อย่าจมอยู่เพียงด้านเดียวของชีวิต
สองวันนี้งานเดินหน้าได้ดีมากๆ ทำไปพร้อมกับความสุขครับ แต่บางทีพองานเดินดี กลับทำให้ผมคิดไปอีกเรื่องหนึ่งได้อีกครับ ความคิดปิ้งหนึ่งเมื่อวานคือ ผมจะบ้างานบ้าเรียนไปถึงไหนนี้ พี่ๆ น้องๆ หายไปไหนหมดแล้ว คิดได้อย่างนั้นก็บอกกับลูกๆ ทันทีบ้าน เย็นนี้เราจะไปบ้านหว่าหนี (ป้าของลูกๆ) กัน โอ๋ แค่คำนี้พูดออกไป อิลฮามดีใจใหญ่เลยครับ แล้วจังหวะก็พอดีกับที่ภรรยาทำข้าวเหนียวเหลืองพอดีครับ เลยเอาไปฝากหลานๆ ด้วน ฮิฮิ พูดถึงข้าวเหนียวเหลืองแล้ว เวลาเอาไปฝากใครแล้วจะต้องถูกถามเสมอครับว่า เนื่องในโอกาสอะไร?
เหตุผลเพราะสมัยก่อนเหนียวเหลือง (ขมิ้น) จะทำขึ้นเพื่อการแก้บน ทำให้ตายาย (ผีบ้านผีเรือนทำนองนี้แหละครับ) พอความรู้เกี่ยวกับอิสลามชัดเจนขึ้นในชุมชน การจะรับข้าวเหนียวเหลืองหรือสีอื่นๆ เลยต้องตั้งข้อสงสัยไว้ก่อนครับ แต่คงต้องยกเว้นบ้านผม อันเนื่องจากภรรยาและลูกๆ ชอบกันมาก เอาเป็นว่ามากจริงๆ ครับ ซึ่งต้องยกเว้นผมไว้คนหนึ่งที่ไม่ค่อยชอบ (แต่ก็ต้องทาน เอาใจคนทำ ฮิฮิ) ดังนั้นที่บ้านจึงทำทุกโอกาสที่อยากทาน ที่สำคัญเวลาทำจะทำเยอะๆ สำหรับแจกจ่ายเพื่อนบ้านด้วยครับ
เมื่อวานรอยยิ้มลูกๆ เต็มที่ครับ ผมเลยคิดว่า สำหรับวันนี้คงเป็นคิวของผมบ้างสำหรับการทำงาน เริ่มทำงานได้สักพักหนึ่ง นึกได้ว่า วันนี้ศิษย์เก่าป.บัณฑิตแต่งงานนี่หน่า ที่สายบุรีด้วย เลยคิดว่าน่าจะไป เพราะเชื่อว่า ถ้าไปจะดีกว่าไม่ไป เพราะเพื่อนอาจารย์คนอื่นๆ คงไม่มีใครได้ไป เพราะเพิ่งกลับมาจากทัศนศึกษาที่มาเลเซียกัน ไปสักคนน่าจะทำให้ศิษย์ชื่นใจได้ ฮือ ก็จริงครับ จะลากลับ เจ้าบ่าวขอกอดเสียทีหนึ่งด้วยความซาบซึ่งใจที่ผมไป แถมพาลูกๆ ไปทั้งครอบครัว (ฮา บ้านนี้ไปไหนก็ไปกันหมดอย่างนี้แหละครับ) ออ. นอกจากเจ้าบ่าวจะดีใจมากแล้ว เพื่อนร่วมรุ่นของเขาก็พลอยอิจฉาไปด้วย บอกว่า โอ้ อาจารย์สงสัยจะรักมาก เลยพามาทั้งบ้านเลย อิจฉาๆ ฮา (แต่งใหม่สิ แล้วจะพาไปทั้งบ้านเลย ฮา)
