ร่อนไปกับซาเล้งสีแดง

รถซาเล้ง ชีวิตเด็กๆ เก็บขยะ

ร่อนไปกับซาเล้งสีแดง

          รถซาเล้งสีแดง (ซาเล้ง ภาษาจีนแปลว่าสามล้อ) เคลื่อนตัวออกจากเพิงพักโทรมๆ ด้วยแรงถีบสองเท้าที่แข็งเกร็งด้วยกล้ามเนื้อ หรือที่ทันสมัยหน่อยก็ติดเครื่องยนต์พามันเคลื่อนตัวไปด้วยความรวดเร็วและไม่เหนื่อยแรง ถังขยะข้างทางคือเป้าหมายที่จะหยิบหาเศษสิ่งของที่ขายได้ หรือขอรับซื้อตามหมู่บ้านทั่วไป วันใดโชคดี เพียงครึ่งค่อนวันซาเล้งก็จะเต็มไปด้วยเศษกระดาษ กระป๋องพลาสติก ขวด เศษเหล็กและอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า แต่หากวันไหนไร้โชค รถก็จะมีเพียงบางสิ่งติดไปเท่านั้น พร้อมกับใบหน้าเหน็ดเหนื่อยด้วยความผิดหวัง

          ถึงที่พัก กว่าจะคัดแยกออกเป็นประเภทๆ แล้วเสร็จลง เพื่อรอรถกระบะเก่าๆ แล่นเข้ามารับซื้อในวันต่อมา ฟ้าก็โรยตัวมืดลง ทุกคนที่บ้าน ถึงจะได้กินข้าวร่วมกัน บางวันอาจจะมีเพียงมื้อนี้มื้อเดียวเท่านั้นที่อาหารได้ตกถึงท้อง

          รถซาเล้งสีแดงหลายคัน มีเด็กน้อยวัยยังเล็กนั่งติดตามไปด้วย ผมกรอบแดงปลิวตามแรงลม ผิวกร้านดำด้วยแดดเผา ผอมแห้งเพราะขาดอาหาร แต่คล่องแคล่วปราดเปรียวยามช่วยพ่อหรือแม่จัดวางเศษสิ่งของที่หามาได้ลงในรถคู่ชีพ ไม่นานพวกเด็กๆก็เรียนรู้ว่า “อะไรเก็บขายได้ อะไรได้ราคาดี”

          แต่ชีวิตที่เร่ร่อนไปกับซาเล้งสีแดงเช่นนี้ เป็นชีวิตที่เสี่ยงภัยและได้นำความเจ็บปวดมาสู่เด็กๆจำนวนไม่น้อย โดยเฉพาะอุบัติเหตุตกจากรถ ซาเล้งถูกชน ซาเล้งพลิกคว่ำ หลายรายเจ็บสาหัสหลายชีวิตพิการ หลายคนตายคาที่

         การได้เรียนเป็นเรื่องห่างไกล การได้เที่ยวทะเล ภูเขา สวนสนุก เขาดิน เป็นเรื่องไกลเกินฝัน จะมีเพียงเศษสิ่งของ ของเล่นหรือตุ๊กตาเก่าๆ ที่เก็บหามาได้เป็นเพื่อนให้สนุกยามว่าง

        ใครเลยจะปล่อยปละละเลยให้สภาพเช่นนั้นดำรงอยู่ การปฏิบัติเชิงรุกเพื่อเด็กก็เกิดขึ้นเมื่อครู “บ้านอุปถัมภ์เด็ก มูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก” ได้ออกตระเวนพูดคุยกับบรรดาซาเล้งทุกคันที่ได้พบเห็น ให้ได้รู้ว่ามีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ย่านหลักสี่ พร้อมให้โอกาสแก่ลูกหลานของพวกเขาได้ศึกษาเล่าเรียนและพัฒนาตนเองอย่างเต็มที่ พร้อมเชิญชวนให้ขับแล่นมาดู พาเด็กมารู้จักมักคุ้น

        นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ซาเล้งสีแดงคันแล้วคันเล่านำพาลูกหลานของพวกเขา แล่นมาที่บ้านหลังนี้แต่เช้า ภาพเด็กลงจากรถแล้วถลาไปหาครู หรือแยกเข้าหาหมู่พวกเพื่อเรียนรู้ร่วมกันหลายคนเข้าแถวกับเพื่อนเพื่อเดินทางไปโรงเรียน เหล่านี้ได้สร้างรอยยิ้มเปี่ยมสุขขึ้นที่ใบหน้าของครูและพ่อแม่ชาวซาเล้งสีแดงเหล่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะขับเคลื่อนจากไปด้วยจิตใจที่ไร้กังวล และหวนมารับกลับอีกคราเมื่อย่างเข้าสู่เพลาเย็นหรือในเย็นวันศุกร์

        ปีแล้วปีเล่าได้ผ่านพ้นไป ซาเล้งสีแดงคันเก่าและคันใหม่ยังแล่นปุเรงๆ ไปตามเส้นทางของมัน วันแล้ว วันเล่า...................

..........................................................................................

 

[นาย วัลลภ ตังคณานุรักษ์ (ครูหยุย)]

เมื่อวาน ศุกร์ที่ 14 พฤษภาคม 2553 ขณะที่ผมเข้ามายังมูลนิธิสร้างสรรคืเด็ก ผมเห็นรถซาเล้งค่อยๆ เคลื่อนที่ผ่านประตูมูลนิธิฯเข้ามา บนรถมีเด็กๆ นั่งอยู่ 3 คน เป็นหญิงสอง ชายหนึ่ง สอบถามครูใหญ่บ้านอุปถัมภ์เด็ก ได้ความว่าเมื่อวานพ่อเด็กโทรเข้ามาหาและบอกว่าประสงค์จะนำเด็กๆ มาฝากให้ช่วยดูแล (ที่นี่รับดูแลให้ตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์ เสาร์และอาทิตย์พ่อแม่เด็กต้องรับเด็กกลับไปอยู่บ้านเพื่อความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันในครอบครัว)

นีี่คือตัวอย่างที่ดีครับ ดีกว่าปล่อยให้พ่อพาเด็กๆ ตระเวณไปหาเศษสิ่งของตามที่ต่างๆ ทั่วไป ร้อนก็ร้อน อันตรายก็อันตราย มิหนำซ้ำยังทำให้เด็กขาดโอกาสการพัฒนาตนเองไปด้วย

วันศุกร์นี้จึงเป้นวันสุขของผมที่ได้พบเห็นสิ่งที่ดีดี ความสุขของครอบครัวและเด็กๆ ที่จะมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นกว่าเดิม