นิสิตฝึกงานเภสัชฯช่วย "คืนกำไรให้สังคม" อย่างไร

แหม่ม รวมพลคนเขียน blog ครั้งต่อไปมาให้ได้นะ เป็นบันทึกที่ผมชอบมาก ทำให้ผมคิดถึงเมื่อคราวที่ผมได้รับหน้าที่ให้ดูแลหน่วยฝึกงานของคณะด้วยกันเมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว ยังคิดถึง office อยู่เลย

ตั้งใจจะไปทุกครั้ง "ถ้าทราบ" แต่ที่ผ่านมา ไม่เคยได้รับสารที่เกี่ยวกับกิจกรรม QA KM เลยค่ะ เพราะต้องผ่านงานนโยบายและแผนของคณะฯ ซึ่งทางคณะฯอาจจะคิดว่าไม่เกี่ยวกับแหม่ม เลยไม่ได้สื่อสารกัน อีกทั้งอาจารย์คงทราบดีว่า ห้องทำงานแหม่มอยู่แยกจาก สน.เลขาฯ บางครั้งก็ขาดการสื่อสารกันหน่ะค่ะ มีหลายครั้งที่แสดงตัวกับฝ่ายแผนฯว่าอยากเข้าร่วมกิจกรรมของอาจารย์ อย่างตอนไปทรัพย์ไพรวัลย์ หรือ ที่กำลังจะไป มอ. แต่คณะฯก็ไม่ได้ว่ายังไง ก็เลยต้องหาความรู้ผ่าน blog นี่แหละค่ะ

แต่ก็ยินดีที่จะเฝ้าคอยติดตามผ่าน blog นะคะ

 

แล้วจะเชิญโดยตรงและผ่านสายงานให้ครับ

6 ปีแล้วมั้งครับ จำได้ว่าตอนผมไปฝึกงานรอบ 2 อาจารย์วิบูรย์มาพูดให้ฟังก่อนออกไปฝึกงาน และผมก็ชอบคำสอนที่อาจารย์ให้ไว้ ประมาณว่า

เราอย่าหวังอะไรกับมากกับแหล่งฝึกและก็พยายามอย่าทำให้แหล่งฝึกเค้าลำบากด้วย

ตอนนี้ในฐานะที่โรงพยาบาลผมก็รับนิสิตฝึกงานด้วย ก็เข้าใจว่า ที่อาจารย์พูดไว้นั้น หมายความว่าอย่างไร

พูดตรงๆคือ การเป็นแหล่งฝึก เป็นการเพิ่มภาระอย่างหนึ่งให้กับแหล่งฝึกนอกเหนือจากงานประจำ แต่ถ้าไม่รับเป็นแหล่งฝึก น้องๆว่าที่เภสัชกรทั้งหลายก็จะขาดประสบการณ์ และในบางครั้งเนื่องด้วยภาระงาน อาจทำให้สอนนิสิต/นักศึกษาได้ไม่เต็มที่ บางทีผู้ดูแลก็ต้องไปประชุมต่างจังหวัดหรือประชุมในโรงพยาบาลเอาดื้อๆ ทิ้งนิสิต/นักศึกษาฝึกงานไว้กับเภสัชกรคนอื่นๆ ซึ่งเราเองก็ลำบากใจและไม่สบายใจที่ต้องทำเช่นนี้

แต่ข้อดีของการเป็นแหล่งฝึกก็คือ การกระตุ้นให้ตนเองหาความรู้ เพื่อใช้ในการถ่ายทองให้กับนิสิต/นักศึกษาฝึกงาน

ตอนนี้ผมรู้ซึ้งเป็นอย่างดี (ซึ่งความจริงก็ตั้งแต่ตอนมาทำงานและได้มีโอกาสเป็นเภสัชกรที่สอนและฝึกงานรุ่นน้องๆ) กับคำกล่าวของท่านอาจารย์วิบูรย์ จริงครับที่ "อย่าคาดหวังอะไรกับแหล่งฝึกมาก"

