สมัยเด็กนัดกับเพื่อนไปเก็บลูกตาลหลังหมู่บ้านซึ่งเป็นดงตาล มากมาย มันมักจะหล่นจากจาว ดังตุ๊บ..อยู่ไกลๆก็ได้ยินเพราะต้นมันสูง เอามาบ้านลูกไหนเละมากก็เอาไปกองสุมไว้บนแคร่ข้างบ้านปล่อยให้มันงอกรากออกมา หากไม่เอาไปปลูกก็จะเอามาฟันเอาจาวข้างในมาเชื่อมกิน ลูกไหนเนื้อสวยก็เก็บเอาไว้ทำขนมตาล เอาไปทำบุญที่วัดกัน...
น้องสิงห์ป่าสักบอกว่า นึกถึง ถืมตอง ที่บันทึกลงไปแล้ว สัมผัสได้ถึงเวลาที่ท่านผู้นั้นเดินไปเก็บใบตองตึงมาทีละใบ ใส่ภาชนะ เอามากองลงมากพอแล้วก็ไปหาไม้ไผ่ลำมาตัดให้พอดี ผ่าซีกตามความยาว แล้วจักออกมาเป็นตอกเส้นใหญ่ เอามาเรียงตาข่ายแล้วหยิบใบตองตึงสอดใส่ทีละใบ ทีละใบ.... ท่านผู้นั้นไม่ได้คิดถึง Voice dialogue หรอก แต่ท่านทำโดยอัตโนมัติ โดยวิถีของท่าน ผลงานท่านออกมาอย่างที่เห็น ประณีต งามเหมือนใจผู้ประดิษฐ์....
หากเดินเร็วเกินไปเราก็ไม่มีโอกาสเห็นเพื่อนร่วมโลกตัวนี้
เขาคงเลยระยะตัวอ่อน มาอยู่ในระยะวัยหนุ่มสาวเตรียมตัวเข้าสู่วัยแก่และพร้อมจะเปลี่ยนวงจรไปเป็นผีเสื้อแสนสวยให้คนชื่นชม เราเห็นเพียงแค่ตัวน่าเกลียดน่ากลัวนี้หรือว่าเราเห็นทั้งวงจรชีวิตเขาล่ะ... ผมว่ามีสองคนที่รู้จักวงจร คือนักวิทยาศาสตร์ด้านแมลงและชาวบ้านผู้มีวิถีผ่านพบเจ้าเพื่อนร่วมโลกตัวนี้มาชั่วชีวิตเท่านั้นที่รู้จักเขาดี แต่นักวิทยาศาสตร์จะพูดจ๋อยๆตามเอกสารทฤษฎี แต่ชาวบ้านจะบอกว่ามันชอบอยู่ต้นไม้อะไร กินอะไร จะปรากฏตัวเดือนไหน จะเป็นผีเสื้อสีอะไร ..ฯลฯ
จากมือนุ่มๆสาวน้อยที่กอดเราเมื่อวันก่อน ผมสนใจว่าเธอกำลังคิดอะไร ไม่มีกล้องถ่ายรูป ไม่มีปากกาและสมุดโน้ต แต่มีสติ ความใส่ใจ นิ่ง ฟัง คิด สานต่อ ขยาย เชื่อมโยง ไม่หมดหรอกที่จะสาธยายคุณภาพเธอท่านนี้....
ประทับใจสีฮ่อมของเสื้อท่านนี้ ฮ่อม หรือ คราม เป็นพืชพื้นบ้านที่มีกระบวนการมากมายหลายขั้นตอนที่นำมาหมัก แล้วเอาไปย้อมผ้าฝ้าย ผ้าคราม หรือ ผ้าฮ่อม นั้น ชาวบ้านภาคเหนือ และภาคอีสานใช้กันมานาน ยาวยืนมาถึงปัจจุบัน ภาคกลางนั้นหายไปมากกว่าร้อยปีแล้ว ผ้าครามคือวิถีชุมชนที่หลายแห่งยังดำรงอยู่ แต่หมู่บ้านจำนวนมากเป็นตำนานเท่านั้น เราหนีของดีที่มีอยู่ ไปบริโภคความสะดวกสบาย แต่ต้องขึ้นต่อเขา..แล้วมีรูปแบบการพึ่งตนเองในด้านเครื่องนุ่งห่มอย่างใดฤา.....
เมื่อยังอ่อน มีความเหนียวโยงยึดทุกส่วนไว้ได้หมด พร้อมทั้งส่งประกายความสดใสออกมาเป็นปกติ จะมองว่าสวย ไม่สวย ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆต่อความเป็นธรรมชาติของเขา ทุกอย่างที่ธรรมชาติสร้างสรรค์มีหน้าที่ของมัน เขาก็ทำหน้าที่ แม้เมื่อเรามองการใช้ประโยชน์ของเขานั่นแหละ เราเริ่มคิดยังประโยชน์เราโดยอาศัยเขา หรือว่ามุมนี้มันสั่งสมจริตคนให้มองแต่การใช้ส่วนอื่นเพื่อประโยชน์ตน.......
ที่นี่มีความเท่าเทียม ?? ไม่ว่าคนหรือหมาน้อย ก็สามารถอ้างสิทธิ์ในการมานอนที่เก้าอี้สวยตัวนี้ได้
หรือแม้แต่ Voice dialogue ก็ขอเข้าร่วมด้วย แต่เขาไม่ได้ทำ reflection ในกลุ่มใหญ่ อิอิ...
โอย...ไดอะหลก ไดอะล็อก อะไรข้าไม่รู้เรื่อง..ข้าเพียงอยากเดินผ่านเท่านั้น... อิอิ มนุษย์นี่พิลึก..จริง มานั่งมองหน้ากันอยู่ได้
แน่ะ ว่าแล้วยังมามองหน้าเค้าอีก
อิอิ.. ไม่อ๊า...ไปดีก่า...
ห้า ห้า ห้า นุ๊กอีแหล่ว... นอนคว่ำมานานแล้ว นอนหงายบ้างซิเรา
ไงล่ะ เพื่อน.. สบายดีไหม ท่านี้..
