รู้ตัวว่าตัวเองชอบการเป็น scrub ก็ตั้งแต่ได้ออกไปฝึกงานโรงพยาบาลอำเภอที่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ (โรงพยาบาลบางสะพาน) ตอนเรียนปี 4 ก็ผ่านไปแล้ว 16 ปี ก็ยังจำได้แม่นในความทรงจำ..เอ๊ะหรือว่าท่าเราจะเริ่มแก่เข้าจริงๆๆ...เป็นจุดเริ่มของความรู้สึกชอบ เพราะงานของพยาบาลห้องผ่าตัดเป็นงานที่รวดเร็วเร่งรีบและต้องเรียบร้อย ไม่ประมาทเพื่อให้ผู้ป่วยที่มารับบริการปลอดภัย การทำงานของพยาบาลก็ไม่เป็นการทำบาปโดยไม่ได้ตั้งใจ
เพราะถ้าจะเปรียบแล้วนั้น...การทำงานในวิชาชีพของเรานี้ มีทั้งบุญและบาปในขณะเดียวกันแต่ทั้งนี้..ถ้าเราืืำทำงานโดยประมาทนั่นก็คือ บาปจากการกระทำของเรานั่นเอง จึงเน้นย้ำลูกน้องเสมอว่า..เราต้องไม่ตั้งอยู่บนความประมาท
กลับมาเล่าต่อในตอนที่ฝึกงานนั้น...แบบว่าตัวเิองเป็นคนที่เรียกว่าดวงกรรมกร..เก็บประสบการณ์เคสได้จนล้น
ร้อนถึงต้องตามพวกคุณนายทั้งหลายมาเก็บเคสตอน ทีมเราอยู่เวร...อาจารย์ผู้อำนวยการในขณะนั้นก็น่ารักมากท่านได้มาสอนวิธีการเย็บแผลการผูกไหม...กับพวกเรา
เป็นสิ่งที่ได้ติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้...แถมด้วยอาจารย์ซิงค์ท่านเป็นซิก และภรรยาที่น่ารัก เก่งทางสูตินรีเวช...เวลาท่านขี่เวสป้าแล้วภรรยาซ้อนท้าย...เหมือน ดอกเตอร์สลัมกับภรรยางัยงั้นเลยใครที่อยู่ในรุ่นเดียวกันคงเคยได้ดูการ์ตูนเรื่องนี้....และที่จำได้อีกอย่างคือ
ช่วงที่เราไปฝึกงานเป็นช่วงคร่อมปีใหม่เพราะฉะนั้นเราเลยได้เที่ยวและออกงานบ่อยมากๆๆๆจนอาจารย์ผอ.
ต้องมา lecture เรื่องลีลาศให้่พวกเราเวลาไปออกงานจะได้ไม่อายใครเขา....นึกแล้วก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน...ตอนนี้เริ่ม
รู้สึกว่าเวลาของตนเองเริ่มน้อยลงไปทุกวันๆๆทำอย่างไรที่จะช่วยเหลือเพื่อนร่วมวิชาชีพได้..ก็เป็นสิ่งที่พึงจะทำ
จึงได้เริ่ม บันทึกนี้เกิดขึ้นมา....แล้วจะมาเล่าต่อความรู้สึกตอนเรียนจบ...แล้วก็ต่อๆๆๆไป..ใครมีเรื่องอยากเมาส์ก็เชิญนะคะ
สวัสดีครับคุณorange นางฟ้าสีขาวกับเรื่องประทับใจตอนฝึกงาน
เคยตั้งคำถามไหมว่า
ตอนเรียนพยาบาลคิดอย่างไร
ตอนจบออกมาคิดอย่างไร
ตอนนี้คิดอย่างไร
ตอนต่อไป (อนาคต)คิดอย่างไร
สุดท้ายชุมชนคือคำตอบ
เข้ามาเยี่ยมค่ะ
นู๋เป็นScrub น้องใหม่ที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจพี่ๆกะหมอเลยค่ะ อิอิ แต่นู๋จะพยายามต่อไปนะคะ