นาทีที่ยิ่งใหญ่

ฉันค้นพบว่า “ยิ่งลำบากมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเข้มแข็ง และมีจิตใจกว้างขวาง ถ้ายอมแพ้ความลำบากเสียก่อน ก็จบกัน เราจะไม่สามารถที่จะถึงฝั่ง หรือจุดหมายที่เราปรารถนาได้เลย”

ผู้บริหารคนแรกในชีวิตการทำงาน

บันทึกความทรงจำที่ผ่านมา ชีวิตบ้านพักครู ที่โดดเดี่ยวหลังเดียวบนเนินเขา ฉันติดค้างไว้ว่า จะเล่าถึงครูใหญ่ที่ถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์อันมีค่ามากมาย ไม่อาจหาสิ่งใดมาเทียบได้ ผู้บริหารโรงเรียนคนแรก ของโรงเรียนเสด็จวนชยางค์กูลวิทยา ต.บ้านเสด็จ อ.เมือง จ.ลำปาง และท่านเป็นผู้บริหารคนแรก ในการชีวิตราชการของครูใจดี

ครูใหญ่ ผู้บริหารคนแรกของฉัน ท่านณัฐพล แสงศรีจันทร์ ... พวกเราเรียกครูใหญ่ว่า “เสือเฒ่า…” ปัจจุบันดำรงตำแหน่งผู้บริหารสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา โดยเริ่มแรก ท่านเป็น ผอ.สพท.ตาก จากนั้นเป็น ผอ.สพท.ลป.เขต 1 และพึ่งย้ายไปเป็น ผอ.สพท.เชียงราย เมื่อปีที่ผ่านมา (ตค.52)

ท่านเป็นผู้ที่ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้ฉันมากมาย การใช้ภาษาในหนังสือราชการ หลักการพิมพ์หนังสือตามระเบียบงานสารบรรณ การเขียนโครงการ การของบประมาณจากกรมสามัญศึกษา ครูใหญ่ท่านแม่นเรื่องระเบียบของงานต่างๆ มาก เพราะท่านเป็นผู้ประสานงานกรมสามัญศึกษา ก่อนที่จะมาดำรงตำแหน่งครูใหญ่ โรงเรียนเปิดใหม่แห่งนี้ ฉันแรกๆ ท่านร่างหนังสือราชการให้ฉันพิมพ์ ฉันเรียนรู้งานจากท่าน ตอนหลังแค่ครูใหญ่บอกจะเข้ากรมฯ “จุ๋มเอ้ย!...ท ำหนังสือของบประมาณเรื่อง.... 2 แสนนะ ครูใหญ่จะเดินทางคืนนี้” ฉันจัดการเรียบร้อย ทั้งหนังสือของบประมาณ ทำบัญชีประมาณราคา ครูใหญ่ไม่ต้องร่างให้แล้ว ฉันจัดการเองหมด....

เวลาผ่านไป 5 ปี โรงเรียนก็เติบโตและเจริญมากขึ้นเป็นลำดับ จากความร่วมแรงร่วมใจของพวกเราทุกคนทั้งครู เด็ก นักการภารโรง โดยมีท่านณัฐพล แสงศรีจันทร์ เป็นผู้นำ ฉันขอย้ายกลับบ้าน เพราะแม่ฉันเหงา ไม่มีใคร... (ตอนนั้นแม่อุ๊ยของฉันจากไปแล้ว เมื่อฉันไปเป็นครูได้เพียงเดือนเดียว... ฉันยังได้ทดแทนพระคุณแม่อุ๊ยเลย.... เศร้ามากๆ ) ครูใหญ่ไม่ยอมเซ็นต์ให้ฉันย้าย ท่านบอกว่า “เอ็งไปแล้วใครจะทำงานให้ครูใหญ่ล่ะ!... ” ฉันก็ทำไงล่ะ คนขี้แยอย่างฉัน จะไปทำอะไรได้ล่ะ ทำได้อย่างเดียวคือร้องไห้.... จนพวกพี่ๆ เขาสงสาร ไปช่วยอ้อนวอนครูใหญ่อยู่เป็นอาทิตย์ จนครูใหญ่ใจอ่อน แต่ให้ฉันย้ายคนเดียวก่อน ให้คุณสามีอยู่ทำหน้าที่หัวฝ่ายงานวิชาการและแผนงานก่อน (ทำหนังสือสัญญาเรียบร้อย... ดู ดู๊; เสือเฒ่าหัวหมอโคตรๆ...) ท่านบอกอยากให้ทีมวิชาการแข็งแกร่งเสียก่อน... แยกกันอยู่ 2 ปี จึงได้ย้ายติดตาม (“หนุ่มลำปางตามเมีย...” โดนแซวตลอด... ฉันเกลียดเพลงนี้มากๆๆ )