เสร็จจากงานแต่ง ก็วางแผนต่อครับจะพาลูกไปเที่ยวทะเล หาดวาสุกรีครับ แต่แวะไปชวนหลานๆ ของภรรยาแถวๆ สายบุรีก่อน ซึ่งก็พอดีกับเวลาละหมาดอัสรี ผมเลยไปละหมาดที่มัสยิดตะลุบัน งานนี้เลยสร้างความประทับใจกับผมมากครับ เพราะแค่เดินเข้ามัสยิดไป ก็มีคนเรียกทักทายแล้วครับ ท่านนี้จำได้ดีครับ สมัยอยู่สายบุรี (เก้าปีที่แล้ว) ท่านคุยกับผมบ่อยมาก แล้วก็ได้ทราบว่าท่านเรียนร่วมรุ่นกับพ่อสมัยเรียนที่ วค.ยะลา ครับ เคยพาพ่อไปที่บ้านท่านแล้วด้วย ฮา (พ่อจำเพื่อนไม่ค่อยจะได้ครับ)
ปรากฏระหว่างทักเพื่อนพ่อ ก็มีเสียงทักขึ้นมาอีกว่า นพดลหรือเปล่า? ฮิฮิ อันนี้ต้องรีบตอบครับว่า เป็นหลานครับ พ่อผมเป็นพี่ของนพดลครับ (ฮือ สงสัยท่านจะทักว่าเป็นลูกหรือเปล่ากระมัง) ปรากฏอีกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นว่า พี่คนไหน? ถ้าคนที่สองนะ เพื่อนร่วมรุ่นของผม สรุปว่า วงสนทนาข้างมัสยิดนี้ ครบทุกรุ่นเลยครับ เพื่อนพ่อ เพื่อนอาคนที่สอง อาคนที่สาม (ความจริงจะมีอยู่สี่คนครับที่มาเคยมาอยู่ในสามจังหวัด ดังนั้นงานนี้ขาดก็แค่เพื่อนของอาคนที่เจ็ดเท่านั้นเอง)
เสร็จจากวงสนทนานี้ก็ได้เวลาละหมาดพอดีครับ เสร็จละหมาดก็คนมาทักทายอีกหลายคน ฮือ จากไปแปดเก้าปี ความผูกพันเหมือนเดิมเลย ฮิฮิ คราวหน้ามาสมัครนายกเทศบาลตะลุบันดีกว่า ฮา มิตรภาพของผมกับคนตะลุบัน สายบุรี เกิดขึ้นจากการมาละหมาดญามาอะห์ที่มัสยิดจริงๆ ครับ บริบทอื่นเกือบจะไม่ทำให้ผมรู้จักใครมากนัก เพราะผมประเภทซื้อข้าวกลับไปทานที่บ้าน ไม่นั่งร้านน้ำชา อยู่เฉพาะที่ทำงานกับที่บ้านจริงๆ ออกจากสองที่นี้ก็มัสยิดละครับ (โอ้ ชีวิตวัยรุ่นผมหรือเนี๊ยะ)
มัสยิดตะลุบันเป็นแบบอย่างที่ดีในเรื่องการจัดการศึกษากับเยาวชนครับ เริ่มจากการสอนอัลกุรอาน มาสอนตาดีกา แล้วสุดท้ายตอนนี้สอนอนุบาลและประถมศึกษาแล้วครับ รอบนี้สังเกตเห็นสร้างตึกใหม่อีกแล้ว เลยอดถามไม่ได้ว่า โรงเรียนเจริญก้าวหน้าขึ้นจริงๆ ได้รับคำตอบว่า ส่วนใหญ่ของผู้ปกครองเขาก็ส่งมาที่นี่แหละครับ โรงเรียนรัฐที่ใหญ่และดังในอดีต (ก่อนมีโรงเรียนมัสยิดนี้) ตอนนี้มีเด็กเพียงครึ่งของที่นี่ ซึ่งผมเดาว่า น่าจะเพราะที่นี่เต็มเลยต้องไปที่โรงเรียนของรัฐ
