บันทึกรายทาง: ความจำเป็นของชีวิต

บ่ายแก่ๆ ของวันนี้ผู้เขียนเดินทางกลับ “บ้านสวน” ใช้เวลาเดินทางประมาณ 2 ชั่วโมง จากสถานีขนส่งสายใต้ ซื้อตั๋วรถปรับอากาศได้เที่ยว 15.00 น. แต่ออกเดินทางจริงเวลา 15.40 น. เนื่องจากรถขาดระยะ (เป็นประจำ) ระหว่างรอก็ไม่ได้มีอาการหงุดหงิด เพราะคิดดูแล้วก็น่าเห็นใจที่ช่วง 2-3 ปีมานี้ เขาถูกกลุ่มรถตู้แย่งลูกค้าไปเกือบหมด เหลือคนใช้รถปรับอากาศประจำทางอยู่ไม่มากนัก เที่ยวหนึ่งมีอยู่ประมาณ 10 กว่าคน เขาไม่ยุบเส้นทางสายนี้ทิ้งก็ดีแล้ว

 

เมื่อรถออกจากสถานีฯมาได้ระยะหนึ่ง มีผู้โดยสารโบกขึ้นระหว่างทาง ผู้เขียนเห็น “คุณป้า” ท่านหนึ่งขึ้นมาหาที่นั่งก่อน มี “ชายหนุ่ม” อุ้ม “เด็ก” อายุไม่ถึง 1 ขวบมาส่งให้ ที่ประตูรถมี “ผู้หญิง” อีกคนยืนมองอยู่ เมื่อชายหนุ่มส่งเด็กให้คุณป้าและช่วยจัดที่ทางวางของให้เรียบร้อยแล้วก็ลงจากรถไป เสียงคุณป้าท่านนั้นพูดกับเด็กน้อยว่า “กลับบ้านกับยายนะ พ่อกับแม่ต้องทำงานหาเงิน” พูดประโยคนี้ซ้ำๆ อยู่ 2-3 ครั้ง ผู้เขียนไม่แน่ใจว่าเด็กน้อยจะเข้าใจสิ่งที่ยายบอกหรือไม่... เมื่อรถเคลื่อนตัวออก ผู้เขียนเหลียวไปมองข้างรถ เห็นพ่อกับแม่เด็ก ยืนชะเง้อมองตามรถด้วยสายตาห่วงใยอาวรณ์...

 

ทำให้นึกถึงทุกๆ ครั้งที่ตัวเองสะพายเป้เดินออกจาก “บ้านสวน” เพื่อกลับมาใช้ชีวิตเพียงลำพังอยู่ในเมืองใหญ่...ความรู้สึกไม่ต่างกัน...

 

ปลาทูแม่กลอง

18 กันยายน 2551

[ไข่เค็มไชยา]

เป็นกำลังให้สู้ต่อไปกับชีวิตในเมืองหลวงนะ แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับไปอยู่บ้านสวนสักทีล่ะ