ลูกสาวโตแล้วจะให้เรียนที่ไหนดี

 

ตอนที่ 36 

 

ลูกสาวโตแล้วจะให้เรียนที่ไหนดี 

 

        เมื่อลูกสาวอายุครบที่จะเข้าเรียนตามเกณฑ์ พ่อแม่ หลาย ๆ คนมักจะคิดว่าลูกต้องเรียนที่โรงเรียนดี ๆ ดัง ๆ  ยอมจ่ายค่าแป๊ะเจี๋ยสูง ๆ  ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่ออนาคตลูก สำหรับผมแล้วฐานะในขณะเงิน 40,000 บาท (ปี2533) นั้นสูงเอาการและนึกเสียดาย  การที่จะต้องหาเงินเพื่อแลกกับที่เรียนโดยเฉพาะโรงเรียนดัง ๆ โดยเฉพาะโรงเรียนฟรั่งที่เพื่อน ๆ หลายคนที่ทำงานนิยม และต้องการให้ลูกเรียน  ในความคิดของผมตอนนั้นสวนทางกับเพื่อนหลาย ๆ คน    

 

       สำหรับผมแล้วเมื่อลูกสาวผ่านพ้นจากเนอสรี่(เตรียมอนุบาล)  ผมเล็งไว้เลยว่าโรงเรียนที่จะให้ลูกเรียนต้องอยู่ใกล้ที่ทำงานการเดินทางรับส่งต้องสะดวก เพราะเบื่อการเดินทางที่รถติด  คิดว่าแถวย่านบางพลัดดีที่สุด เพราะผมทำงานอยู่ที่ กฟผ. พระรามเจ็ด อีกอย่างน่าจะอยู่เรียนระยะยาวสักหน่อย โดยน่าจะเริ่มตั้งแต่อนุบาล จนจบประถม 6 คงจะไม่มีที่ไหนที่ใกล้ และสะดวกไปกว่าโรงเรียนสตรีบูรณวิทย์  ที่สำคัญอีกอย่างก็คือ ฝั่งตรงกันข้ามก็เป็นโรงเรียนบูรณวิทย์เช่นกัน แต่เป็นชายล้วน ผมคิดว่าอนาคตก็คงจะให้ลูกชายเข้าเรียนอนุบาล และเรียนประถมที่เดียวกัน เพราะสะดวกในการรับส่งอีกอย่างโรงเรียนนี้ถือว่าจัดอยู่ในขั้นว่าดี นักเรียนส่วนใหญ่จะอยู่ในระเบียบวินัย (คุยกับเพื่อนที่มีลูกเรียนอยู่)  และนี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ผมเลือกโรงเรียนนี้เพราะใกล้ที่ทำงานมากที่สุด ไม่ต้องสอบเข้า ไม่ต้องเสียค่าแป๊ะเจี๋ย    และเรียนได้ยาว อนุบาล 3 ปี ประถมอีก 6 ปี 

 

        ในความคิดของผมตอนนั้นผมคิดว่า เด็กจะเรียนดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับเด็ก (ดูจากตัวเราเองเป็นหลัก)โรงเรียน (ครู) เป็นส่วนประกอบ และตัวประกอบที่สำคัญที่ขาดไม่ได้คือพ่อ และแม่  แต่ถ้าเทียบเป็นเปอร์เซ็นต์แล้วผมให้น้ำหนัก ที่เด็กจะเรียนดีหรือไม่ดีนั้นขึ้นอยู่กับเด็กเอง 40 %  โรงเรียน 40 %  และพ่อแม่อีก 20  %  

 

        เมื่อผมยังเด็กพ่อผมมักจะพูดให้ฟังอยู่เสมอ ๆ ว่าพ่อแม่นั้นเลี้ยงลูกได้แต่ตัว พ่อแม่สามารถเลี้ยงลูกทั้ง 9 คนให้โตได้  แต่จิตใจนั้นเลี้ยงไม่ได้เพราะต่างคนต่างจิตต่างใจ  พ่อแม่สั่งสอนให้ทำดีได้แต่ลูกจะปฏิบัติหรือไม่ขึ้นอยู่กับตัวลูกเอง  การแข่งขันนั้นมีอยู่ทุกที่ พ่อผมมักจะพูดเสมอว่าแข่งเรือแข่งพายนั้นแข่งได้  แต่แข่งบุญแข่งวาสนานั้นแข่งกันไม่ได้ แล้วแต่บุญแล้วแต่กรรม ถ้าทำดีก็จะได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว  พ่อแม่ผมนั้นไม่ค่อยจะมาจ่ำจี้จ่ำไชลูก ๆ มากนัก  แต่จะพูดคำพูดดังกล่าวข้างต้นบ่อย ๆ  เหมือนกับให้ซึมซับ อยู่ในสมองอย่างไงอย่างงั้น