ตอนนี้กำลังถูกคุมขัง

ห้ามประกัน ห้ามเยี่ยม มีน้ำอาหารส่งให้ถึงที่ไม่ต้องไปไหนนอกจากอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ นอกจากจะหนีออกไป

การทำงานในหน้าที่ทุกวันนี้แม้จะถูกคุมขังแต่ก็ไม่ได้ทุกข์ใจมากมายนัก เพราะทำงานเพื่อให้ได้งาน ในฐานะผู้น้อยที่ต้องคอยรับบัญชาจากผู้ใหญ่ที่ทำหน้าที่หัวหน้า ซึ่งงานของท่านต้องรีบส่งเร็วๆนี้ แล้วก็ไม่มีใครช่วยท่านได้ เราเลยจ้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมทั้งวัน บางครั้งเบื่อจนต้องหนีออกไปเดินๆๆๆๆๆแก้เซ็ง (อยู่ในช่วงอารมณ์กำลังแปรปรวน)

ในใจคิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอยู่ตลอดเวลา มีความกังวลใจในงานที่ตนเองมีบทบาท ต้องรับผิดชอบอย่างเต็มที่แต่ไม่ได้ทำอย่างเต็มที่ คืองานวิจัย โครงการจัดการความรู้เพื่อพัฒนาองค์กรการเงินชุมชนที่ตำบลในคลอง

ทำอย่างไรดีกับการทำงานที่ไม่มีการวางแผน ต้องแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็เหนื่อยเหลือเกิน

คราวนี้หัวหน้าดันเอาจริงห้ามประกัน ห้ามเยี่ยม ห้าม...................ไปหมด แม้แต่จะขับรถไปทำธุระยังให้คนอื่นทำหน้าที่แทน จะแว๊บไปที่ตำบลยังไม่ได้เลย

[วิไลลักษณ์ อยู่สำราญ]

   เป็นกำลังใจให้น้องเบียร์นะจ๊ะ  ไม่ต้องคิดมากนะ  สู้ๆๆๆๆๆๆ  พี่ก็ประสบปัญหาเหล่านี้เหมือนกัน  วิธีแก้ของพี่  คือ  ไม่สนใจ  (แบบจริงจัง  ถ้าเค้ามายุ่งด้วยมากๆ  พี่จะหายไปจากที่ทำงานเลย  จะมาเฉพาะวันที่มีสอนเท่านั้น  พอสอนเสร็จก็จะหายตัวไป  ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น  โทรศัพท์มือถือก็ปิด Mail ก็ไม่เปิดอ่าน  บ้านก็ไม่อยู่ อย่าได้หวังว่าจะติดต่อเราได้) ช่วงแรกๆก็ไม่ค่อยได้ผลหรอก  แต่พอนานๆไปเค้าคงเห็นพี่เอาจริง  เค้าก็เลยไม่ค่อยกล้ายุ่งกับพี่อีก (มารู้ทีหลังจากเพื่อนร่วมงานว่ามีคนบอกว่า  พี่หายไปแต่ละครั้ง  เหมือนไปแล้วไปลับ  เหมือนจะไม่กลับมาอีก  หายไปแต่ละทีน่ากลัวเหลือเกิน  สงสัยเค้ายังมีจิตพิศวาสพี่อยู่บ้าง  ช่วงหลังๆก็เลยไม่ค่อยกล้ายุ่งกับพี่อีก) เรื่องนี้ต้องอาศัยประสบการณ์และวิทยายุทธ์หลายขนาน  ต้องค่อยๆเรียนรู้กันไป ถือเป็นการจัดการความรู้อย่างหนึ่งเหมือนกันนะ  (แต่ถ้าเป็นหน้าที่หลักและเป็นสิ่งที่เราสนใจก็ทำไปเถอะ  เมื่อทำสำเร็จก็จะมีความสุข)

[เบียร์]

ป้า(หัวหน้า)สูงวัยมากแล้ว ไม่มคนคอยช่วยเลยจริงๆ ต้องมารับหน้าที่นี้ เพื่อให้คนแก่สบายใจ อีก 3 ปีป้าเกษียน แล้วเบียร์ก็จะตีจากไปแล้ว เลยต้องทำงานส่งท้ายให้ซะหน่อย

สนุกดีเหมือยกันแต่ก็ลำบากใจอะนะ เพราะเราก็มีงาน