ไม่ใช่เฉพาะโรงเรียนนี้นะครับที่ได้รับการยอมรับจากผู้ปกครอง มองย้อนไปอีกโรงเรียนของลูก เมื่อเดือนที่แล้ว ผมแวะไปที่โรงเรียนจะสมัครเรียนให้กับเตาฟิก ปรากฏว่า ยังไม่ทันประกาศรับสมัครเลยครับ เต็มไปเรียบร้อยแล้ว งานนี้เลยต้องขอความเห็นใจจากผู้บริหาร อ้อนจนรับเตาฟิกไว้อีกคน ฮิฮิ (ขอบคุณครับ)
คำถามง่ายๆ ครับว่า ทำไมโรงเรียนลักษณะนี้ได้รับการยอมรับจากผู้ปกครองในสามจังหวัดมากกว่าโรงเรียนรัฐ ตอบง่ายๆ เลยครับ เพราะโรงเรียนกลุ่มนี้บูรณาอิสลามในเนื้อหาที่สอนได้ ต่างจากโรงเรียนของรัฐที่จัดการสอนอิสลามแยกต่างหาก คำถามที่ตอบยากมีคำถามเดียวครับว่า แล้วทำไมโรงเรียนรัฐในพื้นที่นี้ไม่ตอบสนองต่อความต้องการของพื้นที่เลย? ใครตอบได้ช่วยตอบที
ความเห็น (22)
พรุ่งนี้วันที่ 1 ก.พ ค่ะ จะได้กินข้าวเหนียวเหลืองหรือเปล่าหนอ? ยินดีต้อนรับ ผู้อำนวยการสำนักบริการการศึกษาคนใหม่อย่างเป็นทางการค่ะ
ขอบคุณครับนายแม่
อินชาอัลลอฮ์ครับ พรุ่งนี้จะเข้าสำนักงานแล้ว แล้วก็คงเริ่มงานเลย กำลังคิดว่าจะเริ่มกันที่ไปทำที่สำนักวิทยบริการเมื่อวันก่อนครับ แต่ไม่รู้ว่าจะมีจังหวะได้ปิดออฟฟิศก่อนเริ่มงานหรือเปล่า ฮา ตกลงจะมาไปทำงานหรือจะไปปิดออฟฟิศก็ไม่แน่ใจเหมือนครับ
ขอเป็นกำลังใจในการเริ่มงานใหม่พรุ่งนี้นะครับ...อ๋อ อินชาอัลลอฮฺอาจแวะไปเยี่ยมครับวันอังคารนี้ไม่ได้เจออาจารย์นานมากแล้ว อิอิ (ต้องจองบัตรคิวเข้าพบไหม๊ครับ)
ผมว่า ในส่วนของการจัดการความรู้นั้น โรงเรียนของรัฐคงจะมุ่งความเป็นเอกภาพ และเปิดโอกาสให้มีหลักสูตรสถานศึกษา30 เปอร์เซ็นต์ น่าเห็นใจครับ
ไม่ต้องจองบัตรคิวครับอาจารย์ เสียงเล็กๆ فؤاد แต่กรุณาติดต่อผ่านเลขาหน้าห้องนะครับ ฮา
ขอบคุณครับคุณ แก้ว เกตุมาตย์
ในพื้นที่มีการสอนอิสลามศึกษาอยู่ครับ ซึ่งเป็นการนำเอาเนื้อหาอิสลามศึกษาไปแทนบางส่วนที่พอจะตัดออกได้สำหรับพื้นที่นี้ ซึ่งนั่นใช้มาตั้งแต่ยังไม่มีหลักสูตรสถานศึกษาเลยครับ
ดังนั้น เมื่อยุคหลักสูตรสถานศึกษา การปรับตัวของโรงเรียนก็ควรมองไปอีกจุดหนึ่งได้แล้วครับ
ข้าวเหนียวเหลืองผมก็คิดว่าเหมือนแก้วน้ำ .. ใส่น้ำ ใส่นม มีประโยชน์
