ความสุขสำราญ..เบิกบานใจ
หมู่นี้มีสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นกับตัวแม่ต้อย คือที่อาการน้องๆสมัยใหม่เรียกกันว่า “ งานเข้า” มันมีมากมายจนทำให้แม่ต้อยเองไม่ค่อยมีเวลามาเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่น่าสนใจให้น้องๆได้อ่านดังเช่นเคย ทั้งๆที่คิดถึงมากจริงๆ
อันที่จริงในทุกๆวันเราจะมีเรื่องราวอะไรต่างๆเกิดขึ้นมามากมาย หลายเรื่องหลายราว บางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ดีน่าจดจำหรือนำไปเป็นบทเรียนได้ หลายๆเรื่องก็ไม่น่าจดจำเอาเสียเลย เพราะว่าทำให้เราเกิดความเศร้าหมอง ไม่สบายใจ คงคล้ายๆกับเพลงๆหนึ่งในอดีต ที่มีเนื้อร้องว่า “ อยากลืมกลับจำ..อยากจำกลับลืม” อะไรทำนองนั้น
แนวคิดนี้น่าจะอยู่ในใจของบรรดาเพื่อนๆแม่ต้อย ที่ล้วนแล้วแต่อยู่ในวัยที่ผ่านเรื่องราวต่างๆมามากมาย ทำงานให้องค์กรมาก็มากมาย หลายๆคนอยู่ในตำแหน่งบริหารระดับสูง คงจะเครียดในการทำงาน เลยนัดกันจัดงาน “ ย้อนยุค” ขึ้นมาและป่าวประกาศให้เพื่อนๆ ไปร่วมงานให้จงได้ ห้ามใครคนใดคนหนึ่งเบี้ยวงานเป็นอันขาดทำนองนั้น และมีการกำชับอีกว่าให้แต่งกายย้อนยุคมากๆไปร่วมงานนี้ด้วย.. เพื่อสร้างความสุข ความเบิกบานสำราญใจ..กันสักครั้ง
เมื่อแม่ต้อยได้รับข่าวนี้ ก็นึกในใจว่า วัยขนาดแม่ต้อยและเพื่อนนี่ ไม่น่าจะกำชับให้แต่งกายย้อนยุคเลย .. ก็ปัจจุบันนี้ ก็แต่งกายย้อนยุคจนตามใครไม่ทันแล้วนี่นา..ใช่ไหมคะ?.. คริ.คริ
ในงานนี้ มีการบรรเลงเพลงในสไตล์เพลงสมัยเมื่อแม่ต้อยยังวัยรุ่น ด้วยวง ซิลเวอร์แซนดิ์ ซึ่งเป็นวงชาโดว์ ที่โด่งดังมากที่สุดในสมัยก่อนเสียด้วย ( ใครรู้จักบ้างคะ? อิอิ) ยุคนั้นต้องแต่งตัวกางเกงขาลีบ เสื้อตัวคับ ผมหวีเป่ข้างหนึ่ง แว่นตาดำ รองเท้าหนังหัวแหลม เดินตัวโยกๆ นิดๆ เท่ไม่เบา..เชียว
ความพยายามในการย้อนยุค
เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่ว จนทำให้เราอดนึกถึงอดีตที่สนุกสนานไม่ได้เสียจริงๆ
นักดนตรีและนักร้อง ก็อายุพอๆกับคนที่ไปร่วมงาน นับว่า” ย้อนยุค” ได้อารมณ์ ทีเดียว ฝีมือยังเฉียบขาดนะ.. และดูเหมือนว่าพวกเราก็มีความเบิกบานสำราญใจกันถ้วนหน้ากันทุกคน ร่วมร้องเพลงอย่างสนุกสนาน
ยุคโบราณ ...ของจริงชัวร์
“ แต่มันจริงไหม?.. แม่ต้อยมีความคิดประหลาดผุดขึ้นมาทันที.ช่างขี้สงสัย..เสียจริง หากพ้นคืนนี้ไปแล้ว เราจะมีความสุขแบบนี้อีกหรือไม่.. เหตุที่คิดแบบนี้เนื่องจากแม่ต้อยแอบสังเกตุเห็นคนที่มาร่วมงานบางคนก็ใช่ว่าจะมีความสุขนะ..
