รู้แต่พูดไม่ได้หรอก
เมื่อวานช่วงบ่ายของการอบรม มีการเชิญวิทยากรมาสามท่านจากสามหน่วยงาน มอ.หนึ่งท่าน ม.นราธิวาสฯ หนึ่งท่าน และจากพตท. อีกท่านหนึ่งครับ ดร.เฮ็ง (ขออนุญาตใช้ชื่อย่อครับ) เกริ่นนำบนเวทีว่า ช่วงหลังงดรับงานบรรยายครับ เนื่องจากสุขภาพและมุ่งไปที่งานเขียน แต่บังเอิญรอบนี้อ.อีย์ โทรไปเชิญ เลยไม่อยากปฏิเสธ อัลฮัมดุลิลลาห์ ท่านบอกก่อนขึ้นเวทีว่า คนคิวทอง ติดต่อยาก มักแพ้คนกันเอง ฮิฮิ ขนาดเจ็บๆ อยู่ท่านก็มาเป็นวิทยากรให้ผมครับ ขอบคุณท่านจริงๆ ครับ ขออัลลอฮ์ทรงตอบแทนด้วยความดีแก่ท่านครับ
อีกท่านหนึ่ง คือ อ.เจ๊ะเล๊าะ แขกพงศ์ จากม.นรา ท่านนี้ตั้งแต่ไปอยู่นราฯ ติดต่อยากมากกกกกก. ครับ ผมบังเอิญ (ตักดีรอัลลอฮ์) ได้เจอท่านที่ๆ หนึ่ง เชิญทันทีครับ หลังจากนั้นก็ติดต่อไม่ได้อีกเลย จนกระทั่งใกล้เวลาเริ่มกิจกรรม ท่านโทรเข้ามาถามว่า ห้องไหน? เสร็จรายการก็อาสาขับรถไปส่งท่านที่คิดรถครับ ท่านก็เปรยว่า ถ้าไม่ใช่มาสองงานละก้อ ขอบายไปแล้ว แล้วก็ได้ทราบว่า ท่านเปลี่ยนเบอร์โทรครับ เนื่องจากเบอร์เก่าคลื่นไม่ค่อยดี ฮิฮิ ขอบคุณครับ ขออัลลอฮ์ตอบแทนท่านด้วยความดี
ประเด็นเมื่อวานคือ อิสลามและวิถีชีวิตในสามจังหวัด วิทยากรที่เป็นนายทหารนำเสนอความเห็นถึงบทบาทของศาสนาที่เกี่ยวข้องกับปัญหาในปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการนำศาสนามาเป็นเครื่องมือในการให้การศึกษาผิดๆ แก่เยาวชน และที่เป็นประเด็นโต้แย้งหนักๆ คือ กรณีที่ท่านบอกว่า กลุ่มก่อการร้ายแอบอ้างว่าเป็นทหารแล้วปฏิบัติการ ปรากฏว่า มีสมาชิกในที่ประชุมโต้แย้งว่า ทหารจริงๆ นั่นแหละที่ทำ เขายืนยันได้และเช็คแล้ว ฮือ มันก็มีทั้งที่บังเอิญและจงใจครับ
ผมได้คุยกับหลายๆ คนที่เข้าร่วมถึงการพูดคุยในประเด็นความมั่นคง หลายคนบอก เป็นข้อมูลที่รู้ๆ กันอยู่ แต่เชื่อเถอะในเวทีแบบนี้หรือในหลายโอกาสไม่มีคนกล้าพูดหรอก ยกเว้นทหารมาพูดเอง เลยนึกไปถึงประเด็นที่นายทหารท่านนี้เล่าว่า มีผู้ใหญ่บ้านที่ทหารต้องนำตัวออกจากพื้นที่และเพิ่งมาเขากลับบ้านได้เมื่อไม่นานมานี้ แต่บอกชื่อไม่ได้ เพื่อความปลอดภัย อันนี้ก็แสดงว่า เรื่องแนวนี้คนที่พูดได้จะๆ ก็มีแต่ทหารครับ ไม่งั้นก็ต้องคุ้มครองกันเป็นพิเศษ ซึ่งส่วนตัวผมก็ไม่อยากอยู่ในการคุ้มครองอย่างเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะจากฝั่งใดครับ
