โลกนี้งดงาม..ด้วยการเขียน
เรื่องเล่า...เปลี่ยนโลกได้...เปลี่ยนสังคมได้.. .ซึ่งเราได้ใช้กันน้อยมาก ..เพียงได้อ่านเรื่องเล่าไม่กี่เรื่องทำให้เราฉุกคิดอะไรได้หลายๆอย่างๆ..การปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ที่ดีคือการปรับเปลี่ยนผ่านการเล่าเรื่อง....
“ การทำงานในโรงพยาบาล เราทำงานผ่านชีวิตของผู้คนมากมาย ซึ่งเราไม่สามารถเล่าความประทับใจ หรือความรู้สึกชื่นชมผ่านตัวเลขต่างๆได้..”
“ ที่สำคัญ...ระบบสุขภาพมักจะมีความทรงจำในด้านลบ..
ในห้องประชุมที่สวนสามพราน จังหวัดนครปฐม บรรยากาศที่เย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศ ความคุ้นเคยของผู้เข้าร่วมประชุมที่เริ่มทำความรู้จักกันผ่านกิจกรรมที่สนุกสนานตั้งแต่เมื่อวานเย็นจนถึงสี่ทุ่ม ทำให้การเริ่มต้นของหลักสูตร “ Narrative medicine “ ของเช้าวันแรกเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย โน้มนำให้ผู้เข้าเรียนนั่งฟังอย่างตั้งใจ คุณหมอโกมาตรเริ่มต้นเล่าเรื่อง “ เรื่องเล่าเปลี่ยนแปลงโลก” อย่างถึงแก่นความจริง น้องๆทุกคนนั่งเงียบอย่างใจจดจ่อ..
แม้ว่า...
หลายๆคนยังมีแววตาที่งุนงงสงสัย ปนความไม่แน่ใจว่า หลักสูตรนี้จะให้อะไรกับเขาได้ หรือเมื่อครบสามวันแล้ว จะสามารถที่จะเอาเรื่องราวการทำงานในชีวิตประจำวันมาเขียนเป็นเรื่องเล่าได้อย่างไรกัน ? มันไม่น่าจะเป็นไปได้?
และแม่ต้อยเองก็มีความรู้สึกเช่นเดียวกัน? เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมา น้องๆหลายคนได้แนะนำตัวเองว่าที่มาครั้งนี้ เพราะว่าโรงพยาบาลไม่มีใครมา เขาเลยให้หนูมา ..แม่ต้อย แอบใจเสีย...และแอบเสียใจ เหมือนกัน นะคะ..ที่ได้ยิน น้องคงพุดเล่นๆน่า ..แม่ต้อยปลอบใจตัวเอง ...ปลอบใจวิทยากรด้วยหละ..
คุณหมอโกมาตร จึงเสถียรทรัพย์..เป็นวิทยาการหลักในหลักสูตรนี้ โดยมีวิทยากรผู้ช่วยซึ่งเป็นน้องๆที่ทำงานในโรงพยาบาลชุมชนบ้าง โรงพยาบาลศูนย์บ้าง หรือมาจากสถานีอนามัยบ้างมาช่วยเป็นวิทยากรพี่เลี้ยง และมาให้กำลังใจแก่ผู้ที่จะหัดเป็นนักเขียนเรื่องเล่าระบบสุขภาพในโรงพยาบาล
ผู้เรียนจะแบ่งเป็นกลุ่มๆ มีพี่เลี้ยงทุกกลุ่มซึ่งจะคอยแนะนำ ให้กำลังใจ หรือชี้ประเด็นตลอดระยะเวลาสามวันนี้..
แม่ต้อยลงไปนั่งในกลุ่มที่ ๓ ซึ่งมี น้องอิ๋ว หรือชื่อจริงว่า คุณอมรรัตน์ เอมอาจ จากสถานีอนามัยตำบลวัดแก้ว อำเภอบางแพ จังหวัดราชบุรี เป็นพี่เลี้ยง..
