ถึงเวลาที่ลูกชายต้องไปโรงเรียน

 

ตอนที่ 37 

 

ถึงเวลาที่ลูกชายต้องไปโรงเรียน

 

        เมื่อถึงเวลาลูกชายต้องไปโรงเรียน  แน่นอนครับตามที่ได้ตั้งใจไว้ให้ไปเรียนที่เดียวกับลูกสาว  ผมยังนึกถึงวันที่ไปส่งลูกวันแรก ๆ เมื่อไปโรงเรียนของลูกทั้งสองคนได้  ลูกทั้งสองมีความแตกต่างกันลูกสาวชอบไปโรงเรียนไม่ค่อยมีปัญหาเมื่อถึงเวลาไปโรงเรียน  แต่จะมีปัญหาเมื่ออยู่ร่วมกันกับเพื่อนมักจะมีวีรกรรมมาอยู่เรื่อย ๆ จนครูเรียกพบในช่วงไปเรียนแรก ๆ  แต่หลังจากขึ้นชั้นประถมแล้วเป็นคนตั้งใจเรียน และเรียนดีมาตลอด 

 

          ส่วนลูกชายมีปัญหาตอนจะไปโรงเรียนจะถามทุกวันว่าวันนี้วันอะไรต้องไปโรงเรียนหรือเปล่า ถ้าตอบว่าวันจันทร์ ถึงวันศุกร์  ปล่อยโฮทุกที แกจะถามย้ำอยู่อย่างนั้นการแต่งตัวเพื่อไปเรียนเหมือนไม่อยากจะไปเรียน  และเมื่อไปถึงโรงเรียนจะร้องไห้ไม่อยากเข้าห้องเรียนทุกครั้ง ปากก็จะพูดว่าไม่อยากไปเรียน ไม่อยากไปเรียน แต่ก็เดินเข้าโรงเรียนทุกวัน  

 

        แต่เมื่อใดที่ถามว่าวันนี้วันอะไรถ้าตอบแกว่าเป็นวันเสาร์ วันอาทิตย์ รู้สึกว่าแกจะดีใจที่ได้อยู่บ้าน  เป็นอย่างนี้เกือบ ๆ 3 เดือน  ผมยังนึกว่าดีน่ะที่เรียนอยู่ที่เดียวกัน  เช้ามีเวลาอยู่กับลูกได้นานหน่อย เย็นก็ไปรับกลับบ้าน 

 

         เมื่อเกิดความสงสัยว่าทำไมลูกถึงไม่อยากจะไปเรียน  ที่โรงเรียนมีปัญหาหรือไม่  บางวันกลางวันจะแอบไปดูว่าลูกมีปัญหาอะไรหรือไม่ทำไมไม่อยากจะมาเรียน  ดูแล้วปรกติทำให้เราหายกังวลไปได้มากว่าที่เรียนไม่มีปัญหา  ปัญหาอยู่ที่ตัวลูกเราเองคิดอยู่เหมือนกันว่าเด็กทุกคนคงจะเหมือนกันหมดอยู่ที่ว่าจะใช้เวลาปรับสภาพนานสักเท่าไหร่  ในวันแรก ๆ บางครั้งเห็นลูกของคนอื่นลงไปดิ้นกับพื้น ไม่ยอมเข้าเรียน หนักกว่าลูกเราอีก  เขายังใจแข็งทิ้งลูกโดยไม่หันกลับไปดูก็มี  แต่บางคนก็อยู่กับลูกจนครูบอกกลับไม่ต้องเป็นห่วงถึงจะกลับ  นี่แหละหัวอกพ่อแม่ที่มีความเป็นห่วงเป็นใยลูก