ครูคนละอย่าง
คนเรามีรากฐานการเกิดมาที่ต่างกันมากมาย เมื่อเติบโตขึ้นต่างคนต่างก็มีทางเดินที่ต่างกันไป บางคนสะสมความรู้ทางโลก และวัตถุทางโลกมากมาย จนได้กลายเป็นผู้ที่ชื่อว่า นั่นแลคือผู้ที่ประสบความสำเร็จในชีวิต สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เราได้คิดไว้เช่นกันว่าหากเราได้ไปถึงจุดนั้นคงสามารถที่จะอุปโลกน์ตนเองได้เช่นกันว่า เราถึงฝั่งแห่งความฝันแล้ว
แต่ในความเป็นจริงหาเป็นเช่นนนั้นไม่ การสะสมความรู้ทางโลกหรือวัตถุทางโลกทำให้เราสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไม่ขัดสน สามารถสร้างตนตรงตามบรรทัดฐานที่สังคมกำหนด นั่นคือ เติบโต ศึกษาเล่าเรียน ทำงาน แต่งงาน มีลูก อื่นๆอีกมากมาย .....
ความเป็นตัวตนของเรายิ่งพอกพูนมากขึ้นเรื่อยๆจากการสะสมสิ่งต่างๆ บางครั้งหรือหลายๆครั้งเรามักคิดไปว่า นี่ไม่ใช่ตัวฉัน คงทำไม่ได้ นี่เป็นของๆฉัน ต้องเก็บเอาไว้ นี่เป็นพี่ของฉัน น้องของฉัน พ่อ แม่ แฟน ของฉัน และสุดท้ายนี่แหละตัวฉัน
สิ่งต่างๆเหล่านี้จะกลายเป็นเครื่องพันธนาการล่ามเราไปทุกแห่งหน ทำให้เรายากที่จะพบพานแสงสว่างแห่งชีวิตได้
การศึกษาขั้นสูงสุดทางโลกที่ต่างคนต่างก็วิ่งไปให้ถึงจุดแห่งความเป็นเลิศทางการศึกษา แต่เราอาจลืมไปว่าการได้ศึกษาสิ่งที่อยู่ภายในใจเราเพื่อตระหนักรู้แต่ละก้าวเดินของชีวิตว่าเราทำอไรอยู่ น่าจะเป็นการดี
พระพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ว่า รอยเท้าสัตว์ใดๆในโลกล้วนสามารถรวบรวมเข้ามาอยู่ในรอยเท้าช้างได้ ฉันใด ธรรมะใดๆก็ตามมีพื้นฐานมาจากการกำหนดสติ
บางครั้งการสร้างปัญญาที่ไม่ได้มาจากทางโลกอาจเกิดมาจากการที่เรามีสติอยู่กับตัว โดยที่ไม่ส่งใจออกไปเพื่อวิ่งหาความเป็นเลิศทางด้านอื่นๆ
ความเป็นครูคนละอย่าง มีอยู่ในทุกผู้ทุกคน วันหนึ่งได้มีโอกาสคุยกับคนที่เราคิดว่าไม่น่าจะได้ประโยชน์อะไรจากคำพูดของเค้า (นี่เป็นทิฐิมานะทางใจจากการที่เราสะสม อัตตามามากเกิน ทำให้มีกำแพงบางๆในการยอมรับคน) ความเครียดจากการที่เราไม่มีสติในการอชแก้ปัญหา มันทำให้อารมณ์พลุ่งพล่าน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วจู่ๆเราพลันได้ยินเสียงจากคนผู้นี้ได้เตือนสติเราว่า "<strong>จะเครียดไปใยเล่า คนอื่นเค้าเครียดเรื่องไม่มีจะกิน ไม่มีที่นอน แต่ท่านมาเครียดเรื่อง หาความสุขจาการทำงานไม่ได้ แสดงว่าท่านก็อยู่ระดับเดียวกับคนพวกนั้นแล้ว</strong>"