อย่าไปสนใจใครเพื่อน.. ใครจะนั่งหลับตา ลืมตา หรือจะนอน ใครจะเล่นนอนหงายก็ช่างเขา เราทำมาหากินกันดีก่า... เดี๋ยวคุณหมอคนชอบวิ่งผ่านมาเห็นเข้า จะถ่ายรูปเอาไปประกวดนะ ทำเป็นไม่สนใจน่ะดีแล้ว ธรรมชาติดี เธอว่า ม๊ะ....
พิธีกรรม การละเล่น การแสดง ดนตรี เครื่องแต่งกาย เสียงร้อง..... มาผสมผสานกันเป็นความสวยงามของพฤติกรรมคน มันเป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับคนที่มีใจถึงใจเป็นรากฐาน แฝงไว้ด้วยคติ ค่านิยม ความเชื่อ วิถีปฏิบัติ เป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งเหนือธรรมชาติ ปลดปล่อยออกมาเป็นเสียงเพลง ผ่านเครื่องดนตรีพื้นบ้าน ผ่านคำสวด คำกล่าว เบื้องหลังนี้มีการจัดการ ประสานงาน มีเวลา มีพื้นที่ มีใจ ฯลฯ
หรือว่าเห็นแค่เห็น...
ได้ยินแค่ได้ยิน...
เข้าร่วมเพราะต้องร่วม
ภายใต้โสร่งผืนงาม เสียงแคนที่เย้ายวนนั้น
มี KM หล่นกราวเต็มพื้นสวนป่าไปหมด
เห็นด้วยไหมครับว่า AAR ต่างๆ จากเฮฮาศาสตร์5นี้ ลุ่มลึกและใช้ "สัมผัส" เอา มากกว่าอ่านแล้วพยายามทำความเข้าใจ
ปาดทิโธ่..
ยอดตะไคร้ต้นโดนฝนเริ่มเจริญงอกงาม
เพิ่งมานึกได้ว่ามีอยู่ต้นหนึ่ง สูงสัก5 เมตร
ที่รอดแล้งมาได้ เพราะอยู่ในแปลงเพาะชำ
บันทึกบรรยายเสียจนสัมผัสได้ถึงความนุ่มลึกของสุนทรียสนทนาทีเดียวค่ะ ^ ^
สวัสดีครับพี่
วันนี้อ่านเรื่องจากภาพอย่างเดียวเลย สนุกดีครับ
พรุ่งนี้จะอ่านเรื่องจากตัวหนังสืออีกรอบครับ
เห็นด้วยกับน้อง 
1. Conductor
เราชินกับการสัมผัสด้วยตาด้วยมือด้วยประสาททั้งหมดมากกว่าการสัมผัสด้วยใจข้างใน เพราะเราไม่ได้ฝึกมันมาครับ แม้แต่พี่เองก็เหมือนกัน เมื่อมีสติก็ตั้งใจสัมผัสได้ เผลอไปก็หลุดอีก อิอิ..
ยอดเยี่ยมครับ
ครูนรินทร์ กำลังวางแผนจะไปเยี่ยมดงหลวงเมื่อว่างครับ
ขอบคุณครับน้อง 
3. กมลวัลย์
บันทึกบรรยายเสียจนสัมผัสได้ถึงความนุ่มลึกของสุนทรียสนทนาทีเดียวค่ะ ^ ^
ลองใช้วิธีการสื่อแบบนี้ดูครับ ชอบถ่ายรูป และเมื่อมองเห็นวัตถุตรงหน้าก็นึกถึงอะไรบางอย่างในใจ แล้วก็เลือกมุมกดชัดเตอร์ตามโอกาส หลายโอกาสไม่ได้ภาพสวยๆ มุมไม่ดีเพราะข้อจำกัดสถานที่ แต่ใจนั้นนึกถึงความหมาย เรื่องราวตลอดครับ
สวัสดีครับ 
4. ธ.วั ช ชั ย คนชุมพร
วันนี้อ่านเรื่องจากภาพอย่างเดียวเลย สนุกดีครับ
พรุ่งนี้จะอ่านเรื่องจากตัวหนังสืออีกรอบครับ
เอาเลยครับตามสบาย น้องชายนอนดึกเหมือนกันนะครับ หรือว่านี่คือปกติครับ
ออต คิดถึงน้องออต พี่ไม่ได้ไปเยี่ยมเลย สบายดีนะครับ จะหาทางไปกินกาแฟที่ร้านหน่อย
โอ..คุณน้องหมอเจ๊ คุณหมอทั้งหลายเสียสละจริงๆครับ ขอคารวะ คนไข้ก็อบอุ่นใจนะครับที่มีหมอคอยดูแล
พี่ก็จะต้องไปปรึกษาหมอเหมือนกัน วันเสาร์นี้ครับ
ขอบคุณครับน้องหมอเจ๊
มาทักทายยามดึกก่อนไปนอนค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ ช่วงนี้งานเยอะก็อาศัยมาเลือกภาพถ่ายที่สวนป่าแล้ว เรียบเรียงความคิดของตัวเอง มีคนเข้ามาถามว่า...เราคิดอะไรได้จากสวนป่าหรือ บางครั้งเราอยากรับรู้กับตัวของเราเองมากกว่า แต่ก็อยากถ่ายทอดสวนป่าในมุมมองของเราผ่านภาพถ่ายดีกว่าค่ะ....
สวัสดีเจ้าค่ะ ลุงจ๋าๆๆๆๆๆๆ
น้องจิจะไปแสดงแล้วน๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดถึงงงงงงงงงงงงง รักลุงที่สู๊ดดดดดดด รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ----> น้องจิ ^_^
น้องลูกหว้าครับ การรับรู้ด้วยตัวเองนั้นเป็นที่สุดของมันแล้วนะพี่ว่า ส่วนจะนำออกมาสื่อกับคนภายนอกได้อย่างไรนั้นเป็นเรื่องรอง แต่หากพยายามสื่อก็เป็นเรื่องที่ดี เพราะเป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน แต่คำพูดและภาษาไม่สามารถทดแทนความรู้สึกได้หมดหรอก พี่เห็นด้วยว่าเลือกภาพที่ถูกใจแล้วสื่อมันออกมาก็เป็นวิธีหนึ่งครับ แต่ไม่หมด
การมาสัมผัสและรับรู้ด้วยส่วนลึกของจิต เป็นการฝึกการมองในมิติอื่เหนือมิติปกติที่เราเคยชินกันอยู่ เหมือนกับว่ามีพลังส่วนหนึ่งที่หลบซ่อนภายในแต่การฝึกแบบนี้เป็นการนำเอาพลังส่วนนั้นออกมาใช้ ฝึกการสัมผัสด้วยวิธีนี้พี่คิดว่าจะช่วยเราพัฒนาจินตนาการได้มากทีเดียวครับ
เอาใชช่วยสู้กับการงานนะน้องลูกหว้าครับ
หลายๆ ครั้งที่อ่านบันทึกของท่านอื่นๆ ที่เขียนถึงการเรียนรู้ในสวนป่าก็รู้สึกอิ่ม และเช้านี้..ต้อมอยากจะบอกว่าอ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจได้จริงๆ นะคะ ในความลุ่มลึกและการสัมผัสทุกๆ อย่างด้วย "ใจ"
ขอบคุณค่ะ....
