คิดถึง...เมื่อนั้น

ถ้าการรู้จักกันเป็นแค่เรื่องของความบังเอิญ มันคงไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่านี้สำหรับบางคน

แต่กับบางคนความบังเอิญในวันนั้น ทำให้เกิดความผูกพันตามมา เวลาที่เคยใช้ไปด้วยกัน มันมีค่าและน่าจดจำ

เรื่องราวต่างๆที่ผ่านมายังคงคิดถึงและฝันหา ความรู้สึกดีๆ ยังไม่ได้หายไปไหน ที่หายไปคือคนที่เคยอยู่ข้างๆ

คนที่เคยหัวเราะไปด้วยกัน เดินด้วยกัน กินด้วยกัน นอนใกล้ๆกัน คนที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

คนที่ทำให้ความเหงาเข้ามาแทนที่ ปล่อยให้เวลามันผ่านไปในวันเหงาๆ ทุกวันคืน

คำว่า \"คิดถึง\" ถูกใช้ไปทุกวัน อย่างไม่มีวันหมด ใครคนหนึ่งเคยบอกว่า มีคนให้คิดถึงดีกว่าไม่มีนะ

คงจะจริง แค่ได้คิดถึง ก็เป็นสุขใจ คำพูดซึ้งๆยังคงก้องอยู่ในความรู้สึก ภาพเก่าๆ ยังคงชัดเจนเหมือนที่เคยเกิดขึ้น

ยอมจมอยู่กับภาพฝันเก่าๆอย่างตั้งใจ คอยให้เวลาลบเลือนภาพเก่าๆเหล่านั้น ค่อยๆจางหายไป... อย่างไม่รู้เมื่อไหร่

ทุกค่ำคืนยามหลับตา ยังอยากให้มีคนคุ้นเคยอยู่ข้างๆ แม้ทำได้แค่ในฝัน มีเพียงความเหงาที่คอยนอนเป็นเพื่อน

บางเวลาที่อยู่ท่ามกลางผู้คนและเสียงเพลง แต่ก็แทนที่คนคุ้นเคยคนเดิมไม่เคยได้ เพลงบางเพลงกลับทำให้คิดถึง

อย่างมากมาย สิ้นเสียงเพลงและผู้คน ความเหงาก็กลับมาอยู่เคียงข้างเหมือนเดิม อย่างทุกคืนวัน

แต่อย่างน้อยในวันเหงาๆ ก็ยังมีความคิดถึง..คิดถึงคนที่เคยอยู่ข้างๆ คนที่คุ้นเคย ใครบางคนที่มีไว้...

เหมือนภาพฉายเก่าๆในความรู้สึก
เหมือนบันทึกเล่มโปรดที่เคยเขียน
เหมือนเรื่องราวที่ยังคงแวะเวียน
ในช่วงการแปรเปลี่ยนของเวลา

กล่องความทรงจำเก่าๆ
คอยปัดเป่าเช็ดฝุ่นที่เกาะหนา
บรรจงเปิดดูเรื่องราวที่คุ้นตา
หลายๆสิ่งที่ผ่านมายังคุ้นใจ

ภาพอดีตต่างๆอันแสนหวาน
ผ่านมานานแต่ยังคงสดใส
เสียงหัวเราะก้องกังวานในหัวใจ
เสียงร้องไห้ก็ชัดเจนเช่นเดียวกัน

หลากเรื่องราวบอกล่าววีรกรรม
ความทรงจำยาวนานที่ผ่านผัน
เป็นอดีตมากมายกว่าร้อยพัน
สะสมไว้จากคืนวันที่ผันกลาย

กี่อารมณ์เพาะบ่มความรู้สึก
เพียงแค่นึกภาพเหล่านั้นก็พลันฉาย
ความทรงจำดีๆมีมากมาย
ใช้เติมเต็มความเดียวดายในปัจจุบัน

ภาพอดีตที่น่ารักมีมากมาย
เติมเต็มวันเดียวดาย..ด้วยด้ายความทรงจำ