@..ก่อนจะถึงวันสุดท้าย...@

 

ลมพัดผ่านวูบ พร้อมกับเด็ดใบไม้เหลืองปลิวว่อน ก่อนจะทอดตัวลงพื้นอย่างแผ่วเบา
ชีวิตคนเรา คงไม่ต่างจากใบไม้
ในวันหนึ่งเมื่อวิบากกรรมก้าว มา เหตุปัจจัยครบพร้อม ความตายก็พร้อมจะเด็ดลมหายใจของเราโดยไม่รอช้า เมื่อวันนั้นมาถึงเงินกี่ร้อยล้านที่ได้แสวงหาหอบหามไว้ก็ต้องมอบกลับคืนแก่ โลก ร่างกายที่เคยทะนุถนอม ยอมสูญเสียเงินทองมากมายเพื่อตกแต่งร่างกายให้งดงาม ก็จะกลายเป็นเพียงซากศพสู่เชิงตะกอน ตำแหน่งยศถาบรรดาศักดิ์ที่ดิ้นรนไขว่คว้าแย่งชิงด้วยเล่ห์กลนานา ก็ไม่สามารถเป็นเครื่องมือวิเศษไว้ต่อรองกับพญามัจจุราชได้เลย
ใบไม้ร่วงหล่นแล้ว ก็เน่าเปื่อยสลายไปตามกาล มนุษย์เราจะรอวันหล่นร่วงแล้วผุพังดั่งใบไม้แค่นั้นหรือหนอ...

"ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอย่อมพิจารณาเห็นดั่งนี้ว่าเหตุแห่งความตายเรามีมากหนอคืองูพึงกัดเรา
แมลงป่องพึงต่อยเรา หรือตะขาบพึงกัดเรา เราพึงพลาดล้มลง อาหารที่เราฉันแล้วไม่ย่อย ดีของเราพึงกำเริบ เสมหะของเราพึงกำเริบ หรือลมพิษเพียงดังศาสตราของเราพึงกำเริบ เราพึงตายเพราะเหตุนั้น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอ ย่อมพิจารณาดังนี้ว่า ธรรมอันเป็นบาปอกุศลที่เรายังละไม่ได้ อันจะพึงทำอันตรายแก่เรา ผู้กระทำกาละในกลางคืนและกลางวัน ยังมีอยู่หรือหนอ ถ้าทราบว่ายังมีอยู่พึงทำฉันทะ ความพยายามอุตสาหะ ความเพียรไม่ท้อถอย สติและสัมปชัญญะให้มีประมาณยิ่ง เพื่อละธรรมอันเป็นบาปอกุศลเหล่านั้น

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้า ภิกษุพิจารณาอยู่ ย่อมทราบว่า ธรรมอันเป็นอกุศลที่จะพึงเป็นอันตรายแก่เรา ผู้กระทำกาละในกลางคืนและกลางวันไม่มีแล้ว พึงเป็นผู้มีปิติ และปราโมทย์ ตามศึกษาในกุศลธรรมทั้งกลางวันและกลางคืนอยู่เถิด มรณัสสติอันภิกษุเจริญแล้วอย่างนี้ ทำให้มากแล้วอย่างนี้ ย่อมมีผลมากมีอานิสงส์มาก หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะ(นิพพาน)เป็นที่สุด"
"อีกไม่นานร่างกายนี้ จักปราศจากวิญญาณ
ถูกทอดทิ้ง ทับถมแผ่นดิน
เหมือนท่อนไม้อันหาประโยชน์มิได้"...(พุทธวจนะ)