บันทึกการเดินทางด้วยรอยเท้าของตัวเอง (13) : เรื่องบางเรื่องที่สุดแล้วต้องเข้าใจและ...ทำใจ
(๑)
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกๆ ของได้ใช้ชีวิตในเมืองพิษณุโลกติดต่อกันมากกว่า ๒-๓ คืน
ก่อนหน้านี้ก็เคยมาบ้างเหมือนกัน แต่จะว่าไปแล้วก็ไม่เหมือนครั้งนี้อยู่ดี เพราะครั้งนี้ ผมมีอิสระพอที่จะเดินทางไปโน่นไปนี่ได้ตามที่ใจอยากจะไป
ผมมีตารางการงาน ๓ วันคือวันที่ ๒๓-๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๕๒ โดยแต่ละวันเป็นการขึ้นเวทีนำการเสวนาเพียงครึ่งเช้าเท่านั้น ส่วนครึ่งบ่าย เปิดโล่งให้ผมใช้ชีวิตได้ตามแต่ใจอยากจะทำ
ผมตื่นเต้นมากกับห้วงชีวิตเช่นนี้ เพราะนานทีปีหนจะมีโอกาสได้มาราชการในเมืองใหญ่ ก็เหมือนที่บอก เกือบทั้งหมดของการไปราชการ ผมมักเดินทางไปตามหมู่บ้าน หรือชนบทแทบทั้งสิ้น น้อยนักที่จะได้ทิ้งตัวนอนในเมืองและโรงแรม
แต่จะว่าไปแล้ว ผมก็หลงรักบรรยากาศแบบ “บ้านๆ” มากกว่าบรรยากาศแบบ “เมืองๆ” มากเลยแหละ เพราะมันทำให้ตัวเองรู้สึกราวกับว่าไม่อยู่ไกลไปจากบ้านเกิด -เหมือนกับเราอยู่ใกล้ๆ กับสายตาแห่งความห่วงใยของใครสักคน นั่นเอง
ครั้งนี้ ผมตั้งใจว่า ภาคบ่ายของแต่ละวัน ผมอาจจะเดินทางไปยังบ้านกิ่วเคียน อ.ท่าปลา จ.อุตรดิตถ์ ซึ่งครั้งหนึ่งผมและนิสิต เคยได้ขนเอาข้าวเปลือกจำนวนหลายกระสอบมามอบให้ชาวบ้านได้ใช้เป็นกองทุนข้าว หลังจากก่อนหน้านั้น ชาวบ้านถูกน้ำท่วมโคลนถล่มมาอย่างยับเยิน
หรือไม่อีกวัน ก็อาจจะสัญจรไปเยี่ยมชมอุทยานเมืองเก่าที่สุโขทัย เพื่อรำลึกความเป็นชาติของตัวเองอย่างจริงจังอีกสักครั้ง หลังจากเคยได้ไปเยือนมาแล้วเมื่อสิบปีที่แล้ว...
(๒)
ไม่รู้นะ ผมรู้สึกว่าตัวเองแก่ขึ้น และแก่ขึ้นทุกวัน (ไม่ใช่แก่ขึ้นทุกปี) ระยะหลังเริ่มหันเหตัวเองไปสู่เรื่องเก่าๆ ของสังคม โดยไม่ค่อยได้ให้ความสำคัญกับเรื่องราวของบ้านเมืองอันทันสมัยและเป็นปัจจุบันเสียเท่าไหร่ แต่นั่นก็ใช่ว่า ผมจะปิดหูปิดตาไม่รับรู้เรื่องราวของปัจจุบันไปเสียทั้งหมด หากแต่หมายถึง ผมเลือกที่จะเยียวยาบาดแผลในตัวเองที่เกิดจากสังคมเมืองด้วยการเสพสัมผัสเรื่องราวอันมีกลิ่นอายของฐานรากทางวัฒนธรรมเก่าๆ ของสังคมแทนต่างหาก...
