า ฉันชอบเล่าเรื่องจริงและประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองโดยเฉพาะเรื่องของตัวเองเพราะมันเป็นข้อเท็จจริง
ตอนบ่ายวันนี้ได้นำรถไปเข้าศูนย์ตรวจซ่อมระยะหนึ่งหมื่นกิโลเมตรแรก ความจริงการใช้รถยังไม่ถึงกำหนด แต่เพื่อไม่ให้ฉุกละหุกตอนสิ้นปีหรือตอนเทศกาลปีใหม่ กลัวจะเป็นภาระหนักแก่พนักงาน
พนักงานรับรถบอกว่า "หากรอก็ต้อง ๓ ชั่วโมง" ก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันเตรียมหนังสือไป ๒ เล่มคือ "บ้านเกิด" เขียนโดยผกามาศ ปรีชา นำวัตถุดิบจากคนที่อยู่ในคุก และเขียนต้นฉบับสำเร็จที่ในคุกด้วย มาเขียนและอีกเล่มหนึ่งคือ "เราจะเดินไปไหนกัน" เขียนโดยอาจารย์ประมวล เพ็งจันทร์
ห้องพักรับรองเย็นสบาย มีน้ำดื่ม กาแฟรอต้อนรับ มุมหนังสือ Internet โทรทัศน์ และห้องสำหรับเด็กเล่นไว้บริการลูกค้า "๓ ชั่วโมงคงเป็นโอกาสดีที่จะได้นั่งอ่านหนังสือรอ" จนกว่ารถจะเสร็จ
ฉันเข้าไปนั่งและหยิบเล่มแรกมาอ่านต่อจากที่ค้าง ประมาณ ๓๐ นาที และจบลงด้วยบทบาทชีวิตที่ผกผันตามความเปลี่ยนแปลงของสังคม บ้านเมือง ที่ถูกคุกคามด้วยความเจริญที่หลั่งไหลเข้ามา
ต่อจากนั้นจึงนำเล่มที่สองขึ้นมาอ่าน "เราจะเดินไปไหนกัน" อ่านไปและคิดตามไปคิดว่า "ตัวฉันเป็นบัวประเภทไหนเสมอ" เมื่ออ่านข้อคิด สอนใจ หรือธรรมะ อ่านถึงตอน "ทางยาก ทางง่าย ทางลัด หรือเพียงแค่ในทางกลับกันของความคิด" ฉันต้องหยุดคิดนานมาก "พลังของการกำหนดความคิดให้เป็นไปในแง่บวก มันยังอ่อนเกินไป ต้องมีกระบวนการใช้ การฝึกฝน ฝึกจนกระทั่งเกิดภาวะที่ว่า ทุกชั่วขณะที่มีความรู้สึกเป็นปัจจุบันที่เมื่อได้พบเจอเข้ากับเหตุการณ์ที่เป็นจริงต่าง ๆ จิตยังสามารถเบิกบานอยู่ได้ และสิ่งที่เราเรียกว่าความคิดนี้ ยังเป็นกลไกทางความคิดที่มีต่อสถานการณ์ในอนาคต ในขณะที่ตัวความรู้สึกนั้นมันเป็นปัจจุบันขณะ"
บทเรียนได้เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว "ผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณ ๓๕ - ๔๐ ปี เดินเข้ามาเลือกนั่งหน้าโทรทัศน์ และนั่งบังคนที่นั่งอยู่ด้านหลังซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว หลาย ๆ คนมองเริ่มหน้ากัน บางคนก็ขยับหลีกไปนั่งที่ใหม่ เพราะกำลังชมข่าวพอดี ไม่เท่านั้นเขาได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูด เสียงดังลั่นไปหมดทั้งห้อง บางคนก็อมยิ้ม บางคนก็ส่ายหน้า"
