น้ำผึ้งหยดหนึ่ง กับสิ่งแวดล้อม

ยายธีมีเวลาให้กับจอคอมและจอโทรทัศน์อีกครั้งได้ดูหนังที่มีชื่อว่าน้ำกับชีวิตเพิ่งได้ความรู้และวิธีการนำน้ำจืดออกจากทะเลมาใช้ตามเกาะที่แห้งแล้งเป็นความพยายามของมนุษย์น้ำจืดในทะเลเข้าใจว่าเป็นตาน้ำที่มีอยู่ในทะเลการทำการทดลองครั้งนี้มีราคาการทำงานอยู่ที่ประมาณสองหมื่นยูโรต่อ ชม.ทุกอย่างสำเร็จไปด้วยดี....ในอิสราเอลท่ามกลางทะเลทรายสถานที่ๆขาดน้ำมีการทำบ่อปลาเลี้ยงปลาได้แล้วและตัวโตขายได้กินได้...น่าทึ่งกลับการใช้ประโยชน์กับน้ำทุกหยด....เขาพูดกันถึงเรื่องการขาดแคลนน้ำในธรรมชาติเมื่อมนุษย์(สัตว์ประเสริฐ)กับการใช้น้ำอย่างฟุ่มเฟือยในปัจจุบัน...มองกลับมาที่บ้านเราเคยอุดมสมบูรณ์เป็นอู่ข้าวอู่น้ำ...เคยเรียนในโรงเรียนว่า ในน้ำมีปลาในนามีข้าว....ไปเที่ยวดูงานเอกซโปปี๒๐๐๐เห็นเขาทำกรงเหล็กมีรูปคนไทยกับจานข้าวเปล่าๆตั้งอยู่ในกรงนั้น...ผ่านมาหลายปีผึ้งถึงบางอ้อ อ๋อฝรั่งเขาคิดอะไร....เมื่อปลายหนาวเข้าหน้าร้อนเราจะต้องถางป่าที่ปลูกเพื่อกันไฟที่อาจจะมีเข้ามาเมื่อเพื่อนบ้านถางไร่เพื่อปลูกมันไม้ขีดก้านเดียว.....ป่าปลูกมีทางเดินกันไฟรอบเดินได้สดวกสบายเพื่อนบ้านเราแบกกระไดอลูมิเนียมมีลูกน้องอ้วนผอมเจ็ดแปดเก้าขวบเดินตามมาด้วย...ตีผึ้ง...ได้น้ำผึ้ง...เมื่อมีป่าที่ปลูกต้นไม้โตก็มาตัดไปทำถ่านเลือกได้ตามชอบเป็นต้นว่า มะเกลือ ประดู่ สัก เพราะเป็นไม้แข็งติดไฟได้นาน...ป่าที่เคยมีอยู่ตามธรรมชาตินั้นหมดไปแล้วถางถากจุดไฟเปลี่ยนแผ่นดินให้เป็นสินทรัพย์ตามนโยบายระบบนายทุน....ปลูกอะไรลงไปทรัพย์หายไปพร้อมต้นไม้ที่ขุดเหลือแต่แผ่นดินเปล่าๆ.....ตาน้ำที่เคยมีเริ่มแห้งระเหยหายลำห้วยทางน้ำตามธรรมชาติถูกปิดด้วยความอยากที่จะเป็นเจ้าแผ่นดิน...เป็นที่ทิ้งขยะศิวิลัยก์....น้ำผึ้งหนึ่งหยดกับสิ่งแวดล้อม

[หยั่งราก ฝากใบ]

สวัสดีค่ะคุณยายธี

แวะมาทักทายค่ะ

หากเราไม่รักษาธรรมชาติ ธรรมชาติจะไม่รักษาเราค่ะ

(^___^)