โรงเรียนที่ถูกลืม
โรงเรียนบ้านห้วยส้าน แดนกันดารที่ถูกลืม
เหินห่างสมาชิกเครือข่ายเสียนาน ไม่ขอแก้ตัวด้วยเหตุผลใดๆ รู้แต่เพียงว่า เป็นห่วงโรงเรียนกลุ่มหลังที่ยังไม่ผ่านการประเมินภายนอกรอบที่สองเหลือเกิน ที่มีทั้งกลุ่มต้องเร่งรัดพิเศษที่เรียกว่า ไอ ซี ยู และกลุ่มเร่งรัดปกติ เวลาและมันสมองจึงทุ่มเทให้กับโรงเรียนเหล่านี้ เป็นการเร่งรัดคุณภาพเร่งด่วน ทำให้มีเวลาอยู่สำนักงานค่อนข้างน้อย
เมื่อไม่กี่วันมานี้ ได้มีโอกาสไปนิเทศช่วยเหลือโรงเรียนบ้านห้วยส้าน ซึ่งเป็นชุมชนเผ่ามูเซอดำ ห่างจากอำเภอเมืองเกือบร้อยกิโลเมตร เป็นโรงเรียนกันดารห่างไกล ในสมัยที่ผมทำหน้าที่ประธานกลุ่มแม่ละนา สมัยที่ยังไม่แยกอำเภอปางมะผ้าต้องเดินด้วยเท้าผ่านลำห้วยส้าน เพื่อไปนิเทศช่วยเหลือโรงเรียนแห่งนี้ โดยใช้เวลาเดินทาง 1 วันเต็มๆ ปัจจุบันการเดินทางค่อนข้างลำบากโดยเฉพาะฤดูฝน โดยมีถนนลูกรังเชื่อมต่อจากทางเข้าโรงเรียนบ้านนาปู่ป้อม หน้าฝนต้องใช้รถโฟว์วินติดโซ่ 4 เส้น โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนกลุ่มเร่งรัดพิเศษ มีนักเรียน 25 คน 5 ชั้นเรียนประกอบด้วยห้องเรียน อนุบาล1, อนุบาล2, ป. 2 ,ป.3 และป. 5 เมื่อปีการศึกษา 2550 มีครู 2 คน และครูพี่เลี้ยง 1 คน ซึ่งได้รับการสนับสนุนจากอบต.ห้วยผา แต่ปัจจุบันเมื่อสิ้นปีงบประมาณปี 50 อบต.ไม่มีงบจ้างต่อ ต่อมาผู้บริหารโรงเรียนก็ได้ตัดช่องน้อยแต่พอตัว ด้วยวัยหนุ่มจึงเกิดความท้อแท้มองไม่เห็นโอกาสที่จะได้พัฒนาตนเองสู่อนาคตที่ยังยาวไกล จึงขอย้ายตนเองไปโรงเรียนบ้านส่อแบะซึ่งกันดารห่างไกลมากกว่า แต่มีเด็กและครูเพียงพอที่จะได้ใช้ความรู้ความสามารถบริหารงานอย่างเต็มที่
ปีการศึกษา 2551 ครู 1 คนที่เหลือ คือ นายภูษิต ชัยชนะ จึงเปรียบเสมือนว่าวที่ขาดลมชะอมที่ขาดน้ำ ต้องบริหารเอง สอนเอง เป็นภารโรงเองทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว ในที่สุดก็ตัดสินใจใช้เงินส่วนตัวและเงินที่พอจะหาได้จากเพื่อนฝูง จ้างศิษย์เก่าที่เรียนจบป.6 เมื่อ 3 ปีที่แล้วมาทำหน้าที่ครูพี่เลี้ยง โดยช่วยดูแลชั้นอนุบาล 1,2 และมาช่วยสอนชั้นป.2,3,5 เมื่อครูเพียงคนเดียวต้องลงดอยไปประชุมตามคำสั่งเบื้องบน โดยจ่ายค่าจ้างให้เดือนละ 1,000 บาท ผมเห็นการทำงานของครูพี่เลี้ยงแล้ว