ขอบพระคุณ อ.วิบูลย์ มากนะคะที่กรุณาให้เราได้มีโอกาสพัฒนาองค์ความรู้ ตามความเห็นส่วนตัว ที่มาสนใจกิจกรรมนี้ก็เพราะ QA และ  KM เป็นเรื่องใหม่ที่ผู้ปฏิบัติงานทุกคนควรเรียนรู้และทำความเข้าใจไปพร้อมๆกัน ไม่ใช่เรื่องของฝ่ายแผนฯแต่ละคณะเท่านั้น

 

 

• เรื่องที่อาจารย์ "ลปรร." กันอยู่นี้น่าสนใจมาก...
  นิสิตที่ไปฝึกงานหลายๆ คน "คาดหวัง (expect)" กับแหล่งฝึกงานมาก เช่น ให้มีที่พัก อาหาร มีการสอนแบบป้อน (spoon feeding) มีโอกาสฝึกปฏิบัติเต็มที่ ฯลฯ
• บางทีเลยเกิดภาวะ "คาดหวังมากเกิน (overexpect)" และตามมาด้วยความผิดหวัง
• ถ้านับวงจรชีวิต... 
  > เด็กๆ มีความสุขกับการรับ (happiness in receiving)
  > เด็กจะโตเป็น "ผู้ใหญ่" ได้ควรเรียนรู้ที่จะมี
  ความสุขจากการให้ (happiness in giving) และแบ่งปัน (sharing)
  > ผู้ใหญ่ที่ไม่รู้จัก "โต" เป็นคนขาดความสุขจากการให้ (giving) และแบ่งปัน (sharing) กลายเป็นคนละโมบ โลภมาก ได้เท่าไหร่ไม่รู้จักพอ เกิดเป็นโรค "ไม่รู้จักพอเรื้อรัง
• การที่อาจารย์สอนให้นิสิตเรียนรู้เรื่องเหล่านี้นับว่า น่าอนุโมทนาเป็นอย่างยิ่ง
• ขอขอบคุณ...

ภก.ดุรงฤทธิ์ รหัส 38xxxxx ใช่หรือไม่ เอกลักษณ์ของคุณที่พี่จำได้ก็คือ คุณจะตัวเล็กๆ สมัยนั้นดูไม่ค่อยแข็งแรง หวังว่าวันนี้คุณคงสบายดี 

คุณเคยให้ความเห็นไว้เมื่อสมัยเรียน ตอนจะฝึกงานว่า "วิชาชีพเภสัชกรรมน่าจะมีความชัดเจนในการทำงานมากกว่านี้" ไม่ทราบว่าพี่จะจำผิดรึเปล่านะ และถ้าจริง ถึง ณ วันนี้ ความเห็นนั้น ได้เปลี่ยนไปอย่างไรบ้างแล้ว

เรื่องการฝึกงาน พี่ในฐานะเป็นคนกลางระหว่าง นิสิต อาจารย์  และแหล่งฝึก มีความเห็นว่า  ทุกฝ่ายสามารถปรับกระบวนการเพื่อให้ร่วมงานกันได้อย่างราบรื่น เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

ขอเปรียบนิสิตฝึกงานก็เหมือน  ลูกนกที่ต้องได้อาหารคือความรู้จากพ่อคือ คณะฯ มาส่งให้แม่คือ แหล่งฝึก ที่ให้ทั้งความเป็นชีวิต และให้ประสบการณ์ในชีวิต  ถ้าขาดส่วนใดส่วนหนึ่งเจ้าลูกนกตัวนั้น คงมีชีวิตในอนาคตที่ลำบากแน่ๆ

- นิสิตฝึกงานทุกปี แหล่งฝึกอาจจัดแผนการฝึกงานให้ชัดเจนไปเลย (อันที่จริงมีอยู่ในคู่มือ) เภสัชประจำแหล่งฝึกก็ทำงานประจำตามปกติแต่ช่วยเป็นพี่เลี้ยง และประเมินนิสิตเป็นระยะเพื่อให้มีพัฒนาการ แล้วหาผู้ประสานงานกลาง ที่อาจไม่ใช่เภสัช อาจเป็น จพง. ก็น่าจะไม่เป็นการเพิ่มภาระให้แหล่งฝึกมากเกินไป

