วันนี้ทำให้นึกย้อนหลังกลับไปอีกครั้ง เมื่อเจอบล็อคเกอร์รุ่นพี่ ในการประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนเบญจราชูทิศ อ.ภีมผู้จุดประกายให้ผมเรียนรู้ Blog และมาเขียนบันทึกมาจนถึงทุกวันนี้
นานแล้วกับ อาจารย์ภีม เจ้าของงานเขียนใน Blog >>สถาบันจัดการความรู้เพื่อชุมชน ที่ไม่ได้เจอกันเพราะต่างก็มีภาระในงานที่ทำตามปกติ ครั้งหนึ่งเราเคยบูรณาการงานโดยจังหวัดเป็นศูนย์กลาง เจอกันที่ศาลากลางจังหวัดบ่อยครั้ง ในงานเพื่อพัฒนาชุมชนให้มีความเข้มแข็งพึ่งตนเองได้
วันหนึ่งของปี 2549 อ.ภีม เป็นผู้ดำเนินการชี้แจงในที่ประชุม เรื่องของการจัดการความรู้ (KM) เพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการเรียนรู้ และพัฒนาให้ชุมชนเข้มแข็งพึ่งตนเองได้ของจังหวัดนครศรีธรรมราช ช่วงหนึ่งได้นำเสนอเรื่องการบันทึก เมื่อมีการจัดการความรู้แล้ว และนำเสนองานเขียนของตนเองให้ดู ทำให้ผมเริ่มมีความสนใจ เพราะชอบเรื่องการเขียนอยู่บ้างไม่น้อย เคยเห็นเพื่อนที่เขียนเรียงความเก่ง ๆ สมัยเรียนมัธยมก็อยากทำกับเขาบ้าง แต่ติดตรงที่ว่าเขียนแล้ว จะเขียนให้ใครอ่าน และจะเก็บไว้อย่างไร เมื่อ อ.ภีม นำเสนอเรื่องดังกล่าวก็เห็นว่าน่าสนใจมาก ๆ และทราบว่าเขาเรียกว่า "Blog" เขียนแล้วอยู่บนเครือข่ายอินเตอร์เนต มีคนเข้ามาอ่านและแลกเปลี่ยนเรียนรู้แสดงความคิดเห็น จึงลองศึกษาดูและได้เรียนรู้ค้นคว้าดูแนวเขียนของรุ่น ๆ พี่ ๆ หลายคน และเป็นกำลังใจให้กันในที่สุดผมก็เป็น Blogger กับเขาคนหนึ่ง อบอุ่นเมื่อมีสมาชิกเข้ามาให้กำลังใจในเรื่องที่เราบันทึก การให้กำลังใจของสมาชิก GotoKnow เป็นทั้งการแลกเปลี่ยน และแนะนำ เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ได้เรียนรู้กระบวนการ "การจัดการความรู้" จนผมซึมซับประสบการณ์รุ่นพี่ ๆ ที่เคยงง ๆ หรือหลงทางมองภาพเลือน ๆ ไม่ชัดเจน ก็เริ่มชัดเจนยิ่งขึ้น
เนื่องจากเราต่างก็เป็นผู้ปกครองที่มีเป้าหมายการประชุมจึงไม่ได้คุยรื้อฟื้นเรื่องราวกันมากนัก แต่ก็ร่วมกันแสดงความคิดเห็นในที่ประชุม ตามที่ทางโรงเรียนขอความร่วมมือ ซึ่งก็มีมุมมองให้ทางโรงเรียนพิจารณา 2-3 ประเด็น ระหว่าง นักเรียน(ผู้กำลังเป็นผลผลิต) โรงเรียน(โรงงานใหญ่) ครูอาจารย์(บุคลากรผู้ทำการผลิต) และผู้ปกครอง(ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย)ต้องไม่มีช่องว่าง รูรั่ว ต้องเชื่อมต่อให้ติดและจะเชื่อมต่ออย่างไร
บันทึกนี้เขียนที่ GotoKnow โดย ชาญวิทย์-นครศรีฯ ใน เส้นทางเรียนรู้อันยาวไกล
เรื่องเทคนิคก็ไม่ค่อยเก่งหรอกค่ะ ฝึกทำไปเรื่อยๆ
สวัสดีค่ะ คุณชาญวิทย์