“ เสียงเพลง และการขับร้อง..หรือเสียงดนตรี...เป็นภาษาของความสุขหรรษา เป็นการแสดงออกของคนที่ไม่มีความทุกข์..”
เพื่อนออกไปร้องเพลงมันๆ..
แม่ต้อยจำคลับคล้ายคลับคลาว่าอ่านข้อความนี้มาจากหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่ง.. และมีต่อไปอีกว่า..
“ แต่ ความสุขเหล่านี้ เป็นเพียงการแสดงออก หรือพยายามทำขึ้นมา ลึกไปกว่านั้น อาจจะเป็นสิ่งตรงข้าม..”เมื่อการแสดงจบทุกอย่างก็จบสิ้นตามไปด้วย
“ จริงๆแล้ว ความสำราญบานใจเกิดขึ้นได้ โดยไม่ต้องมีเหตุผลหรือสิ่งใดรองรับ..มันสามารถออกมาจากจุดภายในของเราเอง..ความสุขที่เราสร้างขึ้นมา จึงไม่ใช่ของแท้..
นี่แม่ต้อยอ่านหนังสือมากไปหรือเปล่านะ..คิดกับตัวเอง
แต่อย่างไรก็ตาม พวกเราก็มีความสุขพอสมควรกับสิ่งที่เรา” สร้างขึ้น” ได้พูดคุยกันกับเพื่อนๆ ได้รำลึกถึงอดีตที่ผ่านมานานโขแล้ว
ได้หัวเราะต่อกระซิก ... ได้ฟังเพลงที่หาฟังยากๆ ( เพราะไม่มีใครเปิดให้ฟัง) ฯลฯ
อาจจะเป็นเพราะวัยที่ได้ที่..อิอิ
เพื่อนคนหนึ่งเล่านิทานก่อนกลับบ้านให้ฟังว่า..
นานมาแล้ว..มีพระราชาองค์หนึ่ง...มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรารถนา ไม่ว่าจะเป็นความมั่งคั่ง..อำนาจและสุขภาพที่ดี..พระองค์มีมเหสี.มีราชโอรส ราชธิดาซึ่งเป็นที่รักของพระองค์..แต่พระองค์กลับไม่มีความสุขเลย เต็มไปด้วยความเศร้า เบื่อหน่าย..
พระองค์ จึงมีบัญชาว่า..”จงไปหาคนที่มีความสุขและเอาเสื้อผ้ามาให้ข้าอย่างเร็วที่สุด”..
บรรดาเหล่าเสนาบดีก็รีบเร่งไปความหาคนที่มีความสุข จำนวนมากในเมือง แต่ทุกคนต่างก็บอกว่า “ จะเอาเสื้อผ้าไปกี่ตัวก็ได้..แต่ข้าไม่มีความสุขนะ..”
จนพบชายคนหนึ่งเป่าขลุ่ยท่ามกลางค่ำคืนที่เงียบสงัด เสียงขลุ่ยของเขาไพเราะจับใจ
“ ท่านมีความสุขไหม?” เสนาบดีถาม
“ ข้ามีความสุข..ข้าคือความสุข..ท่านต้องการอะไร? ชายเป่าขลุ่ยตอบ
“ ขอเสื้อมาให้ข้า ..” เสนาบดีตอบด้วยความดีใจที่พบคนมีความสุขแล้ว
“ เป็นไปไม่ได้ ที่ข้าจะให้.. เพราะข้าไม่มีเสื้อสักตัว ..ท่านคงไม่เห็นเพราะมันมืดมาก..”
“ อ้าว..แล้วท่านมีความสุขได้อย่างไรละ?.. ท่านไม่มีแม้แต่เสื้อ ทำไมท่านมีความสุข?
