Our Love…Our Memory…Our Major…AG-EXT *32 (ตอนที่ ๒) เพราะโลกต่อไปนี้ เก่งและดีต้องคู่กัน...
สวัสดีจ๊ะ
ลูกศิษย์ที่รักของครูทุกคน
เนื่องในวาระวันพระราชทานปริญญาบัตร...วันสำคัญอีกวันหนึ่งในชีวิตของพวกเราในวันนี้...ครูอยากบอกพวกเราทุกคนว่า แม้ครูจะอยู่ห่างจากพวกเราหลายพันไมล์...ไม่มีโอกาสได้ไปร่วมแสดงความยินดีและชื่นชมกับพวกเราด้วยตัวครูเองที่มหาวิทยาลัย...เนื่องด้วยติดภารกิจสำคัญบางประการที่จำเป็นต้องทำในช่วงนี้...อย่างไรก็ตาม ครูขอส่งกระแสแห่งรักและปรารถนาดี...ข้ามขอบฟ้าแสนไกลมาให้พวกเราทุก ๆ คนนะจ๊ะ
เมื่อวันซ้อมรับปริญญาที่กำแพงแสน...วันพฤหัสบดีที่ ๑๗ กรกฎาคมที่ผ่านมา พวกเราหลายคนได้เล่าให้ครูฟังถึงเรื่องราวและความเป็นไปของ “มหาวิทยาลัยชีวิต”...สังคมภายนอกรั้วนนทรี...วิถีชีวิตของคนทำงาน...ช่างแตกต่างจากชีวิตนักศึกษามากเหลือเกินใช่ไหมจ๊ะ...
สู้สู้นะ ...ครูขออยู่เคียงข้างและเป็น “กำลังใจ” ให้พวกเราเสมอ (ยังจำเพลง “ทรายกับทะเล” ที่คณาจารย์ของภาควิชาช่วยกันร้องให้พวกเราฟังกันได้หรือเปล่าจ๊ะ)
ตอนที่ครูยังเยาว์วัยอย่างพวกเรา จำได้ว่ามีบทกลอนอยู่บทหนึ่งที่ประทับใจครูตลอดมาเสมอ ...ครูอาจเคยเล่าให้พวกเราบางคนฟังบ้างแล้ว... บทกลอนนั้นมีใจความว่า
“เพียงหวังจะเฟื่องฟุ้ง หรือจึงมุ่งมาศึกษา
เพียงเพื่อปริญญา เอาตัวรอดเท่านั้นฤา”
หากพวกเราคิดว่า...มาเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เพียงเพื่อจะได้รับใบรับรองวุฒิการศึกษา... เพียงเพื่อได้รับ “ปริญญาบัตร” เอาไปไว้ใช้หางานทำ...แล้วงานที่ทำนั้นก็เพียงเพื่อมีเงินไว้จับจ่ายใช้สอย โดยมิได้คำนึงถึงว่างานดังกล่าวจะก่อให้เกิดประโยชน์ต่อตนเอง ต่อผู้อื่น และต่อสังคมโดยรวมอย่างไร...หากเป็นเช่นนั้นแล้ว... ครูก็คงเสียใจไม่น้อยเลย
ยังจำกันได้ไหม ที่ครูมักบอกพวกเราเสมอในชั้นเรียนว่า...ความสำเร็จของชีวิตที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่ว่า เราทำงานอะไร ตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โตเพียงใด หรือได้รับค่าตอบแทนมากน้อยเท่าใด...เพียงขอให้เราเป็น “คนดี” และมี “ความสุข” ...อาจเป็นเพียง “คนเล็กๆ” ที่แม้ไม่มีใครรู้จัก หากทว่า...ใช้วันเวลาของชีวิตทำ “หน้าที่” ที่แท้จริง... รู้ความหมายและคุณค่าของการเกิดมามีชีวิต...เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว
ครูขอชื่นชมลูกศิษย์ของครูหลายคนที่ “เลือก” ทำงานใกล้บ้าน เพียงเพื่อต้องการอยู่ใกล้และดูแลปรนนิบัติพ่อแม่...แม้งานที่ทำจะไม่ได้ตรงสาขาเท่าใดนัก อีกทั้งค่าตอบแทนเป็นตัวเงินที่ได้รับก็ไม่ได้มากมายอะไร หากทว่าเป็นงานที่ “สุจริต”และสามารถ “เลี้ยงชีวิต” พึ่งพาตัวเองได้ ...ที่สำคัญคือ การได้ใช้ “เวลา” ของชีวิตเพื่อดูแลตอบแทน “พระคุณ” ของพ่อแม่... ความอบอุ่นใจที่ท่านได้รับยามมีลูกอยู่ชิดใกล้ย่อมมีความหมายกว่า “เม็ดเงิน” ที่ลูกส่งมาให้มากมายนัก
ลูกศิษย์ของครูอีกหลายคนอาจกำลังตัดสินใจหางานที่ลงตัว หรืออยู่ในช่วงแห่งการแสวงหาเส้นทางเดินของชีวิต... ครูมั่นใจว่า ด้วยความรู้ ด้วยทักษะ ด้วยประสบการณ์ที่เป็น “ความเก่ง” ของพวกเรา ตลอดจน “ความดี” ที่พวกเรามีอยู่ในตัวนั้น ยังคงมี “งาน” อีกหลากหลายที่ล้วนมีคุณค่า ...รอคอยให้พวกเราทำอยู่ตลอดเวลาจ๊ะ...
ขอฝาก “ความในใจ” ของครูถึงพวกเราทุกคนด้วยนะจ๊ะ
เกิดจากความรัก เลยมองไม่เห็น
สอนให้เขาเก่ง ทุ่มทั้งชีวา
แต่พอได้เห็น แสงตะวันสาดแสงมา
จึงได้รู้ว่า บางสิ่งหายไป...
กลับมาได้คิด ใช่เพียงที่เห็น
ใช่เพียงเก่ง อีกอย่างย่อมดูไป
คำตอบจากแสงตะวัน ทำให้ฉันได้เข้าใจ
จากนี้ต้องเริ่มใหม่ ก้าวไปพร้อม ๆ กัน...
ต้องเก่งและดี ต้องมีทั้งสองอย่าง
จึงจะพาเขาไป สู่จุดหมายปลายทาง
ต้องเก่งและดี ต้องมีทั้งสองอย่าง
เขาจะพาโลกนี้...สู่จุดหมายปลายทาง
เวลาที่เหลือ จะทุ่มเทให้ได้ทำ
ทุกสิ่งทุกอย่าง ให้เขาเป็นคนดี
ให้แสงแห่งดวงตะวัน
แสงดาวธรรมนำเขาที...
เพราะโลกต่อไปนี้ เก่งและดีต้องคู่กัน
เพราะโลกต่อไปนี้ เก่งและดีต้องคู่กัน
........
อีกครั้ง ที่ครูขออำนวยพรให้ลูกศิษย์ที่รักทุกคน เป็นคนเก่ง ดี มีความสุข และขอให้พวกเราเป็น “บัณฑิต” ตามความหมายที่แท้จริง คือ เป็นผู้ที่เปี่ยมด้วย ศีล สมาธิ และปัญญาที่สมบูรณ์...นะจ๊ะ
ด้วยรัก ...จากใจ
Johannesberg, Republic of South Africa
๒๒ กรกฎาคม ๒๕๕๑
ความเห็น (10)
"บัณฑิตคือผู้ที่ละธรรมดำเสีย
แล้วกระทำกรรมขาว"
อนุโมทนากับบันทึกที่ทรงคุณค่า
แก่ชีวิตและจิตใจนับว่าอาจารย์
เป็นแบบอย่างของข้าราชการในพระบาท
สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ปลูกฝังให้ลูกศิษย์
ได้ตระหนักถึง"ความเป็นบัณฑิตที่แท้จริง"
อนุโมทนาสาธุกับโยมอาจารย์ด้วย
กราบนมัสการพระคุณเจ้าค่ะ
กราบขอบพระคุณสำหรับถ้อยคำที่เป็น "กำลังใจ" นะคะ จะพยายามทำหน้าที่ "ครู" ต่อไปให้ดีที่สุดค่ะ
มั่นใจเสมอว่าความรู้ทางธรรมที่ได้นำมาปฏิบัติฝึกฝนตนเองและนำมาเผยแผ่ให้ลูกศิษย์นั้น เป็นความรู้ที่ "ยิ่งใหญ่" และเป็น "ประโยชน์" แก่ชีวิตยิ่งกว่าความรู้ใด ๆ ...เพราะความรู้ทางโลกช่วยเราได้เพียงให้ได้มีความรู้เพื่อประกอบอาชีพ ทว่าความรู้ทางธรรมที่เป็น "วิชชาชีวิต" สามารถช่วยให้เราพ้นทุกข์และนำพาเราสู่ฝั่งแห่ง "พระนิพพาน"ได้ค่ะ
ขอกราบอนุโมทนาบุญกับพระคุณเจ้าด้วยนะคะ ชีวิตของ "พุทธบุตร" นับเป็นชีวิตที่มีความหมายและทรง "คุณค่า" สูงสุดยิ่งกว่าผู้ใดในโลกใบนี้ค่ะ สาธุค่ะ...