ต้องขอบคุณคุณครูคนเก่าคือ ครูดรุณี วนากมล (ปัจจุบันเป็นครูโรงเรียนอนุบาลแม่ฮ่องสอน) ที่พร่ำสอนเด็กคนนี้ตั้งแต่ระดับก่อนประถม จนจบชั้นป. 6 ครูพี่เลี้ยงคนนี้ตั้งใจเตรียมความพร้อมและสอนเด็กตามแม่แบบที่ครูดรุณีได้ทำเป็นแบบอย่างไว้ นอกจากการสอนแล้วยังต้องดูแลกิจกรรมต่างๆภายในโรงเรียน เช่น การประกอบอาหารกลางวัน การจัดกิจกรรมหน้าเสาธง การควบคุมเด็กทำกิจกรรม งานชุมชนสัมพันธ์ การพัฒนาสิ่งแวดล้อมภายใน อีกจิปาถะ เนื่องจากเป็นคนในหมู่บ้านและเป็นชนเผ่ามูเซอดำหน้าตาสะสวย ผมได้สังเกตจากอัธยาศัยไมตรี ความสุภาพอ่อนน้อม ความขยันขันแข็ง ความคิดความอ่าน ความรับผิดชอบแล้ว ดูมันช่างไม่เหมาะสมเอาเสียเลยกับค่าจ้างเดือนละ 1,000 บาทจึงเกิดแรงบันดาลใจว่า จะต้องหาเงินพิเศษมาช่วยเหลือครูพี่เลี้ยงคนนี้ให้ได้ ไม่ได้มากก็ขอให้ได้เพิ่มอีกสักเดือนละ 1,000 บาทก็ยังดี จึงนึกถึงเครือข่าย G2K ของพวกเรา อาจจะมีคนใจบุญที่เห็นใจหัวอกคนที่ทำหน้าที่ครูดอย ที่มีแต่น้ำใจใสซื่อบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่เขาเหล่านั้นขาดโอกาส ขาดความเป็นธรรม ทั้งยังเปี่ยมไปด้วยคุณธรรมคือความเสียสละ การมีจิตสาธารณะอันยิ่งใหญ่ ซึ่งหายากเหลือเกินในสังคมปัจจุบันนี้
ครูพี่เลี้ยงคนนี้มีชื่อว่า น.ส.สุพิชา แก้วจำรูญพันธุ์ อายุ 18 ปี ชาวเขาเผ่ามูเซอดำอยู่บ้านเลขที่83 หมู่ 8 บ้านห้วยส้านใน ตำบลห้วยผา อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน เรียนจบชั้นป. 6 เมื่อปี 2548 ทำหน้าที่ครูพี่เลี้ยงโรงเรียนบ้านห้วยส้านมาแล้ว 1 ภาคเรียน ผมได้ส่งรูปมาให้ท่านทั้งหลายได้ดู เขาเป็นคนที่น่ารักและน่าสงสารมากครับ ถ้าคนไทยทุกคนเหมือนหนูสุพิชา ผมว่าคงไม่มีคนทะเลาะกันเพราะผลประโยชน์ หรือเพราะตัณหาทิฐิใดๆแน่นอน
หากท่านผู้อ่านท่านใด อ่านพบและมีจิตเมตตา ได้โปรดแจ้งความจำนงผ่านมายังบล็อกนี้ หรือติดต่อกับผมโดยตรงก็ได้ครับ ผมจะดำเนินการตามความประสงค์ของท่านด้วยจิตแห่งเมตตาธรรมร่วมกัน เพื่อสร้างสรรค์สังคมครูดอยที่มีคุณค่า
นายประเสริฐ ประดิษฐ์ (อาจารย์เก) ตำแหน่งศึกษานิเทศก์สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาแม่ฮ่องสอน เขต 1 อำเภอเมือง จังหวัดแม่ฮ่องสอน รหัสไปรษณีย์58000 โทรศัพท์มือถือ 081 7845118 กราบขอบพระคุณล่วงหน้าเป็นอย่างสูง