พี่จะตามไปครับน้องสิงห์ 
16. สิงห์ป่าสัก
ขอบคุณครับน้องสาวต้อม 
18. เนปาลี
พี่ว่าเราพยายามพัฒนาผัสสะและเอาออกมาด้วยการเขียนบันทึก หลายอย่างพี่คิดว่าเป็นความรู้ใหม่ที่เกิดขึ้นครับ
หยั่งรู้ มันน่าจะเรียกอย่างนั้นครับน้องต้อม แต่ก็อธิบายด้วยภาษาอักษรได้ไม่หมดไม่สิ้น เพราะภาษามีข้อจำกัดในตัวมันเอง
สวัสดียามเช้านะน้องต้อมนะครับ
อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ ท่านพี่ลูกช้าง
* ตะลึง ตรึง ตึง .... ดั่งต้องมนต์
* ภาพทุกภาพ มุมทุกมอง เลิศมากค่ะ
* แค่นี้ก่อนนะคะ มีความสุขวันศุกร์สุขสันต์ค่ะพี่ท่าน
ชอบท่อนนี้มากครับ
หากเดินเร็วเกินไปเราก็ไม่มีโอกาสเห็นเพื่อนร่วมโลกตัวนี้
เขาคงเลยระยะตัวอ่อน มาอยู่ในระยะวัยหนุ่มสาวเตรียมตัวเข้าสู่วัยแก่และพร้อมจะเปลี่ยนวงจรไปเป็นผีเสื้อแสนสวยให้คนชื่นชม เราเห็นเพียงแค่ตัวน่าเกลียดน่ากลัวนี้หรือว่าเราเห็นทั้งวงจรชีวิตเขาล่ะ... ผมว่ามีสองคนที่รู้จักวงจร คือนักวิทยาศาสตร์ด้านแมลงและชาวบ้านผู้มีวิถีผ่านพบเจ้าเพื่อนร่วมโลกตัวนี้มาชั่วชีวิตเท่านั้นที่รู้จักเขาดี แต่นักวิทยาศาสตร์จะพูดจ๋อยๆตามเอกสารทฤษฎี แต่ชาวบ้านจะบอกว่ามันชอบอยู่ต้นไม้อะไร กินอะไร จะปรากฏตัวเดือนไหน จะเป็นผีเสื้อสีอะไร ..ฯลฯ
ขอบคุณท่านเกษตรครับ 
21. เกษตร(อยู่)จังหวัด
มายืนยัน ยืนยัน ว่าเราจำเป็นต้องมีป่า ไปปลูกป่ากันเถอะ แม้ว่าเราจะหลงป่าต้นไม้ ก็ดีกว่าหลงป่าคอนกรีตนะครับท่านครับ
สวัสดีครับน้องสาว poo 
22. poo
* ตะลึง ตรึง ตึง .... ดั่งต้องมนต์
* ภาพทุกภาพ มุมทุกมอง เลิศมากค่ะ
* แค่นี้ก่อนนะคะ มีความสุขวันศุกร์สุขสันต์ค่ะพี่ท่าน
วิทยาศาสตร์สอนให้เราสัมผัส มิติกว้าง ยาว ลึก และรูปทรง แต่ผัสสะทางจิตจะทำให้เราก้าวไปสู่การดำรงอยู่ และการดำเนินไปของสภาวะ มนุษย์ยุ่งวุ่นวาย นักคิดผู้ยิ่งใหญ่ชี้ทางไว้ให้เรานานมาแล้วถึงสองพันกว่าปี เราไปปิดตาตัวเอง หรือหลงไหลกับรูปทรงมากกว่า เน๊าะน้อง poo
ขอบคุณครับ 
23. นิโรธ
นึกถึงรถที่วิ่งเร็ว ย่อมมองไม่เห็นความงามของดอกหญ้าข้างทาง
หากเราไม่ใช้จินตนาการการเห็นภาพในมิติอื่นๆ ผมคงไม่หยุดรถและเดินลงไปถ่ายรูปนี้ออกมาได้ครับ การฝึกฝนความแตกต่างมิติการมอง เป็นเรื่องน่าสนใจ ที่เขาเรียกว่า Lateral thinking ของ De Bono น่ะครับ
ชอบรูปใบกล้วยมากเลยครับ รู้สึกอ่อนช้อยเหมือนมือนางรำ ดูแล้วให้นึกไปว่าการรำไทยนี่อาจมาจากการเลียนแบบใบกล้วยล้อลมครับ
แหะ...อ.ธวัชชัย มีสายตาศิลปินนาเนี่ยะ เห็นความงาม ในใบไม้ เป็น "สุนทรีพินิจ" ครับ
ผมเคยเรียนกับ artist ใหญ่ของเมืองไทยคือท่าน ถวัลย์ ดัชนี ท่านบอกว่า วิธีการมองสรรพสิ่งให้มีความงามนั้นเป็นสุนทรียศาสตร์ที่สำคัญ มิเช่นนั้นชีวิคจะมีแต่ความเครียด ท่านยังบอกว่า ถ้าเธอเห็นกองขี้หมาสวยและอธิบายได้ ก็ใช้ได้.???
