กว่าจะมาถึงซึ่งวันนี้..ตอบคำถาม World Café
วันนี้มีเวลาว่างเลยมานั่งตอบคำถาม World Café ไม่รู้ว่าจะเชยไปหรือเปล่านะเนี่ย
คำถามที่ 1 : จากประสบการณ์ตรงของแต่ละคน มีความรู้อะไรที่เป็นแรงบัลดาลใจ ที่ทำให้ท่านได้ทุ่มเท กำลังกาย กำลังใจ อย่างเต็มที่ที่สุด เพื่อให้ได้มาซึ่งความรู้นั้นๆ เพราะอะไร มีความหมายอย่างไร และลงท้ายได้ทำอะไรไปบ้างในการที่จะได้ความรู้มา ?
เนื่องจากเป็นครูสอนด้านเศรษฐศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยราชภัฏ แล้วนักศึกษาส่วนใหญ่บอกว่าไม่ชอบวิชานี้เลย บรรดาครูเศรษฐศาสตร์แต่ละแห่งก็ล้วนแต่บ่นกันว่า "ใครๆก็ไม่รัก" จะจ้างใครทำ powerpoint ก็ยากเย็นเนื่องจากมีกราฟเยอะ จ้างคนที่เก่งคอมพิวเตอร์เขาก็ไม่รู้ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ทำให้ทำกราฟมาผิดๆ จะหา download powerpoint เหมือนวิชาอื่นๆ ก็ไม่มี จึงทำให้เกิดความมุมานะขึ้นมา
ไปสมัครเรียนออนไลน์กับมหาวิทยาลัยไซเบอร์ควักเงินส่วนตัวเรียน แล้ววันหนึ่งก็มีเพื่อนๆในนั้นแนะนำ gotoknow ให้ สมัยก่อนก็ใช้วิธีสอบถามจากเพื่อนๆในนี้ว่าทำอย่างไร เพราะ low tech มากๆ จากนั้นก็หัดทำกราฟใส่ powerpoint เอง นำไปลองสอนดูว่านักศึกษาเข้าใจหรือไม่ ปรับปรุงเรื่อยๆจนแตกหน่อไปได้หลายบล็อกใน เว็บไซต์learners รวม 5 บล็อก แล้วแจก powerpoint วิชาเศรษฐศาสตร์ฟรี ไม่ต้องเสียเวลานั่งทำ จากนั้นก็แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับเพื่อนๆเพื่อนำไปปรับปรุงงานต่างๆ
http://learners.in.th/blog/economics
http://learners.in.th/blog/banking
http://learners.in.th/blog/environment1
http://learners.in.th/blog/intereconomics
http://learners.in.th/blog/sufficiency-economy
สรุปว่าทั้งหมดที่ทำไปก็เพราะต้องการให้ทุกคนรักเศรษฐศาสตร์และมองเศรษฐศาสตร์เป็นเรื่องง่ายสามารถนำมาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้ ใครก็ตามที่เข้ามาอ่านบันทึกของเรา เขาไม่ต้องไปเริ่มนับหนึ่งเหมือนเรา ครูเศรษฐศาสตร์ก็สามารถมาโหลดแล้วนำไปปรับให้เหมาะกับตัวเองได้ ไม่ว่ากันเลยทั้งหมดนี้คือประโยชน์ของการแลกเปลี่ยนเรียนรู้จริงๆ
คำถามที่ 2 : จากประสบการณ์ตรงของแต่ละคน คิดว่าในองค์กรของตนเองเพื่อให้บรรลุวิสัยทัศน์และพันธกิจ ควรจะมีจะมีเครื่องมือ หรือวิธีแสวงหา รวบรวมองค์ความรู้ การบริหารจัดการความรู้ ให้พรรณาทั้งที่ควรจะมี(ถ้ายังไม่มี) อยากจะมี ใฝ่ฝันว่าถ้ามีแล้วจะสุดยอด หรือที่มีแล้วจะให้มีการใช้อย่างไร ?
