ใจเขาใจเรา

ดิฉันจัดหลักสูตรการป้องกันการติดเชื้อในโรงพยาบาลให้ชาวเกาหลีเหนือมาครั้งแรกประมาณหนึ่งปีที่ผ่านมา     ปัญหาของเราคือทางผู้เรียนต้องการอยู่กับเราประมาณ2เดือน     ทางผู้จัดเรียนต้องการ1เดือน    ในระหว่างการสอนเรามีปัญหามากเพราะผู้เรียนฟังภาษาอังกฤษได้น้อย     อาจารย์ที่ศิริราชบ่นว่าเหนื่อยมากกว่าจะจบเนื้อหา     ดิฉันจำได้ว่าครั้งที่แล้วหมอที่มาพยายามให้เราปรับหลักสูตรใหม่เพื่อให้อยู่เมืองไทยได้สองเดือนแต่เราไม่สามารถทำให้ได้

การจัดหลักสูตรใหม่ในปีนี้คุณหมอนภามาดูแลและจะปรับเป็นหนึ่งเดือนเหมือนเดิม     ดิฉันขอร้องให้เป็นไปตามความต้องการของคนเรียน     และคิดว่าการจัดดูงานให้มากขึ้น     การอยู่นานขึ้นและการเห็นโรงพยาบาลต่างๆปฏิบัติงานน่าจะมีประโยชน์    ที่สำคัญหมอที่มาอยู่เมืองไทยจะมีความสุข    มีรายได้จากเงินที่WHOจ่ายให้     ซื้อเสื้อผ้าจากเมืองไทยไปฝากครอบครัว

ที่เกาหลีเหนือมีข้อจำกัดในการสื่อสาร     ไม่สามารถใช้E-mail ได้เหมือนเมืองไทย     ส่วนข้อจำกัดอื่นๆดิฉันไม่สามารถบอกรายละเอียดได้     แต่ช่วงที่อยู่ที่ประเทศไทยรู้สึกว่าเขาเหล่านั้นมีความสุขมากๆ     ดิฉันสัมผัสด้วยตัวเองเวลาพาไปทานอาหาร     ดิฉันเห็นชาวเกาหลีเหนือแล้วจะรู้สึกรักประเทศไทยขึ้นมากถึงแม้การเมืองจะเป็นแบบนี้แต่เรามีอิสระเสรีและทำอะไรได้ตามใจเราทีปราถนาค่ะ