แค่เสี้ยววินาที


การพูดคุยและอยู่กับคุณยายเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที ดิฉันเชื่อได้เลยว่า มันเป็นยาทิพย์อีกอย่างหนึ่งที่ช่วยให้คุณยายรู้สึกว่า แค่เสี้ยววินาที คุณยายไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ยังมีดิฉันที่พร้อมจะดูแลคุณยาย

         14.00 น.  เสียงนาฬิกาปลุกในห้องนอนดังขึ้น  ดิฉันมีความรู้สึกว่าบ่ายนี้ไม่อยากจะตื่นไปทำงานเลย  แต่ก็ต้องจำใจตื่นเพื่อทำตามหน้าที่การงานในวิชาชีพที่เราได้เลือก  หลังจากอาบน้ำแต่งตัว  เปลี่ยนมาใส่ชุดสีขาว  สวมหมวกพยาบาล  มันทำให้ดิฉันภูมิใจในวิชาชีพนี้  และทุกครั้งก่อนขึ้นปฏิบัติงาน  ดิฉันจะบอกกับตัวเองว่า  วันนี้จะตั้งใจทำงานที่รับมอบหมายให้ดีที่สุดเพื่อผู้ป่วย 

         หลังจากได้ขึ้นมาทำงานรับส่งเวรแล้ว  เพียงสักครู่หนึ่งได้มีญาติผู้ป่วยห้อง  225  เดินมาพบดิฉันและได้บอกกับดิฉันว่าจะไปทำธุระข้างนอก  ฝากช่วยดูแลผู้ป่วยให้ด้วย  และดิฉันก็บอกกับญาติว่าจะเข้าไปดูให้  และดิฉันก็ทำตามที่ได้แจ้งไว้กับญาติ  เมื่อดิฉันเดินเข้าไปในห้อง  ผู้ป่วยหันมามอง  ดิฉันเดินไปชิดเตียงผู้ป่วย  และได้จับมือผู้ป่วยและถามว่า  “คุณยาย...(ขออนุญาตเรียกผู้ป่วยว่าคุณยาย)  เป็นอย่างไรบ้าง  มีอะไรให้ช่วยไหมคะ  หิวน้ำไหมคะ”  คุณยายพยักหน้า  ดิฉันได้รินน้ำให้คุณยายดื่ม  หลังจากดื่มน้ำแล้ว  ดิฉันก็ยังพูดคุยกับคุณยาย  แต่เป็นการพูดอยู่ข้างเดียว  เพราะคุณยายไม่พูด  แต่จะจับมือและมองหน้าดิฉัน  แต่การจับมือของคุณยายไม่ได้เป็นการจับมือเขย่า  แต่คุณยายได้ดึงมือดิฉันไว้เหมือนไม่อยากให้ดิฉันออกไปจากห้อง  ดิฉันรู้สึกแปลกใจ  และได้ถามคุณยายว่า  “ต้องการอะไรอีกไหมคะ”  ดิฉันได้ยินเสียงพูดในลำคอ  แต่ฟังไม่ออกว่าคุณยายพูดอะไร  ดิฉันคิดว่า  คุณยายคงอยากให้ดิฉันอยู่เป็นเพื่อน  เพราะวัยผู้สูงอายุอย่างคุณยายคงต้องการการดูแลเอาใจใส่จากลูกหลาน  หรือคนรอบข้าง  และไม่ต้องการที่จะถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว  ถึงแม้คุณยายจะไม่พูดออกมา  แต่ดิฉันรู้สึกว่าดิฉันสัมผัสได้ 

         การพูดคุยและอยู่กับคุณยายเพียงไม่กี่เสี้ยววินาที  ดิฉันเชื่อได้เลยว่า  มันเป็นยาทิพย์อีกอย่างหนึ่งที่ช่วยให้คุณยายรู้สึกว่า  แค่เสี้ยววินาที  คุณยายไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว  แต่ยังมีดิฉันที่พร้อมจะดูแลคุณยาย  และถ้าดิฉันไม่ได้ขึ้นปฏิบัติงานในวันนั้น  ดิฉันคงจะไม่ได้เจอเหตุการณ์เช่นนี้  และก่อนที่ดิฉันจะออกจากห้อง  ดิฉันได้บอกคุณยายว่า  ดิฉันจะเข้ามาเยี่ยมคุณยายใหม่  แต่ตอนนี้ขอตัวไปทำงานก่อน  จากมือที่เคยดึงไว้ค่อยๆ คลายออก  ดิฉันเดินออกจากห้องผู้ป่วยด้วยความสุขในใจ

                                                                                                                        

                                                          คุณรัศมี                  ปั้นทอง

                                                           พยาบาลวิชาชีพ  Ward 2

 

 

หมายเลขบันทึก: 304076เขียนเมื่อ 8 ตุลาคม 2009 08:34 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 21:40 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท