พรุ่งนี้ตรงกับวันที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๒ เป็นวันเกษียณอายุราชการของ ข้าราชการทุกคนที่มีอายุครบ ๖๐ ปี... อดคิดถึงเหตุการณ์หนึ่งปีที่ผ่านไปไม่ได้
ใครเลยจะคิดว่า วันเกษียณของใครคนหนึ่งที่เพื่อน ๆ และผู้ใต้บังคับบัญชาต่างมุทิตาจิตที่ท่านจะได้พักผ่อนหลังจากที่ตรากตรำทำงานหนักมากว่า ๓๐ ปี กลับเป็นวันที่คล้ายฝันร้ายที่สุดของครอบครัว ในเวลาต่อมา...
รองผู้อำนวยการสันติ ตรีอำนรรค นับเป็นผู้บริหารคนหนึ่งที่ผู้เขียนรู้สึกประทับใจในความสุภาพ อ่อนน้อมถ่อมตน จำได้ว่าวันที่พบกันวันแรกเมื่อสองปีเศษ ๆ นับจากที่ผู้เขียนได้พบและรู้จัก จนท่านจากไปท่านยังคงเสมอต้นเสมอปลาย ให้เกียรติลูกน้องเสมอ
หลายครั้งที่ท่านเดินขึ้นอาคารชั้นสามเพื่อมาพบผู้เขียนเพื่อปรึกษาเรื่องการจัดงาน เช่น การจัดงานคล้ายวันเกิดผู้อำนวยการ งานเกษียณอายุราชการของครู ทำไมไม่ให้เจ้าหน้าที่ธุรการโทรศัพท์ตามให้ไปพบเหมือนผู้บริหารบางคน... ครั้นผู้เขียนแสดงความคิดเห็นท่านก็ตั้งใจฟังและประสานงานอย่างดีที่สุด จนงานที่จัดเป็นไปด้วยความเรียบร้อย สร้างความประทับใจให้กับทุกฝ่าย และทุกครั้งที่โรงเรียนมีงาน ท่านจะดูแลจนงานเลิกและกลับเป็นคนสุดท้าย
บ่อยครั้งเมื่อพบกันท่านจะรีบทักทาย บางครั้งเกือบยกมือไหว้ท่านก่อนไม่ทันเพราะท่านเห็นผู้เขียนปุ๊บก็จะไหว้สวัสดีทันที จึงต้องระวังและรีบเป็นพิเศษ
งานฝ่ายธุรการที่ท่านดูแลในยามนั้นเป็นไปด้วยความเรียบร้อย เพราะท่านคัดกรองด้วยความระมัดระวัง ลายมือที่เขียนเกษียนหนังสือเป็นไปด้วยความเรียบร้อยงดงาม ตัวหนังสือบรรจงอ่านง่าย บ่งบอกถึงจิตใจที่อ่อนโยน สุขุม เยือกเย็น เพราะได้ฝึกฝนมาเป็นอย่างดี
ด้วยคุณสมบัติหลายอย่างทั้งการครองตน ครองคน ครองงาน และครองธรรม ท่านจึงเป็นที่รักของทุกคนที่ใกล้ชิด
การจัดงานเกษียณอายุราชการเป็นไปอย่างยิ่งใหญ่ มีพิธีต่าง ๆ โดยจัดให้นักเรียนได้แสดงมุทิตาจิต จัดให้ศิษย์เก่า และผู้ปกครองนักเรียน ตลอดจนแขกผู้มีเกียรติได้มาร่วมงาน บรรยากาศเป็นไปด้วยความชื่นมื่นและมีความสุข
ใคร ๆ ต่างคิดเหมือนกันว่า บั้นปลายชีวิตของท่านต้องมีความสุขแน่เพราะมีความพร้อมทุกอย่างครอบครัวอบอุ่น ลูกชายสองคนกำลังศึกษาระดับปริญญาเอก ลูกสาวเป็นนางพยาบาล ลูกทุกคนมีอาชีพการงานที่มั่นคง ฐานะความเป็นอยู่ที่ใช้หลักเศรษฐกิจพอเพียง ดูเหมือนท่านจะไม่มีปัญหาใด ๆ ในชีวิต สุขภาพแข็งแรงเพราะท่านเป็นคนรักสุขภาพ หมั่นออกกำลังกาย และเลือกรับประทานอาหารที่มีประโยชน์
และแล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อท่านเกษียณอายุราชการได้เพียงสามวัน วันหนึ่งได้ชวนครอบครัวไปขี่รถจักรยานออกกำลังกายในวันหยุด วันนั้นท่านไม่ได้สวมหมวกกันน็อก บังเอิญช่วงจังหวะที่ขี่รถขึ้นขอบถนนรถแฉลบเสียหลัก ส่งผลให้รถล้ม ศีรษะฟาดพื้น เลือดคั่งในสมอง และเสียชีวิตในเวลาต่อมาเพียงไม่ถึงสิบวัน......
ทุกครั้งที่ถึงวันเกษียณอายุราชการ ผู้เขียนอดรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้ อดคิดถึงคนดีอีกหนึ่งคนที่จากไป ไปแล้วไยต้องไปลับ ไม่กลับมา....เหลือเพียงความทรงจำอันงดงามทิ้งไว้ให้คนข้างหลังได้จดจำ...
เกษียณอายุราชการไฉนต้องเกษียณอายุชีวิตเล่า ? ใครก็ตามที่คิดว่าจะทำความดี จะทำสิ่งต่าง ๆ เมื่อตอนเกษียณ บางทีท่านอาจจะคิดผิดเหมือนที่ผู้เขียนเคยคิด เพราะกว่าจะรอเกษียณก็อาจสายเกินไปเสียแล้ว....
ขอบคุณภาพ จาก http://gotoknow.org/blog/pokong/213936
การทำดีไม่ต้องรอวันหรือที่ไหน ๆ ค่ะ...ทำเดี๋ยวนี้และที่นี่...ค่ะ...เอาไปไม่ได้สักอย่าง...เหลือไว้เพียงความดีให้จดจำ...ตามรอยวิถี
ความดี..และคนดีๆ
ย่อมเป็นเรื่องเล่าไม่รู้จบของสังคม
ผมเชื่อเช่นนั้นเสมอมา..นะครับ
สวัสดีค่ะ
รองฯ สันติ ผมดูภาพถ่ายจากสีหน้าและแววตาแล้ว ผมว่าเป็นคนดี มีคุณธรรม มีเมตตาธรรมครับ
เป็นต้นแบบของนักบริหารได้เลยนะครับ
เสียดาย และ เสียใจครับ ที่ท่านเสียชีวิต
ความตายไม่เลือกที่เวลาจริงๆครับ
ขอบคุณที่ช่วยให้ได้เจริญมรณานุสติไปในตัวครับ
พระท่านว่า...อนิจจังทุกอย่างแล
ทำไมถึงเวลาออกนอกกรอบบ้าง ก็มารีบรับท่านไปเสียก่อนที่จะได้ใช้ชีวิตช่วงบั้นปลาย ให้สมกับอยู่ในกรอบมานานแล้ว ขอให้ท่านไปดีนะคะ เกษียณแล้วทำไมต้องลาลับด้วย
ขอบคุณที่เข้าไปเยี่ยมพี่สุ ในบล็อค ฮาพระพยอม มีกลอนบทหนึ่ง มีชื่อว่า พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ของชีวิต ให้ข้อคิดคะ กดตาม http://gotoknow.org/blog/lelaxy/303467