กราบนมัสการด้วยความเคารพค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์ตุ้ม
ขับรถผ่านไปมาหน้า ม.เกษตร ..รู้สึกยินดีกับรุ่นน้อง..แม้จะไม่รู้จักใครเลย
หวังว่าอาจารย์ตุ้มคงสบายดีนะคะ ทางนี้เรียบร้อยดีค่ะ
โมทนาบุญกับอาจารย์ตุ้มด้วยค่ะ
จาก ศิษย์นอกหลักสูตร (ซึ่งไม่มีวันเรียนจบ)
สวัสดีค่ะอ.พี่ตุ้ม
อยู่ไกลจริงๆ ค่ะ
เห็นด้วยค่ะพี่..อยากให้นศ.นั้น ดีแล้วเก่งมากกว่าค่ะ
หวังว่าพี่คงจะสบายดี กลับมาบ้านเราเร็วๆ นะคะ
ขอบคุณสำหรับความรักและความปรารถนาดีของอาจารย์ตุ้มที่มีให้กับลูกศิษย์ทุกคนเสมอมาค่ะ การได้เข้ามาอ่านเรื่องราวต่างๆที่ อาจารย์ตุ้มได้เขียนบอกเล่าความรู้สึกขณะนั้นของอาจารย์ทำให้ทราบว่าอุดมการณ์ของอาจารย์ที่เฝ้าบอกนิสิตทุกคนว่า การทำงานครูไม่ได้หวังจะให้นิสิตทำงานหน้าที่ใหญ่โตหรือได้เงินเยอะครูอยากให้เราทำงานที่เรามีความสุขและเป็นอาชีพที่สุจริต จากวันนั้นที่อาจารย์เคยบอกไว้ ถึงวันนี้อิ๋มเข้าใจแล้วว่าอิ๋มไม่ได้อยากทำงานแล้วได้เงินเดือนเยอะ แต่สิ่งที่อิ๋มต้องการคือทำงานแล้วมีความสุขมากกว่า การทำงานโดยไม่มีความสุขเหมือนทำเพราะหน้าที่หรือทำเพราะต้องทำ มันไม่มีความสุขเลย แต่งานที่อิ๋มทำก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นเพียงแต่เราคิดว่ามันไม่ใช่ ไม่เหมาะกับเรา มันเป็นสังคมที่คอยแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันจริงๆๆแล้วก็มีความเห็นแก่ตัวเหมือนกัน แต่อิ๋มก็ต้องทำต่อไปเพราะมีปัจจัยหลายอย่างต่อเนื่องกัน ทำให้อิ๋มเข้าใจแล้วว่าทำไมพอเราโตขึ้นด้วยการทำงานหรือด้วยอะไรก็ตามทำให้คนเรานิสัยใจคอเปลี่ยนไปไม่ค่อยมีความจริงใจต่อกันจริงๆๆเหมือนตอนที่เราอยู่ในรั้วมหาลัย เพราะทุกคนจะมีความจริงใจกับเรามาก หลังจากเรียนจบชีวิตเปลี่ยนไปจริงๆๆค่ะ
รักและเคารพอาจารย์ตุ้มเสมอค่ะ จาก ลูกศิษย์( อิ๋มค่ะ )
สวัสดีค่ะอาจารย์ปัท
พี่สบายดีค่ะ ภารกิจที่แอฟริกาใต้ผ่านไปด้วยดีค่ะ กลับถึงบ้านเราได้หลายวันแล้วค่ะ...เพียงแต่ว่า เดินทางถึงเมืองไทย ยังไม่ทันได้พัก เครื่องบินลงสุวรรณภูมิ...ก็ต้องเดินทางต่อไปที่แม่กลองค่ะ ...วงคุยงานสวัสดิการของพวกเราที่แม่กลองก็ดีมาก ๆ ค่ะ คือได้ทั้งสาระและความสุข ... ที่สำคัญได้มีโอกาสพายเรือไปทำบุญที่วัดริมน้ำยามเช้าด้วยค่ะ
ขอให้อาจารย์ปัททำงานอย่างมีความสุขนะคะ
สวัสดีค่ะอาจารย์น้องตุ๋ย
กลับมาถึงบ้านแล้วค่ะ ...