ความจริงฉันอยู่ที่เสด็จฯ มีความสุข และผูกพันกับที่นี่มากเหลือเกิน โรงเรียนพัฒนาเร็วมาก เพราะผู้บริหารของฉันยอดเยี่ยม อาคารเรียนหลังแรกที่ได้งบประมาณ เป็นแบบธรรมดาทั่วไป แต่... “เสือเฒ่า” ไม่เอา...(แหม...หยิ่งเสียด้วย~ O^ ๐) ท่านเชิญวิศวกร กรมสามัญศึกษา มาดูสภาพพื้นที่ของโรงเรียน นั่งจิบไวท์สับปะรด ตอนเย็นๆ บรรยากาศแสนโรแมนติก เพื่อออกแบบอาคารให้เข้ากับสภาพพื้นที่ ที่เป็นเนินเขา เป็นอาคารแบบพิเศษ 5 หลัง ลดเลี้ยว สูงต่ำเชื่อมต่อกัน ตามสภาพเนินเขา ซึ่งเป็นอาคารแบบพิเศษแห่งแรกในประเทศไทย จนกลายเป็นโรงเรียนรีสอร์ท สนามฟุตบอล ก็ปรับพื้นที่เนินเขาเป็นขั้นบันไดแทนอัฒจันทร์ไว้นั่งดูกีฬา และนั่งชมวิวทิวทัศน์ ปลูกดอกไม้เมืองหนาวหลากสี ยิ่งสวยงาม

อาคารเรียนหลังแรกของพวกเรา

เราช่วยกันทำน้ำตกที่หน้าอาคารหลังแรกที่ยกสูงพวกเราไปเก็บหินก้อนใหญ่ๆ แถว อ.แม่เมาะ และ อ.แม่ทะ มาสร้างน้ำตก และสวนหย่อม ทั้งเหนื่อยทั้งสนุกเนื้อตัวมอมแมม ตัวดำปี๋เลย แต่พวกเราภูมิใจมากๆ

กรุ๊ปทัวร์ก็ยิ่งจอดมากขึ้น ผลิตภัณฑ์ จากสับปะรด รวมทั้งผลิตภัณฑ์ดอกกุหลาบจากแป้งขนมปัง และกระดาษสา ของนักเรียน เห็ดชนิดต่างๆ และผักในโครงการร่วมไทย-แคนนาดา ของนักเรียนก็ยิ่งจำหน่ายมากยิ่งขึ้น

ฉันผูกพันและมีความสุขมากที่เป็นหนึ่งในครู 6 คนแรกของโรงเรียนนี้ ที่ร่วมสร้างร่วมพัฒนา เฝ้าดูการเจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ของโรงเรียน ทุกปี ทุกปี และความสำเร็จของลูกศิษย์รุ่นแรก เหมือนกล้วยไม้งามที่ออกดอกสะพรั่ง ความรักและความผูกพันกับสถานที่แห่งนี้ ฉันค้นพบว่า “ยิ่งลำบากมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเข้มแข็ง และมีจิตใจกว้างขวาง ถ้ายอมแพ้ความลำบากเสียก่อน ก็จบกัน เราจะไม่สามารถที่จะถึงฝั่ง หรือจุดหมายที่เราปรารถนาได้เลย”

