7. อาชีพครู...อาชีพที่มีเกียรติ
ผมถูกปลุกด้วยเสียงไก่ขัน ไม่ใช่ตัวเดียวน่าจะห้าหกตัว เดี๋ยวดังมาจากด้านหัวนอน ปลายเท้า ด้านซ้าย ด้านขวา บางทีประสานเสียงจากหลายทิศทาง ตอนนั้นพ่อและปู่ตื่นแล้ว กำลังทำอะไรไม่รู้เสียงดังกุกกักๆ ผมรีบลุกขึ้นนั่ง
"ทำอะไร..พ่อ" ผมถาม
"เก็บของ.....พ่อกับปู่จะกลับแต่เช้ามืดนี่เลย" พ่อบอกในขณะที่มือก็ยังจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋า
ทันใดมีแสงไฟวาบขึ้นในห้องนอน คงจะเป็นแสงไฟจากก้านไม้ขีด สักพักไฟก็สว่างขึ้นอีก แต่ไม่สวางมากนัก ประตูห้องนอนถูกเปิด แม่เหรียญ ผมหมายถึงแม่ของเหรียญ หรือภรรยาเจ้าของบ้าน ถือไต้ที่ติดไฟออกมาจากห้องนอน แกเดินมาที่เสากลางบ้านพอถึงก็ก้มลงเอาไต้จ่อเข้าไปกับไต้อีกอันที่อยู่ข้างเสา พอไฟติดแกก็หันมาพูดกับพ่อสั้นๆ
"รอห่อข้าวก่อนนะ" พ่อตอบว่า "ไม่ต้องหรอก...กะว่าจะไปกินเช้าที่คำเชียงเบ้า"
แต่แม่เหรียญบอกว่ากว่าจะถึงบ้านคำเชียงเบ้า ชาวบ้านก็ไปไร่นาหมดแล้ว ไม่มีใครอยู่บ้านพอที่จะหาขอกินข้าวได้ พ่อเลยต้องยอม สมัยนั้นมีก๊วยเตี๋ยวขายแล้ว แต่ขายเฉพาะชุมชนใหญ่ แถวนั้นจะมีขายก็ที่บ้านห้วยข่า ซึ่งเป็นที่ตั้งของกองร้อยตำรวจตระเวณชายแดน
แม่เหรียญไปที่เรือนครัว แกติดไฟเพื่อนึ่งข้าวเหนียว ผมกำลังจะล้มตัวลงนอนต่อ ก็ต้องลุกขึ้นเมื่อได้ยินพ่อบอกให้ไปเขี่ยไต้ที่อยู่ข้างเสา
ไต้ ชาวบ้านเรียก "กะบอง" ทำจากน้ำมันต้นยาง โดยเขาจะเจาะต้นยางเป็นโพรงใหญ่ประมาณบาตรพระ สูงจากพื้นเมตรเศษ แล้วเผากิ่งไม้ใบไม้ในโพรงนั้นจนโพรงดำ เมื่อไฟที่เผาโพรงดับแล้ว น้ำมันจากต้นยางจะค่อยๆ ไหลซึมออกมา เขาจะนำไปคลุกเคล้ากับไม้ผุจนน้ำมันเข้าไปในเนื้อไม้ผุ หลังจากนั้นจะเอาใบต้นตองกุง มาห่อทำเป็นแท่งยาวประมาณหนึ่งศอก ขนาดใหญ่พอจับกระชับมือ
ผมลุกไปที่ไต้ ตอนนั้นไฟเหลือเพียงริบหรี่ ผมใช้ไม้ที่วางอยู่ข้างๆ ไต้ เขี่ยเขม่าและขี้ไต้ข้างๆ ไฟที่ใกล้จะดับนั้น ไฟก็ลุกพรึบขึ้น ผมเพิ่งเห็นชัดเจนตอนนี้เอง ไต้หรือกะบองเสียบอยู่บนเหล็กแหลมที่มีไม้เป็นเสาสั้นๆไม่ถึงศอก มีแผ่นไม้คล้ายถาดวงรีเป็นฐานและรองรับขี้ไต้ที่ร่วงหล่นลงจากไต้
ผมหายง่วงแล้ว จึงไปล้างหน้า พอกลับมาปู่ก็เรียกให้เข้าไปหาท่านใกล้ๆ ท่านพูดว่า
"ปู่ดีใจ ภูมิใจในตัวหลานมาก อาชีพครูเป็นอาชีพที่สร้างคน จะไปที่ไหนถ้าคนเขารู้ว่าเราเป็นครู เขาก็จะยกย่องให้เกียรติ ปู่มีโอกาสมาส่งหลาน ปู่ถือว่าปู่มีส่วนได้สร้างกุศลแล้ว และหากหลานได้ทำหน้าที่ของครูไม่บกพร่อง ก็จะส่งผลให้บุญกุศลที่ปู่จะได้รับเพิ่มมากขึ้น"