อ๊ายยย...สมัยนั้นผมไม่เข้าใจอะไรนักหรอกครับ สวยก็คือความเป็นปกติของความสวย แต่ศิลปินเช่นท่านนั้น ความสวยมีมากกว่าความสวยของปกติ ต่อเมื่อมาสัมผัสชีวิตมากขึ้น ผ่านร้อนหนาว เปรี้ยว หวาน มันเค็มมากขึ้น จึงเพิ่งเห็นความงามเช่นท่านได้บ้างครับ อิอิ
เลยเอานี่มาฝากอีกครับ
สวัสดีค่ะพี่บางทราย
มายิ้มกับมุมมองที่นุ่มนวลละเมียดละไมของพี่บางทราย พี่ชายตัวโตผู้แสนอบอุ่นค่ะ
เบิร์ดนั่งมองพี่เงียบๆตั้งแต่ไปถึงจนวันกลับ เพราะเบิร์ดชอบที่พี่บางทรายมองทุกอย่างด้วยใจผ่านสายตาค่ะ และเวลาที่พี่คิดอะไรได้พี่จะจดเสมอจนเบิร์ดอมยิ้มนึกในใจว่าซักวันจะขอดูสมุดซะหน่อยเหอะน่า อิ อิ อิ
ที่เบิร์ดประทับใจที่สุดคือลายเส้นที่พี่บางทรายลากเป็นเส้นชีวิตตามที่ได้ยินเสียงกีตาร์เทพและขลุ่ยนางฟ้าบรรเลง เบิร์ดเห็นว่าคลาสสิคมากค่ะ เป็นการเชื่อมโยงชีวิตกับจิตวิญญาณที่ตื่นด้วยเสียงเพลงที่เบิร์ดอยากจะเรียกว่าบรรเลงแบบ Naive เพราะเป็นการบรรเลงแบบสดๆ ตรงไปตรงมา ไม่มีการเสแสร้งทำให้ " อิ่ม " โดยไม่มีคำบรรยายใดๆมาเขียนได้เลย ^ ^
ภาพที่ทำให้เบิร์ดต้องซ่อนยิ้มคือภาพที่พี่บางทรายพยายามตั้งสมาธิจรดจ่อกับคำของอาจารย์ให้ได้ ในขณะที่มีน้องจิ น้องอ้าย น้องนีน่าพันอยู่รอบเอว ^ ^....น่ารักจริงๆนะคะน้องๆหลานๆก็เพลินกับการหยอกล้อกันเองข้ามตักพี่บางทราย น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู อิ อิ อิ
การเข้ามาช่วยเหลือในช่วงที่เบิร์ดกำลังเกาหัวก็เป็นความช่วยเหลือที่พอดิบพอดีเช่นเดียวกันค่ะ ...การเริ่มต้นปูอิฐอีกด้านใหม่ทำให้เบิร์ดพบเหมือนที่พี่ป้อม ( ใช่หรือเปล่าน้อ )..กล่าวว่า " การเริ่มใหม่ง่ายกว่าการปรับปรุงของเดิมเยอะ "....ซึ่งถือว่าเป็นอีกวิธีที่ใช้ได้ผลในการแก้ไขปัญหานะคะ เพราะเมื่อเริ่มใหม่ตรงทางเลี้ยวแล้วเอาอิฐหักมาเชื่อมก็ทำให้สำเร็จได้ในเวลาอันสั้นก่อนฝนจะตก ^ ^
เบิร์ดชอบใจต้นตะไคร้ที่พี่บางทรายเอามาฝากที่สวนป่าแล้วพ่อให้ช่วยกันปลูกส่งท้ายมากค่ะ เพราะเพิ่งเคยเห็นว่าตะไคร้แบบเป็นต้นสูง เป็นไม้เนื้อแข็งนั้นหน้าตาเป็นแบบนี้ ใบเค้าหอมแปลก ทั้งใบเปลือกและเมล็ดก็สกัดเป็นยาได้ด้วยน่าสนใจมากๆเลยนะคะ สะตอป่าก็แจ๋ว ผักหวานป่าก็เยี่ยม ...ไว้ต้องคอยดูว่าจะรอดกี่ต้นเนาะคะ ฮี่ ฮี่ ฮี่
กอดแน่นๆด้วยความคิดถึงและขอบพระคุณสำหรับเพลงบรรเลงของขลุ่ยเทพเจ้าที่พี่บางทรายส่งมาให้นะคะ...ขอบพระคุณมากๆค่ะ
น้องสาวเบิร์ด 
29. เบิร์ด
ขณะที่พี่ทำงานพัฒนาชนบทที่สะเมิงเชียงใหม่นั้น กำลังวัยรุ่นเต็มที่ เนื้อหนุ่มแตกเปรี๊ยะ สาวๆวิ่งมาเคาะประตูบ้านเลยหละ อิอิ.. แล้วพี่ก็เข้าสู่ร่มผ้ากาสาวพัสตร์ 3 เดือน 1 พรรษา ที่สำนักวิปัสนาไทรงาม.. พระอาจารย์ให้พระนวกะ ทิ้งนิสัยอ่านหนังสือออกไป มทีกี่เล่มไปฝากพระอาจารย์ไว้ เอาเวลาที่มีอยู่เฝ้าฝึกปฏิบัติเพียงสิ่งเดียว ให้พระองค์ใดที่ตั้งมั่นได้ ปวารณาไม่พูดกับผู้ใด หากต้องการสื่อสารใช้วิธีเขียน ยกเว้นตอนค่ำ พระอาจารย์จะขึ้นธรรมาสน์ แล้วเทศนา แล้วเปิดโอกาสให้พระทุกรูป แม่ชีทุกตนสอบถามท่านได้ด้วยเสียง
มันเป็นช่วงเวลาที่หักมุมชีวิตปกติของชายหนุ่มอย่างสุดเหวี่ยงครับน้องเบิร์ด กว่าจะสงบได้ก็ปาเข้าไปเดือนที่สองแล้ว และหลังจากนั้นก็นิ่งมากขึ้น
ตื่นตีสี่ อาบน้ำชำระร่างกาย เตรียมตัวออกบิณฑบาตร "ก่อนแสงจะเห็นลายมือตนเอง" เวลาเดินโปรดสัตว์ก็ให้ "รักษาสายตาเพียงแอกเทียมโค" เท่านั้น สงบ นิ่ง สุขุม อ่อนนุ่ม น้องเบิร์ดลองหลับตาดูสิว่า หากพระจำนวน 80 รูปเดินบิณฑบาตรด้วยอาการเช่นนี้ ภาพจะออกมาอย่างไร สวยงามเป็นที่สุด น่าเลื่อมใสศรัทธาเป็นยิ่งนัก ดังนั้นไม่ว่าพระสำนักวิปัสนาแห่งนี้จะโคจรไปบิณฑบาตร ณ ที่แห่งใด ญาติโยมจึงล้นหลามมาถวายจตุปัจจัย .....