บทกลอนจากโรงเรียนบ้านห้วนส้านที่ครูคนเก่าได้เขียนไว้จากความรู้สึกอันยากที่จะบรรยาย
ชีวิตหนึ่งอ้างว้างกลางป่าเขา ฟังลำเนาพงไพรใจวาบหวิว
ลมโชยผ่านใบไม้ใจพัดพลิ้ว ลอยละลิ่วปลิวคว้างดั่งตัวเรา
เท้าทนเดินเหยียบย่ำผ่านลำห้วย ใจก็ช่วยพยุงกายไต่ภูเขา
แสนเหน็ดเหนื่อยเจียนตายไม่บรรเทา หน้าที่เราคอยอยู่หนอครูดอย
คิดถึงบ้านสุดอาลัยเมื่อไกลถิ่น มาอยู่กินห่างไกลใจละห้อย
พ่อแม่คงห่วงหาตั้งตาคอย ลูกอยู่ดอยเฝ้ารับขวัญวันกลับมา
อุดมการณ์เพื่อฝันอันยิ่งใหญ่ กำลังใจสร้างสรรค์การศึกษา
มาบุกป่าฝ่าดงพงพนา ทุกเวลาเด็กน้อยยังคอยครู
ฝนตกหนักลื่นไกลลงใส่หิน หมดแรงสิ้นก็ยังไหวใจยังสู้
มีบ้างไหมกำลังใจให้แก่ครู ที่มาอยู่เดียวดายไกลสุดตา
หมอกเริ่มบางฟ้าใสในรุ่งสาง ชี้นำทางเพื่อวันใหม่ก้าวไกลกว่า
ณ จุดหนึ่งตรงนี้มีศรัทธา ใช้วิชาปลูกฝังสร้างชาวดอย
จ่าเสือ.......ห้วยส้าน
ฝากแรงจิต แรงศรัทธามาถึงผู้ใจบุญทุกท่าน ด้วยความเคารพ
อาจารย์เก
ความเห็น (18)
ตามมาดู อาจารย์หายไปนานมากๆๆ สบายดีไหมครับ
ขอบพระคุณอาจารย์ขจิตมากครับ ที่ยังระลึกถึงคนบ้านนอกคอกนา ผมก็ยังไม่ลืมอาจารย์ เพียงแต่โอกาสไม่เอื้ออำนวยจริงๆ ผมยังสบายใจ แต่ร่างกายบางอย่างสึกหรอเหลือเกิน ตอนนี้เป็นโรคปวดกระดูกส้นเท้ามาเกือบสองเดือนแล้ว ยีงไม่มีเวลาไปหาหมอเลย เนื่องจากภาระงานติดพัน ไม่มีวันหยุด...มาครั้งนี้พยายามปรับปรุงบันทึกให้น่าอ่านโดยการสอดแทรกภาพ แต่...พยายามแล้วพยายามเล่าก็ยังทำยังไม่ได้ครับอาจารย์ ขอบพระคุณอีกครั้ง อาจารย์เก
คุณลุงค่ะภาพใหญ่มากๆ คุณลุงย่อภาพให้ขนาด 400x581 ก่อนนำไฟล์ขึ้นน่ะค่ะ..แล้วแทรกในบันทึกค่ะ
คุณลุงลองดูลิ้งค์นี้น่ะค่ะ http://gotoknow.org/blog/aratus/90148
- หนูแอนจ๊ะ ขอบคุณมากที่สอน ขอบคุณค่ะคุณครูของลุงเก ยังไม่ได้ทำใหม่ แต่คิดว่าน่าจะทำได้แล้ว รูปเก่าลุงเกลองรีไซด์ดูให้มันเล็กลง แต่ก็ยังไม่ดูดี ต้องเรียนรู้อีกเยอะจะลองทำดูเรื่อยๆ พอจะมีเวลาให้กับบล็อคก็ต้องออกโรงเรียนอีกแล้ว เขาเชิญมาให้ไปดูความพร้อมของการรองรับการประเมินรอบสอง ในฐานะผู้ประเมินภายนอกของสถาบันวิจัยและพัฒนาการเรียนรู้ (สวร.) เคยมีประสบการณ์ในด้านการประเมินมาก่อนว่างั้นเถอะ ... ขอให้หนูแอนจงประสบแต่ความสุข หน้าหนาวอากาศเปลี่ยนให้ระมัดระวังสุขภาพบ้าง (กินอาหารที่มีประโยชน์ และพักผ่อนให้เพียงพอ) รวมทั้งลดความเครียดในทุกประการ ไม่ว่าจะเป็นงาน เรื่องส่วนตัว เรื่องหัวใจ ด้วยความหวังดี และห่วงใยเสมอ อาจารย์เก