ในยามที่เดินทางไปไหนสักแห่ง ผมมักจะไม่ลืมที่จะเปิดใจสดับฟังเรื่องราวของท้องที่นั้นๆ เสมอ โดยเฉพาะข้อมูล หรือเรื่องราวในเชิงตำนาน ยิ่งฟังยิ่งมีเสน่ห์ บางทีฟังแล้วก็กลับเป็นยิ่งกว่าเทพนิยาย...และเมื่อมีโอกาส ผมก็เลือกที่จะเสพสัมผัสเรื่องเหล่านั้นผ่านปากคำของผู้คนพื้นถิ่นมากกว่าการค้นคว้าสืบเสาะจากเอกสาร หรือตำราที่บันทึกไว้แล้วอย่างเสร็จสรรพ
(๓)
วันแรกที่เดินทางมาถึงพิษณุโลก ผมเดินทางอย่างไม่รีบเร่ง ขับรถชมวิวบนภูเขามาอย่างสบายใจ แล้ววกเข้าไปนั่งร้านกาแฟในปั้มใหญ่ทางเข้าเมืองสองแคว โดยมีจุดประสงค์หลักคือการใช้อินเทอร์เน็ตเพื่อส่งงานกับไปที่มหาวิทยาลัย...
เจ้าของโครงการฯ แจ้งทางโทรศัพท์เกี่ยวกับที่พักให้ผมได้รับรู้ ผมยืนยันว่าขอพักในสถานที่ที่ไม่จอแจ เงียบๆ ไม่หรูหรา ไม่แพง แต่ขอให้มีอินเทอร์เน็ตใช้ก็ถือว่าดีเยี่ยมแล้ว แต่กระนั้น ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เพราะน้องๆ ได้ประสานอะไรๆ ไว้อย่างเสร็จสรรพแล้ว เพราะปรารถนาให้ผมได้พักอย่างสบายๆ...ไปไหนมาไหนได้สะดวก ซึ่งผมก็ขานรับตามนั้น ด้วยไม่อยากให้อะไรๆ ดูเป็นการเรื่องมาก เสียดายก็แต่ไม่มีอินเทอร์เน็ตให้ใช้เท่านั้นแหละ...
ผมเอ่ยออกตัวกับน้องๆ ทีมงานว่าไม่อยากให้มีการรับเลี้ยงใดๆ ให้เปลืองเงินเปลืองทอง ขอกินข้าวร่วมกันง่ายๆ สักมื้อ พุดคุย เสวนากันนอกรอบสักยกสองยกตามความพึงใจก็ถือว่าวิเศษสุดแล้ว ส่วนการจะพาไปสัญจรท่องชมที่ใดๆ นั้น ผมขอน้อมรับด้วยใจ และขอให้แต่ละคนได้ใช้เวลากับงานและครอบครัวอย่างเต็มที่เถอะ....(ไม่ต้องห่วงผม)...
ต้องยอมรับว่าผมได้รับการดูแลอย่างดียิ่งจากทีมงานที่เชื้อเชิญผมมา...
ผมรักและประทับใจน้ำใจของพวกเขาอย่างมหาศาล พวกเขาน่ารัก สดใส และมีอุดมการณ์ในการที่จะทำอะไรๆ เพื่อคนอื่นอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งผมชื่นชมพวกเขาเอามากๆ...
ผมจึงถือว่าการเดินทางมาต่างบ้านต่างเมืองครั้งนี้ ผมโชคดีมากที่ได้รับการดูแลอย่างอบอุ่นจากผู้เชื้อเชิญ พลอยให้ความคิดถึงที่ผมมีต่อบ้านไม่ดูมากเหมือนที่กังวล
(๔)
แต่จนแล้วจนรอด ผมก็ไม่อาจสัญจรไปในที่ที่ผมอยากเดินทางไปดูชมได้แม้แต่แห่งเดียว
เพราะเพียงเช้าแรกที่ตื่นขึ้นมาจากโรงแรมใหญ่ ผมก็ได้รับแจ้งว่ารถยนต์ของผมโดนลูกหลงจากการทะเลาะของวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งเข้าเต็มๆ...
