วันโชคดี (๒) :เจ้าเหมียว กับนิ้วโป้งของฉัน

“ปั้มนิ้วมือตรงช่องว่างนี้ด้วยคะ”

“มารับแมวได้แล้วคะ” เสียงโทรศัพท์ต้นสายแจ้งมายังฉัน
คุยไม่ได้มากนักเพราะฉันกำลังอยู่ในที่ประชุม
ฉันได้แต่ภาวนาให้การประชุมจบลงไวไว จะได้ไปดูว่าเจ้าเหมียวเป็นอย่างไรบ้าง

ฉันกลังไปยังห้องฉุกเฉินห้องเดิมอีกครั้ง เหตุการณ์ไม่ได้ต่างจากเมื่อคืนสักเท่าไร การรอคอยและดวงตาเป็นกังวลพบเห็นได้บนใบหน้าของผู้คนในนั้นอย่างครบถ้วน ฉันเข้าไปแจ้งความประสงค์ด้วยการยื่นบัตรประจำตัวสีเหลืองให้กับเจ้าหน้าที่แล้วการรอคอยของฉันก็เริ่มต้นขึ้น...อีกครั้ง

การรอคอยของฉันคราวนี้ต่างจากเมื่อคืน ความกังวลหายไปเพราะเจ้าเหมียวปลอดภัยแล้ว ฉันจึงสอดส่ายสายตาไปรอบๆ ห้องฉุกเฉิน พลันเห็นเด็กผู้หญิงร่างท่วมคนหนึ่งกับกล่องขนาดกลางที่มีสุนัขพันธุ์ทาง ตัวผอม สกปรก และที่สำคัญมีสามขา ฉันเข้าไปถามน้องเค้าทันทีถึงอาการต้นเหตุที่ทำให้ต้องหอบหิ้วกันมา
“อาเจียนเป็นเลือด” ฉันกลับไปดูหน้าเจ้าหมาอีกครั้งมีคราบเลือดแห้งกรังติดอยู่ที่คางของมัน พร้อมกันลมหายใจรวยริน
“แล้วหมอเค้าว่าไงคะ”
“เค้าให้รอคะ ไปหาแฟ้มประวัติก่อน เคยพามาตัดขาแล้วครั้งหนึ่งเพราะถูกรถชน” ระหว่างบทสนทนาน้องเดินไปถามเจ้าหน้าที่ว่า เจอแฟ้มประวัติไหมคะ “เจอ กำลังเอามา” แล้วก็ยืนรอต่อไป สงสารแต่เจ้าหมาสามขาที่นอนขดอยู่ในกล่อง เอาเถอะการรอคอยต้องเกิดขึ้นกับทุกคนเสมอ แม้แต่ห้วงเวลาของความเจ็บป่วยที่มีหมออยู่ตรงหน้าไม่ถึง 200 เมตร

เจ้าหน้าที่เรียกชื่อฉันแล้ว...
”เจ้าเหมียวกลับบ้านได้แล้ว ไปชำระเงินที่ห้องการเงิน เดินตามลูกศรสีน้ำเงินไป”
“พี่คะฝากไว้กับโรงพยาบาลต่อได้ไหมคะ”
“พ้นวิกฤตแล้วต้องเอากลับไปดูแลเอง ถ้าคุณไม่ออกสัตว์ตัวอื่นก็ไม่ได้เข้า เหมือนเมื่อคืนถ้าไม่มีสัตว์ออกแมวคุณก็ไม่ได้นอน” อือ...นั่นสินะ นี่ฉันเห็นแกตัวเกินไปหรือนี่

ฉันเดินตามทางที่ลูกศรนำทางไปเรื่อยๆ จนถึงห้องการเงิน วางแฟ้มไว้ในกล่องตามป้ายที่บอกไว้ สักครู่คุณป้าการเงินก็เรียกฉันไป
“ใบมัดจำไม่ได้เอามาเหรอ งั้นต้องจ่ายไปก่อน ค่อยเอาใบมาคืนเงินทีหลังนะคะ”
“ได้คะ เท่าไรคะ”
“สี่พันหกสิบบาทคะ”
“...เงินไม่พอคะ แล้วก็จะขอเอาเข้ากองทุนด้วยคะ เพราะเป็นแมวไม่มีเจ้าของ”
“งั้นไปติดต่อที่ประชาสัมพันธ์เลยนะคะ”
ฉันมีเงินในกระเป๋าอยู่แค่ 400 บาท แต่ค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายมากกว่าถึง 10 เท่า ฉันควรจะทำอย่างไร...

บานเลื่อนประชาสัมพันธ์ถูกปิดแล้ว แต่มีคนนั่งทำงานอยู่ข้างใน ฉันพยายามจะเปิดบานเลื่อนออกเพื่อติดต่อเรื่องกองทุนให้ได้ ในที่สุดคนข้างในก็ต้องเปิดให้ฉันก็เค้าล็อกมันนิหนาฉันจะเปิดมันจากข้างนอกได้อย่างไร ด้วยความคิดทางลบแวบหนึ่งฉันเลือบมองนาฬิกาทันที ยังไม่สี่โมงเลยมีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดกันขนาดนั้น
“มาติดต่อเรื่องกองทุนคะ”
“ติดต่อกองทุน ปิดแล้วคะ ต้องมาวันจันทร์”
“ขอบคุณคะ” ฉันคงไม่รู้เองว่าเค้าเลิกงานแค่ครึ่งวันกระมัง...