น้องอิ๋วซึ่งมีผลงานการเขียนจากงานของเธอตีพิมพ์แล้วอาสามาเป็นพี่เลี้ยงให้พวกพี่ๆ
การเรียนเป็นไปด้วยความสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะเฮฮา สลับการบรรยายเป็นระยะๆ คุณหมอโกมาตรมีเรื่องเล่าอย่างมากมาย และด้วยลีลาท่าทาง น้ำเสียง ตลอดจนวิธีการเล่า ทำให้คนเรียนซึมซับเรื่องเล่าได้ จนสามารถที่จะแปลความหมายของเรื่องที่ได้ฟังได้อย่างไม่รู้ตัว
และนี่เป็นบทแรกของการเรียน.. ที่ไม่เหมือนการเรียน.ที่เคยผ่านมา...จริงๆ
บทเรียนดำเนินไปในหลายๆรูปแบบ จากการจินตนาการตัวละคร การวิจารณ์หนังสั้นๆ( สนุกมาก..) เพื่อหาหัวใจของเรื่อง หรือจากการสร้างฉากจากภาพที่เราเห็นด้วยถ้อยคำและภาษาที่งดงาม
ทุกๆค่ำคืนน้องๆทุกคนจะมารวมตัวกันในห้องประชุมถึงสี่ทุ่ม หรือห้าทุ่ม เพื่อทำกิจกรรมร่วมกัน หรือ ฝึกหัดการเขียน ไม่มีใครแม้แต่สักคนที่จะแสดงความอ่อนล้าหรือเบื่อหน่ายให้เห็น( หรือแม่ต้อยไม่เห็น..อิอิ)
ในวันที่เริ่มฝึกการเขียน น้องๆจะไปแอบตามมุมสงบเพื่อสร้างเค้าโครงและหัวใจของเรื่อง แม่ต้อยแอบมองน้องๆมีสีหน้าเอาจริงเอาจังในการหยิบจับปากกาและสมุด ราวกับนักเขียนมืออาชีพที่คุ้นเคยในการเขียนเรื่องมาแรมปี
ไม่มีใครรู้ว่า ด้วยกระบวนการสอนที่ค่อยเป็นค่อยไป ..ค่อยๆดึงศักยภาพของน้องๆออกมา และด้วยข้อมูลที่น้องๆมีอย่างเต็มเปี่ยมทำให้แม่ต้อยอดที่จะทึ่งไม่ได้ว่า หลายๆคนที่มาเรียน สามารถเขียนเรื่องราวได้ดี เหมือนคนที่ผ่านงานเขียนมาโชกโชน ด้วยวีธีการเปิดฉาก การดำเนินเรื่อง และการสร้างความสมจริงของตัวผุ้คนในเรื่องเล่าเหล่านั้น
“ ดีกว่า.. หลายๆเรื่องที่แม่ต้อยไปซื้อมาอ่าน..” เสียงปรบมือดังอย่างถูกใจเมื่อแม่ต้อยออกมาให้กำลังใจหน้าห้อง
น้องๆคงนึกว่าแม่ต้อยเพียงแค่พุด แต่แม่ต้อย หมายความอย่างนั้นจริงๆ
“ หมอต้องเขียนตอนที่สอง ต่อนะคะ”
แม่ต้อยเอ่ยปากกับคุณหมอสุนทร จากรพ.สงขลานครินทร์ เพราะว่าคุณหมอจบเรื่องนี้แบบคาใจจริงๆ มันช่างเร้าใจจนอยากที่จะอ่านต่อเพื่อ ลุ้นว่า อาจารย์ แพทย์ ที่เป็นตัวเอกของเรื่องซึ่งป่วยด้วยโรคมะเร็งจะดำเนินชีวิตอย่างไร ระหว่างงานที่รับผิดชอบกับสุขภาพของตัวเอง ..
เสียงสนับสนุนดังเซ็งแซ่..จริงๆๆ หมอต้องเขียนต่อให้จบ แม่ต้อยมีกองเชียร์มากมาย คุณหมอส่งสายตาแวววาวด้วยความดีใจที่ผลงานเป็นที่ชื่นชอบ
น้องๆเขียนจากงานประจำที่ดูเหมือนแห้งแล้งและขมขื่น แต่เมื่อแปรเปลี่ยนมาเป็นเรื่องเล่า สัมผัสได้ถึง อารมณ์ ความรู้สึก ความมีชีวิตชีวา ทำให้แม่ต้อยเห็นตัวละครเอกเต้นเร่าในทุกที่ทุกหนทุกแห่ง
ดังเช่นเรื่องของคุณหมอ จิรฐา บุตรแก้ว( ANNY) จากขอนแก่นได้สัมผัสความรู้สึก ความเหน็ดเหนื่อย และความรับผิดชอบอย่างมากของคนที่ทำหน้าที่เป็นแพทย์ในชนบทที่ทำงานบนความคาดหวังจากคนไข้ คนรอบข้าง และสังคมอย่างสูง จนทำให้บางครั้งมีความท้อแท้ และหมดกำลังใจ แต่เมื่อได้มีโอกาสไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ไปทำงานให้การรักษาแก่คนไข้ที่ไม่เคยรู้จัก รวมไม่ใช่คนไทยทำให้คุณหมอเปลี่ยนแนวคิดมาเป็นอีกมุมมองหนึ่ง ได้
เรื่องเล่านี้ช่างทรงพลังเสียเหลือเกิน ทุกคนในห้องนิ่งเงียบ เงียบเพื่อฟังเรื่องเล่านี้ จนแม่ต้อยว่าแม้แต่เข็มตกกับพื้นสักเล่ม เราคงได้ยินแน่ๆ
ในช่วงเวลาสามวันนี้ แม่ต้อยคิดว่ามีสิ่งมหัศจรรย์ อย่างน้อยสามอย่างที่เกิดขึ้น
อย่างแรก แม่ต้อยได้เห็นพลังที่เต็มปรี่ของคุณหมอโกมาตร ที่สอนตั้งแต่แปดโมงครึ่งถึงสี่ทุ่มครึ่ง.. ไม่มีอาการล้า เพลียหรือ แสดงสักนิดว่าเหนื่อย ( แม่ต้อยว่าเวลานอนคงหลับปุ๋ยแน่ๆ ฮ่าๆๆ)
อย่างที่สอง แม่ต้อยก็ได้เห็นว่าคนที่มาเรียนก็ มีความตั้งใจมากจริงๆคะ ตั้งแต่แปดโมงเช้าถึงสี่ทุ่ม บางคนถึงเที่ยงคืนก็มี
อย่างที่สาม แม่ต้อยได้เห็นศักยภาพที่ซ่อนเร้นในตัวของน้องๆอย่างน่าอัศจรรย์ใจ
ก่อนจากกันในวันสุดท้าย...
พวกเราก็ได้คำตอบว่า..เขียนเรื่อง.. เขียนโลก.เป็นอย่างไร?
สวัสดีและขอบคุณมากคะ
ผู้ก่อการทั้งสามคะ
ความเห็น (41)
สวัสดีค่ะ
- ครูคิมอยากมีโอกาสดีได้ร่วมเรียนรู้กับหมอโกมาตรจังค่ะ
- การเรียน..เหมือนไม่ได้เรียน
- การสอน..เหมือนไม่ได้สอน
- หรือ..เรียนโดยไม่ต้องสอน...ชอบมาก ๆค่ะ
- เป็นกำลังใจให้นะคะ
- รักและคิดถึงเสมอค่ะ
1. ครูคิม
สวัสดีคะครูคิม
งานที่หาดใหญ่สนุกไหมคะท และคิดถึงแม่ต้อยบ้างไหม?
แม่ต้อยบอกอาจารย์ดกมาตรด้วยว่าครูคิม ชื่นชอบ ชื่นชมมากคะ
วันหลังเราคงได้มาเรียนรู้ด้วยกันนะคะ
สวัสดีค่ะแม่ต้อย
โลกนี้งดงามด้วยการเขียน
ชอบมากค่ะ....
การเขียนทำให้เราได้ทบทวนตัวเอง
ทบทวนงานของเรา...การเขียนทำให้รู้ว่าเราก็มีคุณค่า
มีอะไรดีๆ...การเขียนได้สะท้อนการคิดของเรา
ได้ข่าวจะมาขอนแก่นหรือคะ...
น้องกุ้งบอกว่าแม่ต้อยเสียงเพราะ และเป็นคนใจดีมากๆ
อยากเจอและเห็นตัวเป็นๆจังเลยค่ะ
การเขียนเรื่องเล่า...ด้วยภาพค่ะ
- ชื่นชมผู้ก่อการ (ดี) ค่ะ
- ศิลาคงมีโอกาสได้เข้าไปเป็นผู้สังเกตการณ์กิจกรรมอย่างนี้บ้างนะคะ
สวัสดีคะ แม่ต้อย วันนี้งานเข้าค่ะ ตั้งแต่เมื่อเย็นล้ว แต่เก็บอาการ วันนี้อาการกำเริบค่ะ ความงามในความทุกข์ ได้เห็นในวันนี้ค่ะ
สวัสดีค่ะ มาเยี่ยมผู้ก่อการทั้สามค่ะ เก๋จัง
สุภา รพ.บางกระทุ่ม
ได้มีโอกาสเข้าร่วมอบรมในครั้งนี้ค่ะ วันแรกรู้สึกงงๆ จริงๆค่ะ ว่าเราจะเขียนได้เหรอ แต่พอวันที่ 2 วันที่ 3 อาจารย์สอนทุกอย่างโดยไม่รู้ตัวและไม่รู้จักเบื่อ พอวันที่ 3 ให้เขียนเป็นเรื่องเลย ก็ไม่หนักใจเท่าไหร่ เพราะเราฝึกมาบ้างแล้ว แต่ก็ต้องใช้จินตนาการสูงในการเขียน เพราะข้อมูลที่เรามีอยู่ ต้องใส่อารมณ์ความรู้สึกเข้าไปด้วย ไม่เคยไปอบรมที่ไหน ที่ต้องนอนตี 1 เลย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆ แต่ก็คุ้มค่า เพราะตอนเช้า อาจารย์พี่เลี้ยง อ่าน แล้วช่วยcommentดีมาก ให้กำลังใจดีมากเลยค่ะ วันสุดท้ายยอมรับว่าน้ำตาซึม ตอนจะปิดการอบรม ประทับใจมาก ประทับใจหมดเลย พี่ๆน้องๆที่อบรมด้วยกัน ( มันเหมือนร่วมคิดร่วมทำกันมา ) อาจารย์โกมาตร สุดยอดของอัจฉริยะการสอน ไม่เคยอบรมแล้วเพลินอย่างนี้มาก่อน อาจารย์กลุ่ม น้องโอปอ ดีสุดๆ ชี้แนะดีมาก พยายามปั้นพวกพี่ๆ สุดแรงเกิด ผู้จัดทุกคนโดยเฉพาะแม่ต้อย ที่ทุ่มเทกับการจัดจริงๆและสุดท้าย สถานที่ถึงแม้จะไกลไปหน่อย แต่ก็ดีไปหมด ทำให้น้ำหนักขึ้นมา 1 กิโลภายใน 3 วัน ตอนนี้เรื่องเล่าเสร็จแล้ว แต่ยังไม่ได้พิมพ์ค่ะ จริงๆ วันอบรม เป็นตัวแทนของกลุ่มที่ต้องอ่านให้ฟัง แต่พอดีเวลาหมดก่อน ก็จะรีบพิมพ์ส่งให้น่ะค่ะ และรับปากว่าจะพยายามเขียนเรื่องให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ให้สมกับความเหนื่อยของอาจารย์ทุกคนและแม่ต้อย ขอขอบคุณจริงๆค่ะ (อยากฟังอาจารย์โกมาตรอบรมอีกจังค่ะ สุดยอด)
สุภา รพ.บางกระทุ่ม
อยากได้รูปกิจกรรมการอบรมครั้งนี้จังเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ นุกเป็นนักเรียน-นักเขียน-นักเล่ารุ่น 1 เหมือนกันค่ะ
กลับมาที่โรงพยาบาลด้วยหัวใจที่ชุ่มชื้น ได้รับฟังเรื่องราวดีๆ
จากเพื่อนๆ พี่ๆ ทำให้มีกำลังใจทำงานมากขึ้นค่ะ
เข้าใจแล้วว่าทำไมการทำให้คนอื่นมีความสุข...แล้วเราก็มีความสุข
ก่อนกลับนุกกับพี่ปูแวะไปนอนที่บางแสนค่ะ แม่ต้อย ไปเดิน Bangsan
walking street ที่เป็นเหมือนตลาดนัดคนเดิน มีงานศิลปะจำพวกเสื้อยืดเพ้นลาย การ์ด ของทำมือมากมาย ไม่น่าเชื่อเราเจอคนที่มีอุดมการณ์เดียวกัน ที่ต้องการทำให้คนรอบข้างมีความสุข ผู้ชายธรรมดาๆบนเสื้อยืดสีขาวลายหัวใจ คาดว่าน่าจะเพ้นเอง
เค้าชื่อ... กฤษณ์ สะกิดใจค่ะ นุกขอนำเรื่องราวและบทสนทนาของเขากับเรามาเขียนในบล็อกเค้าก็ยินดี
ติดตามอ่านได้ใน sha-bunngkla นะคะ อุอุ(ถ้านุกเริ่มสร้างบล้อกเป็น ยังงงๆอยู่เลย)
ปล. น้ำมะพร้าวของแม่ต้อยนี่ ได้ผลจริงๆค่ะ สำบัดสำนวนที่อยู่ลึกมาก..ค่อยๆซึมออกมาทีละน้อยแล้ว เย้
เขียนเสร็จแล้วค่ะ
แต่ปัญหา...ลงรุปไม่ได้อ่ะ
ลงไม่เป็นค่ะ
ดิฉันนั้นมีความสุข สนุกอยู่กับสาวโรงพยาบาล
พูดเล่นคะ แม้ไม่ได้มีอาชีพนี้ ก็แวะเข้ามาหาความรู้จากคุณหมอ จากพยาบาล จากทุกคนที่มีส่วนร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้คะ
เป็นกำลังใจให้ทุกกิจกรรมนะคะ สู้ สู้ คะ
ขอบคุณผู้ก่อการทั้ง 3 เป็นที่สุดค่ะ ที่ทำให้พวกเราเหล่านักเรียนและนักเขียนสมัครเล่นได้มีความรู้และฝึกประสปการณ์เขียนเรื่องเล่าตลอด 3วัน 3 คืนที่ผ่านมาที่ rose garden riverside สวนสามพราน ...ได้เรียนรู้แนวคิดและซึมซับพลังของเรื่องเล่ากลับมาเต็มกระเป๋า พอที่จะแบ่งปันและขยายผลต่อในองค์กรค่ะ ส่วนตัวเองนั้น ถึงแม้ว่าลีลา ท่วงท่าในการเขียนอาจจะยังไม่สะดุดหู สะกิดใจ หรือได้ดังที่หวังไว้ซักเท่าไรนักแต่ก็จะไม่ย่อท้อค่ะ ดังสุภาษิตประจำใจในการอบรมครั้งนี้ "ถ้ามีความตั้งใจจริง ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้"ค่ะ.(เพียงแต่ว่าจะสำเร็จเมื่อไหร่เท่านั้นเอง อิ อิ).แล้วจะค่อยๆถอยผลงานออกมาเป็นเรื่องเล่าผ่านsha เป็นระยะๆต่อไปนะคะ..ข้าน้อยขอคารวะท่านอาจารย์...
- สวัสดีค่ะ แม่ต้อย
- รายงานตัวนะคะ
- พร้อมมารับทราบเรื่องดีดี
- มีความสุขนะคะ
กลับมาจากสวนสามพรานแล้ว นักเขียนอนุบาล รุ่นที่1 เหมือนกันคะ...สุดยอดมากๆไม่มีคำอธิบายใดๆสำหรับการอบรมครั้งนี้ ไม่เคยมีวิทยากรท่านไหนที่ฟังแล้วไม่ง่วง ไม่เบื่อ ไม่หลับ ขนาดเลิกประชุมสี่-ห้าทุ่ม ทุกคืน...กลับไปนอนเขียนต่อที่ห้องถึงตี1 ! ทุกคืนเลย(อาจารย์โกมาตร)อ.ทำให้เรารู้สึกว่าเรามีคุณค่า มีสิ่งดีๆในตัวโดยที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อน พี่ติ๋ง(หยดน้ำ)อาจารย์พี่เลี้ยงประจำกลุ่ม6 น่ารักมากๆๆๆ มีความตั้งใจที่จะฝึกฝนให้พวกเราเป็นนักเขียนและนักเล่าที่ดี(เล่าทีไหน ร้องไห้ทุกที)ให้กำลังใจตลอดแม้พี่จะไม่สบาย...และที่ลืมไม่ได้แม่ต้อยของพวกเรา..น่ารักมาก ใจดีสุดๆ(สวย สดใสมากคะ) ขอบคุณที่หยิบยื่นสิ่งดีๆ ผ่านการอบรมครั้งนี้ คุ้มจริงๆคะ(แม้ต้องเดินทางไกลโพ้น อิอิ) ตั้งใจว่าจากนี้ไปจะทำให้ทุกคนในโรงพยาบาลถ่ายทอดเรื่องราวดีๆของตนเองผ่านเรื่องเล่า..เหมือนกับเรา
. แดง
สวัสดีคะน้องแดง
อยากให้น้องแดงมาร่วมประชุมด้วยจังสนุกมากๆคะ
คงได้เจอกันเร็วๆนี้คะ ที่ขอนแก่น
พร้อมกับทีมงานที่น่ารักในดครงการ SHA คะ
. ♥paula ♥ที่ปรึกษาตัวน้อย✿
สวัสดีคะ พอลล่า
งานเข้ามากหรือคะ
อย่างนี้ต้องส่งกำลังใจมาช่วยด่วนนน..
สู้ๆคะ
สุภา รพ.บางกระทุ่ม
น้องสุภาคะ
แม่ต้อยว่าน้องสุภานั่งโต้ะเดียวกันกับแม่ต้อยนะคะ
ที่จริงเรื่องของน้องเค้าโครงดีมากคะ
ส่งมาให้แม่ต้อยนะคะ หากปรับแล้ว
หรือเอาขึ้นในบล้อกของ SHA ~ สุภาก้ได้คะ
สุภา รพ.บางกระทุ่ม
แม่ต้อยส่งรุปมาให้คะ แต่เป็นอีกกลุ่มนะคะ อิอิ ดุรูปเพื่อนๆไปก่อนคะ
sha-บุ่งคล้า
สวัสดีคะน้องนุก
แม่ต้อยดีใจที่น้ำมะพร้าวของแม่ต้อย work มากๆ
ดีใจมากกว่าคือได้เห็นความสามารถจากตัวน้องทุกๆคนคะ
อย่าลืม เขียนเรื่องราวดีดี จากการทำงาน ไม่ต้องเป็นเรื่องเล่าแบบเต็มที่ก้ได้ลงในบล้อกนะคะ
แม่ต้อยจะคอยอ่านคะ
วันนี้ฝากขนมมาให้กินอีกคะ
อันนี้อร่อยมากนะคะ จากประเทศ
กรีกคะ
และเนื้อมะพร้าวคะ เพราะได้กินน้ำไปแล้ว อิอิ
อันนี้ราคาชิ้นละ ๕๐ บาทคะ
. สุ-มหาวิทยาลัยชีวิต ราชภัฏพระนคร อ.กระนวน จ.ขอนแก่น
สวัสดีคะ ท่านอาจารย์
คิดว่าโรงเรียน~ หรือโรงพยาบาล
น่าจะไม่ต่างกันมากคะ
เรียนรู้กันได้ดีมากคะ
ขอบคุณอาจารย์ อีกครั้งคะ
. ไพรินทร์
น้องไพรินทร์คะ
แม่ต้อยมีความคิดว่า
ทุกๆเรื่องในวันนั้นมีคุณค่า และน่าประทับใจทั้งหมดเลยคะ
เพียงแต่ว่าแม่ต้อยไม่มีโอกาสได้นั่งฟังทุกโต้ะเท่านั้นเองคะ
ที่รพร.ปัว นั้นต้องมีดีดี แน่นอนคะ
แม่ต้อยอยากขออ่านบ้างส่งมาให้หรือลงในบล้อกSHA นะคะ
ขอเป็นกำลังใจ และเราจะพบกันอีกครั้งในการประชุมภาคเหนือนะคะ
. กาญจนา พิมพา
สวัสดีคะ
ดีใจหลายๆ ที่มีคนชมว่าสวย 55555
แม่ต้อยแอบเห็นน้องกาญจนา เล่าพล้อตเรื่องนี้ให้วิทยากรนะคะ
แม่ต้อยว่าต้องดีแน่ๆ
และอยากอ่านมากๆคะ
อย่าลืมแวะเข้ามาคุยบ่อยๆนะคะ ( สร้างเรตติ้ง อิอิ )
สุภา รพ.บางกระทุ่ม
แม่ต้อยฝากรูปมาให้อีกหนึ่งภาพคะ ชอบไหมคะ?
มาสวัสดีก่อนคะ แล้วค่อยมาคุบยกับแม่ต้อยทีหลังนะคะ ไปวิ่งก่อนคะ
สวัสดีคะ น้องไก่
โอ้โห หายไปหลายวันคะ
หาดใหญ่คงสนุกมากๆนะคะ
สวัสดีครับแม่ ต้อย วันนี้ไปร่วมงาน มหกรรมงานพลังชุมชน ภาคใต้ที่ ม.ทักษิณ พัทลุง ได้ประเด็นใหม่ครับ "กินเปลี่ยนโลก"ครับ
วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
โอ้โห
ประเด็นนี้ เข้าท่ามากๆคะ
คราวต่อไปอย่าลืมเชิญด้วยนะคะ
" กินเปลี่ยนโลก"
แต่ว่าเปลี่ยนได้จริงๆนะคะ แม่ต้อยเชื่อคะ
ขนมน่ากินจังเลยค่ะ
กินน้ำมะพร้าวไปแล้ว
ถ้าได้กินเนื้อเนี่สมองจะแล่นขนาดไหนเนี่ย
อุอุ
อยากเจอแม่ต้อยเร็วๆจัง
เจอกันที่ขอนแก่นแน่นอนค่ะ
หวังว่า นุกคงจะมีเรื่องราวดีๆอีกหลายเรื่องไปฝากนะคะ
จะพยาบามค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับโปรแกรมนะคะ
จะพยายามลงรูปหใด้ค่ะ
นุก [IP: 125.26.214.240]
สวัสดีคะ น้องนุก
แม่ต้อยอยากให้เขียนเรื่องราวของรพ.
มาแลกเปลี่ยนกันมากๆคะ
จะคอยอ่านนะคะ
เรียนแม่ต้อยครับ (ขออนุญาตเรียกแบบนี้บ้าง)
ผมส่งเรื่องเล่ามาทางเมล์ให้แล้ว คาดว่าคงได้รับนะครับ
ขอบคุณนะครับที่ให้กำลังใจ
น้องหยู (แต่ใครๆ จำเป็นน้องมาร์คไปซะแล้ว)
สุภา รพ.บางกระทุ่ม
ขอบพระคุณแม่ต้อยมากค่ะ ที่กรุณาลงรูปให้หลายรูปเลย ดูแล้วทำให้ย้อนกลับไปวันอบรมอีกครั้ง จริงๆแล้ว รูปที่อยากได้มากที่สุดคือรูปถ่ายหมู่ โหลดที่แม่ต้อยเอาลงไว้แล้ว มองไม่ค่อยชัดเลยค่ะ อยากเก็บไว้เป็นที่ระลึก เพราะมีรูปอาจารย์ทุกท่าน และที่สำคัญ มีรูปแม่ต้อยและอาจารย์โกมาตร ทำยังไง ถึงจะได้รูปชัดๆ บ้างค่ะ
อยากไปด้วยจัง
อยากอ่านเรื่องของทุกคน ที่เขียนที่สวนสามพรานจังค่ะ ทำยังไงถึงจะได้อ่านล่ะค่ะ แม่ต้อย
เรียน แม่ต้อยค่ะ
เรื่องเล่า เปลี่ยนแปลงโลกได้แน่นอนค่ะ
แม่ต้อยเป็นกำลังใจที่ดีของทุกคนค่ะ
ลองเอาเรื่องเล่าลง blog แล้ว เขียนกันก่อนไปอบรมที่นครปฐมแล้วจะส่งงานเข้าอีกนะคะ เวลาเหนื่อยๆมาช่วยได้เยอะเลย ขอบคุณแม่ต้อยค่ะ
sha รพ.ลาดหลุมแก้ว
ขอขอบคุณโครงการดีๆเช่นนี้มากๆคะ
เสียดายจังเลยค่ะ แม่ต้อย รอบนี้ โรงพยาบาลสีชมพูสมัครไม่ทันค่ะ เลยไม่มีใครได้ไปเลยค่ะ
แต่จะคอยติดตามอ่านจากแม่ต้อยนะคะ