ก่อนหน้านี้ได้ทำการอบรม KM และการใช้งาน gotoknow ให้กับบุคลากรในมหาวิทยาลัยและอาจารย์ในคณะวิทยาการจัดการ แต่พอเปลี่ยนแปลงผู้บริหารระดับสูง ความสนใจเรื่องการขับเคลื่อน KM ก็หายไป
ต่อมาได้มาเป็นรองผู้อำนวยการฝ่ายบริการวิชาการของสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม ซึ่งถือว่าเป็นองค์กรที่เป็นหัวใจของมหาวิทยาลัยก็ว่าได้ เพราะเน้นการบริการวิชาการและวิจัยให้ทุกหน่วยงานทั้งภายในและภายนอก ทางสถาบันฯจะมีการประชุมทั้งผู้บริหารและเจ้าหน้าที่เดือนละหนึ่งครั้งเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน (เรียกว่า KM meeting) ทุกคนสามารถเปิดใจพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ทำให้ทราบถึงปัญหาและอุปสรรคในการทำงาน ทุกคนได้มีส่วนร่วมคิดและพัฒนาองค์กรไปด้วยกัน
ทางองค์กรได้วางแผนตั้งศูนย์บริการวิชาการ คลีนิควิจัย พัฒนาเว็บไซต์ทำฐานข้อมูลเพื่อการค้นคว้า แต่ในระหว่างนี้ทางผู้เขียนก็แนะนำให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของสถาบันฯสมัครใช้งาน g2k เพื่อประชาสัมพันธ์งานของสถาบัน ตลอดจนได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กับหน่วยงานภายนอก และจัดเก็บองค์ความรู้ของตนเองและของเพื่อนๆในองค์กรที่ไม่สะดวกในการเข้ามาใช้งาน
คำถามที่ 3 : จากที่ได้สนทนามาทั้งหมด คิดว่าถ้ากลับไปบ้าน ไปทำงาน จะทำอะไรเป็นสิ่งแรก ในอาทิตย์นี้หรือสองอาทิตย์นี้ เพื่อให้องค์กร หน่วยงานของตน เกิดวัฒนธรรมการเรียนรู้ หรือการใช้เครื่องมือ หรือมีการบริหารความรู้ที่ดี อย่างที่เราฝันไว้ในรอบสอง
ฝันต่อเนื่องจากข้อสองจะจัดตั้ง ชมรมนักวิจัยรุ่นเยาว์ โดยจะให้นักศึกษารุ่นพี่เศรษฐศาสตร์(ที่จบไปแล้ว)ที่เชี่ยวชาญด้านการประเมินโครงการ การทำวิจัยซึ่งมาช่วยงานผู้เขียน ขณะนี้ผู้เขียนรับงานประเมินต่างๆจากหน่วยงานภายนอก ก็ได้มอบหมายให้เด็กเหล่านี้ได้ทำและนำเสนองานต่อระดับท่านรองผู้ว่าฯ โดยผู้เขียนก็รู้ว่าเสี่ยงพอสมควร แต่ก็อยากฝึกพวกเขาแล้วให้พวกเขามาถ่ายทอดความรู้ให้กับน้องๆ โดยฝันไว้ว่าจะมีการถ่ายทอดกันไปแบบพี่สอนน้อง
นอกจากนี้สามารถมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่ คลีนิควิจัย ซึ่งที่นี่จะเชิญนักวิจัยอาวุโสที่เกษียณไปแล้วหรือนักวิจัยที่มากประสบการณ์มาร่วมแลกเปลี่ยนกับอาจารย์ในมหาวิทยาลัยและนักศึกษา สำหรับนักศึกษาที่ผ่านการเทรนด์จากเราไป ทางผู้เขียนก็จะป้อนงานประเมินต่างๆของหน่วยงานในท้องถิ่นเช่น อบต. เทศบาล พัฒนาสังคม ตลอดจนป้อนงานให้กับนักวิจัยที่ต้องการผู้ช่วยทำวิจัย
เมื่อนักศึกษาจบไปแล้วเขาสามารถเขียนใส่ใน resume เป็นประสบการณ์ในการทำงานได้ด้วย เพราะสำหรับผู้เขียนแล้วเมื่อเราเป็นครูไม่ใช่เป็นเฉพาะในห้องเรียน แต่เราเป็นครูตลอดเวลา ตลอดชีวิต ไม่เลือกว่าจะต้องเป็นเฉพาะในมหาวิทยาลัยของตนเอง การให้ความรู้ ให้ประสบการณ์กับพวกเขา จะเป็นสมบัติติดตัวพวกเขาไปให้สามารถอยู่รอดในสังคมได้ ขอเป็นจุดเล็กๆที่มีโอกาสช่วยเหลือสังคมบ้างก็ภูมิใจแล้ว
ทั้งหมดนี้ไม่ทราบว่าเขียนมากไปหรือเปล่า แต่คิดว่าทุกครั้งที่ตั้งเป้าหมายไว้ก็จะทำได้ค่ะ คิดไว้เสมอว่า..ฝันนั้นจะเป็นจริงเสมอค่ะ มาร่วมกิจกรรมช้าไปหน่อยค่ะ แต่คิดว่าอยู่gotoknow มาก็หลายปีไม่ร่วมตอบได้ยังไงกัน
คำสำคัญ (Tags): #world cafe#คำถามจาก world café
หมายเลขบันทึก: 280101เขียนเมื่อ 25 กรกฎาคม 2009 17:11 น. ()ความเห็น (9)
พี่แก้วมาให้กำลังใจ ทุกอย่างทำได้เสมอ ถ้าเราอยากทำค่ะ
ขอบคุณมากค่ะพี่แก้วสำหรับกำลังใจ หว้าเป็นประเภทอยากทำอะไรที่มันยากๆเสมอค่ะและพอทำได้เราก็มานั่งภาคภูมิใจ
ดีมากๆ เลยค่ะ
ขอเป็นกำลังใจในการทำความดีเพื่อสังคมอีกแรงนะคะ ^^
ขอบคุณค่ะคุณ dr ammy... เราเป็นเพียงจุดเล็กๆค่ะ แต่ถ้าเราช่วยกันก็จะเป็นพลังที่มหาศาลทีเดียวนะคะ แบบว่ายังมีแรงอยู่ค่ะ คนไม่มีครอบครัวก็อย่างนี้แหล่ะค่ะ ว่างมาก อิอิ...
สวัสดีค่ะอาจารย์ลูกหว้า
แวะมาเป็นกำลังใจให้อาจารย์ค่ะ
อาร์มเชื่อว่าถ้าหากเราลงมือทำตามความฝันที่ฝันไว้
ฝันนั้นจะเป็นจริงเสมอดังที่อาจารย์ว่าไว้ค่ะ
^_^
ขอบคุณค่ะน้องอาร์ม
มาแสดงความยินดีที่ได้รับรางวัล ขอให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นค่ะ
อาจารย์ ต้องทำได้อย่างที่ตั้งใจไว้แน่นอน พี่รับรอง รู้จักอาจารย์ที่ดกทูโน มาตั้งแต่แรกเลยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะพี่นงนาทและพี่ศศินันท์(พี่สาวในดวงใจ)
มีกำลังใจอีกเยอะเลยค่ะ