สามทุ่มแล้ว ชายคนหนึ่งเงยหน้าอันอิดโรยขึ้นจากกองงานเอกสารที่หอบกลับมาทำที่บ้าน ตามเสียงเรียกของลูกชายตัวน้อยคนเดียววัย 6 ขวบของเขาผู้กำพร้าแม่ เด็กน้อยซึ่งมายืนมองพ่อทำงานอยู่นานเท่าไรแล้วไม่รู้เอ่ยถามขึ้น
“ พ่อครับ วันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยครับ “
“ เหนื่อยซิลูก...แล้วลูกยังไม่นอนอีกหรือ ”
“ ผมนอนไม่หลับครับ ผมมีอะไรอยากจะถามพ่อ พ่อว่างมั้ยครับ “
“ อืม..คุยได้ มีอะไรเหรอลูก ” ผู้เป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
“ คือผมอยากรู้ว่า พ่อทำงานได้ค่าจ้างวันละเท่าไร “ ลูกชายถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ เขาหันมามองหน้าลูกชาย พร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ตอบไปว่า
“ วันละสี่ร้อย ”
“ งั้น..ผมขอยืมตังค์พ่อสักสองร้อยได้มั้ยครับ “ ลูกชายตัวน้อยเอ่ยปากด้วยสายตาวิงวอน
“ หา!!!!ลูกตัวแค่นี้ริอ่านมาขอยืมเงินพ่อตั้งสองร้อยบาท รู้ไหมว่าเงินทองมันหายากแค่ไหนเห็นไหมพ่อทำงานหนักขนาดต้องเอากลับมาทำที่บ้านแบบนี้ แล้วนี่ยังต้องมาเจอลูกขอยืมเงินอีกเหรอ!?! “ เด็กชายยืนนิ่งมองหน้าพ่อ ไม่มีเสียงหลุดออกจากปาก มีแต่น้ำตาไหลรินลงอาบแก้มก่อนหันหลังเดินกลับห้องตัวเองอย่างเศร้าสร้อย
หลังจากลูกกลับห้องไป ผู้เป็นพ่อนั่งสงบสติและทบทวนเหตูการณ์อยู่ครู่ใหญ่เมื่อคิดได้ เขาจึงรีบลุกไปที่ห้องลูกชาย หนูน้อยยังคงนอนสะอื้นเบาๆ อยู่คนเดียว เขาเดินไปนั่งที่ขอบเตียงลูบผมลูกชายอย่างเบามือ พร้อมกับเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเครือ
“ พ่อขอโทษนะลูก เมื่อกี้พ่อเหนื่อยมากเลยใช้อารมณ์กับลูกมากไปหน่อย ลูกสำคัญสำหรับพ่อเหนือสิ่งอื่นใด และพ่อรักลูกนะ...ว่าแต่ไหนลูกลองบอกพ่อซิว่า อยากยืมเงินสองร้อยไปทำอะไร “ พ่อถามด้วยน้ำเสียงปรานีเปียมรัก ลูกชายตัวน้อยมองและตอบพ่อด้วยเสียงสะอื้น
“ พ่อครับ ตั้งแต่แม่ตายผมเห็นพ่อต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินทุกวันจนไม่มีเวลาพัก ไม่ได้อยู่กับผมเลย เราแทบไม่มีเวลาได้อยู่ด้วยกัน ผมเลยค่อย ๆ เก็บค่าขนมของผมไว้เรื่อย ๆ จนถึงตอนนี้ผมเก็บได้สองร้อยบาทแล้ว พอรู้ว่าพ่อทำงานได้ค่าจ้างวันละสี่ร้อย ผมเลยอยากขอยืมเงินพ่อเพิ่มอีกสองร้อย ให้เป็นสี่ร้อย จะได้ใช้เป็นค่าจ้างให้พ่อได้พักอยู่กับผมสักหนึ่งวัน ครับ “
…………………….
วันนี้คุณวางงาน และคืนเวลาให้คนที่คุณรักที่สุดแล้วหรือยัง.
……………………
จากนิตยสาร โฮม เรียบเรียงโดย สุสมา สุขพัฒน์ จาก จดหมายส่งต่อทางอินเตอร์เนต
เจริญพร โยมหนุ่มกร
นี่แหละคือชีวิตจริงที่ยิ่งกว่านิยายเรื่องใดๆ
ปัญหาอย่างนี้มีมากที่สุดและแก้ยากที่สุดด้วย
เจริญพร
กราบนมัสการพระอาจารย์ พระปลัด ด้วยความเคารพเป็นอย่างสูง ครับ
สวัสดีค่ะ พี่หนุ่มกร อิอิ
อยากออกรายการวิทยุจังค่ะ
คิดถึงเสมอนะคะ ขอยืมตังค์สองร้อย แป่วววววววววว
สวัสดีน้องพอลล่า " ตกใจหมดเลย"...( แฮะ แฮะ..ตกใจตอนยืมตังค์ นี่แหละ....5555)
ที่ ศรีธาตุ...ตะแบก บานแล้ว สีม่วงบานเต็มไปหมด...