ส่วนฉันนั่งมุมด้านหลังสุดจึงได้รู้เห็นเรื่องของชาวบ้านถนัดนัก สำคัญที่ฉันจะ "คิดบวก" ได้อย่างไร เมื่อมีแบบฝึกมาทดสอบจริง ๆ เช่นนี้ ฉันจึงไม่มองคนอื่น ๆ เพราะกลัวเป็นการแบ่งรับความไม่พอใจ พยายามก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่หน้าเดิมและฟังเขาเล่าเรื่องทางโทรศัพท์ได้ความรู้ว่า "การเดินทางเข้าออกชายแดนอรัญประเทศนั้นต้องทำอย่างไรบ้าง มีปัญหาอุปสรรคจะแก้อย่างไร เป็นการดีที่เขาเอื้อเฟื้อในเรื่องที่เรายังไม่รู้" ส่วนมารยาทไม่ต้องพูดถึงเพราะเป็นสมบัติของแต่ละบุคคล และฉันก็อ่านหนังสือต่อได้ในไม่นานนัก โดยไม่ได้ยินเสียงนั้นอีกต่อไป แม้ว่าเขาจะยังคุยต่อก็ตาม
ฉันพยายามถามตัวเองว่า "เราเป็นบัวประเภทไหนกับข้อคิดคำสอนข้างต้น เมื่อไรจิตจะเบิกบาน"
คำตอบที่ได้ก็คือ "อ่านหนังสือแต่ละครั้ง ไม่ว่าจะอ่านเรื่องใด ก็ได้รู้คำตอบสำหรับตัวเองว่าฉันยังโง่อีกมากมาย" เพราะในหนังสือแต่ละเล่มมีเรื่องที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนทั้งนั้น บางเล่มอ่านไม่เข้าใจต้องอ่านหลายรอบก็มี
ขอขอบคุณ GotoKnow ที่เป็นแรงบันดาลใจให้ฉันเป็นนัก(อยาก)เขียน นักเล่า และขอขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่านที่แวะเวียนมาให้กำลังใจค่ะ
ความเห็น (34)
สวัสดีค่ะพี่คิม....
ในสังคมเราเจอคนประเภทเกรงใจคนอื่นน้อยอยู่มากมาย ทั้งนี้เพราะเขาไม่รู้จัก...เอาใจเราไปใส่ใจเขา..นั่นเอง นี่พยายามคิดบวกสุดๆแล้วนะคะ
ดีนะที่พี่มีจิตมั่นคงอยู่กับหนังสือตรงหน้า ไม่อย่างงั้นอาจได้ยินต่อจากอรัญประเทศจนหลุดออกนอกประเทศไปเลยก็ได้...
ขอบคุณกับบันทึกที่เหมือนไม่มีอะไรแต่....มีอะไรให้มากมายค่ะ
ฝันดีนะคะ 
สวัสดีค่ะ
เคยมีคำพูดว่า เมื่อคน 2 คนเดินมา ถ้าคนหนึ่งเป็นคนดี อีกคนชั่ว ทั้งสองคนล้วนเป็นครูเราทั้งสิ้น ค่ะ
อย่างน้อยวันนี้คุณคิมได้ครูมาช่วยทดสอบบทเรียนที่เพิ่งอ่านทันที ถ้าเป็น meepole อาจจะต้องเดินออกจากห้องนั้นชั่วคราว
สวัสดีค่ะ คุณยายคิม
แต่ละวินาทีมีบทเรียนให้เราได้ทบสอบเสมอๆ เรื่องอย่างนี้ต้องฝึกบ่อยๆ แม้จะรู้ว่าจะต้องทำอย่างไรสุดท้ายกว่าจะรู้ตัว รู้สติ กิเลสก็พาไปไกลแล้วค่ะ...แต่อาจารย์บอกว่ายังดีที่รู้ตัว ขอให้รู้ตัวบ่อยๆเสมอๆ
บางทีคนเราก็ชอบที่จะมีความสุขกับความคิดที่พาไปแม้จะรู้ว่าไม่จีรังนะคะคุณยาย
สวัสดีค่ะพี่ครูคิม