ครูก็เริ่มย้ายมาสอนและบรรจุใหม่เพิ่มขึ้น... เช่น "พี่ประเสริฐ" จบเกษตรแม่โจ้ เป็นคนพัทลุง โรงเรียนกลายเป็นรีสอร์ทที่งดงาม ก็ฝีมือพี่ประเสริฐนี่แหละ... พี่น้อย “เตือนใจ” สาวห้าว เอกอุตสาหกรรม สาขาช่างไม้เฟอร์นิเจอร์ เป็นคนกรุงเทพ ตู้ โต๊ะ และเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่าง พี่น้อยเป็นคนทำ โดยมีพี่เบนซ์ และนักเรียนบ้านพักเป็นผู้ช่วยที่แสนดี พี่แกไม่เคยใส่กระโปรงเลย... เป็นข้อยกเว้น (เด็กเส้น....ฮิ ฮิ) ตั้งแต่หัวจรดเท้า แบร์นแนมทุกชิ้น บ้านพี่เค้ามีสตางค์น่ะ เค้าทำงานที่บริษัทราชาเฟอร์นิเจอร์มาก่อน พี่น้อยสูบบุหรี่ และดื่มเก่งมากๆ คอโคตรแข็ง พอมาอยู่ลำปาง จากดื่มบรั่นดีราคาแพง พี่เบนซ์พากินเหล้าขาว... ฮา พี่แกก็ติดดินกินเหล้าขาวได้ด้วย แน่มากๆ ส่วนพี่ลา “พิกุล” เอกธุรกิจ เป็นคนลำพูน ช่วยฉันแบ่งเบางานพิมพ์ได้บ้าง...ฮิ ฮิ ค่อยยังชั่ว (ตอนนั้นใช้เครื่องพิมพ์ดีด ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ด...)

พวกที่บรรจุใหม่เหล่านี้ อายุมากกว่าฉันอีกแล้ว ว๊า! ฉันไม่ได้เป็นพี่ใครอีกแล้ว...แง แง เฮ่อ!...จนแล้วจนรอด ฉันก็ยังไม่ได้เรียกใครว่า “น้องซักที” ฉันก็ยังเป็นน้องนุชสุดท้องเหมือนเดิม...

พี่วราภรณ์ พี่สาวที่แสนดีอีกคนหนึ่ง ที่ย้ายมาช่วยราชการ (ภริยา อจญ.รร.แม่ทะประชาสามัคคี) มักแซวเสมอ ว่า “เมื่อไหร่น๊า!... ไอ้จุ๋มมันจะได้เป็นพี่ใครซะที....” แต่จนแล้วจนรอด ฉันก็ไม่ได้เป็นพี่เลย... จนถึงวันที่ฉันต้องจากมา..... อ้อ...พี่เค้านี่แหละ เป็นคนยุยงส่งเสริมให้ครูที่สอนเด็กทำเห็ดมาจีบฉัน ฮา พี่แกบอกว่า “เออน่า...รักๆ ไปเถอะน่ะ ... นึกเสียว่ากรมสามัญฯ ส่งมา” ฮา.... (ว่าจะไม่เล่าแล้วเชียว ฮิ ฮิ นอกเรื่องจนได้นะเรา O_o!! น่า ขำ ขำ นะ....)

แต่... ความเหงามันหายไป เพราะมีเพื่อนร่วมบ้านพัก เริ่มสนุกสนาน มีเสียงเจี๊ยวจ๊าว ไม่เงียบเหมือนก่อนๆ พี่ติ “สุขสันติ” ย้ายมาจากแจ้ห่มวิทยา เอกไฟฟ้า และเป็นนักดนตรี ฉันก็เลยไม่ต้องเล่นกีตาร์เอง อยากร้องเพลงอะไรก็ขอพี่ติ มันเล่นให้น้องร้องได้หมด... พี่ติ ดื่มเก่งได้คู่กับพี่น้อยเชียว ส่วนฉันกับพี่ลา เป็นแม่บ้าน หุงข้าว ทำกับข้าว ให้พวกหนุ่มๆ ไอ้พี่ๆ ทั้งหลายกินกัน... ก็มีผู้หญิงในบ้านพักแค่ 2 คน ไม่นับพี่น้อย ฮิ ฮิ เพราะหล่อนแมนมากๆ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันอายุ 23 แล้ว ถึงฉันจะรักที่นี่มากแค่ไหน? แต่ฉันก็รักและห่วงแม่มาก ฉันจึงต้องขอย้ายกลับมาอยู่กับแม่... แต่...เฮ่อ!... กลับกลายเป็นแม่เป็นคนดูแลฉันซะงั้น.... ฮา>>>