พี่ขึ้นไปสึกที่พื้นที่ที่ทำงานเชียงใหม่กับท่านเจ้าอาวาสวัดเจดีย์หลวงซึ่งท่านจำพรรษาที่วัดป่า อ.แม่ริม จากที่พี่เป็นนักกิจกรรมในรั้วมหาวิทยาลัย ขนาดตำรวจวิ่งตามจับพี่ไปสงบสติอารมณ์ร่วมกับอาจารย์ นักศึกษา ผู้นำชาวนาเสีย 3 เดือนในขณะที่พี่ทำงานอยู่กับชาวบ้านที่สะเมิงกับพี่น้องไทลื้อ บ้านแม่สาบ...
ชีวิตในที่จองจำทำให้พี่เห็นมิติของความเป็นคน ในสภาพความเห็นที่แตกต่างกันมากที่สุด เมื่อมาผสมผสานกับรสพระธรรมที่ได้รับ และสภาพความจริงจริงของชีวิตพี่น้องชาวนาชาวไร่ในชนบท แรงขับข้างในจึงบอกเราว่า นี่คือเส้นทางของเราที่ถูกเลือกแล้ว...
แต่ชีวิตพี่ไม่สุดโต่งเหมือนพี่ พี่บางท่าน ที่อุทิศชีวิตทั้งชีวิตเพื่อมวลชนเท่านั้น ครอบครัวจึงแตกแยก และเครียด ที่ผสมความแรงเข้าไปด้วย โชคดีที่เส้นทางเดินนั้นควบคู่ไปกับนักคิด นักจินตนาการ ศิลปิน มาตลอด เราจึงเรียนรู้จากท่านเหล่านั้นครับน้องเบิร์ด
เพื่อให้ครอบครัวอยู่ได้... งานเพื่อสังคมก็ทำได้ จึงให้คนข้างกายเข้ารับราชการ แม้ว่าเราจะตั้งคำถามมากมายแค่ไหนก็ตาม ก็มีมุมที่เราทำงานได้ภายใต้ข้อจำกัดนั้นๆ หากพี่ตกงานก็พอมีข้าวกิน..อิอิ.. เกาะเมีย รึเป่าวเนี่ยะ ไม่งั้นคงตระเวนเป็นวนิพกตะลอนไปจนถึงเชียงรายนี้แน่เลย อิอิ..
เพื่อนรักพี่ก็มาทำกิจการเล็กๆที่แม่สายครับ เรารักกันมาก เขาก็เป็นแถวบ้านน้องจิแหละ พูดเหน่อเหมือนกัน..
อ้าว...ขึ้นเขาลงห้วยไปแล้วน้องเบิร์ด..หยุดๆ ...
อยากดูสมุดโน้ตพี่หรือ มีเป็นตั้งๆเลยนะเก็บไว้ตั้งแต่สมัยสิบปีที่แล้วแน่ะ..อิอิ.. บางหน้าเป็นความลับสุดยอดเลยนะ..จาบอกให้..
น้องสาวเบิร์ด 29. เบิร์ด
เบิร์ดนั่งมองพี่เงียบๆตั้งแต่ไปถึงจนวันกลับ เพราะเบิร์ดชอบที่พี่บางทรายมองทุกอย่างด้วยใจผ่านสายตาค่ะ และเวลาที่พี่คิดอะไรได้พี่จะจดเสมอจนเบิร์ดอมยิ้มนึกในใจว่าซักวันจะขอดูสมุดซะหน่อยเหอะน่า อิ อิ อิ
มาเพิ่มเติมครับ
มีหลายท่านที่เป็นผู้สอนการทำบันทึก หนึ่งคือท่านอาจารย์สุริยา สมุทรคุปต์ ท่านเป็นนักมานุษยวิทยาที่น่านับถือมากๆท่านหนึ่งท่านเป็นคนเหนือ สอนที่ มข.และย้ายไปสุรนารี ท่านบรรยายเรื่องราวของนักมานุษยวิทยาที่ไปฝังตัวในชุมชนนานเป็นปีปี และเฝ้าร่วมกินกรรมทุกอย่างของชุมชน และทำการบันทึกอย่างละเอียดยิบ
ท่านที่สองเป็นนักมานุษยวิทยาชาว ฮอลแลนด์ที่มาทำวิจัยชาวเขา อาข่าที่ดอย ที่ตั้งวังสมเด็จย่า พี่มากินนอนที่นั่นหลายคืนฟังท่านพูดถึงการบันทึกวิถีชีวิตชาวอาข่า รวมทั้งถ่ายสไลด์ สมัยนั้นไม่มี ดิจิตอล รูปที่ท่านถ่ายนั้นเป็นลังๆมากมาย ท่านเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยลอนดอนครับ ตอนหลังแต่งงานกับชาวอาข่าที่เชียงรายนี่แหละครับ
ท่านที่สามคือ กำนันบรรเจิด คุ้นวงษ์ (ไร่กำนันจุน) เพชรบูรณ์ เพื่อนพี่ไปฝึกงานที่นั่นสนิทกับท่าน พี่จึงถือโอกาสไปเรียนรู้ท่าน สิ่งที่เห็นก็คือ ก่อนที่ท่านจะออกตรวจไร่ สวนของท่าน ท่านจะเอากล่องกระดาษที่จะทิ้งน่ะครับน้องเบิร์ด.. ท่านเอากรรไกรมาตัดเป็นแผ่นๆขนาดใส่กระเป๋าเสื้อได้ จนหมดกล่อง แล้วก็แบ่งหยิบใส่กระเป๋าเสื้อ ปากกาหมึกแห้งราคา 5 บาท เข้าสวนไป ท่านนึกอะไรได้ เห็นอะไรคิดอะไรได้ก็หยิบปากกามาบันทึกลงไปในกระดาษนั้นทันที น้องเบิร์ดครับ นั่นคือเศษขยะที่ใครต่อใครทิ้งแล้ว แต่ท่านยังเอามาใช้ประโยชน์ และมีประโยชน์มหาศาล ความสำเร็จของกิจการของท่านมาจากสมุดโน้ตอันนี้ของท่านครับ
