...เกาะแห่งความรู้สึก...
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน ความสุข ความเศร้า ความรู้ และอื่นๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่งมีประกาศไปยังความรู้สึกทั้งหมดว่าเกาะกำลังจะจม
ดังนั้น ทั้งหมดจึงได้เตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้า
ย
เมื่อเกาะเกือบจะจมแล้ว ความรักจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ…
ความรวยแล่นเรือผ่านมา ความรวยตอบว่า
"ไม่ได้หรอก. ฉันรับเธอไม่ได้หรอกเพราะเรือฉันน่ะเต็มไปด้วยทองและเงินแล้ว มันไม่มีที่ให้คุณ "
ความรักตัดสินใจจะถามความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วย
"ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย " "
ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอกความรัก คุณน่ะทั้งเปียกอาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย "
ความเศร้าได้พายเรือใกล้เข้ามาความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก "ความเศร้าอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณนะ "
"โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลยฉันต้องการอยู่คนเดียวขอโทษนะ "
ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลัง สุข
ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง "
เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง
ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก จนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น
เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น
ความรักจึงถามความรู้และคนแก่คนอื่น ๆ ….
"ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน "
ความรู้ตอบอย่างภาคภูมิใจในความรอบรู้ของตนเองว่า " เวลา "
ความรักถามต่อว่า "แต่ทำไมเวลาถึงช่วยฉันละ "
ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเองแล้วตอบความรักว่า
"ก็เพราะว่าเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่า.....ความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน...แต่ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่เราอาจลืมเลือนไป ถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลยคงไม่ได้ ขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยออกจากเกาะ ความรักคงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น...จนลืมมองมาที่ความเป็นเพื่อน... ซึ่งเลือกที่จะอยู่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชินจึงทำให้ความรักมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน... ในขณะที่ความรักจากไปพร้อมกับเวลา ความเป็นเพื่อนรู้สึกดีใจมากที่ความรักปลอดภัยและแม้จะต้องห่างกัน แต่ความเป็นเพื่อนกลับรู้สึกเป็นสุขเพราะความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า.. ถึงแม้เกาะนี้จะจมลงไปชั่วนิรันดร์ ......
แต่...ความเป็นเพื่อนจะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป
แม้จะไม่ยิ่งใหญ่.....แต่จะคงอยู่เคียงข้างความรักเสมอ
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่จากไปเหมือนกาลเวลา
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่รังเกียจกันเหมือนความเห็นแก่ตัว
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่แบ่งชั้นกันเหมือนความรวย
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่อ้างว้างเหมือนความเศร้า
และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุข
ทั้งนี้ก็เพราะ... " ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป "
ที่มาhttp://wongchatree.com/forum/index.php?showtopic=1645
ความเห็น (8)
เย้ๆๆ คนแรกเลย
อ่านแล้วซึ้งว่ะ
.........คำว่าเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป
ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป
.
.
.
จำไว้นะ
ขอโทษนะ
แค่คำ "ขอโทษ"
มันคงไม่อาจทำให้รู้สึกดีขึ้น
บางครั้ง...มันก้รู้สึกแย่เกินกว่า
จะหันหน้ามามองกันด้วยซ้ำ
.
.
.
.
แกคิดเหมือนชั้นป่ะ
ความเป็นเพื่อนจะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป
แม้จะไม่ยิ่งใหญ่.....แต่จะคงอยู่เคียงข้างความรักเสมอ
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่จากไปเหมือนกาลเวลา
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่รังเกียจกันเหมือนความเห็นแก่ตัว
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่แบ่งชั้นกันเหมือนความรวย
ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่อ้างว้างเหมือนความเศร้า
และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุข
ทั้งนี้ก็เพราะ... " ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป "
โดนค๊าคุณ
นี่แหละเพื่อน
คนที่ไม่มีวันเป็นคนนอก ในสายตาเรา
เพื่อน
คำนี้ยิ่งใหญ่เสมอ
แต่เพื่อนก็มีหลายแบบหลายประเภท
เราเท่านั้นแหละ ที่รู้ว่าใครเป็นอย่างไร
จึงควรรู้ที่จะให้ความสำคัญกับคำว่า "เพื่อน"
กับใครอย่างไร เราเท่านั้นที่รู้จริงๆ
บทความกินใจหายไปเลย 4 ห้องเลย อิอิ
ความเป็นเพื่อนถึงจะอยู่ห่างกัน
แต่เราก็ติดต่อหากันได้เสมอจ้า
ก็เพราะว่า " ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป "
..อยู่คนเดียวระวังความคิด อยู่กับมิตรระวังวาจา..
คือ.............ซึ้งมากมาย.....ชอบค่ะชอบ...อิๆ
สำหรับตัวรุ่งเองนะต้อง.....
เกาะที่รุ่งมีความสุขที่สุด คือ...เกาะผู้ชายกิน..!!
เอ้ย..!! มะช่าย.....ล้อเล่น.
แวะมาเม้นให้เพื่อนร่วมห้องจ้า ขอให้มีความรักที่สดใส แต่ถ้าจะให้ดี ช่วยไปเม้นให้เพื่อนด้วย 555+ นิดนึงน่า...