เราเป็นผู้เขียน ประวัติศาสตร์ชีวิต ของเราเอง... อยากเขียนอย่างไร เขียนเถิดตามใจ...

มีเรื่องเล่าว่าองค์จักรพรรดิจีน ให้บรรดามหาปราชญ์ร่วมกันเขียน “ประวัติศาสตร์แห่งมวลมนุษยชาติ” แทนที่จะเขียนบนกระดาษเป็นหนังสือหลายร้อยหลายพันหน้า พวกเขากลับสรุปเป็นตัวอักษรเพียง 6 คำ ซึ่งมนุษย์ทุกผู้ทุกนามที่เคยเกิดมาบนโลกแห่งนี้ ทั้งที่จะมาเกิดในอนาคต มิอาจหนีพ้นจากนิยามทั้ง 6 คำนี้ได้เลย คำทั้ง 6 ถูกเขียนไว้ว่า...

“คนเกิด คนทุกข์ คนตาย”

พิสุทธิ์ เกรียงบูรพา

ขึ้นชื่อว่า “ปราชญ์” แม้อยู่ในต่างภูมิภาค ต่างวัฒนธรรม ความเชื่อ ต่างช่วงเวลา แต่สิ่งที่หนึ่งที่ท่านเหล่านั้นรู้ เห็น ตระหนักเหมือนกัน ๆ อย่างน่าอัศจรรย์ใจก็คือ “แก่นแท้” ของเรื่องราวในโลกนี้

คงไม่มีใครค้านว่า “ประวัติศาสตร์แห่งมวลมนุษย์” ไม่ว่าจะยากดี มีจน ต่ำต้อย ยิ่งใหญ่ขนาดไหน เส้นทางของทุกชีวิตที่ไม่ต่างกันเลยคือ... เกิดขึ้น เผชิญกับทุกข์ และตายไป

อ่านแล้ว รู้สึกเกิด “ความว่าง” ขึ้นมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ดูเหมือน “ความจริง” ในชีวิตของมนุษย์มักจะเจ็บปวด ว่างเปล่า และช่างทุกข์ทน แต่... นี่คือ “ความจริง” ซึ่งแม้เราจะไม่อยากรับรู้หรือยอมรับ หากก็หลีกไม่พ้นเป็นแน่ งั้นเราก็ควรน้อมรับมาใส่ใจ หมั่นพิจารณาตริตรองเพื่อความไม่ประมาทในการดำรงชีวิตกันดีกว่ามิใช่หรือ?