ชื่อดรุณี วนากมลอ่ะคะ
ขอบคุณน้องหลาน ที่แจ้งให้ทราบ ก็นั่นแหละอายุมากแล้วหลงหลงลืมๆตามประสาคนอายุเหลือน้อย ขอบคุณอีกครั้ง
ตามมาเยี่ยมอาจารย์ค่ะ เพราะตอนนี้สนใจเรี่อง ระบบการบริหารการศึกษา โรงเรียนขนาดเล็กบนพื้นที่สูง เพราะ
๑.ลูกศิษย์ทำวิจัยเรื่องนี้ ต้องการศึกษารูปแบบว่าที่บริหารดีๆนั้น เขาทำอย่างไรกัน อยากศึกษาสภาพจริงพื้นที่แม่ฮ่องสอน
๒.เพราะเป็นบ้านเกิด
๓.เลือดนักการศึกษา และชอบกิจกรรมพัฒนาส่วนรวม
๔.สอนปริญญาเอก วิชาการวิจัยด้านประกันคูรภาพการศึกษา
๕.เคยทำวิจัยด้านโรคขาดสารไอโอดีนจังหวัดแม่ฮ่องสอนระหว่างปี 2534-35
ทำวิจัยด้านฐานข้อมูลประชากรจังหวัดแม่ฮ่องสอนระหว่างปี 2548-2550
ขอแลกเปลี่ยนเรียนรู้ด้วยนะคะ
สวัสดีคะ มาให้กำลังใจค่ะ
โอกาสทางการศึกษาไทยที่ไม่ทัดเทียม
ชีวิตของคนบนภูดอยยังคงถูกลืม
โดยเฉพาะเด็กๆที่ขาดโอกาสทางการศึกษา
คุณนิ่มอนงค์ครับ ผมยินดีให้ความร่วมมือถ้าจะทำวิจัยในเรื่องนี้ มีโรงเรียนขนาดเล็กในท้องถิ่นธรกันดารหลายโรงที่เป็นโรงเรียนคุณภาพ และก็นั่นแหละก็อีกหลายโรงที่ด้อยคุณภาพ น่าทำวิจัยให้ถึงแก่นหารูปแบบการทำงานสำหรับโรงเรียนเหล่านี้ แล้วเผยแพร่ให้แก่ผู้ที่สนใจ ผมยินดีเสมอครับถ้าหากคุณนิ่มอนงค์จะแวะมาเยี่ยม หรือทำผลงานวิจัยที่เกี่ยวกับการจัดการศึกษา ขอบคุณอีกครั้งครับ ลุงเก
คุณเทียนน้อยครับ ใช่เลยโอกาสทางการศึกษาของเด็กไทยม่ทัดเทียม เขาด้อยโอกาสในทุกด้าน ผมจึงต้องช่วยดูแลเอาใจใส่ โรงเรียนกันดารต่างๆเป็นพิเศษ เพราะเป็นหน้าที่ของเรา ลุงเก
ขอบคุณครับคุณครู...ที่นำเรื่องราวบนดอยมาเล่าสู่กันฟัง
ผมยินดีและเต็มใจช่วยเสมอครับ...
คุณกิตติพศครับ
ผมส่งจดหมายไปทางMailถึงคุณกิตติพศเรียบร้อยแล้ว และทางผู้รับผิดชอบโรงเรียนก็ได้ส่งรูปถ่ายของโรงเรียนไปให้แล้ว เหมือนผีซ้ำด้ำพลอย อาคารเรียนถูกต้นไม้ล้มทับพังเสียหายไป 2 หลัง เมื่อไม่นานมานี่เอง ขอบคุณครับที่มีแผนงานช่วยเหลือโรงเรียนแห่งนี้
อาจารย์เก
ผมได้รับเมล์ของอาจาร์ยแล้วครับ...