แล้วปู่ก็อวยพรผมให้มีความสุข ประสบความสำเร็จในชีวิต ซึ่งผมก็ยกมือไหว้รับพรด้วยน้ำตาคลอ ซึ่งขณะนั้นพ่อเหรียญได้ออกมาจากห้องนอน แล้วพูดว่า
"ไม่ต้องห่วงนะ ที่นี่ชาวบ้านเขาดี อีกหน่อยครูก็จะลืมในเมือง" ตอนท้ายแกมองมาทางผมแล้วยิ้มอย่างเป็นกันเอง ผมรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มนั้นว่า เป็นยิ้มที่เปิดเผยและจริงใจ
หลังจากแม่เหรียญนำข้าวห่อมาให้พ่อแล้ว พ่อและปู่ได้ลาสองสามีภรรยาเจ้าบ้านเดินทางกลับ ผมได้เดินไปส่งท่านจนถึงหน้าหมู่บ้าน ตอนที่ผมยกมือไหว้ขอบคุณท่านทั้งสองนั้น ปู่พึมพำในลำคอ ผมจำไม่ได้แล้วว่าอะไร แต่คำพูดของพ่อ ผมจำได้แม่น ท่านเตือนสติผมว่า
"พ่อภูมิใจในตัวลูก พ่อเชื่อว่าลูกจะเป็นครูที่ดี จำไว้ว่า อย่าให้ใครเขาดูถูกเราได้" ผมน้ำตาแทบไหล พูดไม่ออกได้แต่รับคำ แล้วทั้งสองท่านก็เดินจากผมไป หายไปในสายหมอกบางๆ ของเช้ามืดนั้น
ความเห็น (18)
ตามมาอ่าน ดีจังเลยครับ รออ่านตอนต่อไปครับ
- ลืมไป
- ว่างๆๆช่วยทักทาย
- ชาวกำแพงเพชรบ้างนะครับ
- http://gotoknow.org/blog/yahoo/201709
- ขอบคุณครับ
* เข้ามาให้กำลังเพื่อนครูด้วยกัน
* จะติดตามต่อไปค่ะ
- พึ่งจบมาใหม่ๆแล้วต้องอยู่สอนแบบโดดเดี่ยวคุณครูคงเหงานะคะ ไหนจะไกลบ้าน ไหนจะโรงเรียนใหม่ แต่พ่อคุณครูใหกำลังใจดีจัง
- จำได้เวลาหนูกลับบ้านแล้วจะจากบ้านมาพ่อกะแม่จะนั่งรอส่งจนรถเราออกจากบ้าน ใจหวิวๆคิดถึงพ่อกะแม่เดี๋ยวนี้ความรู้สึกนี้ยังเหมือนเดิมเลยค่ะ
ความมีเกียรติ "อยากเป็นคนมีเกียรติ อย่าเหยียดหยามคนอื่น"
ขอให้ทุกคนมีเกียรตินะคะ
ขอบคุณ คุณขจิต ฝอยทอง
ผมเข้าไปทักทายนานแล้วนะครับ ก็มัวทักทายนั่นแหละ ทำให้ลืมตอบในบล็อก ฮิฮิ
ขอบคุณ คุณทะเลภูเขา (อยากต่อว่า หนาวสุดยอดในสยาม....เพราะตอนนี้ร้อนแล้ว)
คุณดุจดาวเป็นที่รักของพ่อแม่ ท่านห่วงใยเป็นธรรมดาครับ แต่..ผมผู้ชายและเคยออกจากบ้านตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยไม่เหงาครับ
คุณภัทรานิษฐ์ เจริญธรรม
ขอบคุณที่ร่วมแจม มีลูกเล่นภาพสวยๆ มีความหมายดีจังเลยครับ
"ปู่ดีใจ ภูมิใจในตัวหลานมาก อาชีพครูเป็นอาชีพที่สร้างคน จะไปที่ไหนถ้าคนเขารู้ว่าเราเป็นครู เขาก็จะยกย่องให้เกียรติ
ขอยกย่องท่านอีกคนนะคะ คุณครูเปลวเทียน จากใจจริงนะจ๊ะ