ขวดน้ำเปล่าลอยลิ่วตกกระทบกระจกหน้าและตัวฝากระโปรงรถได้รับความเสียหายมากพอสมควร พร้อมๆ กับรถอีกคันถึงสองคันที่จอดเรียงรายใกล้ๆ กัน ก็ไม่เว้นที่จะได้รับเคราะห์กรรมไปด้วย
ผมรู้สึกเจ็บปวด..หงุดหงิด..และรำคาญกับชะตากรรมเช่นนี้มาก และมากอย่างแทบไม่น่าเชื่อ
รู้สึกเจ็บ แต่ก็ไม่รู้จะโทษ หรือเอาโทษกับใคร...
ผมถามผู้ที่เกี่ยวข้องว่า เหตุเกิดเมื่อไหร่...ทำไมไม่แจ้งเจ้าของรถให้ทราบให้เร็วที่สุด ไม่ใช่ละเลยให้เรามารู้เองในยามเช้าเฉกเช่นนี้...ขณะเดียวกัน ผมก็ถามซักว่า ช่วงที่เกิดเหตุนั้น รปภ.อยู่หรือเปล่า เพราะที่ที่จอดนั้น เป็นจุดจอด VIP ที่แขกประจำ หรือแขกที่พักต่อเนื่องหลายคืนนิยมที่จะจอดกัน และตรงนั้นก็ใกล้ๆ กับ รปภ. หรือทางขึ้นโรงแรมเพียงไม่ถึงสิบก้าวเลยก็ว่าได้...
คำตอบที่ได้....คือ ความไม่ชัดเจน....และคล้ายกับว่า เป็นเหตุสุดวิสัย...
ผมรู้ดีว่า เป็นเหตุสุดวิสัยโดยแท้ เพียงแต่ในระบบการจัดการนั้น ควรกระหายพอที่จะติดตามแจ้งข่าวต่อเจ้าของรถให้เร็วที่สุด...และผมก็ยืนยันว่า ผมไม่โทษใคร ไม่เอาผิดกับใคร...มันเป็นชะตากรรมที่ผมต้องรับผิดชอบเอง (อยู่แล้ว)
(๕)
ผมไม่อาจเดินทางไปยังที่ที่ผมอยากจะไป...
นั่นไม่ใช่เพราะรถยนต์ของผมวิ่งไปไหนไม่ได้แล้ว
แต่เป็นเพราะ ผมไม่มีห้วงอารมณ์ใดพอที่จะท่อง หรือสัญจรไปที่ไหนต่างหาก...
มันเจ็บจนบอกไม่ถูก...
มันเป็นชะตากรรมที่ไม่เป็นมิตรกับผมเอาซะเลย....
นี่กระมังสิ่งที่เราต้องเรียนรู้ในอีกมุมของชีวิต...
เรื่องบางเรื่อง เราอาจไม่มีทางเลือกมากพอที่จะหาคำตอบใดๆ มาชดเชยในสิ่งที่สูญเสีย
เราอาจไม่จำเป็นต้องเฟ้นหาผู้รับผิดชอบใดๆ ให้กับเราเสมอไปได้
การทำใจ และทำความเข้าใจ เพื่อนำไปสู่การยอมรับในชะตากรรมเช่นนั้นด้วยตัวเอง น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด..(กระมัง)
(๖)
ผมไม่เข็ดหรอก...ผมยังจะมาพิษณุโลกอีก...(ผมบอกกับตัวเองเช่นนั้นจริงๆ)
ความเห็น (20)
พี่พนัส...
- เรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลานะคะ
- ถ้าเกิดขึ้นกับน้องกว่าจะทำใจได้คงเกิดหลายๆอารมณ์แน่ๆ
- ทั้งโกรธ โมโห เสียใจ สงสัย ...เป็นแน่แท้เชียวค่ะ
- แต่ดีนะคะ..ที่พี่พนัส..รับรู้อารมณ์ของตนเองได้
- ขอให้วันเวลาที่เหลือในพิษณุโลก เจอแต่สิ่งดีๆ
- เดินทางกลับโดยปลอดภัยค่ะ
สวัสดีครับ คุณน้อง พิชชา
คราวนี้เรียกงานเข้าก็ได้เหมือนกัน กระมังครับ..
เจ็บ จุก...จนพูดอะไรไม่ออก...