“ วันที่ข้าสูญเสียทุกอย่าง ..เป็นวันที่ข้ามีความสุข.. เพราะข้าไม่เหลืออะไรเลย...แม้แต่ตัวตนของข้าเอง ..ความไม่มีอะไร ทำให้ข้ามีความสุข
คืนนั้นแม่ต้อยกลับบ้านพร้อมๆกับนิทานเรื่องนี้ในใจ
ได้เรียนรู้การมีความสุข จากการสร้างให้มีขึ้น....และปรัชญาการสร้างความสุขจาก” การไม่มีอะไร” ในคราวเดียวกัน
และแม่ต้อยก็ขอให้ทุกๆคนที่อ่านเรื่องเล่าของแม่ต้อย “ มีความสุข ความเบิกบาน ตลอดไป.. ไม่ว่า จะเป็นในทางใดนะคะ
รักและสวัสดีคะ
ความเห็น (13)
ภาพนี้แม่ต้อยน่ารักมากครับ
คิดถึงครับ
แม่ต้อยสบายดีไหมครับ
หายไปหลายวัน หลานม่อนคิดถึง
สวัสดีค่ะคุณ แม่พี่ต้อย
อ่านแล้วอิ่มเอม คิดถึงเพลง หนึ่งในร้อย ... หยาดเพชร ประมาณนั้นไหมคะแม่ต้อย
แม่ต้อยงามจริงๆ ค่ะ ... มีความสุขในวันหยุดนะคะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
นายประจักษ์~natadee
หลานม่อนครับ
ยายต้อย คิดว่าหลานม่อนนี่เป้นตัวอย่างที่ดีมากๆ ของสังคมเลย
ดูสิ.. รู้จักป้องกันตัวเองที่ดีมากๆ
ผุ้ใหญ่ หลายๆคนต้องอายไปเลยนะคะเนี่ย
คุณยายต้อยก้ไม่ค่อยสบายคะ
poo
น้องปูขา
เป็นเพลงร้อคมันๆคะ
ของเอลวิส คลิฟ ริชาร์ด
ของวัยรุ่นสมัยปี ๒๕๑๐ โน้นค่า..
น้องปูเกิดหรือยังคะ..
- สวัสดีค่ะ อ.แม่ต้อย
- เสื้อผ้า หน้าผม ยังอินเทรนด์อยู่เลยค่ะ
- ----
- ความสุขคือคงามว่างเปล่านะคะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ อ่านเรื่องแล้วก็มีความสุข ความเบิกบานจ๊ะ
สวัสดีค่ะ เที่ยวไหนคะวันนี้
สวัสดีค่ะ ทักทายตอนเช้าค่ะ
pa_daeng [มณีแดง คนสวย แซ่เฮ]
สวัสดีคะ นู๋แดงคนสวย
อ้าว แม่ต้อยต้องอินเทรนนิดหน่อยนะคะ
ตอนนี้แม่ต้อยอยู่ที่ประเทศนอกนะคะ
ที่กัวลาลัมเปอร์คะ มาประชุม
นู๋แดง เตรียมเรื่อง เพื่อนำเสนอมากๆนะคะ ในการประชุม regional Forum คะ
มาบอกว่าคิดถึงเเม่ต้อยค่ะ หายไปหลายวันจริงค่ะไม่เห้นเเม่ต้อยในบล็อกนานเลยค่ะ วันที่ 16 - 17 ที่ผ่านมากุ้งก็ไปกรุงเทพฯ ไปกับพี่เกศเเล้วก็ท่านอาจารย์สุรพล ไปเรียนรู้การเขียน monitoring เเละ Evaluation พอดี American cancer society เขาให้ทุนเด็กมาช่วยเหลือมะเร็งค่ะเเม่ต้อย เเต่ไม่ได้โทรหาเเม่ต้อย เกรงใจค่ะ เเม่ต้อยเดินทางอีกเเล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ระวังไข้หวัด 2009 ด้วยค่ะ ระลึกถึงเสมอ
ภาพนี้เเม่ต้อยสวยจริงๆค่ะเห็นด้วย
สุธีรา
น้องกุ้งคะ
ขอบคุณมากคะ ที่เป็นห่วง วันที่๑๕ ๑๖ แม่ต้อยยังอยู่ที่ทำงานคะ เพิ่งไป KL เมื่อวันที่๒๐คะ
หมู่นี้ ไม่ค่อยได้มาเขียนบล้อกคะ
ฝากพอลล่าบอกน้องๆด้วยแล้ว สงสัยไม่บอกแน่ๆๆๆ..
แต่ตอนนี้เริ่มมาแล้วนะคะ