คนเราต้องพึ่งพาอาศัยกันจริง ๆ
ไม่ได้เข้ามาเยี่ยม Blog ถือว่านานโขแล้ว วันนี้มีโอกาสเข้ามาตระเวนเวลาสั้น ๆ ก็ได้เจอบันทึกของ น้อง"สิงห์ป่าสัก" ที่นี่ โดนใจมาก ๆ อันมีว่าคนเราต้องอยู่เป็นสังคมพึ่งพาอาศัย ทุกคนต้องมีเพื่อนพ้องน้องพี่คอยค้ำจุนช่วยเหลือเกื้อกูล เราหลีกเลี่ยงสังคมไม่ได้เราจึงจะอยู่ได้
ก็ให้หวลนึกถึงสังคมของการทำงาน เป็นสังคมเล็ก ๆ ในฝ่ายยุทธศาสตร์และสารสนเทศ สำนักงานเกษตรจังหวัดนครศรีธรรมราช ผมเป็นส่วนหนึ่งในสังคมนั้นทำงานร่วมกัน มีอยู่วันหนึ่งผมเดินทางไปร่วมงานศพคุณแม่ของ "ครูนงเมืองคอน" ที่พัทลุง โดยเดินทางไปกับน้องนิพนธ์ สุขสะอาด ไปด้วยความตั้งใจ พบเจอกับครูนงก็ไม่ได้พูดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของ KM ครูนงถามผมว่าทำอะไรไปถึงไหนประมาณนั้นความหมายลึก ๆ ก็อยากรู้ว่าผมทำ KM ที่สำนักงานเกษตรจังหวัดไปถึงไหนแล้วประมาณนั้น และที่ทำให้ผมต้องมาทบทวนต่อ คือครูนงพูดว่า "ผมเห็นหน้าแล้วมีความสุขนิแสดงว่ามีความสุขกับการทำงาน" เราคุยกันในหลาย ๆ เรื่อง แต่ก็อยู่ในแวดวง KM และก็มีความสุขในการได้เจอพูดคุย
จากคำพูดของครูนงก็เป็นกระจกสะท้อนออกมา ก็ลองมาทบทวนดู ก็เป็นอย่างนั้นได้จริง ๆ เนื่องจากในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ผมให้เหตุผลกับเพื่อนร่วมงานว่าทำไมที่ผมชอบ KM เพราะที่ผมพบก็คือทำให้เราเจอคนใจดีเสมอ และจากประสบการณ์ที่ได้มาจากการร่วมกิจกรรม KM กับคนอื่น ๆ ต่างหน่วยงานก็ได้อะไรดี ๆ เยอะมาก นำสิ่งเหล่านั้นมาเล่าให้เพื่อนที่ทำงานฟังอยู่เสมอ หลายอย่างได้เปลี่ยนไป ด้วยเหตุผลอื่นๆ ประกอบด้วยก็มี ปัจจุบันในฝ่ายงานที่ผมทำอยู่มีบุคลากร 10 คน ที่เป็นพี่และน้อง แบ่งงานแค่รับผิดชอบเรื่อง(คนถือแฟ้ม)แต่เวลาทำก็ช่วยกันทำ ฟังด้วยเหตุผลไม่คัดค้าน นำเสนอเปลี่ยนแปลงด้วยความสุภาพมีน้ำใจช่วยเหลือ ไม่มีใครทำตัวเป็นคนน้ำเต็มแก้ว หารือปรึกษากันเสมอ ทานอาหารเที่ยงด้วยกัน ทุกคนตั้งหัวปลาไปทิศทางเดียวกันไม่แยกส่วน มีบ่อยครั้งที่เรียกสุมหัว(โต๊ะกลม) สั้น ๆ 10 นาที แต่มีพลัง ใครรับไปแล้วทำจนเสร็จ (นานแล้วที่ไม่เครียดเรื่องงาน) แม้นงานเยอะมาก ๆ ก็ตาม ที่แน่ ๆ ทุกคนพยายามเรียนรู้เรื่องกระบวนการ KM และชอบให้ผมแสดงเสมอซึ่งผมบอกเสมอว่ามันอาจไม่ใช่ตามที่ผมทำตามที่ได้เห็นทุกอย่างทุกขั้นตอนต้องทบทวนตลอดเวลา เพราะมีปัจจัยผันแปรได้เยอะ อย่าผิดหวังเมื่อทำไม่ได้เพราะนั้นมันเป็นบทเรียนที่หาเรียนไม่ได้ แต่มันสอนเราอยู่ในตัวมัน