ประสบการณ์ในแอฟริกาใต้ครั้งนี้ ทำให้พี่ยิ่งเห็นความสำคัญของสถาบันการศึกษาซึ่งเป็นกลไกสำคัญในการสร้างบุคคลากรของสังคมค่ะ ...เรามาช่วยกันสร้างลูกศิษย์ที่ทั้งเก่งและดีกันให้มาก ๆ นะน้องตุ๋ยนะ พี่ตุ้มว่าจะจัดเวทีจัดการความรู้เรื่องนี้ ตอนนี้กำลังจัดสรรเวลาว่าน่าจะเป็นช่วงไหน อย่างไรค่ะ เพื่อนรุ่นน้องที่คณะวิศวะ ม.เชียงใหม่ทดลองทำโครงการนำร่อง "ดางแห่งความดี" ระดับอุดมศึกษาอยู่ค่ะ คงจะมีบทเรียนดี ๆ ที่น่าสนใจมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันในเวทีค่ะ หากมีกำหนดการลงตัวเมื่อใดแล้วพี่ตุ้มจะส่งข่าวให้น้องตุ๋ยทราบนะคะ อยากให้น้องตุ๋ยผู้มีธรรมะสว่างไสวมาช่วยคิดกิจกรรมการเรียนรู้...ช่วยติดสปอร์ตไลท์ให้ "ดาวแห่งความดี" ส่องประกายได้มากขึ้นไงคะ
หนูอิ๋มที่รัก
หลังจากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยแล้ว ครูคิดว่าชีวิตการทำงานก็เป็นเสมือนมหาวิทยาลัยอีกแห่งหนึ่ง... "มหาวิทยาลัยชีวิต" ที่มีผู้คนและมีเรื่องราวต่าง ๆ หลากหลายให้เราได้ "เรียน" เพื่อจะ "รู้" ...สอบ "ผ่าน" หรือ "ไม่ผ่าน".... ขึ้นอยู่กับว่าตัวเรามีความสุขและได้สร้างความดีเพิ่มขึ้นตามวันเวลาที่ผ่านไปหรือไม่... มหาวิทยาลัยแห่งนี้ใช้เวลาเรียนนานมากกกก.. เป็นการเรียนตลอดชีวิตเพื่อการฝึกฝนตนเองจ๊ะ...
หนูอิ๋มคงจำคำถามครูที่ถามพวกเราในห้องเรียนได้นะ...ใครเอ่ยที่เราเปลี่ยนได้ง่ายที่สุด...ตำตอบก็คือ "ตัวเรา" เองใช่ไหมจ๊ะ
ดังนั้น ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไรกับเรา จริงใจกับเราหรือไม่ อย่างไร... ครูคิดว่านั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญจ๊ะ ขอเพียงว่าตัวเรามีความปรารถนาดี มีความเป็นกัลยาณมิตรกับทุกผู้คน...เราทำ เรารู้ แล้วเราก็มีความสุขกับตัวเราเองนะจ๊ะ
หนูอิ๋มยังจำ Take Home "สมุดบันทึกความดี" ที่ครูให้พวกเราทำกันทุกวันตอนเรียนได้อยู่นะจ๊ะ ครูอยากให้เราทำการบ้านนี้ต่อ...ฝึก "จับดี" ตัวเองและ "จับดี" ผู้อื่นรอบตัวให้ได้ทุกวันนะจ๊ะ
ครูขอเป็น "กำลังใจ" ให้หนูอิ๋มเรียนรู้โลกใบนี้ต่อไปอย่างมีความสุขจ๊ะ ^-^
- มาขอบพระคุณพี่ตุ้ม
- หากันไม่เจอสักที
- อิอิๆๆ
- เอาไว้ว่างๆค่อยนัดเจอกันเนอะ
- เอามาฝากครับ
- http://gotoknow.org/blog/yahoo/188975
- ชอบอันนี้จังเลย
- นิสิตคงรู้สึกดีๆๆ
-
อีกครั้ง ที่ครูขออำนวยพรให้ลูกศิษย์ที่รักทุกคน เป็นคนเก่ง ดี มีความสุข และขอให้พวกเราเป็น “บัณฑิต” ตามความหมายที่แท้จริง คือ เป็นผู้ที่เปี่ยมด้วย ศีล สมาธิ และปัญญาที่สมบูรณ์...นะจ๊ะ
สวัสดีครับ อาจารย์