ถ้าวันนี้ข้าวเหนียวจะเลี้ยงฉลองรับภาระงานหนัก.. ก็คงไม่ผิดอะไร.. โดยเฉพาะเรียนเชิญอดีต ผอ.ไปร่วมฉลองด้วย ยิ่งน่าทำ ...ฮาฮาฮา
จำได้เมื่อเจ็ดแปดปีก่อน ผมก็เคยคอมเมนต์เรื่องโรงเรียนของรัฐกับโรงเรียนเอกชนในสามจังหวัด แต่ก็น้้นไม่ใครใส่ใจ
บางอำเภอโรงเรียนของรัฐที่มีอาคารหรู่ๆ เด็กโหรงเหรงมาก แต่โรงเรียนเอกชนมีอาคารมีโต๊ะเก้าอี้มีกระดานดำ แค่นี้มีคนมาสมัครเรียนล้น
มีคนมาเสนอให้สุขสวัสดิ์เปิดประถม.. เขาว่าคนมาส่งลูกเรียนมากแน่.. ผมก็ว่ากันแต่ขอคิดเรื่องจุดประสงค์ให้ชัด ระบบให้ดี และแนวทางการจัดการศึกษาไม่ตามแฟชั่น .. ผมอาจจะคิดเปิด.. แต่ตอนนี้คงยังไม่ใช่ผมที่คิดเพราะยังอยู่ที่ มอย.
ขอบคุณครับอาจารย์ Ibm ครูปอเนาะ ڬوروفوندق
ข้า่วเหนียวเหลือง ไม่ค่อยถูกนำมาไว้เลี้ยงฉลองครับ สำหรับที่บ้าน มีไว้สำหรับสนองความอยากทานเท่านั้นเอง ฮิฮิ
เห็นด้วยเลยครับ อาคารอย่างมาตรฐาน ครูก็เยอะแยะ แต่เด็กน้อยเท่านั้นเอง ต่างกับ รร.เอกชน แน่นขนัดไปด้วยเด็ก แต่ขาดห้องเรียน ขาดครู (ต่างก็พากันไปบรรจุ ฮา)
ผมคิดว่า จำเป็นที่คนหรือกลุ่มคนในชุมชนที่มีความพร้อมต้องลงไม้ลงมือมาร่วมกันสร้าง รร. ในฝันครับ
สลามครับอาจารย์ จารัวัจน์
มาไม่ทันกินเหนียวแล้ว
แต่ก็มาต้อรับผอ.สำนักคนใหม่ครับ
คำถามที่ตอบยากมีคำถามเดียวครับว่า แล้วทำไมโรงเรียนรัฐในพื้นที่นี้ไม่ตอบสนองต่อความต้องการของพื้นที่เลย? ใครตอบได้ช่วยตอบที
คำถามนี้ ใช่ว่า "ผู้เกี่ยวข้อง" จะไม่รู้ "คำตอบ" ก็หาไม่ หากแต่ การที่ "คำตอบ" ไม่ได้ถูกแปรเป็นการปฏิบัติที่เป็นรูปธรรมนั้น ก็อาจเนื่องจากเป็นสิ่งที่ "ไม่ได้ถูกเตรียมไว้" ให้ผู้เกี่ยวข้องนั้น "ได้รับความสำเร็จ" มากกว่า และนั่นคือ "โอกาส" ที่ "ผู้มีความตระหนัก" และมี "ความหวังอย่างเต็มเปี่ยม" จะมองเห็นและพยามไปให้ถึง ซึ่งย่อมจะดีกว่า "รอ...." ไปเรื่อยๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นตลอดมาเปิดเผย "ความพยายามที่แท้จริงของมันเสมอ" และมันพูดความจริงยิ่งกว่า "คารม" และ "ผลงานวิจัย" ของผู้ทรงคุณวุฒิเป็นใหนๆ
"นโยบายและงบประมาณก้อนโต" หาใช่คำตอบสุดท้ายที่จะเติมเต็มความหวังที่รอคอย
