กนกไร้ลายโบตั๋น
โบตั๋น..นักเรียนประจำ
กนกไร้ลายโบตั๋น (๒)
เด็กน้อยคนชนบทได้เข้ามาเรียนหนังสือที่โรงเรียนมีชื่อเสียง ก่อนเปิดเรียน ๒ วัน พ่อได้พาดิฉันขึ้นรกประจำทางจากนครไทยเข้าสู่เมือง ซึ่งถนนในช่วงนครไทย - บ้านแยงนั้น ถนนเป็นลูกรังสีแดง ฝุ่นละอองก็มาก ไม่ได้ราดยาง เดินทางลำบาก และในช่วงการเดินทางนั้นดิฉันเกิดความกลัว กลัว เพราะเหตุที่ว่า นครไทยเป็นแดน ผกค. ดิฉันเดินทางมาก็ไม่พบเหตุการณ์ใดๆที่ก่อให้เกิดภัยอ้นตรายในครั้งนั้น
ถนนจากบ้านแยงมาถึงเมืองพิษณุโลกนั้นราดยางแล้ว ช่วงนี้เดินทางไม่ลำบากสะดวกถึงแม้ว่าถนนจะแคบและโค้ง การเดินทางใช้เวลา ๒ ชั่วโมงกว่าก็ถึงพิษณุโลก หลังจากนั้นพ่อจึงพาดิฉันมาที่โรงเรียนเพื่อรายงานตัวเข้ามามาเป็นเด็กหอพัก (นักเรียนประจำ) ดิฉันเดินทางมาพร้อมกับเพื่อนอีก ๒ คนและรายงานตัวด้วยกันที่นี่ ดิฉันจึงไม่เหงาเพราะมีเพื่อนอยู่หอพักด้วยกัน
ดิฉันร้องไห้เมื่อพ่อพูดว่า " พ่อไปละนะลูก" ดิฉันรู้สึกว่าน้ำตา เสียงสะอื้น มาพร้อมกันและเสียงสะอื้นนั้นค่อยๆดังขึ้น และดังขึ้น ดิฉันพยายามจะหยุดร้องไห้แต่ก็ไม่หยุดสักที และดิฉันก็วิ่งไปกอดพ่อ พ่อปลอบใจอยู่ไม่นานพ่อก็กลับไป ความรู้สึกเช่นนี้ไม่ใช่เกิดกับดิฉันเท่านั้น แต่เกิดขึ้นกับเพื่อนๆที่รอบข้างทุกคน ดิฉันเป็นนักเรียนประจำที่นี่โดยมีครูอาภา เป็นผู้ดูแลนักเรียนประจำ มีประมาณ ๑๒๐ คน ในปี พ.ศ.๒๕๑๖
การเป็นนักเรียนประจำดิฉันต้องซักผ้าเอง รีดผ้าเอง ซึ่งเป็นงานแรกที่ได้รู้จักการดูแลตนเอง สิ่งสำคัญที่สุดที่ของนักเรียนประจำอีกอย่างก็คือเรื่องของการอยู่ร่วมกับผู้อื่น ซึ่งเรื่องนี้ดิฉันได้เรียนรู้และสามารถปรับตัวในการอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้โดยไม่มีปัญหา ดิฉันคิดถึงบ้านเสมอ แอบร้องไห้ในห้องน้ำเป็นประจำโดยไม่มีใครรู้ ถ้าพ่อมาหาในช่วงนี้ดิฉันก็ร้องไห้ทุกครั้ง การร้องไห้ของดิฉันหายไปหลังจากสอบเสร็จและกลับบ้านในภาคเรียนที่ ๑
การกลับบ้านในช่วงปิดเรียนดิฉันก็จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อ แม่ ฟัง แม่ได้สอนให้ดิฉันอดทนและตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต ลูกมีงานทำแม่ก็มีความสุข แม่กับพ่อลำบาก แม่อยากให้ลูกรับราชการ ตั้งใจเรียนนะลูก คำพูดเหล่านี้ เป็นกำลังใจให้ดิฉันมีความมานะ อดทน ตั้งใจเรียนหนังสือเพื่ออนาคตที่ดีต่อไป
ในช่วงปิดภาคเรียนก็ช่วยพ่อ แม่ ทำงาน และอ่านหนังสือทุกวัน โดยที่พ่อ แม่ไม่ต้องบอก เพื่อสร้างความหวังในใจว่า วันหนึ่งฉันจะเป็นพยาบาลให้ได้
คำสำคัญ (Tags): #นักเรียนประจำ
หมายเลขบันทึก: 302803เขียนเมื่อ 2 ตุลาคม 2009 22:25 น. ()ความเห็น (5)
สวัสดีค่ะ
- อ่านแล้ว..ก็อดไม่ได้ น้ำตาไหลอีกแล้ว
- ประทับใจค่ะ เขียนต่อนะคะ
- พี่กลับถึงบ้าน ๒ ทุ่ม รถติดฝนตก ขับรถปาดหน้าปาดหลังกันวุ่นวาย
- รอติวเติมน้ำมัน..พอถึงคันของเราน้ำมันหมด...ต้องไปปั้มอื่น
- กว่าจะเลี้ยวรถอ้อมไปอ้อมมา หลายกิโลฯ ค่ะ
สวัสดีค่ะ
ตั๋นพยายามเขียน มีพี่ให้กำลังใจ..สู้ๆ ค่ะ
ตั๋นก็กลับถึงบ้าน ๒ ทุ่ม ยังไม่ได้อาบน้ำเลย รีบมาเขียนเรื่องกนกไร้ลาย...ต่อค่ะ
ยินดีที่ได้รู้จัก คุณโบตั๋น ค่ะ
ขอบคุณพี่คิมที่แนะนำให้รู้จักค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณที่มาเยี่ยม มีญาติที่โคกโพธิ์ ปัตตานี
และแฟนน้องสาวอยู่ค่ายทหาร(หนองจิกหรือเปล่าไม่แน่ใจ)
ขอบคุณที่มาเยี่ยมค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณครูโบตั๋น
เจอคนที่มีชีวิตรันทดเมื่อครั้งเยาว์วัยเหมือนกันแล้ว ต่างกันแต่ที่ไม่ได้อยู่โรงเรียนประจำ ต้องเดินไปโรงเรียนกับคุณน้าทุกวันตั้งแต่อายุ 3 ขวบ
กำลังเมามันส์กับการอ่านและการเขียนเช่นกันเลยทำให้นอนดึก ให้กำลังใจคุณครูโบตั๋นได้ทำกนกไร้ลายต่อไปนะคะ
ราตรีสวัสค่ะ