- อาจารย์ประจำคณะฯ จะเป็นผู้ช่วยสนับสนุนข้อมูลทางวิชาการที่เป็นปัจจุบัน เป็นที่ปรึกษาด้านวิชาการของวิชาชีพ จัดประชุม สัมมนา เพื่อ ลปรร. กันเป็นระยะ

- อาจารย์แหล่งฝึก เป็นต้นแบบ เป็นเภสัชกรในจินตนาการของนิสิต  ซึ่งนิสิตจะเป็นเสมือนผู้ช่วยปฏิบัติงานเพิ่มในช่วงเวลานึง  สามารถทำให้นิสิตกลายเป็นสายใยเชื่อมโยงมหาวิทยาลัย กับชุมชน และสังคมได้ 

คิดว่านิสิตก็เหมือนลูกนก ไม่ว่าจะดื้อ จะร้าย ในความรู้สึก  แต่เราต่างก็ต้องมีส่วนร่วมรับผิดชอบต่อผลผลิตของวิชาชีพด้วยกันทุกฝ่าย

    อย่างนี้ ก็จะเป็นการบูรณาการความรู้แบบองค์รวม เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ และความมีส่วนร่วมของชุมชน อย่างแท้จริง

   

 

 

 

เขียนได้ดีครับ อ่านแล้วเลยมาร่วมแจมด้วย ติดตามทุกบันทึกเลย มีปะรโยชน์มากๆ

ความจริงเรื่องที่คุณแหม่มทำอยู่น่าจะจัดชุมชนที่สามารถมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกันได้ เดี่ยวนี้ วิชาชีพที่เป็นวิชาชีพชั้นสูงส่วนใหญ่จะมีการฝึกประสบการณ์วิชาชีพด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ เภสัช ทนายความ ครู ผมว่าเราสามารถพัฒนาประสบการณ์วิชาชีพซึ่งกันและกันด้วยการ ลปรร.ครับ

ใช่ค่ะ -คุณธรรม ก็คือ  ธรรมชาติในตัวเรา ที่เป็นคุณประโยชน์ต่อผู้อื่น สิ่งอื่น  - จริยธรรม ก็คือ  (จริต) การแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติ จริงใจ ไม่เสแสร้ง - ความมีเมตตา เป็นมิตรต่อทุกสิ่งในชุมชน ค่ะ 3 สิ่งนี้  เป็นคุณค่าในตัวตนของมนุษย์ที่สังคมกำลังปรารถนาย่างยิ่ง  สังคมใดขาด 3 สิ่งนี้ไป พี่มีความคิดว่า สังคมนั้นไม่มีความสุขแน่

อันที่จริงระบบการศึกษาไทย มีหมวดการศึกษา เพื่อสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต มาตั้งแต่ประถมแล้ว

ดังนั้น การฝึกปฏิบัติงานเพื่อเสริมประสบการณ์ จึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้เรียน เพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมเข้าสู่อาชีพในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นการศึกษาสาขาใดก็ตาม ไม่เฉพาะแต่ในสาขา "วิชาชีพชั้นสูง" เท่านั้น 

กระบวนการจัดการ ให้ผู้เรียนได้ฝึกงานเพื่อรับประสบการณ์ ที่สถาบัน ร่วมกับแหล่งฝึก จะจัดให้ผู้เรียน จึงเป็นสิ่งสำคัญ ที่จะทำให้เค้าเกิดจินตนาการ เกิดทัศนคติ เข้าใจ และสนุกกับการได้เรียนรู้  และอยากย้ำว่า สำคัญทุกสาขาวิชาจริงๆ เพียงแต่จะแทรกไว้ส่วนไหนของแผนการศึกษาอย่างเหมาะสม

ฉะนั้น หากสถาบันการศึกษาใด  ให้ความสำคัญของ กระบวนการบริหารจัดการด้านการฝึกประสบการณ์แล้วหล่ะก็ ผู้เรียนจะได้รับประโยชน์สูงสุดแน่นอนค่ะ