เราซะอีกมีสมุดสวยๆ อยากจะเอาซักกี่เล่มยังไม่บันทึกเลย พี่ก็เลยติดนิสัยบันทึกมานานแล้วครับ มันเป็นบันทึกส่วนตัวจริงๆ มีอะไรก็ใส่ลงไปเถอะ เหมือนแกงโฮ๊ะ..อิอิ น้องเบิร์ด
ที่เบิร์ดประทับใจที่สุดคือลายเส้นที่พี่บางทรายลากเป็นเส้นชีวิตตามที่ได้ยินเสียงกีตาร์เทพและขลุ่ยนางฟ้าบรรเลง เบิร์ดเห็นว่าคลาสสิคมากค่ะ เป็นการเชื่อมโยงชีวิตกับจิตวิญญาณที่ตื่นด้วยเสียงเพลงที่เบิร์ดอยากจะเรียกว่าบรรเลงแบบ Naive เพราะเป็นการบรรเลงแบบสดๆ ตรงไปตรงมา ไม่มีการเสแสร้งทำให้ " อิ่ม " โดยไม่มีคำบรรยายใดๆมาเขียนได้เลย ^ ^
เมื่อเรียนมัธยมต้น พี่เป็นนักดนตรีที่โรงเรียน เป่า "ยูฟอเนี่ยม" ไม่รู้สกดอย่างไร เรียนตัวโน้ต บันไดเสียง ตอนมีลูกสาว ผลักใสให้เขาเรียนดนตรี กลั้นใจซื้อเปียโน 1 หลังเบ่อเริ่มให้เธอ ไปรับส่งเธอเรียนก็เห็นสมุดโน้ต เห็นเธอเอามาเล่น และเป็นคนชอบฟังเพลงครับ เมื่อได้ยินกีต้าร์เทพเขย่าขวัยเราพร้อมกับขลุ่ยนางฟ้าจิ โอย..มันกระแทกใจเต็มๆ เลยพยายามเขียนเส้นเสียงออกมาจากโสตที่เรารับได้ แม้จะไม่ทั้งหมด และคิดว่า เออ หากเราลากเส้นเสียงนี้ไปเรื่อยๆตามการขึ้นลงของเสียง รูปร่างเส้นเสียงจะเป็นอย่างไรหนอ...จึงลงมือทำ แปลกที่มันสอดรับกับเส้นชีวิตของคน ขึ้นลง ขึ้นลง ช่างอัศจรรย์ใจจริงๆ เพราะน้องจิเล่นด้วยความบริสุทธิ์จริงๆ เธอไม่มีประสบการณ์ชีวิตมากเท่าเรา แต่เธอสร้างเส้นชีวิตจากเสียงได้....
พี่เลยคิดต่อว่าในทางตรงข้าม หากเราสามารถมีเครื่องมือเอาเส้นอะไรก็ได้ เช่น เส้นขอบใบไม้ ไปแปลงเป็นเสียงเพลง มันคงจะไพเราะมากๆ และแปลกๆมากเลยนะน้องเบิร์ด พี่เลยถือโอกาสเอารูปใบไม้มาให้ครับน้องเบิร์ด
ภาพที่ทำให้เบิร์ดต้องซ่อนยิ้มคือภาพที่พี่บางทรายพยายามตั้งสมาธิจรดจ่อกับคำของอาจารย์ให้ได้ ในขณะที่มีน้องจิ น้องอ้าย น้องนีน่าพันอยู่รอบเอว ^ ^....น่ารักจริงๆนะคะน้องๆหลานๆก็เพลินกับการหยอกล้อกันเองข้ามตักพี่บางทราย น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู อิ อิ อิ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นการเรียนรู้ท่ามกลางความบันเทิง ความบริสุทธิ์ของเด็กน้อยครับ อิอิ..
การเข้ามาช่วยเหลือในช่วงที่เบิร์ดกำลังเกาหัวก็เป็นความช่วยเหลือที่พอดิบพอดีเช่นเดียวกันค่ะ ...การเริ่มต้นปูอิฐอีกด้านใหม่ทำให้เบิร์ดพบเหมือนที่พี่ป้อม ( ใช่หรือเปล่าน้อ )..กล่าวว่า " การเริ่มใหม่ง่ายกว่าการปรับปรุงของเดิมเยอะ "....ซึ่งถือว่าเป็นอีกวิธีที่ใช้ได้ผลในการแก้ไขปัญหานะคะ เพราะเมื่อเริ่มใหม่ตรงทางเลี้ยวแล้วเอาอิฐหักมาเชื่อมก็ทำให้สำเร็จได้ในเวลาอันสั้นก่อนฝนจะตก ^ ^
ตรงไปตรงมา พี่ไม่ทราบว่าน้องเบิร์ดกำลังทำ voice dialogue เพียงเดินเข้าไป และอยากช่วย เห็นน้องสร้อย น่ารักจริงๆ ช่วยขนอิฐที่มีมดเต็มไปให้น้องเบิร์ด พี่กดไปหลายรูป แต่เบลอหมด
การไปช่วยก็คิดว่า รอยต่อนั้นคงไม่ยากหากอิฐไม่หักและมีขนาดเท่ากันหมด และเวลาที่รีบเร่งฝนกำลังจะมา เลยคิดว่า เออปูใหม่ซะ แล้วค่อยหาอิฐหักมาเติมในส่วนต่อก็น่าจะเร็วขึ้นครับ หากการกระทำของพี่ไปทำลายความตั้งใจ ไปทำลายสมาธิเดิมที่ต้องการจะส้รางด้วยตัวเองละก็ พี่ขออภัยด้วยครับ
เบิร์ดชอบใจต้นตะไคร้ที่พี่บางทรายเอามาฝากที่สวนป่าแล้วพ่อให้ช่วยกันปลูกส่งท้ายมากค่ะ เพราะเพิ่งเคยเห็นว่าตะไคร้แบบเป็นต้นสูง เป็นไม้เนื้อแข็งนั้นหน้าตาเป็นแบบนี้ ใบเค้าหอมแปลก ทั้งใบเปลือกและเมล็ดก็สกัดเป็นยาได้ด้วยน่าสนใจมากๆเลยนะคะ สะตอป่าก็แจ๋ว ผักหวานป่าก็เยี่ยม ...ไว้ต้องคอยดูว่าจะรอดกี่ต้นเนาะคะ ฮี่ ฮี่ ฮี่
