บันทึกออกเดินทางตามฝัน 1

สวัสดีครับ ครูข้างถนนกลับมาแล้ว หลังจากที่ออกเดินทางตามฝันและกับไปรดน้ำคารวะดำหัวผู้เฒ่าผู้แก่ผู้ที่เคารพนับถือและร่วมประเพณีปีใหม่เมืองเรา โดยผมออกเดินทางจากแม่สอดวันที่ 7 เมษายน 2551 เพื่อเก็บงานในพื้นที่ ที่ผมรับผิดชอบ อ.ท่าสองยาง 1 วัน พักค้างคืนที่นั้น ตอนเช้าเข้าตัวอำเภอ ฝากงานขึ้นมากับรถโดยสารแม่ต้าน-แม่สอด เสร็จแล้วก็เดินทางมุ่งหน้าสู่ อ.สบเมย ทางสาย แม่สอด-แม่สะเรียง สภาพถนนหนทางเป็นปกติของทางหลวงชนบท ที่มีพื้นที่ขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อบ้าง และมีการซ่อมทางบ้างเป็นช่วงๆ แต่ผมและเจ้าสองล้อไม่หวั่นเพราะว่าเจอกับถนนที่แย่กว่านี้มากมายหลายเท่า ผมขี่เจ้าสองล้อวิ่งไปเรื่อยเจอวัดและเจดีย์ที่สนใจก็แวะนมัสการเป็นช่วงๆไป

ประมาณ เกือบเที่ยงจึงลงดอยเข้าสู่ อ.สบเมย จ.แม่ฮ่องสอน ได้หยุดพักรับประทานอาหารที่หน้าอำเภอสบเมย พักรับประทานอาหารอิ่มแล้วนำเจ้าสองล้อถ่ายรูปกับป้ายหน้าที่ว่าการอำเภอสบเมยไว้เป็นที่ระลึก หลังจากนั้นควบสองล้อตั้งใจจะไป ตำบลแม่สามแลบ เพื่อขึ้นเรือไป สบเมยตรงที่น้ำเมยกับแม่น้ำสาละวินมาบรรจบกัน แล้วไหลลงสู่ประเทศพม่า เห็นวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง และเดินทางต่อจนถึง ก็งงครับไม่รู้จะไปทางไหนกำลังจับกลุ่มคุยกันตรงศาลาริมทางแยก จึงเข้าไปทำความรู้จักและถาม ว่าทางไปแม่สามแลบไปทางไหน มีคนหนึ่งบอกว่า ให้เลี้ยวซ้าย เลยสะพานไปแล้วเลี้ยวขวา ผมจึงขอบคุณและไปต่อ แต่เมื่อไปถึงสะพานแล้วเลี้ยวขวาตามที่เขาบอก ไม่มีทางครับ เป็นทางเข้าสู่สำนักงานอะไรสักอย่าง ผมจึงตัดสินใจจอดรถเข้าไปถามพี่เจ้าหน้าที่ แล้วมีน้องผู้หญิงใจดีคนหนึ่งมาถาม ว่าพี่จะไปไหน ผมจึงบอกจุดประสงค์ และบอกว่าทำงานองค์กรพัฒนาเอกชนองค์กรหนึ่ง ผมถามน้องเขาต่อ ว่าแล้วที่นี่เป็นสำนักงานอะไร น้องเขาบอกว่า เป็นศูนย์ประสานงานเพื่อสิทธิเด็กและผู้หญิง โดยมีพี่ หลวง พี่สันติพงษ์ มูลฟอง เป็นหัวหน้าประสานงาน ผมคุ้นชื่อ ว่าพี่หลวง คนเดียวกับคนที่ทำงานร่วมกับองค์กรที่ผมทำหรือเปล่า ผมจึงขอให้เด็กพาผมไปทำความรู้จัก ปรากฎว่าเป็นคนเดียวกันจริงๆ ผมถือว่าไม่เสียเวลาที่วัยรุ่นคนนั้นบอกทางผิด ผมจึงได้พูดคุยกับพี่หลวงสักพัก พี่เขาขอตัวไปประชุมต่อ ผมจึงขอลาพี่เดินทางไปแม่สามแลบตามที่พี่บอก

ผมจึงเดินทางต่อ ก่อนถึง อำเภอ แม่สะเรียง ประมาณ 12 กิโลเมตรมีทางแยกไปตำบลแม่สามแลบ เลี้ยวซ้ายไปต่อ ประมาณ 30 กว่ากิโลเมตร เป็นทางขึ้นดอยลงดอย เหมือนกัน จึงไปถึงจุดผ่อน ตำบลแม่สามแลบ จึงเข้าไปพักกางเต้นนอน ที่อุทยานแห่งชาติสาละวิน หน่วยที่ 2 เพราะเป็นเวลาประมาณ 4 โมงกว่า ไม่มีเรือที่จะเดินทางไปต่อสบเมยไม่ได้แล้ว จึงต้องรอเรือ ในวันรุ่งขึ้น

เขียนใน GotoKnow โดย ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ
ใน บันทึกการเดินทาง ของคนพเนจร

คำสำคัญ (Tags): #การเดิทาง#อ.สบเมย#แม่น้ำสาละวิน#แม่น้ำเมย

หมายเลขบันทึก: 177851เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 22:08 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:40 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (16)

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 22:11 น. ()

งวดนี้ออกแน่ๆๆ
483 อิอิๆๆ
ขับดีๆๆนะครับ
กลัวไม่มีคนเขียนเรื่องให้อ่าน
อิอิๆๆ
สู้ๆๆครับ

สะ-มะ-นึก

เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 22:14 น. ()

สวัสดีครับคุณครูข้างถนน

บรรยากาศน่าอยู่ น่าเที่ยวพักผ่อนนะครับอุทยานแห่งชาติสาละวิน
ว่าแต่ว่าใบ้หวยให้หรือเปล่า หลายตัวจัง ฮ่าๆๆ

ครูข้างถนน / ขุนเขา ฯ

เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 22:22 น. ()

สวัสดีครับ ขจิต ฝอยทอง

ผมซื้อตลอด(ขอบอก) แต่ไม่ออกสักที 555
ขับดีแน่นอนครับอาจารย์ไม่ให้ใครแซงอยู่แล้ว อิอิ
เป็นกำลังใจการด๊อกเตอร์ให้อาจารย์เช่นกันครับ
ขอบคุณครับ

ประไพพิศ

เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 22:22 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณครูข้านถนน

แวะมาทักทายค่ะ

เป็นอย่างไรการเดินทางอ่านบันทึกแล้วชวนติดตาม

แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

KSU

เขียนเมื่อ 20 เมษายน 2008 22:24 น. ()

สวัสดีครับครู

คิดว่าถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพ
คงเป็นโชคชะตาฟ้าลิขิตให้คนเรามาเจอกัน
ครูสุก็เคยเจอเรื่องทำนองนี้น่ะครับ เช่นตกรถ ไปอีกเที่ยวเลยได้เจอเพื่อนที่ไม่เห็นหน้ากันนาน อย่างนี้ก็มีครับ
ต้องนั่งเรือไปด้วยหรือครับ ... แล้วรถก็เอาใส่เรือไปด้วยใช่มั้ยครับ