นานเกินไปแล้วหรือยัง

ประเทศไทยที่รัก

อะไรต่อมิอะไร ที่เป็นไปทุกวันนี้

ดูเหมือนจะทำให้ เราต่างก็กลับเข้าสู่มุมของตัวเอง
อยู่เงียบๆ นั่งหันหลังให้กับประตู
เหมือนๆ เพื่อไม่ให้ใครรบกวน
แต่จริงๆ แล้ว อาจเพื่อซ่อนหน้าที่อาบน้ำตาไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอ

นานเกินไปแล้วนะ ที่เราเคยคุยกันได้ทุกเรื่อง
เคยยอมรับกันในความเห็นที่อาจแตกต่าง
เคยหัวเราะร่วมกันและแม้แต่ร้องไห้ร่วมกันในบางครั้ง

ไม่อยากเห็นแผ่นฉากบางๆ ชื่ออำนาจที่กั้นระหว่างเรา
ถึงจะเป็นฉากพลาสติกที่แลลอดทะลุ

แต่ก็ยังปิดบังแสงแดดที่อ่อนโยนและแววตาของกันและกันอยู่ดี

ปัญหาใหญ่เริ่มจากปัญหาเล็กที่ถูกละเลย ถูกกลบเกลื่อน จนเก้อเขินที่จะเริ่มทักทายและยอมรับว่า ต่างก็ผิดเป็น จนกลายเป็นความต้องการเอาชนะให้ได้ และสิ้นสุดที่ความแตกแยกล่มสลายของความสัมพันธ์

ไม่อยากทวงถามสัญญา เพราะเราต่างไม่เคยสัญญากัน

เพียงแต่อยากถามว่า ที่ผ่านมา เธอได้เติบใหญ่ทางปัญญา...อย่างไร

บันทึกไว้แด่สภาพสังคมไทย ณ วันนี้