พี่ขึ้นดอยไปดูแหล่งน้ำหลายปีก่อน ชาวบ้านชี้ให้ดู "ตะไคร้ต้น" และเอาเปลือกมาให้ หอมมากครับน้องเบิร์ด ชาวบ้านแนะนำคุณสมบัติทางยาให้ทราบแต่เราไม่ได้บันทึก มาทีหลังพบเอกสารกล่าวถึงตะไคร้ต้นมากมาย ฟังวิทยึว่า มหิดลสนับสนันชาวแม่ฮ่องสอนทำการกลั่นสารหอมระเหยจากผลตะไคร้ต้นเอามาทำยากันยุง สะบู่ และสารพัด จึงเกิดตื่นขึ้นมาว่าดงหลวงคือถิ่นไม้สมุนไพร จึงไปแลกเปลี่ยนกับชาวบ้านครับ เขายังให้ความรู้กลับมาอีกตั้งเยอะแยะ อิอิ
เอาดอกมาให้ดูอีกครั้งครับ
กอดแน่นๆด้วยความคิดถึงและขอบพระคุณสำหรับเพลงบรรเลงของขลุ่ยเทพเจ้าที่พี่บางทรายส่งมาให้นะคะ...ขอบพระคุณมากๆค่ะ
ด้วยความยินดีครับน้องสาว
ถึงไม่มีโอกาสไปร่วมวงด้วยแต่มาตามอ่านเรื่องราวและชมภาพก็ได้เรียนรู้(สะเก็ดๆ) ปลื้มใจไปด้วย ก็ดีไปอีกแบบนะคะ เป็นบรรยากาศที่ร่ำรวยด้วยไมตรี สุนทรียสนทนา และข้อคิด ความรู้/ปัญญา ที่งอกงามจากพื้นที่ประเทืองปัญญาชั้นเยี่ยมจริงๆค่ะ
ต้องขอบคุณพี่บางทรายอย่างยิ่ง อ่านเพลินเลยค่ะ ทั้งภาพ ทั้งเรื่อง
สวัสดียามเย็นค่ะ พี่ลูกช้าง
* มาอ่านข้อคิด มาแอบดู พี่เบิร์ดที่รัก กับพี่ลูกช้าง คุยกัน
* โอ ช่างล้ำเลิศ น้องคงต้อง ฝึกอีกยาวไกลน่ะคะ
เพราะไม่สามารถคิดเช่นนี้ได้จริงๆ
... ท่านยังบอกว่า ถ้าเธอเห็นกองขี้หมาสวยและอธิบายได้ ก็ใช้ได้.??? ...
... อย่าว่าแต่ขี้น้องหมาเลยพี่ท่าน แม้แต่ขี้ไก่ ยังบ่ไหว อิอิ
... เราไปปิดตาตัวเอง หรือหลงไหลกับรูปทรงมากกว่า เน๊าะน้อง poo
... ยังใหลหลง รูปทรงอย่างพี่ท่านว่าแหละคะ ...
ขนาดตัวอักษร ปูยังเรื่องมาก เลือกแล้วเลือกอีก ..
มีเพื่อนบางคนนะคะ .. เวลาทานข้าว เขายังเลือกจานใบสวยๆ เลือกสวยที่สุดเท่าที่จะสวยได้ เลยค่ะ
... เรื่องหลงรูปทรงนี่ .. ปูเห็นเพื่อนๆ ผู้ชายเขาก็เป็นกันทั้งนั้นเลยค่ะ ... 5 5
น้องคุณนายครับ 
32. คุณนายดอกเตอร์
ถึงไม่มีโอกาสไปร่วมวงด้วยแต่มาตามอ่านเรื่องราวและชมภาพก็ได้เรียนรู้(สะเก็ดๆ) ปลื้มใจไปด้วย ก็ดีไปอีกแบบนะคะ เป็นบรรยากาศที่ร่ำรวยด้วยไมตรี สุนทรียสนทนา และข้อคิด ความรู้/ปัญญา ที่งอกงามจากพื้นที่ประเทืองปัญญาชั้นเยี่ยมจริงๆค่ะ
พี่ว่าผลออกมาอย่างนี้ หลายคนคงอยากจะมีโอกาสเข้าร่วมสักครั้ง น่าที่จะมีรุ่นต่อไปครับน้องคุณนายครับ
พี่เองก็ไม่คาดคิดอะไรอย่างนี้ คิดว่าเป็น TOT ในสาระแบบเดิมๆที่เป็นกระบวนการแบบเก่าๆที่เราคุ้นชินกัน ซึ่งพี่เองก้เตรียมไปแลกเปลี่ยนอยู่หลายแระเด็น เพราะก่อนหน้าที่ก็ทำ BAR มาบ้างแล้วครับ แต่ไม่เลย เป็นอีกแบบที่ใหม่กว่า เข้าถึงจิตใจมากกว่า มันเป็นสิ่งที่พี่ควานหามานานแล้ว
แต่มิใช่ว่าจบแล้วพี่จะเอากระบวนการไปสานต่ออย่างสมบูรณ์นั้นคงยังไม่ใช่เพราะต้องเรียนรู้เพิ่มเติม ฝึกฝนเพื่อถ่ายทอดเพราะกระบวนการมันเปลี่ยนไปหมดสิ้นจากเดิมน่ะครับ
เอารูปตอนที่ไปภูเก็ตมาให้ชมครับน้องนุชครับ
น้องข้างล่าง คือน้องpoo เป็นลูกช้างนะครับน้องนุช
น้อง poo ครับ 33. poo
สวัสดียามเย็นค่ะ พี่ลูกช้าง
* มาอ่านข้อคิด มาแอบดู พี่เบิร์ดที่รัก กับพี่ลูกช้าง คุยกัน
* โอ ช่างล้ำเลิศ น้องคงต้อง ฝึกอีกยาวไกลน่ะคะ
เพราะไม่สามารถคิดเช่นนี้ได้จริงๆ
ไม่จริงหรอกน้อง poo ผู้เข้มแข็ง active ที่สุด ไม่จริง ประสบการณ์ของน้องก็มากมายไร้เทียมทาน เพียงแต่ยังไม่ได้แลกเปลี่ยนกันเท่านั้นเองครับน้องครับ พี่เชื่อว่าประสบการณ์ที่หลบซ่อนภายในนั้นหากมีกระบวนการที่เหมาะสมก็จะพรั่งพรูออกมาจนล้นเลยหละครับน้องครับ
... ท่านยังบอกว่า ถ้าเธอเห็นกองขี้หมาสวยและอธิบายได้ ก็ใช้ได้.??? ...