เท่านั้นเอง เราก็ได้ทราบว่า เราขาดสติในการแก้ปัญหาไป เรามองแต่ตัวเราจบมาสูงส่ง แต่ทำไมถึงไม่มองว่าคุณค่าของการมีชีวิตอยู่ในแต่ละวันคืออะไร
วันนี้เราได้ตั้งสติใหม่อีกครั้งหนึ่ง เป้าหมายทางโลกเรายังคงไม่เปลี่ยน หากแต่ว่าเราจะนำความรู้ที่ได้และที่มีอยู่กลับคืนสู่ผู้ด้อยโอกาส และสร้างสรรค์สิ่งที่ดีงามแก่สังคม ด้วยสติและปัญญา ประกอบกัน
ความเป็นครูคนละอย่างไม่ได้หมายความถึงครูผู้จบการศึกษาครู มีความแก่กล้าทางวิชาทางการศึกษา หากแต่เราอาจได้พบแง่คิดจากสิ่งที่อยู่รอบตัวเรา สุนัขข้างทางมันยังรักลูกถึงแม้จะไม่มีพ่อมาคอยส่งเสัียเลี้ยงดูเหมือนคน ดูสิแม้แต่สุนัขก็ยังเป้นครูเราได้ นี่ละมังความเป็นครูคนละอย่าง
ขอให้สติจงอยู่กับเรา จนก่อให้เกิดปัญญา เพื่ให้อวิชชา และมิจฉาทิฐิในใจหมดไป
ความเห็น (5)
- ตามมาเรียนรู้ด้วยคน
- ดีจังเลยครับ
- มาเขียนบ่อยๆๆนะครับ
- บางทีไม่ได้เรียนในระบบอาจมีความรู้มากกว่าผู้จบปริญญาสูงๆๆครับเพราะเรียนรู้จากประสบการณ์
- ขอบคุณครับ
จริง ๆ แล้วก็เห็นด้วยน่ะ คนที่มีการศึกษาสูง ใช้ว่าความคิด หรือการกระทำนั้นจะถูกไปทุกอย่างและมีความสุขทุกอย่าง ความสุขที่แท้ไม่ได้มาจากการศึกษาสูง แต่มาจากที่เรารู้จักคำว่า คว่ำมือแบ(คือการให้) ให้กับใครมากกว่า ได้ให้อะไรกับสังคมบ้าง ว่าง ๆ ไปทำบุญแบบนั้นกันดีกว่า
อ่านแล้วรู้สึกดีครับ ครูไม่จำเป็นต้องมีอาชีพครู ครูคือบทบาทของผู้ให้ ผู้ทำงานหนัก (ครุ = หนัก)พ่อแม่ คือครูคนแรกของลูก เราสามารถเรียนรู้ได้จากทุกสิ่งทุกอย่างในโลก ผมจึงคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเราคือครูของเรา มีเรื่องที่ขำไม่ออกที่อยากจะเล่าให้ฟังว่า ผมเรียนจบมาได้เพราะเครื่องถ่ายเอกสาร ดังนั้นเครื่องถ่ายเอกสารก็คือครูคนหนึ่งเช่นกัน
สวัสดีค่ะ
- เข้ามาทักทายและติดตามบันทึก การได้อ่านชีวิต คิดวิเคราะห์ชีวิตอยู่บ่อย ๆ
- สิ่งที่พบเห็นเป็นประสบการณ์และนำมาวิเคราะห์เหมาะควรเช่นนี้ก็คือวิธีการเรียนรู้อีกวิธีหนึ่ง ทุกอย่างย่อมมีครูค่ะ
- จะรออ่านบันทึกดี ๆอีกนะคะ
จักรกฤษณ์ จันทะคุณ
- ดีมากครับทำให้เราต้องกลับมาคิดว่าแท้จริงแล้ว สิ่งสูงสุด ที่เป็นสุขนั้นอยู่ที่สุขที่ใจกับปัจจุบันขณะ และขึ้นอยู่กับนิยามของแต่ละคน อ่านแล้วทำให้รู้เท่าทันจิตของตน ดีมากครับ