จึงได้แต่เตือนตัวเองให้ทำความเข้าใจกับชะตากรรม...และทำใจกับมัน...
เหนื่อยครับ..เหนื่อยใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรดีนอกจาก...เข้าใจ-ทำใจ...
ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ
- ป้าครูคิมทราบว่าอาจารย์น้องไปพิษณุโลก แต่ก็ไม่ทราบจะไปควานหาที่ไหน
- ได้เลี้ยงข้าวสักมื้อก็ยังดี อุตส่ามาตั้งหลายวัน
- ขอแสดงความเสียใจด้วย เกี่ยวกับเคราะห์กรรมที่ได้รับ แบบนี้โรงแรมน่าจะรับผิดชอบนะคะ เพราะเราจอดในบริเวณของโรงแรมและเป็นแขกในโรงแรม
- ครั้งหนึ่งพี่คิมรอต้อนรับเพื่อนต่างจังหวัด พี่คิมกับเพื่อนอีกคนนอนรอที่โรงแรม....ปรากฏว่าถูกเรือดกัด ตื่นขึ้นมานั่งเก็บเรือดไปให้แม่บ้านดู
- เมื่อเพื่อนที่เป็นแขกมา เขาให้เปลี่ยนห้องแต่เราไม่เปลี่ยน ขอเปลี่ยนโรงแรม และเขาขอเก็บเงินค่าห้องครึ่งหนึ่ง พี่คิมบอกว่าไม่จ่ายได้ไหม เพราะเราไม่ได้นอน แสดงความรับผิดชอบได้แค่นี้กับชื่อเสียงของโรงแรมจะว่าอย่างไร
- ผลที่สุดก็ไม่ต้องจ่าย ไม่ได้โกงนะคะ รักษาสิทธิของเราค่ะ
- วันหน้ามาใหม่นะคะ มาทั้งครอบครัวค่ะ
บางทีมันขึ้นอยู่กับวิจารณญาณของผู้รับผิดชอบที่อยู่ในเหตุการณ์ครับว่า จะมีความรับผิดชอบเพียงใด
ไม่เป็นไรนะครับอาจารย์ อะไรต้องซ่อมก็คงเลี่ยงไม่ได้อยู่ได้ ทำใจแล้วกันครับ
- เคยได้ยินมาว่า ..เวลาใครต้องการเลี่ยงหรือปัดความรับผิดชอบใดๆ เขามักจะให้เหตุผลว่า..มันเป็นเหตุสุดวิสัย
- ปล่อยให้ผู้ถูกกระทำ..ให้ทำใจเอาเอง..แบบนี้ไม่ค่อยแฟร์ค่ะ
สวัสดีครับ พี่ครูคิม
- มีหลายคนแนะนำให้ผมถามถึงความรับผิดชอบต่อทางโรงแรม เหมือนกัน แต่ผมไม่ตัดสินใจที่จะไม่พูดจาอะไรมาก เพราะคิดว่าที่สุดแล้ว เขาก็คงไปลงที่คนรักษาความปลอดภัยอยู่ดี
- รถผมมีประกันชั้น 1 ก็จริง แต่ด้วยความที่ว่ามีคู่กรณี ผมจึงยังต้องจ่ายให้กับบริษัทประกันไปเหมือนกัน ซึ่งแทนที่โรงแรมจะรับผิดชอบในส่วนนี้ ก็ไม่เห็นว่าเขาจะแสดงสปิริตอะไรเลย ซ้ำร้าย หัวหน้าแผนกเรื่องนี้ก็ไม่เห็นมาคุย หรือแสดงตนกับผมเลยด้วยเหมือนกัน คงกลัวว่าผมจะเอาเรื่องด้วยกระมัง ครับ...
- ผมรับว่าผิดหวังกับทางโรงแรม เหมือนกัน แต่ผมไม่อยากเรื่องมาก...มานึกอีกที ผมเองก็ง่ายเกินไปในเรื่องนี้
- ...
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อ.จารุวัจน์ شافعى
ผมแจ้งโรงแรมว่า ผมไม่เอาเรื่องกับใคร แต่ขอให้ครั้งต่อไปเกิดเหตุเช่นนี้ ควรรีบแจ้งเจ้าของรถให้เร็วที่สุด ไม่ใช่ปล่อยข้ามคืนมาเหมือนที่ผมเจอในคราวนี้...