ประเด็นที่ผมสรุปได้จากวงอภิปรายเมื่อวาน คือ การมองมิติความแตกต่างในสามจังหวัดจากคำสามคำครับ คือ อิสลาม มุสลิม และมลายู ซึ่งปัจจุบันมักจะถูกมองเป็นคำๆ เดียวกัน ซึ่งทำให้การแก้ไขปัญหาไม่ตรงจุด
ศาสนาอิสลาม เป็นหัวใจสำคัญของพื้นที่ครับ แล้วสร้างให้เกิดอัตลักษณ์สำหรับพื้นที่ แต่มีข้อสังเกตประการหนึ่งคือ ด้วยหลักคำสอนของศาสนาอิสลามน่าที่จะนำไปสู่ความเป็นเอกภาพในระดับโลก ซึ่งต่างจากในพื้นที่ที่ทำให้หลักคำสอนของศาสนาเป็นเพียงเฉพาะของสามจังหวัด อีกเช่นกันไม่ใช่เฉพาะในพื้นที่เท่านั้นที่อิสลามถูกลากให้ไปเกี่ยวข้องกับความรุนแรง
อิสลามจะข้ามผ่านความเป็นเชื้อชาติ และนำสู่การสร้างชีวิตที่สันติสุข
ศาสนาอิสลามไม่ได้แคบและจำกัดขอบเขต แต่อิสลามยอมรับในความแตกต่างและในแต่ละกลุ่มชาติพันธุ์ก็จะยังดำรงค์ประเพณีวัฒนธรรมของตนเองอยู่ได้หากสิ่งเหล่านั้นไม่ได้ขัดแย้งกับหลักการของศาสนา
ความผิดพลาดอย่างหนึ่งในการนำหลักศาสนามาใช้ในพื้นที่คือ การให้คำจำกัดความของคำว่า "ผู้รู้ทางศาสนาอิสลาม" ของหน่วยงานรัฐไม่ชัดเจน ทำให้ข้อเท็จจริงทางศาสนาที่คนภาครัฐได้รับจึงมีความคลาดเคลื่อนจากความจริงตามหลักศาสนา
ปัญหาบางอย่างเกิดจากตัววัดที่มีมาตรฐานแตกต่างกัน ประเด็นนี้น่าสนใจครับ เนื่องจากเกณฑ์การวัดและตีค่าของคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากคนซึ่งเป็นเครื่องมือวัดที่สำคัญมีฐานทางวัฒนธรรมแตกต่างกัน
ความเห็น (5)
เรียนท่านอาจารย์ "รู้ แล้วไม่พูด" ดีกว่า "พูด โดยที่ไม่รู้"ครับ
สวัสดีค่ะ
* แวะมาอ่าน
* เห็นด้วยกับท่านอาจารย์ JJ ค่ะ
* ขอให้สุขกายสุขใจนะคะ
ขอบคุณครับอาจารย์ JJ
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ โดยเฉพาะเมื่อคิดว่า มีเรื่องอีกตั้งหลายเรื่องที่จะต้องพูด ทำไมต้องมาพูดในเรื่องที่พูดไปแล้ว ทำให้ไม่สามารถพูดเรื่องอื่นได้อีก ฮิฮิ
ขอบคุณครับ นาง พรรณา ผิวเผือก (ไม่มีชื่อกลาง)
ให้มีความสุขกายสบายใจเช่นกันครับ
ถ้ารู้แล้วไม่พูดแล้วเมื่อไหร่จะแก้ปัญหาได้ละคะ
ที่มีปัญหาอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะมีคนรู้แต่ไม่มีคนพูด
ขอบคุณครับ y_why.i.u
เราคงไม่จำเป็นต้องพูดทุกเรื่องที่รู้หรอกครับ แต่คงต้องเลือกว่า เรื่องอะไรสำคัญที่สุดที่ควรพูดมากกว่าครับ
เพราะบางที่การที่พยายามจะพูดในสิ่งที่ต้นเองรู้มากๆ กลับก่อให้เกิดปัญหามากกว่าการแก้ไขครับ
และบางทีผมว่า คนที่รู้สึกว่าตัวเองรู้มากแล้ว ควรเป็นผู้ฟังมากขึ้น เพื่อการตรวจสอบความถูกต้องและเรียนรู้สิ่งใหม่ครับ