ขอบคุณบันทึกที่ให้ข้อคิดนี้ค่ะ ในแต่ละวันเราได้เรียนรู้พฤติกรรมที่มีทั้งชวนพอใจและไม่พอใจ เป็นแบบทดสอบใจที่ดีค่ะ หนังสือที่ชื่นชอบดึงเรามาจากบรรยากาศที่ไม่น่าพึงใจได้ ในสถานการณ์ที่เราคิดว่าแย่มีสิ่งดีๆเกิดได้เสมอค่ะ
พี่คิมสบายดีนะค่ะ
สวัสดีค่ะพี่คิม
- ถ้าหากจะเปรียบไป
- สมาชิกทุกคนก็เหมือนกับหนังสือหลาย ๆ เล่ม
- บางเล่มอ่านแล้วเพลิดเพลินเจริญอารมณ์
- แล้วแต่เราจะคลิ๊กไปเปิดอ่านเล่มใด
- บางเล่มครูอิงยังไม่เคยเปิดเข้าไปอ่าน เพราะมัวแต่อ่านเล่มที่คุ้นเคย
- คิดว่า ปีใหม่นี้ คงต้องหาเวลาคลิ๊กอ่านเล่มที่ไม่คุ้นเคยเพิ่มเติมบ้างค่ะ
- บางเล่มเราเห็นเพียงหน้าปก ก็คิดว่าไม่น่าอ่าน แต่พอเปิดไปดูข้างในแล้วอาจน่าอ่านและมีเรื่องราวที่น่าสนใจก็ได้ค่ะ
- ขอบพระคุณค่ะ พี่คิมสบายดีนะคะ
สวัสดีครับคุณครูคิม,
- เพิ่งกลับจากการเอารถไปเปลี่ยนดุมรถ เหมือนกับคุณครูเลย
- รอประมาณสองชั่วโมง ที่ร้านเป็น super market ก็ยังพอเดินไปเที่ยวดูของได้
- จะนั่งนานๆก็เบื่อ เลยเดินจงกรมตามอาจารย์สอน ทีละก้าว ทีละโน็ต
- เพลินดีเหมือนกัน อยู่กับปัจจุบัน เดินไปทั่วร้าน ครับทีละก้าว ทีละโน็ต
- รู้อาการของการเดินทุกย่างก้าว
- ถ้าเดินจงกลมได้ในร้านที่มีคนเยอะแยะได้
- เดินอยู่คนเดียวยิ่งง่ายใหญ่
- ธรรมต้องอยู่กับปัจจุบัน
- อย่างที่แม่ชีนาวเธอสอนไว้
- ธรรมมันไม่ยากอย่างที่คิด
- เคยอ่าน เดินสู่อิสรภาพ ของ อ.ประมวล เพ็งจันทร์
- รู้สึกว่าอะไรมันขาดไป
- มันน่าจะจบลงด้วย อาจารย์ไปบวชไปภาวนา ในตอนจบ
- นี้เป็นความเห็นของผมครับ
- อ่านมามากแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องทำการบ้าน
- รุ่นน้องเธอบอกว่า พี่ต้องการบ้าน(ภาวนา)ทุกวัน
- เดียวมันก็ได้เองค่ะ
- ฝากรูปเห็นแล้วจะหนาวมาเผื่อให้ทุกคนดูด้วยครับ
สวัสดีค่ะน้องkrugui Chutima
เราเป็นคนแก่ที่ผ่านโลกมาแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ยังมีอีกส่วนที่ยังไม่รู้ร้อน รู้หนาวก็น่าห่วงใยในการต่อสู้และพบเจอความหลากหลายในสังคม คนที่มีภูมิต้านมาจากครอบครัวก็อาจปลอดภัยจากรูปแบบเหล่านี้ หากแต่คนที่มีภูมิบกพร่องมาจากครอบครัว เขาก็จะรับแบบอย่างเข้าเต็ม ๆ โดยไม่คิดจะแยกแยะ
คำพูดของเขาก็ดูเป็นภาษาพ่อขุนทั้งนั้นค่ะ ไม่มีเคารพยำเกรงคนที่นั่งอยู่รอบข้าง ขำดี..ดีกว่าเครียดค่ะ
สวัสดีค่ะคุณmee_pole
พี่คิมก็ต้อง "ขอบคุณสถานการณ์" นะคะที่ให้บททดสอบอย่างรวดเร็ว ทันที ทำให้มีสติขึ้นค่ะ
ทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา ล้วนเป็นครูของเราทั้งนั้นค่ะ เมื่อเจอบททดสอบหรือบทเรียนต่าง ๆ ทำให้คิดถึงตอนเป็นครูอยู่ในโรงเรียนค่ะ
ตอนนี้ได้แต่พูดเล่าฝากเพื่อนครูผ่านทางโทรศัพท์ ให้เล่าต่อบอกนักเรียน (ที่รัก) ทั้งหลายอันเป็นวัยวุ่น รุ่นเยาว์ในโรงเรียนด้วย
ขอขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนค่ะ
สวัสดีค่ะน้องnamsha
พี่คิมได้มาจากการอ่านเช่นกันค่ะว่า "ทุกข์เพราะคิด คิดทำให้ทุกข์" การเรียนรู้อยู่กับตัวเอง เหมือนเป็นการฝึกทักษะนะคะ ต้องฝึกบ่อย ๆ และผลก็เกิดขึ้นอย่างสะสมในใจของเรา ทำให้เราไม่อ่อนไหวง่าย ๆ
กิเลสของพี่คิมเกิดขึ้นในยามเช้าทุกวัน แม้สำนึกได้ก็ยังตัดไม่ขาดค่ะคือ "วันนี้ขอแต่งตัวสวย ๆ อยู่บ้านสักวัน" เพราะตอนรับราชการไปในชุดฟอร์ม จึงลืมแต่งตัวสวย ฮา ๆ ๆ ๆ แต่เรื่องของใจยังต้องฝึกบ่อย ๆค่ะ
ขอขอบคุณที่มาแลกเปลี่ยนค่ะ
สวัสดีค่ะน้องถาวร
"การคิดบวก" ในทางธรรมะ พี่คิมว่าต่างกันกับการคิดให้อภัยนะคะ จะคิดเอาประโยชน์ก็ไม่น่าใช่ พี่คิมยังต้องเรียนรู้ต่อไปค่ะ
ขอเริ่มตั้งแต่เรื่องพื้น ๆ คือทำอย่างไรให้เห็นสุขดีกว่าค่ะ ส่วนจิตเบิกบานน่าจะเป็นลำดับสูงขึ้นไปอีก เรามาค่อย ๆ สะสมกันนะคะ
ขอให้น้องอุ้มมีความสุขกับการทำงานค่ะ
สวัสดีค่ะน้องอิงจันทร์
เพื่อน ๆ ถามว่า "พี่คิมทำไมชอบอ่าน" (อ่านหนังสือแต่ไม่ชอบอ่านคน) ค่ะ พี่คิมตอบเขาสั้น ๆ ตามความจริงว่า "เพราะอ่านทีไรก็รู้ตัวว่ายังโง่ จึงต้องอ่านอีก"
การเล่าก็เหมือนกัน พี่คิมว่าการเล่าเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นกับตัวเรามันเป็นข้อเท็จจริงค่ะ ความเป็นนัก (อยาก) เขียน จึงเกิดขึ้นค่ะ ฮา ๆ ๆ
การเดินจงกรมตามอาจารย์สอน ทีละก้าว ทีละโน็ต..พี่คิมเคยฝึกอยู่ในบ้าน และบางวันก็ฝึกที่ถนนหน้าบ้าน
ตอนแรกฝึกที่วัดมีพระวิปัสสนาจารย์ชาวพม่าค่ะ ถูกพระอาจารย์ดุว่า "หากคุณใจร้อน รีบเร่งที่จะรู้อาการ คุณจะไกลห่างออกไปมากขึ้น"
ตอนหลังมาพึ่งพาการฝึกฝนค่ะ พยายามฝึกทุกเวลาเมื่อนึกได้ ท่าน ดร.วรภัทร สอนไว้อย่างนี้เหมือนกัน เดินคนเดียวยิ่งง่ายจริง ๆ ค่ะ
ส่วนการฝึกลมหายใจ เมื่อรถติดไฟแดงทีไร ก็เป็นสำนึกเตือนให้ฝึกทุกครั้งไม่ว่าจะนั่งหรือจะขับรถเอง
เข้าไปติดตามคำสอนของ แม่ชีนาวเธอสอนไว้ หลายครั้งแล้วค่ะ พยายามนำมาฝึกปฏิบัติค่ะ
หนังสือเดินสู่อิสรภาพ ของ อ.ประมวล เพ็งจันทร์ ตอนแรกอ่านวางไม่ลงเลยค่ะ ลุ้นไปติด ๆ ว่าอาจารย์จะเล่าอะไรอีก ทำให้นึกถึงความเป็นตรัสรู้ในฆราวาสได้นะคะ