เมื่ออ่านบันทึกของน้อง"สิงห์ป่าสัก" ก็อย่างนั้นแหละครับคนเราถ้าเกาะเกี่ยวเชื่อมโยง หลายสิ่งหลายอย่างก็พึ่งพาอาศัยตามกฏเกณฑ์ของธรรมชาติ ทุก ๆ ฝ่ายร่วมกันได้รับประโยชน์คือ "ความสุข"
ความเห็น (11)
สวัสดีคะพี่ นิดเข้ามาอ่านแล้วจากข้อความได้ไอเดียในการเขียน gotoknow หลายอย่างรวมทั้งการใช้คำพูดที่เป็นวิชาการ และความเป็นกันเอง โอกาสหน้าจะเข้ามาอ่านใหม่นะคะ จาก ครูนิด สกลนคร คะ
เรียน ท่านพี่ พึ่งพิง พึ่งพา เฮฮา ร่วมสร้างสรรค์ สวัสดีปีใหม่ครับ
อ่านแล้วสื่อสารได้ถึง"ความสุข" จากการทำงานจริงๆค่ะ เวลาได้อ่านเรื่องราวที่คุณชาญวิทย์ทีไรก็จะได้ความรู้สึกของคนที่ตั้งใจทำงาน (เหมือนจะเครียดนะคะ เพราะไม่ใช่ทุกงานที่ได้ผลดังใจ) แต่บันทึกนี้ทำให้รู้ว่า "ความสุข"หาได้ง่ายจริงๆค่ะ
- สวัสดีปีใหม่ครับพี่ชาญวิทย์
- ไม่ได้เจอกันนานมากเลย
- สบายดีนะครับ
- เจอครูนงฝากความคิดถึงด้วยนะครับ
สวัสดีครับ ครูนิด สกลนคร
ยินดีที่ได้รู้จัก ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมครับ โอกาสหน้าคงได้แลกเปลี่ยนกันเรื่อย ๆ นะครับ
เรียน ท่านอาจารย์ JJ และขอถือโอกาศสวัสดีปีใหม่นะครับ
ในโอกาสข้างหน้าคงมีอะไรมาหารืออาจารย์ให้ช่วยคิดช่วยวิเคราะห์นะครับ
ขอบคุณมากครับที่มาเยี่ยม
สวัสดีครับ ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งกับอาจารย์ คนทำและปฏิบัติเรื่องการจัดการความรู้มักจะมีใจคอกว้างขวางและมีน้ำใจ อย่างไม่มีเงื่อนไข
สวัสดีครับ คุณ โอ๋-อโณ
ดีใจมากครับที่มาเยี่ยมและยังไม่ลืมกัน ปีใหม่ไม่ทราบพาครอบครับพักผ่อนกันที่ไหน คิดถึงทุก ๆ ท่านที่เคยได้เจอ เมื่องานมหกรรม ฯ ครับ
สวัสดี น้องสิงห์ป่าสัก
- สวัสดีปีใหม่เช่นกันครับ
- กับครูนงก็นาน ๆ เจอครับ และห่างอยู่เหมือนกันช่วงหลัง ๆ
- คงมีโอกาสเจอบ้างในโอกาสหน้าครับ
สวัสดีครับ ท่านอาจารย์เอกราช
ผมได้เจอเพื่อนอย่างที่ท่านอาจารย์บอกหลายคนเลยครับ ท้ง ๆ ที่ ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เมื่อเจอกันแล้วก็คุยกันถูกคอครับ และเราก็มักเรียกกันว่าคนคอเดียวกันครับ
ขอบคุณที่เยี่ยมนะครับ
สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วจะแวะมาเยือนบ่อย ๆ ครับ..