ความพยายามอย่างจริงใจ บนข้อจำกัด แม้ดูเตาะแตะเฉกการเดินของหอยทาก ขอเพียงก้าวไป สักวันก็จะไปถึง อินชาอัลลอฮฺ
ขอบคุณครับ ผอ. อ.อาลัม
ก็น่าสนใจนะครับว่า รัฐกลายเป็นหอยทาก ในขณะที่เอกชนเป็นม้า ทั้งๆ ที่รัฐน่าจะมีศักยภาพมากกว่านี้ได้ แต่ก็น่าเสียดายที่จำนวนม้ายังมีน้อยไปนิดหนึ่ง
rusleenator
ครับ วันนี้อาจารย์ท่านเข้าสำนักงานครับ
และเลยขึ้นไปหาญาติมิตรอาจารย์เขาถึงชั้น3
กองการเจ้าหน้าที่ดีใจใหญ่เลยครับนานๆจะมีคนใหญ่
คนโตขึ้นมาหาเรา แต่ที่ใหนได้
อาจารย์เขาเอางานมาให้ครับ ฮือฮือ
ซึ่งใจเจงเจง ฮือฮือ KM KM KM
ขอบคุณ rusleenator
มีของดีก็ต้องแบ่งๆ กันไป ฮา
ไม่ได้มาเยี่ยมอาจารย์นานมากๆๆ เผลอหน่อยเดียว เตาฟิกเข้าโรงเรียนเสียแล้ว ฮ่าๆๆ
มิน่าละ คิดถึ้ง คิดถึงอาจารย ขจิต ฝอยทอง จังเลย ที่แท้ก็หายไปนานอย่างนี้นี่เอง
ขอแสดงความยินดีกับตำแหน่งใหม่ด้วยเด้อ
แต่ใหม่ๆอย่าเหยียบคันเร่งมากแรงนะ เดี๋ยวผู้โดยสาร(ในสำนัก)จะหงายท้องซะก่อน ของมันยังไม่คุ้นชิน อิอิ
ว่าแต่ โต๊ะอาจารย์ป.บัณฑิตจะว่างลงอีกตัวแล้วสิ เดี๋ยวนี้นั่งทำงานในห้องพักอาจารย์ป.บัณฑิตต้องหาอะไรเปิดฟังดังๆเพราะบรรยากาศมันวังเวงมาก (บรู๊ว์ว์ว์ว์..)
ขอบคุณครับอาจารย์ อัสสะกอมี
ยินดีที่ล็อกอินเข้าระบบ g2k อีกครั้ง
เขียนบล็อก สามารถเป็นยันต์กันบรู้วววว์ ได้นะครับ ฮา
ยินดีกับตำแหน่งงานใหม่ของอาจารย์อีกคนครับ หวังว่ายังไม่สายมากเกินไป อีกอย่างถือว่างานพบปะคุยเรื่องวิจัยอาเซียนเมื่อวานนี้เป็นการทำศอดาเกาะห์หรือป่าว จะปล่อยให้ผู้ที่รับผิดชอบโดยตรงของคณะฯ มาจับเข่าพูดคุย โอกาศทองไม่รู้จะพ้นมือไปหรือป่าว ดีแล้วครับอาจารย์.......(X) ใช่เราต้องยึดติดกับตำแหน่งที่เขามีให้เราทำอย่างเดียว อย่าลืมเรารู้อะไรอิสลามให้เราถ่ายทอดให้หมด (ถ้าให้ได้) เพราะทั้งหมดนั้นคือญารียะห์ที่สามารถไปเบิกใช้ในอาคีเราะห์ข้างหน้า
ขอบคุณครับอาจารย์ Tasanjenga
ภาวะแบบนี้ จะมาเกี่ยงกันว่างานคุณงานฉันคงไม่ได้แล้วครับ มีเท่าไรใส่ไปให้หมดเท่าที่มีครับ
อยากทานข้าวเหนียวสีเหลืองกับสังขยาจังเลยค่ะ ไม่ได้ทานนานแล้ว ^-^
ขอบคุณครับคุณ Baby
ทานกับปลาเค็มก็อร่อยนะครับ