ฉันเดินกลับมาหาคุณป้าอีกครั้ง
“ป้าคะ เรื่องกองทุนต้องติดต่อวันจันทร์คะ”
“งั้นทำเรื่องค้างชำระไว้ก่อนนะ”
“ได้คะ” ฉันยืนกรอกเอกสาร 1 แผ่น ระหว่างใกล้เสร็จ ป้าหยิบตลับชาดมาวางข้างๆ ฉัน คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ...ใช่จริงๆ ด้วย
“ปั้มนิ้วมือตรงช่องว่างนี้ด้วยคะ”
โชคดีจริงๆ ที่ฉันได้สัมผัสบรรยากาศ การเป็นหนี้อย่างเป็นทางการที่ใครๆ เค้าเรียกกันว่า “แปะโป้ง” ความรู้สึกตอนนั้นบอกไม่ถูกเลยที่เดียว

ในที่สุดฉันก็ได้เจอเจ้าเหมียว มีลำโพงครอบคออยู่ ตามีการเย็บ หมออธิบายการหยอดยาให้ฉัน และให้ฉันไปซื้อยาที่คลินิกเอกชน...ทำไมฉันถึงซื้อที่นี่ไม่ได้

ฉันพาเจ้าเหมียวเดินออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อกลับที่ทำงาน ที่ทำงานของฉันเป็นหอพัก ฉันเจรจากับเจ้าของหอพักจนท่านยอมให้ฉันฝากมันไว้ที่ป้อมยาม และให้คำแนะนำฉันไปตามหาเจ้าของจากซอยที่มันเดินออกมา โชคดีจริงๆ ฉันพบที่อยู่ของมันแล้ว หากเจ้าเหมียวหายมันก็มีบ้านให้กลับไม่ได้เป็นแมวจรจัดแน่นอน

ฉันกับกฤษณ์ขับรถไปตามหาคลินิกเพื่อซื้อยา จ่ายค่ายาและอาหารเหลวไป 430 บาท การพูดคุยกับเจ้าหน้าที่และหมอที่คลินิกเริ่มขึ้น จนกระทั่งได้บทสรุปว่า จะเอาเจ้าเหมียวมาฝาก เพื่อให้ป้อนยา และอาหาร เนื่องจากพวกเราคงไม่สามารถดูแลมันได้ดีเท่าที่นี่ ซึ่งมีทั้งหมอและเจ้าหน้าที่คอยดูแล ด้วยสนนราคา 150 บาทต่อคืน และค่าอาหารคืนละ 30 บาท

พวกเราขับรถย้อนกลับมารับเจ้าเหมียวอีกครั้ง ฝนตกหนัก คนดูแลหอย้ายเจ้าเหมียวเข้ามาไว้ในห้องที่ยังสร้างไม่เสร็จ แล้วเปิดหน้าต่างให้มันได้หายใจ ฝนสาดจนเจ้าเหมียวเปียกมันยังไม่มีแรงขยับเลย ฉันสงสารมันจับใจ
“มัดจำค่าฝาก 5000 บาท”
“กลัวคนเอามาทิ้งไว้เหรอคะ ถึงได้เก็บแพงขนาดนี่” ฉันแค่ถามตามความคิดไม่ได้มีเจตนาใดๆ เพราะมันเป็นความจริง อีกอย่างเจ้าเหมียวก็ไม่มีเจ้าของด้วย คลินิกคงรับภาระแบบนี้ไม่ได้หรอกก็ต้องมีมาตรการป้องกันการฝากลืมไว้ก่อน

เจ้าเหมียวอยู่ใกล้หมอแล้ว หวังว่ามันจะหายเป็นปกติ และกลับไปเลี้ยงลูกตัวน้อยของมันในเร็ววัน

โชคดี...ที่เจ้าเหมียวไม่เป็นอะไรมาก

โชคดี...ที่ฉันได้รู้ว่า “การแปะโป้ง” เป็นอย่างไร

โชคดี...ที่ฉันได้รู้ว่า การบริการที่ดีเป็นอย่างไร

(บันทึกนี้เขียนช้าไปมากเนื่องจากอาการป่วยของฉันเอง เหตุการณ์นี้เกิดเมื่อวันที่ 2 พฤษภาคม 2551 อาการปัจจุบันของเจ้าเหมียว ขออนุญาตนำเสนอในบันทึกต่อไป ขอขอบคุณที่ติดตาม และขอบคุณอย่างยิ่งสำหรับผู้มีจิตกุศลช่วยสมทบทุนค่ารักษาพยาบาลเจ้าเหมียวมา ณ โอกาสนี้ด้วยคะ)

---^.^---

เขียนใน GotoKnow โดย พิมพ์ดีด
ใน พิมพ์ดีด

คำสำคัญ (Tags): #เจ้าเหมียว#แมวจรจัด

หมายเลขบันทึก: 181831เขียนเมื่อ 12 พฤษภาคม 2008 00:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 19:02 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน