39.1 Air Force One กับหมวก Air Asia
ยังไม่อยากไปที่อื่นครับ ยังอยากอยู่กับ Air Force One เพราะมีเรื่องขำๆ เล่าสู่กันฟัง
ผม ภรรยาและลูกสาวไปถึงบันไดเพื่อเข้าไปใน Air Force One ก็มีแหม่มเจ้าหน้าที่ยืนรออยู่แล้ว เธอบอกว่า เป็นบริการถ่ายรูป หากเราสนใจจะถ่ายให้แล้วไปรับภาพถ่ายเมื่อออกจากเครื่องบิน พวกเราตกลง
เจ้าหน้าที่ให้เรายืนอยู่หน้าประตู หันหน้ามาทางหล่อน
"ยืนชิดๆ ค่ะ คุณผู้ชายแขนซ้ายไขว้หลังหน่อยค่ะ โบกมือด้วยนะคะ ยิ้มค้างไว้ค่ะ พร้อมแล้วนะคะ หนึ่ง สอง สาม เสร็จแล้วค่ะ...."
ภาพนี้ไม่ชัด เพราะถ่ายจากภาพที่เจ้าหน้าที่สาวสวยของพิพิธภัณฑ์โรนัลด์ เรแกน ถ่ายให้ (ภาพนั้นคมชัด และเท่มาก ๆ ครับ)
หลังจากกล่าวขอบคุณแล้ว เราก็เดินเข้าไป ส่วนหัวเป็นที่นั่งกัปตันและผู้ช่วย มีปุ่มและอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ถัดไปเป็นที่นั่งทำงานของประธานาธิบดี ผมเอื้อมมือไปจับพนักเก้าอี้ พอสัมผัสใจก็ตูมขึ้นมาทันที ที่นั่งนี้คงมีประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาหลายท่านได้นั่ง ผมลูบไล้ที่วางแขนเบาๆ แต่พอลูกสาวผมสกิดให้ดูป้าย "โปรดอย่าจับ" ผมรีบเอามือออกด้วยความเสียดาย
ห้องถัดไป เป็นห้องประชุมสำหรับสิบคน ห้องนี้มีเจ้าหน้าที่ยืนบรรยายด้วย (ผมฟังไม่รู้เรื่อง แต่ทำท่าพยักหน้าอมยิ้ม แหะ แหะ)
ถัดไปอีกเป็นที่นั่งที่นอนพักผ่อน มีเก้าอี้ปรับเอนสิบที่นั่ง ต่อไปเป็นที่รับประทานอาหาร และสุดท้ายเป็นห้องครัว ซึ่งมีฝรั่งหน้าตาดุยืนอยู่ พอเราเดินมาก็มองเราอย่างละเอียดละออ ผมยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบ เขาคงมีหน้าที่ดูว่าจะมีใครหยิบอะไรออกไปไหม
ออกจาก Air Force One ก็เกือบเที่ยงวัน เราลงไปชั้นล่างสุด มีเฮลิคอปเตอร์ รถยนต์โรสรอย ประจำตัวประธานาธิบดี
ยืนตรงพยายามจะให้เหมือนทหาร ใจรักแต่หุ่นไม่ให้
หลังจากเดินและยืนดูจนพอใจ ลูกสาวก็พาเราไปกินแฮมเบอร์เกอร์ที่มุมห้อง ลูกสาวและภรรยากินได้ครึ่งก้อน ก็บอกอิ่มแล้ว ที่เหลือจะให้ผมกิน ผมบอก ไม่ไหวหรอก ไม่อร่อย และก็เยอะอีกต่างหาก (เยอะหากอร่อยก็ไม่แน่) เขาเลยเอาไปลงถังขยะ แล้วเดินไปดูของที่ระลึก ผมก็กินของผมไป
ขณะที่ผมกำลังตั้งอกตั้งใจทำลายขนมปังห่อแฮมกับผักชิ้นสุดท้าย ภรรยาก็เดินกระหืดกระหอบมาหา พอมาถึงก็ถามผมว่า
"เห็นหมวกนิกไหม..." (เขาเรียกตัวเองว่า นิก)
"ไม่เห็น...เอาไว้ยังไงล่ะ" ผมตอบแล้วขยอกขนมปังชิ้นสุดท้ายลงท้องไป
เขาบอกว่าเอาเหน็บไว้ที่กระเป๋าถือ สงสัยว่าจะหล่นใน Air Force One แล้วรบเร้าให้ผมไปตามหา เพราะเขาชอบหมวกใบนี้มาก ผมแกล้งเฉไฉบอกว่าตอนเข้าในเครื่องไม่เห็นมีหมวกลืมไว้ที่อื่นรึเปล่า เขายืนยันหนักแน่นและทำหน้าละห้อย ผมจึงต้องชวนลูกสาวออกไปตามหา
ด่านแรกก่อนเข้าประตู ผมบอกสาวสวยที่บริการถ่ายรูปซึ่งเปลี่ยนเวรเป็นอีกคนแล้ว ว่า ขอเข้าไปหาหมวก เธอทำหน้างง แต่ก็โอเค ผมกับลูกสาวเดินหาหมวกภรรยาจนถึงประตูท้ายเครื่องไม่มี ผมเลยต้องถามฝรั่งหน้าเข้มที่ประตู ฝรั่งคนนี้หน้าเข้มจริงแต่เวลาพูดเขาพูดดี (เพราะผมฟังรู้เรื่อง ฮิฮิ) เขาบอกให้ไปถามเจ้าหน้าทีที่อยู่ชั้นล่าง
ผมขอบคุณ (วันนั้นใช้คำว่า "ขอบคุณ" บ่อยมาก) แล้วพาลูกสาวออกจาก Air Force One ไปพบเจ้าหน้าที่ที่โต๊ะติดต่อสอบถาม ซึ่งภรรยาผมรีบมาสมทบ
โต๊ะนั้นมีฝรั่งอยู่สามคน ยืนสองคนนั่งหนึ่งคน พอผมถามพวกเขาว่า ขอโทษครับเห็นหมวกผมไหม คนนั่งก็ล้วงมือเข้าไปในโต๊ะ มีหมวกสีแดงติดมือออกมา
"หมวกนี้ใช่ไหม" เขาถามผม
"Yes, Thank you." เราสามคนพูดเกือบพร้อมกัน
"มาจากไหนครับ" ฝรั่งคนที่ยืนถามเรา
"ประเทศไทยค่ะ" ลูกสาวผมตอบ
แทบไม่น่าเชื่อ ฝรั่งคนนั้น ก้มหน้าพนมมือแล้วพูดว่า
"ซาหวัดดีคร้าบ" พวกเราหัวเราะด้วยความดีใจขึ้นพร้อมกัน ผมรีบพูดว่า
"เก่งมากครับ ที่พูดไทยได้" เขายิ้ม พวกเราขอบคุณเขาอีกครั้งหนึ่งแล้วเดินจากไป
หมวกที่ภรรยาผมชอบนักหนาคือ หมวก Air Asia สีดำขอบแดง ผมคิดเล่นๆ ว่า Air Force One โดน Air Asia ลูบคมเสียแล้ว
ก่อนออกจาก Ronald Reagan Presidential Library And Museum ผมนั่งรอภรรยาและลูกสาวซื้อของที่ระลึก ใจเหม่อลอยถึงเมืองไทยของเรา ผมมั่นใจว่า พิพิธภัณฑ์บุคคลสำคัญ จะสร้างฝันให้เยาวชนของเราต่อสู้เพื่อสร้างฝันให้เป็นจริงได้อย่างแน่นอน
ความเห็น (14)
อ้าว...เห็นผมเป็นดาราตลกซะงั้น ฮ่า ฮ่า
- มาเยือนค่ะ http://gotoknow.org/blog/minejob/264158
- หวังว่าคงชอบนะคะ
แต่ก็ดีใจนา ที berger มาเป็นคนแรกเลย ฮิฮิ
ขอบคุณที่มาเยือนครับ ครูลีลาวดี
ชอบมากครับ สวยมาก อ่าวประจวบรึเปล่าครับ แต่ดูอีกทีเหมือนบึง ฮิฮิ
- ตาถึงจังนะคะท่านแหม ..ภาพทั้งหมดนี้จากประเทศจีนค่ะ
- เพลงเพราะซึ้ง ความหมายกินใจมาก ขอบอก..
อ้อ กุ้ยหลิน มีบางคนว่า เขื่อนรัชชประภาบ้านเราที่สุราษฏร์ธานี สวยงามไม่แพ้กุ้ยหลิน
สวยไหมครับ
...สวยค่ะ ขึ้นชื่อว่าธรรมชาติ งามอยู่แล้ว...เห็นน้ำทะเลแล้วสบายใจจัง....ขอบคุณที่นำภาพมาให้ดูนะคะ
เอาภาพวงดุริยางค์ดนตรีของเด็กมาแลกกันชม เห็นแล้วมีความพร้อมเพรียง และสีเสื้อผ้าก็สวย เลยทำให้การเดินขบวน สวยไปด้วย (ตอนนี้ อ่านหมดแล้ว ไม่มีอะไรทำแล้ว )
######################################################
เข้ามาเที่ยวชม AIR FORCE ด้วยคะ สุจะมีวาสนาไหมนี่
"ยืนตรงพยายามจะให้เหมือนทหาร ใจรักแต่หุ่นไม่ให้"
เย้! เห็นตัวจริงแล้ว เท่ห์ซะไม่มี
เข้ามาเยี่ยมชมอ่านบล็อกต่างๆ ฟังเพลงเพราะด้วยคะ ทำให้พอรู้ว่า ใครเป็นเช่นไร ภาพของน้องลีสวยมาก ภาพของท่านเมืองนอกหรือเมืองไทย หนอ ก็น่าชมน่าท่องเที่ยวพอๆกัน
สวัสดีครับ ซือเฮีย อิอิรูปร่าง ซือเฮีย กับ ตี๋ คงไม่หนีห่างด้นน้ำหนัก อิอิ กุ้ยหลินเมืองไทย งานไม่เป็นสองกับเจ้าของเดิม ไปสัมผัสมาหลายครั้งแล้ว เรียนเชิญ เรียนเชิญ ซือเฮีย ซ้อใหญ่และครอบครัวมาพักผ่อนดูบ้างครับ
ให้ทายไหมครับว่า โรงเรียนอะไร ฮ่า ฮ่า แอ่น แอ๊น...จะทายแล้วนะครับ โรงเรียนชุมชนกระนวน (ถูกต้องแล้วครับบบบ)
อ้าว...ผิดเหรอ ว้า.....
คุณสุมีวาสนาแน่นอน วาสนามากด้วย วาสนามากปลูกหมากเป็นผล ผมต่างหากวาสนาน้อย ปลูกอ้อยเป็นเลา (อ่านสำเนียงอีสานด้วยนา)
ตอนขึ้นชั้น ม.ศ.3 บอกเพื่อนๆ ว่า "เราจะเป็นทหารอากาศโว้ย" แต่พอจบ ม.ศ. 3 ได้ไม่กี่เดือนก็ใส่ชุด วิทยาลัยครูอุบลราชธานีซะแล้ว โอหนอ..ชีวิต...ฮ่าฮ่า (ยังหัวเราะได้)
ขอบคุณนะครับ ที่กลับจากเมืองหลวงแล้ว มาทักทาย ผมนี่ซีตอบช้า งานกลางวันและหัวค่ำเยอะครับ (ประชุมและเตรียมบรรยายครับ)
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปร ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ
หลังจากตอบคุณสุเมื่อคืนแล้ว อาการเฮียไม่ดี แต่ก็อยากตอบ เขียนไปยาวเลย แต่พอสั่งให้บันทึก อาการเน็ทก็ผิดปกติ ไปเอาเฉยเลย จึงต้องมาพิมพ์ใหม่เอาตอนนี้
เฮียกับตี๋ พอๆ กันก็ดีแล้ว ไม่ได้เปรียบรูปร่าง คราวนี้ก็ต้องวัดกันที่อายุ เฮียแก่กว่าก็ต้องขอเฮียก่อนนะ ฮ่า ฮ่า
เขื่อนรัชชะประภาอยู่ในความใฝ่ฝันที่จะไปค้างคืนสักสองคืน จะหาโอกาสไปครับ และซ้อใหญ่ฝากขอบคุณมาด้วยนะ
ครับ
ที่คุณสุเขียนมา มีความหมายว่าอะไรครับ
1. เรียกคนที่ชื่อ นายเยี่ยม
2. ชมที่ผมเขียนบล็อกว่า เยี่ยม
3. คุณสุชะโงกหน้าต่าง (ป่องเอี่ยม หรือ ป่องเยี่ยม)
4. มีคนไม่สบาย หรือบาดเจ็บ คุณสุชวนผมไปเยี่ยมเขา
5. คุณสุมาเยี่ยมผม แต่.. เอ.... ผมไม่ได้ป่วยไข้ หรือบาดเจ็บอะไรนี่ครับ ฮ่า ฮ่า