From : by SaiLom
คงไม่แปลกหรอกครับที่เราจะคุ้นเคยกับวันนี้ .. วันนี้ อีกครั้งแล้ว
บุรุษไปรษณีย์ ที่คุ้นเคย เดินถือซองจดหมายพร้อมด้วยรอยยิ้มยื่นให้กับผม ซึ่งผมพอจะรู้เป็นเลา ๆ แล้วว่าของที่บรรจุอยู่ภายในนั้นคืออะไร
ซองที่เล็กและกระทัดรัด
แต่ของที่อยู่ภายในนั้นเมื่อเปิดดูทำให้ความรู้สึกไม่ได้เล็กเหมือนเจ้าซองน้อย ๆ นั้นเลย
หัวใจผมพองโต เมื่อเห็นกระดาษชิ้นเล็ก ๆ ที่เขียนแปะมาบนซองสีชมพูที่ผมเพิ่งดึงออกมา
จากซองจดหมายสีเหลืองนั้น
“คิดถึงมะเดี่ยวมากเลย
มางานแต่งงานของเราให้ได้นะ
คิดถึงจ๊ะ …. ก้อย “
ภาพแห่งอดีต ก็พรั่งพรูมาในหัวสมองของผม
ภาพวันเก่า ๆ ที่ผม เธอ และเพื่อนอีกหลาย ๆ คนในวันวัยนั้นก็พากันผุดแย่งกันขึ้นมา
ถามไถ่ความทรงจำอันซึดจางของผม
ภาพของเธอ เขา เรา แก มัน มึง ฯลฯ ล้วนทำให้ผมต้องนั่งอมยิ้มอยู่เงียบ ๆ
"จริงด้วย" เราไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว
ผมเก็บซองสีชมพูที่ผมยังไม่ได้เปิดใส่เข้าไปในกระเป๋าเอกสาร
ในความรู้สึกของผมบอกตัวผมเองว่า .. วันนี้ อีกครั้งแล้ว
-ตามไปอ่าน วันนี้อีกครั้งแล้ว โธ่ นึกว่า วันนี้อีกครั้งแล้ว อิอิ
-เพื่อน..ความหมาย....อดีต....ความฝัน....
-ขอบคุณค่ะ
แวะมาทักทายนะคะ
คุณแม่คงหายป่วยแล้วนะคะ
อ่านแล้วก็นึดถึงเพื่อนเก่าที่ห่างหายกันไปนาน
มาทักทายค่ะ
เป็นสิ่งที่ดี ที่ได้รับจากเพื่อน
ฝากอวยพรให้เพื่อนคุณ ด้วย
ให้มีความสุข สดชื่น รักกันยั่งยืนยาวนาน
ความสุขนั้น มีมาให้เราได้สัมผัสทุกวัน
เพียงแต่ว่า เราจะรู้สึก ยอมรับ ชื่นชม
ถึงความสุขที่เข้ามาหาเรา
นั้นหรือไม่?...
ไม่พบก้นนาน
หวังว่าการงานคงราบรื่น
สุขภาพแข็งแรง
มีความสุขใจอยู่เสมอ
สวัสดีครับ
สำหรับผมแล้ว...
"งานแต่งที่ใด เป็นได้แค่แขกรับเชิญ"
คึดฮอดครับ!!!
คนแต่งงานกันมากน้องช่วงนี้ เศร้า