ครูคือเรือจ้าง

ดิฉันเป็นคุณครูคนหนึ่งที่มีประสบการณ์ในการสอนที่ไม่มากนัก ในครั้งแรกที่มีนิสิตยกมือไหว้ ดิฉันยังจำความรู้สึกได้ดี ดิฉันชาไปทั้งตัว ในความคิดที่เกิดขึ้นในสมอง คือ นี่เราเป็นคุณครูแล้วหรือ แล้วคุณครูต้องทำหน้าที่อย่างไร ต้องปฏิบัติตนอย่างไรจึงจะมีค่า มีเกียรติพอที่จะได้รับการยกย่อง เคารพนับถือ จนถึงปัจจุบันดิฉันก็ยังไม่รู้คำตอบว่าต้องทำอย่างไรบ้าง แต่สิ่งที่ปฏิบัติ คือ เอาใจใส่ต่อนิสิต รักเค้าให้เหมือนลูก ให้เหมือนหลาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดิฉันมีลูก ดิฉันมีความรู้สึกว่าลูกศิษย์ของดิฉันเป็นลูกจริงๆ แต่ผลที่ตามมาคือ ความกังวลใจ ความห่วง และความไม่ได้ดั่งใจ และมีความรู้สึกว่าปัจจุบันที่เป็นอยู่คือเป็นเรือจ้างที่มองไม่เห็นฝั่ง แต่พยายามที่จะส่งลูกศิษย์ขึ้นจากน้ำเพื่อไปใช้ชีวิตอยู่บนฝั่งให้ได้ แต่ความรู้สึกตรงนี้ปัจจุบันได้คลี่คลายไปเนื่องจากการได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันกับเพื่อนร่วมงานหลายๆคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งท่านคณบดีคณะวิทยาศาสตร์การแพทย์ ผศ.ดร.รสริน ว่องวิไลรัตน์ โดยการแลกเปลี่ยนเรียนรู้นั้นเป็นวิธีการที่คุณครูจะมองเห็นฝั่งที่จะส่งลูกศิษย์ขึ้นไปและต้องพยายามตามติดการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นบนฝั่งอย่างต่อเนื่อง  และที่สำคัญที่สุดคือดิฉันไม่ได้ทำหน้าที่คนเดียว การส่งลูกศิษย์ขึ้นฝั่งนันเป็นการส่งต่อเนื่องกันเป็นทอดๆ ฉะนั้นต้องอาศัยความร่วมมือจากคุณครูทุกคนค่ะ