ซึ่งเป็นการพิสูจน์จิตใจของอาจารย์จากการใช้เหตุผล มาเป็นการใช้ใจนำ ก่อเกิดความรัก ความเมตตา ที่มีอยู่ในสังคม และอาจารย์ต้องการถ่ายทอดความกตัญญูกตเวทิตาต่อแม่ บ้านเกิด และแผ่นดิน
ส่วนพี่คิมคิดว่า...อาจารย์จะออกหนังสือหรือปฏิบัติกิจต่อเหมือนที่เขียนไว้ท้ายเล่ม ที่บอกว่า "ชีวิต ยังมีความสุขในแบบที่เราไม่เคยรู้จักอีกเยอะแยะ"
ขอขอบพระคุณที่มาแลกเปลี่ยนค่ะ
ข้อคิด ครับ หาก Gotoknow หยุดการสร้างเครือข่ายสังคมแห่งการเรียนรู้ จะเกิดอะไรขึ้นกับ Blogger ครับ
สวัสดีค่ะพี่คิม
สวัสดีค่ะอาจารย์JJ
ขอเป็นหนึ่งในการรวมพลัง และขอเป็นกำลังใจค่ะ ที่นี่แหละค่ะเปิดโอกาสให้พี่คิมมีเวทีในการเป็นนัก (อยาก) เขียนค่ะ
นอกจากนี้ยังได้สร้างให้พี่คิมรู้จักเก็บรู้ เก็บเรียนได้หลากหลาย จากแหล่งเรียนรู้รอบ ๆตัว ได้เติบโตช่วยกันทำงานเพื่อสังคมจากเล็ก ๆ ขึ้นไปค่ะ
ขอขอบคุณจริง ๆค่ะ
สวัสดีค่ะคุณยาย
ขอขอบคุณค่ะ ดอกไม้สวยมากค่ะ
- สวัสดีค่ะ
- คุณครูคิมเป็นนักเขียน นักเล่า ที่มีคุณภาพ.... ชอบอ่านเพราะเป็นเรื่องราวที่เกิดจากประสบการณ์จริง แปลก ไม่เหมือนใครดีค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องนกบุษรา
วันสองวันนี้พี่คิมเห็นน้องนกเที่ยวเก่งมากนะคะ ป่วนปั่นบันทึกกันทั่วบล็อกเลย เพราะนำความสุขไปมอบให้กัลยาณมิตรนั่นเอง
พี่คิมชอบเล่าเรื่องของตัวเอง เพราะเป็นข้อเท็จจริงค่ะน้องรัก ขอให้น้องมีความสุขมาก ๆ นะคะ
ขอบคุณข้อคิดดีๆค่ะ..มี ดอกเห็ดนางฟ้าภูฐาน บานเต็มตะกร้ามากฝาก..อยู่กับต้นไม้ในบ้านสบายใจดีค่ะ..
-สวัสดีครับยายคิม...
-สบายดีนะครับ...
-ขอบคุณ G2K ที่ทำให้ได้รับมิตรภาพดี ดี ครับ..
-ขอบคุณครับ..
-เก็บภาพ.."มิตรภาพ" .มาฝากครับ...
สวัสดีครับเกลอ ผลงานของ ผกามาศ ปรีชา คือ ดิฉันไม่ใช่โสเภณี กับเรื่องดิฉันก็มีหัวใจ อ่านมาตั้งแต่ ปี 2535 ครับ
เกลอสบายดีน่ะครับ
พบกันวันเข้าค่ายครับเกลอ
เรื่องที่เล่าเอาความจริงสิ่งที่พบ ได้ประสบสิ่งใดมาแถลงไข
ประสบการณ์คูณสองมองเข้าไป คนอ่านได้ใช้ปัญญาถ้าเป็นตน
เมื่อคนเล่าเอาเรื่องมีที่พบเห็น เป็นประเด็นใดนั้นผ่านฝึกฝน
เรียนเรื่องเล่าเอามาหาใจตน หาเหตุผลค้นวิธีที่ควรทำ
สวัสดีค่ะพี่คิม
หนูรีแวะมาเยี่ยมอ่านเรื่องเล่าจากพี่คิม ขอบคุณบันทึกดีๆ
สวัสดีค่ะ พออ่านเสร็จ ก้อยังชอบเพราะรู้ตัวอยู่ว่า
"ฉันยังโง่อีกมากมาย"
สวัสดีปีใหม่ ด้วยนะคะ....