... อย่าว่าแต่ขี้น้องหมาเลยพี่ท่าน แม้แต่ขี้ไก่ ยังบ่ไหว อิอิ
นั่นเป็นเรื่องปกติของคนที่สัมผัสอะไรก็แสดงความชอบไม่ชอบโดยตรง เราฝึกมาอย่างนั้น เราอยู่ในเบ้าหลอมอย่างนั้นมานานแสนนาน ไม่ผิดหรอก เพียงแต่ว่ามันมีมุมความสวยที่สามารถเห็นจากด้านอื่นได้อีก ท่านอาจารย์ถวัลย์ท่านพูดเชิงเปรียบเทียบ
เช่นเราคงเคยได้ยินคนกลุ่มหนึ่งพูดถึงคนคนหนึ่งที่หน้าตาไม่สวย ไม่หล่อเลย แต่จิตใจงามจริงๆ จนพูดว่ามิได้รักกันที่หน้าตา แต่รักกันด้วยใจ คุณความดี นี่คือความสวยในรูปแบบหนึ่ง เป็นความสวยภายใน ด้านใน
แน่นอนบางคนทั้งสวยนอกสวยใน และก็มีทั้งไม่สวยนอกและไม่สวยใน
ศิลปินเยี่ยงท่านถวัลย์นั้นท่านเข้าถึงพุทธศาสนามากกว่าเราหลายเท่าตัวนัก ศิลปินจำนวนมาก ศึกษาศาสนาแล้วแปลเป็นแรงขับออกมาทางฝีภูกันเป็นรูปที่สวยงาม พี่เคยไปนั่งฟังท่านถวัลย์ ดัชนีพูดที่ลานหน้าคณะสังคมศาสตร์เรื่อง pop-art ในสมัยนั้น ท่านพูดเหมือนพระมาเทศน์ครับ แสดงว่าท่านศึกษาและเข้าถึงศาสนามากกว่าเราหลายเท่าตัวนักครับน้อง poo
... เราไปปิดตาตัวเอง หรือหลงไหลกับรูปทรงมากกว่า เน๊าะน้อง poo
... ยังใหลหลง รูปทรงอย่างพี่ท่านว่าแหละคะ ...
ขนาดตัวอักษร ปูยังเรื่องมาก เลือกแล้วเลือกอีก ..
น้อง poo ครับอย่าไปติดรูปภายนอกมากนัก ใครจะสวยจะหล่ออย่างไรก็เป็นเรื่องภายนอก สนใจเรื่องภายในมากกว่าครับ คนที่เลอเลิศภายในไม่จำเป็นต้องนุ่งขาก๊วยใส่เสื้อหม้อฮ่อม ใส่เสื้อขาวแขนยาวผูกเน็คไทด์ก็เลอเลิศภายในได้ครับ
มีเพื่อนบางคนนะคะ .. เวลาทานข้าว เขายังเลือกจานใบสวยๆ เลือกสวยที่สุดเท่าที่จะสวยได้ เลยค่ะ
... เรื่องหลงรูปทรงนี่ .. ปูเห็นเพื่อนๆ ผู้ชายเขาก็เป็นกันทั้งนั้นเลยค่ะ ... 5 5
เป็นเรื่องปกติของคนในสังคมครับ พี่ยอมรับความเป็นปกติ แต่อย่าล้ำความเป็นปกติ
เอารูปมาให้น้องสาวครับ อ้อ คุณนายดอกเตอร์ นั้นคือพี่ช้างของน้อง poo นะ
ติดตามอ่านข้อคิด/มุมมองของชาวเฮฮาฯ อย่างไม่รู้เบื่อค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะพี่บางทราย
เป็น AAR ที่ละเมียดละไมมากๆ ค่ะ สัมผัสด้วยใจ และอยู่กับตัวตน ... เป็นตัวอย่างให้เห็นต่อจากการอบรมกระบวนกรเลยค่ะ ตอนนี้อ่านไปก็นึกไปว่า เราปฏิบัติได้มากน้อยแค่ไหน ต้องฝึกเพิ่มเติมอีกมากมาย... ทำให้ตอนนี้เหมือนแป๋วชัดจะเริ่มพูดคนละภาษากะคนที่ภาคฯ... อิอิ
ภาพพี่บางทรายสวยมากๆ นี่ถ้าไม่ดึงพี่มาเป็นกรรมการนะ สงสัยแข่งกันกวาดรางวัลกะหมอ...อิอิ
สวัสดีครับ อ.แป๋ว 
38. paew
ว่าจะมาตรวจการบ้าน
แต่มาเจอวงสนทนา ขออภัยๆ ว่างๆจะแวะมาคุยด้วย อิอิ
สวัสดีเจ้าค่ะ ลุงบางทรายจ๋าๆๆๆ
ลุงทำอะไรอยู่หรอค่ะ พรุ่งนี้น้องจิเข้าหอพักแล้วน๊า อย่าลืมโทรมาคุยกับน้องจิบ้างนะค่ะ คิดถึงค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ รักลุงที่สู๊ดดดดดดดดดดดด
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ *----> น้องจิ ^_^
คุณหมอคนชอบวิ่งครับเชิญร่วมวงสนทนาครับ
น้องจิ 
41. โก๊ะจิจัง แซ่เฮ ^๐^!
ลุงทำอะไรอยู่หรอค่ะ พรุ่งนี้น้องจิเข้าหอพักแล้วน๊า อย่าลืมโทรมาคุยกับน้องจิบ้างนะค่ะ คิดถึงค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ รักลุงที่สู๊ดดดดดดดดดดดด
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ *----> น้องจิ ^_^
ลุงเขียนบันทึกอยู่ครับ
เข้าหอพักแล้ว เย้..ชีวิตใหม่เริ่มแล้ว...
ลุงเป็นกำลังใจให้ครับ ไม่ต้องห่วง ลุงจะเยี่ยมหอพักบ่อยๆนะ
นอนหลับฝันดีนะครับน้องจิ
36. 