ไปเห็นรูปน้องดุจดาว ที่น่ารักแล้ว อยู่บทไหนก็ไม่รู้ โตแล้วก็น่ารักอยู่นะ
เป็นไงหละยามไกลบ้าน ในที่สุดก็ลืมเมืองดั่งเขาว่า ไปอยู่ป่าดีกว่า ดีแล้ว ถ้าไปอยู่ในเมือง หรือไปอยู่เมืองนอก ก็คงจะเขียนเรื่องราวเป็นอีกแบบหนึ่ง
ไปอยู่ไปหายิงนกยิงกา ยิงหมูป่า ก็เพลินดีเนาะ
สู้เขียนเรื่องอดีตไม่ได้ เรื่องที่ท่านเล่ามา ตะบองเอย ไต้เอย
อยู่บ้านป่า ไปไหนต้องห่อข้าว คนไม่ค่อยอยู่บ้าน นี่แหละที่มาของกินข้าวลิง คือกล้วยใช่ไหม คริ คริ
อ้าว... อยู่ๆ พูดถึงคุณดุจดาว เฉยเลย คนเขาน่ารัก โตขึ้นก็ต้องน่ารักซิครับ ไม่แปลกนี่ ฮิฮิ
นี่ นี่ ผมไม่ได้ยิงกาหรอก อีกาที่บ้านคำบากหายากครับ สงสัยมันจะอพยพไปอยู่อเมริกา แถวดิสนีย์แลนด์เยอะมาก
ไม่ได้หลอกนะ กาที่อเมริกาไปจากเมืองไทยจริงๆ ไม่เชื่อเหรอ ผมได้ยินมันร้องถนัดหูเลย มันร้องว่า กา กา กา กา เหมือนที่ไทยเลย มันต้องไปจากไทยแน่ๆ ฮิฮิ
ไม่เหมือนไก่ ที่เมืองฝรั่งเป็นไก่ฝรั่ง เพราะมันขันว่า ค้อก อะดู เด่น ดู ขันไม่เหมือนไก่ไทย ฮ่าฮ่า
พูดถึงข้าวลิง ผมกินบ่อยนะ ตอนเดินไปสอนที่คำบาก (ชาวบ้านตามรายทางเขาให้.. อร่อยมากเลย แต่บางครั้ง หาน้ำกินไม่มี แค้นข้าวลิงมาก ฮิฮิ)
สวัสดีค่ะ
มีคนเคยบอกครูอ้อยมาตลอดชีวิตของการเป็นครูเลยว่า.....อาชีพครู เป็นอาชีพที่ ได้รับบุญ กุศล ตลอด มีโอกาสได้ทำบุญ ทำกุศล มากกว่าอาชีพอื่นๆๆ
ขอบคุณค่ะ
โอ... ขอบคุณที่แวะมาครับ ครูอ้อย
ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะครับ ต้องขออภัย มัวยุ่งหลายเรื่อง
คนจีนเรียกครูกับหมอว่า "ซินแส" เหมือนกัน (จำได้ว่าหมอประเวส วะสี พูด หากไม่ใช่ขออภัยด้วยครับ)
คนแก่คนเฒ่าก็พูดตลอดว่า ทุกอาชีพที่สุจริตดีทั้งนั้น เพราะสิ่งต่างๆ ในโลกนี้เกาะเกี่ยวกัน ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้เลย
เราเป็นครู ก็ภูมิใจในอาชีพครูครับ
สวัสดีค่ะ
- เพียงชื่อบันทึกก็ประทับใจและขอเข้ามาเป็นแนวร่วมเห็นด้วยค่ะ
- เคยเข้ามาอ่านหลายบันทึกค่ะ..แต่หลายบันทึกไม่ทราบจะเม้นท์ว่าอย่างไรดี ได้แต่อ่าน
- ขอขอบพระคุณค่ะที่ช่วยกันยกย่องเกียรติของครู
- ด้วยจิตคารวะค่ะ
ขอบคุณครับ ครูคิม
ยินดีและภูมิใจที่มีครูคิมเป็นแนวร่วมครับ
แม้เพียงทราบว่า เข้ามาอ่านก็ดีใจมากแล้ว
ผมชอบเพลง "แม่พิมพ์ของชาติ" นะครับ มีเพียงวลีเดียวที่ผมมองว่าไม่ถูก คือ
"ฐานะของครูใครๆ ก็รู้ ว่าด้อยหนักหนา..."