ผมมีโครงการจะไปสำรวจโรงเรียนนี้ประมาณเดือน 7 แล้วถ้าทุกอย่างลงตัวก็คงเข้าไปช่วยเหลือประมาณเดือน 11 หรือ 12
โดยตั้งงบประมาณไว้ที่แสนกว่าบาท เพื่อซ่อมแซมแปรับปรุงอาคารเรียนที่เสียหาย รวมทั้งเรื่องอาหารกลางวันเด็กและอุปกรณ์การ
เรียนการสอน
อาจาร์ยติดต่อผมได้โดยตรงเลยน่ะครับที่ 0865599845
ขอบคุณคุณกิตติพศมากครับ
ผมได้ให้เจ้าหน้าที่ และผอ.ร.ร.เขตพื้นที่ฯประสานกับคุณกิตติพศโดยตรง ผมได้ทำบุญในฐานะผู้ประสานจึงมีความสุขใจเป็นเป้าหมาย ขอบคุณอีกครั้งหนึ่งครับ
อาจารย์เก
สวัสดีค่ะ ผ่านมาเจอเวบไซต์ของอาจารย์ โดยบังเอิญค่ะ ^^
พอดีเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ห้วยส้านนี้ค่ะ เพิ่งมาถึงกรุงเทพเมื่อเช้านี้เอง
ตอนนี้ที่โรงเรียนกำลังสร้างอาคารเรียนใหม่ เพราะถูกต้นไม้ล้มทับ ทำให้น้องๆต้องหยุดเรียน
แต่เด็กๆที่นั่นน่ารักมากๆๆ จะมาคอยดูตลอด มาร่วมทำกิจกรรมกันอย่างสนุกสนานค่ะ
รู้สึกดีที่เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ ก็พลอยสนุกไปด้วย คืนสุดท้ายที่อยุ่ที่โรงเรียน น้องๆเข้ามาหาแล้วบอกว่า "อยากกอดพี่ค่ะ" แล้วหัวเราะแบบเขินๆนะคะ ไอเราเองก็เลยให้พวกแกเข้ามากอดค่ะ กอดกันตั้งสี่ ห้า คน พอถามว่า "หนาวไหม" เด็กๆก็บอกไม่หนาวค่ะ แล้วก็กอดกันไปปล่อยเลยค่ะ คิดถึงน้องๆเขาเหมือนกันนะคะ
ขอบคุณมากครับสำหรับความเมตตาจากท่านและคณะ ขอให้ผลบุญจงส่งผลให้ท่านประสบแต่ความสำเร็จจงทุกประการ
อาจารย์เก
นิธิสุรสีห์ ศรีชุ่มสิน
ดูรายละเอียดแล้ว โรงเรียนบ้านห้วยส้าน นี้คงต้องได้รับการดูแลบ้าง ผมจะส่งอุปกรณ์การศึกษาไปช่วยโรงเรียนนี้โดยผ่านทางอาจารย์เก ตามที่อยู่ในเว็ปนี้ คงจะได้รับไม่เกินกลางเดือน ตุลาคม 2554 นี้
นายประเสริฐ ประดิษฐ์
ขอบคุณคุณนิธิสุรสีห์ แทนเด็กๆบ้านห้วยส้านทุกคน ลุงเกคิดอยู่เสมอว่าประเทศไทยของเรายังมีคนใจดีเช่นคุณนิธิสุรสีห์ ศรีชุ่มสิน ถ้ามีโอกาสอยากให้มาเที่ยวหาเด็กๆที่แม่ฮ่องสอนบ้าง ขอบคุณเป็นการล่วงหน้าอีกครั้ง
เวลาส่งของมา ให้ลงนามนายประเสริฐ ประดิษฐ์ (เพื่อเด็กห้วยส้าน)
สพป.มส. เขต 1 ต.จองคำ อ.เมือง จ.แม่ฮ่องสอน 58000
ลุงเก