ขอเป็นกำลังใจให้น้องๆ ที่จะมาเป็นครูรุ่นใหม่ๆ ในอนาคตอันใกล้นี้ ให้มีความอดทน มุ่งมั่นในความเป็นครูที่ดี มีจิตวิญญาณความเป็นครู เป็นครูด้วยหัวใจ ที่มุ่งมั่นมอบความรัก ความเมตตาเอื้ออาทรกับเด็กๆ ปรารถนาดีกับพวกเขา “ปั้นดินโคลน ให้เป็นลูกกระสุนที่แข็งแกร่ง หรือให้เป็นแจกันที่งดงามและทรงคุณค่าให้ได้” โดยเฉพาะคุณครูสอนอยู่ตามป่าเขา บนดอยที่ไกลแสนไกล ขาดแคลน ทุรกันดาร หรือครูตามชายแดน เด็กสมัยนี้อาจจะไม่เหมือนเมื่อก่อนก็จริงอยู่... แต่ความเป็นครูมืออาชีพ ความตั้งใจจริงของครูทุกคน ฉันเชื่อว่าเรา รับมือได้ไม่ยากใช่ไหมล่ะ.... อย่าพึ่งท้อนะจ๊ะ! สู้ สู้

เพียงแค่เราทำหน้าที่ “ครู” ของเราให้ดีที่สุดก็พอ...เราจะรู้สึกสุขใจ อิ่มเอมใจในความเป็นครูค่ะ

ขออันเชิญพระบรมราโชวาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ มาไว้ในบันทึกนี้ เพื่อความเป็นสิริมงคล และเป็นข้อคิดที่เตือนใจที่ฉันจดจำ และน้อมนำมาปฏิบัติตลอดชีวิตการเป็นครูของฉัน

“ครูตามแบบฉบับมักมิได้เป็นผู้บริบูรณ์ด้วยทรัพย์ ยศศักดิ์ อำนาจ และอิทธิพลนัก หากแต่บริบูรณ์ด้วยสมบัติทางคุณธรรม เช่น ซื่อสัตย์ สุจริต ความเมตตาปรานี ความเสียสละ”
พระบรมราโชวาทของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ
4 พฤศจิกายน 2518

บันทึกโดย : ครูใจดี

ขอบคุณความทรงจำที่แสนพิเศษ

โรงเรียนเสด็จวนชยางค์กูลวิทยา จ.ลำปาง

เขียนใน GotoKnow โดย ครูใจดี
ใน ยิ้มกับความทรงจำ : วันวาน..ชื่นฉ่ำใจ

คำสำคัญ (Tags): #ความผูกพัน#ผู้บริหาร#เสด็จวนชยางค์กูลวิทยา#ประสบการณ์

หมายเลขบันทึก: 351636เขียนเมื่อ 14 เมษายน 2010 20:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 22:45 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (80)

อ้อยเล็ก

เขียนเมื่อ 14 เมษายน 2010 20:39 น. ()

ปีใหม่ไทยให้กำลังใจครูรุ่นน้องๆและรุ่นเดียวกัน..เยี่ยมค่ะ..หน้าที่เราต่อแต่นี้คือปลุกปั่นให้กำลังใจน้องๆให้เขาเป็นครูที่ดีต่อไปในอนาคต..อย่าท้อนะ..ครูไทยสู้ๆ..เห็นด้วยกับบันทึกนี้เป็นอย่างยิ่งค่ะ..ครูใจดี..

ครูใจดี