สวัสดีครับอาจารย์ คุณครู วรางค์ภรณ์ เนื่องจากอวน ....
สวัสดีค่ะพี่หนุ่มกร
มาทักทายด้วยความระลึกถึงเสมอค่ะ อิอิ
พี่สบายดีนะค่ะ ไม่ได้แวะมาเยี่ยมตั้งนานเลย
มีความสุขมากๆนะค่ะ...
น่ารัก
ต้องดูแล
มาทักทายค่ะ...และอ่านเรื่องดีดี..
มาชม
เป็นเรื่องเล่าที่เร้าพลังจังนะนี่
สวัสดีครับ ป้าแดง พาลูก ๆ(ขอคนอื่น) มายืมตังค์ป้าแดง ครับ
สวัสดีน้อง กล้วยแขก ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนกัน สบายดีนะ..
แวะมาทักทายค่ะ
ช่วงนี้งานยุ่งๆค่ะ
มีความสุขในทุกๆวัน นะคะ
สวัสดีครับอาจารย์pis.ratana ขอขอบพระคุณครับที่ให้เกียรติเข้ามาทักทายให้กำลังใจ ..กัลยาณมิตร..ครับผม
สวัสดีครับอาจารย์ ครูคิม
...องค์นี้ก็น่ารัก นะครับ..
สวัสดีครับอาจารย์ add ขอบคุณที่แวะมาทักทายให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ครับ
สวัสดีครับอาจารย์ umi ขอบพระคุณครับผม
สวัสดีครับอาจารย์ @..สายธาร..@ ขอให้งานที่ทำสำเร็จสมความมุ่งหมายนะครับ ขอบพระคุณที่สละเวลาอันมีค่ามาให้กำลังใจ..กัลยาณมิตร.. ครับ
สวัสดีครับอาจารย ขจิต ขอบพระคุณครับ...ยกมาให้อีกสวนหนึ่ง ครับ...555
สวัสดีค่ะคุณกร
มาอ่านเรื่องดี ๆ ให้ข้อคิด...
ชื่นชมที่คุณกร หมั่นนำเรื่องดี ๆ มาแบ่งปันให้เป็นอาหารจิตวิญญาณต่อกันเสมอ
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
(^___^)
สวัสดีครับอาจารย์ คนไม่มีราก ขอบพระคุณอาจารย ชอบคำที่ว่า"แบ่งปัน" จริงๆ แล้วผมก็ได้เรียนรู้ฝึกฝนตนเองไปด้วย ได้รับการแบ่งปันมาจากผู้รู้ และกัลยาณมิตร ทั้งหลายเช่นเดียวกัน ครับ
แวะมายืมตังค์ด้วยคนค่ะ ปิดเทอมแล้วไปปิดกล่องชอล์กที่หนองคาย แตหาบ้านสีน้ำเงินไม่เจอค่ะ
สวัสดีครับอาจารย์ ทรายชล ตอนนี้ส่วนหนึ่งกลับไปขอนแก่น ผมอยู่ที่บ้านโคกหนองแวง ต.นายูง อ.ศรีธาตุ เส้นทางศรีธาตุ - วังสามหมอ ห่างผ่านเส้นทางนี้แวะทักทายกัน ยินดีต้อนรับครับผม
นั่นคงเป็นเด็กรุ่นเก่า สู้เด็กรุ่นใหม่ ลูกชายผู้เขียนเอง.ไม่ได้เสียแล้ว เดือนก่อนผมได้เงินจากการขายที่ดินมาสามแสน ให้ศรีภรรยาไป ๑ แสน ให้ลูกชาย ๕ หมื่น ที่เหลือเก็บไว้ซ่อมบ้าน ซ่อมรถ ฯ ลูกสะใภ้ไม่ให้แฟนรับเงิน แต่ขอเป็นยืม ๑ แสนบาท ผมมิได้ปฎิเสธเพราะเขาจะส่งคืนเดือนละ ๕ พัน..ดูสิเคยอาศัยอยู่ร่วมกัน พอให้ยืมเงินพวกเขาพากันออกไปเช่าบ้านอยู่..ลูกสะใภ้อ้างว่าถ้ายังอยู่กับพ่อแม่ เกรงว่าแฟนเขาจะเป็นลูกแหง่ไปตลอด..ดีใจและเศร้าใจในเวลาเดียวกัน แต่เขายังไปมาหาสู่เราเสมอเพราะอยู่ห่างกันประมาณ ๕ ก.ม. ยังไงๆก็ต้องให้เขาเพราะดันไปเป็นพ่อของเขา..อ่านจบแล้วท่านใดอยากยืมสัก ๒๐๐ ให้รีบจับบัตรคิวเลยครับ..ซัวสะเดย์..