แต่ก็ทำใจเขาอาจมองด้านเดียวเรื่องฐานะการเงิน
เขาอาจไม่ได้มอง ฐานะทางสังคม ที่มีเกียรติเสมอมา
สวัสดีค่ะ
- ขออนุญาตคุยต่อนะคะ
- ฐานะทางสังคม...ก็คือเราทำคุณความดี ส่งเสริมและสั่งสอนให้คนทำคุณความดี อบรมและฝึกให้คนมีจิตวิญญาณค่ะ
- ฐานะทางปัญญา...เป็นศักดิ์ศรีมากกว่าทรัพย์สินเงินทองค่ะ
- ครูคิม..เป็นครูบ้านนอกที่มีความภาคภูมิใจที่ได้รับใช้เด็กค่ะ
- เรามาช่วยกันเขียนบันทึกเกี่ยวกับ..ครูดี..ดีไหมคะ
สวัสดีครับซือเฮีย นับถือๆ เล่าได้บรรยากาสของคนร่วมสมัย เคยอ่านวรรณกรรมครูคำหมาน คนไค สมัยคงไม่ห่างกันมาก เคยได้รับฟัง ลาว คำหอม บอกเล่าถึงชตากรรมความลำบากที่สร้างคนให้เป็นคน
และเรื่องราวของเขียดขาคำ (กลุ่มวรรณกรรมนาครของภาคใต้ เชิญลาวคำหอมมาเสวนา ที่สถาบันทักษิณคดีศึกษาสงขลา ได้มีโอกาสร่วมครับเฮีย)
โอ้โฮ ! มีเพื่อนครูเข้ามาทักทาย กันใหญ่เลย อดีตครู แปววววซะแล้ว นึกว่าจะไม่มีคนเข้ามาย้อนรอยอดีต เช่นเรา
ยินดีครับ ครูคิม
เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ ว่า ครูได้รับการยอมรับจากบุคคลทั่วไป ทั้งในด้านฐานะทางสังคม...ฐานะทางปัญญา...หรือแม้กระทั่งฐานะทางเศรษฐกิจ การที่ครูเป็นหนี้เยอะ มิได้หมายความว่าครูสูญเสียความเชื่อถือทางการเงิน
จากการสำรวจหนี้สินครู พบว่า ครูใช้จ่ายเกี่ยวกับที่ดินและการสร้างบ้าน เป็นอันดับหนึ่ง รองลงไปใช้สำหรับดำรงชีวิตประจำวัน จ่ายเป็นค่ายานพาหนะ เพื่อการศึกษาของบุตร และเพื่อการลงทุน
จะเห็นได้ว่าเป็นความจำเป็นทั้งสิ้น
ครูคิม..ใช้คำว่า "ภาคภูมิใจที่ได้รับใช้เด็ก" คงเปรียบตัวเองเป็นผู้แจวเรือจ้างพาเด็กข้ามน้ำ ซึ่งพวกเขาไม่สามารถข้ามได้ด้วยตนเอง พอถึงฝั่งเขาก็จากไป รุ่นแล้วรุ่นเล่า ไม่ต่างอะไรกับการรับใช้
แต่จะรู้สึกอย่างไร ครูไม่อยากรู้ เพราะครูบรรลุสิ่งที่ครูหวังแล้ว นั่นคือ การได้เห็นลูกศิษย์ จบการศึกษามีความรู้ตามสมควรที่เขาจะเป็น
ดีครับ เรามาช่วยกันเขียนบันทึกเกี่ยวกับ..ครูดี..เพื่อเกียรติ ศักดิ์ศรีและสืบสานปณิธาน "ครู..คือ ปูชนียบุคคล"
คำหมาน คนไค เป็นคนอุบล บ้านเดียวกับเฮีย ตอนเฮียเป็นครูใหม่ๆ เขาดังแล้ว ตอนหลังเขาเป็นคอลัมน์นิสต์ หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง เขียนไป เขียนไป แล้วก็หายไป เฮียไม่รู้เพราะอะไร
อย่าพูดถึงเขาเลย
เรื่องราวของเขียดขาคำ เฮียรับทราบด้วยความชื่นชม
ได้ทราบซือตี๋มีโอกาสได้ร่วมเสวนา เฮียดีใจมาก ดีใจที่ได้รู้จักกับผู้ทำงานเพื่อสังคม ผู้ที่มีจิตอาสาที่แท้จริง
และนั่น..... ส่วนหนึ่งเป็นฝีมือคุณสุครับ
ขอบคุณมาก