สวัสดีค่ะพี่คิม
แวะมาอ่านเรื่องราวของนักอ่านและนักเล่า
แต่ละบันทึก มากมาย หลากหลายเหตุการณ์
..ประโยคที่ว่าหนังสือคือขุมทรัพย์ทางปัญญายังใช้ได้ตลอดกาลนะคะ
...หลับฝันดีค่ะพี่...คิดถึงนะคะ
สวัสดีค่ะพี่ใหญ่นาง นงนาท สนธิสุวรรณ
ดอกเห็ดใหญ่น่ารัก น่าถนอมเอาไว้ดูนะคะ จะเด็ดจะทานก็เสียดายค่ะ ตอนนี้น้องเก็บผักไปแจกชาวบ้านหมดแล้ว รอกำลังปลูกใหม่อีกรอบค่ะ ขึ้นบ้างแล้ว
วันพรุ่งนี้น้องจะพาเด็ก ๆ วัยรุ่นที่พ่อแม่บอกว่าวุ่น ๆ ไปทำกิจกรรมจิตอาสาให้กับวัดและโรงเรียนค่ะ
สวัสดีค่ะคุณเพชรน้ำหนึ่ง
ส่งภาพมาให้ชม พี่คิมอยากจะเดาจังว่า...คุณเพชรอยู่ตรงไหน แต่งกายเป็นอะไรหรือคะ
แบบนี้แหละค่ะ เป็นกิจกรรมน่ารัก สร้างความบันเทิงและคลายเครียดให้กับการงานลงบ้าง ขอขอบคุณค่ะ พี่คิมสบายดีค่ะ
สวัสดีค่ะเกลอวอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ฉันสบายดี หันหน้าไปทำงานกับชุมชนและโรงเรียนแห่งหนึ่งที่บ้านนอกค่ะ ช่วย ผ.อ.เขาหาเรื่องจัดการโรงเรียนอยู่
ผกามาศ เขียนเรื่องง่าย ๆ พื้น ๆ เป็นแนวชีวิตจริงนะคะ ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของโสเภณีและหมอนวดค่ะ
ให้เกลอเดินทางไปพักที่พิษณุโลก ก่อนออกเดินทางไปน่านนะคะ
สวัสดีค่ะคุณนายวิโรจน์ พูลสุข
หน้าแตกเลยค่ะ.....มีคนส่งข่าวว่าท่านยังห่มผ้าจีวรอยู่ เลยกล้า ๆ กลัว ๆที่จะเข้าไปทักทาย "ขออนุโมทนาบุญ" ค่ะ
ขอขอบคุณที่มาทักทายกันเหมือนเดิม ระยะนี้เป็นคนว่างงาน (อาชีพ) จึงต้องไปหางานทำตามอำเภอใจค่ะ
สวัสดีค่ะน้องหนูรี
น้องยังอยู่ในถ้ำ หรือออกจากถ้ำแล้วคะ ขอขอบคุณกับขนมค่ะ กำลังดื่มกาแฟอยู่พอดี เห็นขนมของน้องทำให้กาแฟมีรสชาติขึ้นอีกเยอะเลยค่ะ
สวัสดีค่ะน้องเจษฎา
ขอขอบคุณค่ะสำหรับคำอวยพร ขอให้น้องมีความสุข มีสุขภาพแข็งแรงตลอดไปนะคะ พี่คิมสบายดีค่ะ
สวัสดีค่ะน้องกิติยา เตชะวรรณวุฒิ
สุขสันต์วันคริสตมาสนะคะ พี่คิมเพิ่งเข้าเน็ต พอเปิดหน้าบันทึก ก็เริ่มง่วงเสียแล้วค่ะ ขอให้น้องและน้องฟางมีความสุขมาก ๆ นะคะ คิดถึงเสมอค่ะ
สวัสดีค่ะน้องปิ่นธิดา
ขอแสดงความยินดีกับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ด้วยนะคะ พี่คิมสบายดีค่ะ พักนี้เข้าเน็ตน้อยค่ะ ขอให้น้องและครอบครัวมีความสุขมาก ๆ นะคะ