ประวัติย่อ

ดิฉันเป็นคนขอนแก่นค่ะ แต่ญาติๆมักจะเล่าว่าคุณทวดของทวดเป็นคนเหนือที่มีอาชีพค้าขาย จึงเดินทางมาเรื่อยๆและท้ายที่สุดได้มาตั้งรกรากกันที่ จังหวัดมหาสารคาม แต่ดิฉันก็ไม่ทราบว่าจริงเท็จเป็นอย่างไร เพราะว่าผ่านมาหลายรุ่นมากแล้ว แต่ก็อาจจะเป็นไปได้เนื่องจากนามสกุลเดิม คือจอมทอง ซึ่งเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดเชียงใหม่ ดิฉันเกิดในหมู่บ้านที่ห่างออกไปจากตัวเมืองประมาณ 12 กิโลเมตร เกิดมาในครอบครัวที่มีแม่เป็นเสาหลักของบ้าน เพียงคนเดียว จึงได้รับการล้อเลียนอยู่เสมอว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ แต่ก็จำได้ว่าไม่เคยเสียใจเลยค่ะ ดิฉันเป็นลูกคนที่สอง มีพี่ชายอยู่หนึ่งคนค่ะ ดิฉันไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักพ่อเลยจนอายุ 10 ขวบ จึงได้เห็นหน้าพ่อเป็นครั้งแรก จากนั้นมาดิฉันก็มีน้องสาวเพิ่มมาอีก 1 คนค่ะ ดิฉันช่วยแม่เลี้ยงน้องทุกอย่างค่ะ จนน้องอายุ 10ปี และดิฉันกำลังเรียนมหาวิทยาลัยในชั้นปี 2 -3 พ่อก็จากไปอีกครั้งค่ะ ไปสร้างครอบครัวใหม่จนถึงปัจจุบันนี้ค่ะ ถามว่าดิฉันโกรธ น้อยใจ เสียใจหรือไม่ ตอบได้เลยค่ะว่าไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ดิฉันมีแม่ซึ่งเป็นได้ทุกอย่าง มีพี่ชายและน้องสาวที่น่ารักมาก เราทั้ง 4 คนรักกันมากค่ะ มีสิ่งหนึ่งที่พวกเราปฏิบัติกันมาคือ ทุกครั้งที่กลับบ้านไปเจอกันเราจะนอนคุยกัน 4 คน จนเกือบสว่าง ผลัดกันเล่าเรื่องจนเหนื่อย จึงต้องหาอะไรมาทานตอนตี1 ตี 2 กันเป็นประจำ และคนที่เป็นแม่ครัวประจำบ้าน จัดส่งเสบียงก็คือแม่ คนข้างบ้านจะชอบมาถามแม่อยู่เสมอว่าเลี้ยงลูกอย่างไร ไม่เห็นลูกทะเลาะกันเลย มีแต่เสียงหัวเราะ คำตอบที่แม่ตอบก็คือ เป็นเพราะว่าเค้าทั้ง 3 คนไม่มีพ่อ ดิฉันจึงอยากจะบอกว่าการที่ครอบครัวเราไม่สมบูรณ์นั้นไม่ใช่เป็นสิ่งที่ทำให้คนในครอบครัวไม่มีความสุข ครอบครัวดิฉันยากจน แม่ต้องทำงานหนักมากเพื่อให้ลูกได้มีโอกาสเรียนหนังสือ แต่ปัจจุบันแม่ดิฉันไม่ต้องทำอะไร มีเพียงไปวัดทุกวัน และเข้าร่วมกิจกรรมกับกลุ่มแม่บ้านและชมรมผู้สูงอายุ ลูกแม่ทำงานหมดแล้วทั้ง 3 คน มีดิฉันและพี่ชายรับราชการ ส่วนน้องสาวทำงานบริษัทเอกชน พี่ชายดิฉันเป็นคนเรียนเก่งแต่ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือต่อจึงจบในระดับปริญญาตรี แม่บอกว่าเป็นลูกผู้ชายสามารถที่จะอดทนและทำงานหนักได้ แต่ลูกผู้หญิงควรต้องเรียนให้สูงๆไว้ เพราะว่าไม่สามารถทำงานหนักได้เหมือนผู้ชาย ดิฉันจึงได้มีโอกาสเรียนปริญญาโทโดยทุนของพี่ชายบวกกับทุนของรัฐ และเมื่อมาทำงานเป็นอาจารย์จึงได้มีโอกาสไปเรียนปริญญาเอก ส่วนน้องสาวเรียนในระดับปานกลางจึงขอทำงานสักพักเพื่อดูว่าจะดำเนินชีวิตไปในทิศทางใด ครอบครัวเราจะต้องส่งต่อความรับผิดชอบในการเรียน พี่ชายต้องทำงานเพื่อส่งให้ดิฉันเรียน ส่วนดิฉันก็ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการศึกษาของน้อง ดังนั้นเมื่อมาทำงานจึงรับน้องมาอยู่ด้วยและมาเรียนมัธยมที่พิษณุโลกและดูแลเค้าจนกระทั่งจบปริญญาตรีและมีงานทำ ดิฉันไม่สามารถจำได้ว่าแม่ได้พร่ำสอนอะไรลูกบ้าง แม่มีเทคนิควิธีการอย่างไรบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่ลูกทั้งสามคนรู้สึกก็คือ ลูกรักแม่มากและลูกไม่กล้าทำให้แม่เสียใจ