ขอบคุณครับ...
สวัสดีครับ น้องซิลเวีย
หลายปีก่อน รถบัสชนกับรถบรรทุก...
ผมก็ไม่เอาอะไรกับเจ้าของรถบัส เพราะคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรมาก
ที่ไหนได้ เรื้อรังมาจนบัดนี้ เลยทีเดียว...
ส่วนเจ้าของรถบัส ก็ไม่มาถามสารทุกข์สุขดิบอะไรอีกเลย...
นั่นก็ผิดที่ผมแหละครับ....ง่ายเกินไป...
สวัสดีค่ะ อ.พนัส
เรื่องร้ายๆได้ผ่านไปแล้ว ต่อแต่นี้ไปได้พบแต่สิ่งดีๆแล้วค่ะ...โบราณท่านว่าค่ะ (ไม่ใช่หมอดูนะคะ)
ขอให้อาจารย์มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ
รถเสียหายไม่เท่าไหร่ค่ะคุณแผ่นดิน แต่เข้าใจความรู้สึกนะคะ ส่วนใหญ่หนุ่มๆจะรักรถมากมายซะด้วย ... ครั้งนี้ถือว่าฟาดเคราะห์แล้วกันค่ะ
หากแต่แปลกจังเวลาเจ็บที่กาย สุภาพบุรุษก็มักจะทำเก่ง ไม่เป็นไรเจ็บกาย ไกลหัวใจ .. (ปสก.จากน้องชายนะคะ) จนทำให้เราต้องถามย้ำๆ บ่อยๆ จนแน่ใจว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ
จากนี้ไป ฟ้าหลังฝนจะงดงาม มีแต่สิ่งดีๆ ... เป็นกำลังใจให้ปลอดภัยในทุกเส้นทางค่ะ
สวัสดีค่ะด้วยความระลึกถึง
ขอให้เดินทางด้วยความปลอดภัยค่ะ
รถซ่อมได้เสมอ แต่...คนซ่อมไม่ได้นะค่ะ
- น้องแผ่นดินแก่
- ผมไม่แย่หรือเนี่ย
- ฮ่าๆๆ
- เอามาฝากนักเดินทาง
- สวัสดีครับ
- มาบอกว่ามีคำอวยพรเช่นเคยครับ
สวัสดีค่ะ
- มาให้กำลังใจน้องนะคะ..เป็นสัจธรรมความรับผิดชอบย่อมมีน้อยเมื่อเขาต้องเสียผลประโยชน์...คนดีๆก็ได้แต่ทำใจ
- เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้วต่อไปจะมีแต่เรื่องดีๆนะคะ
- ซ่อมรถแล้วสู้ๆนะคะ
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ
มาเด้อขวัญเอ้ย ขวัญอยู่ป่าให่มาซะมื่อนี่วันนี่
แวะมาปลอบใจ ถือว่าฟาดเคราะห์ ต่อไปก็มีแต่โชคดีมีชัยค่ะ
ผมกลับมาถึงเมื่อคืนนี้
23.00 น. หน้ากองกิจการ นศ. มข.
ของที่ระลึกที่ฝากไว้
เริ่มออกดอกเบี้ยแล้วครับ
555555555555+
มีบล็อค เรื่องเล่า "หลวงพระบาง" หรือยังครับ
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาทักทายค่ะ สบายดีนะค่ะ
- ขอให้มีความสุขในการทำความดีในทุก ๆ วันนะค่ะ
- ขอบคุณบันทึกดี ๆ ที่นำมาแบ่งปันค่ะ
เพิ่งนั่งอ่านครับ
เสวนาภาษานักกิจกรรม
เสวนาอย่างเมามัน
แต่ก็แฝงด้วยความเจ็บปวดจากรถพัง
เฮ้อ
คงเหนื่อยจากพิษณุโลกมาต่อที่ขอนแก่นและหลวงพระบางใช่ไหมครับ
ลืมถามไปว่า เครื่องบินที่นั่งกลับเป็นอย่างไรบ้างน้อ?