เฮ้อ...ชีวิต

ชีวิต

ชีวิต ชีวิต ชีวิต เราทำไมถึงต้องมีชีวิต
เราทำไมถึงต้องเกิดมา แล้วเราเกิดมาทำไม
ชีวิตหนึ่ง ชีวิตนี้ เป็นที่กำเนิดของภพของชาติ ชรา และมรณะ
ใครต่อ ๆ ทำไมถึงอยากเกิด
ใครต่อใครทำไมถึงอยากให้มีคนเกิด
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเกิดมาแล้ว “ทุกข์” ทุกข์ และทุกข์
ความสุขนั้นเล็กน้อยเพียงแค่หยิบมือ
ความสุขนั้นเป็นสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน
ความสุขนั้นหรือเป็นสิ่งสมมติ

อะไรหรือคือความสุข
ความอิ่มเหรอ ความเอิบเหรอ หรือว่าสิ่งใด
ความพอใจ ได้สิ่งที่อยากได้เหรอ หรือว่าอะไร
ขนาดตัวเราเองเรายังไม่รู้ว่าอะไรคือความสุข แล้วเรายังอยากไปจะวิ่งไปหาสิ่งที่เรายังไม่รู้ว่าเป็นอะไรอีกหรือ

การทำสิ่งต่าง ๆ ในชีวิต เราทำไปทำไม
หาความสุขเหรอ
จะไปหาที่ไหน จะไปหาอย่างไร จะไปหากับใคร
ใครต่อใครก็บอกว่าโน่นคือความสุข นี่คือความสุข
ขายเรา บอกเรา โฆษณาให้เรารู้ บอกให้เราฟัง

บอกเราเพื่อขายของเขา นี่คือความสุขของฉัน เธอมาซื้อสิ แล้วเธอจะได้ความสุข
เราก็เก็บเงินแทบตาย สายตัวแทบขาด แล้วเราก็ไปซื้อความสุขของเขา ความสุขตามที่เขาบอก
โอ้ สุขแล้ว ๆ สุขแล้วอย่างที่เขาบอก
แป๊บเดียว เดี๋ยวเดียว หมดสุข
สุขยิ่งกว่านี้มีอีกไหม
มีสิ ไปเก็บเงินใหม่ก่อนนะ ไปทุกข์อีกสักพัก เดี๋ยวค่อยมาสุขใหม่
ทุกข์ไปเรื่อย ๆ ก่อน ทุกข์ไปนาน ๆ ก่อน แล้วค่อยมาสุขสักเดี๋ยวหนึ่ง

เฮ้อ นี่หรือคือชีวิต ดิ้นรน ขวนขวาย ทำงานกันไปจนตาย ก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดคือความสุข
แล้วทำไมเราต้องหาความสุขด้วยล่ะ
สุข สุข สุข หากันทำไม ทำไมต้องหา
ทำไมทุกวันนี้ถึงไม่สุข ก็เพราะเราไม่รู้จักสุข

สุขที่แท้นั้นคืออะไร มีคำจำกัดความมากมาย คนโน้นก็ว่าอย่างนี้ คนนี้ก็ว่าอย่างนั้น
สุขคือไม่ทุกข์ ทุกข์คือไม่สุข
เฮ้อ คิดไป พูดไป นี่ก็วุ่นวายไม่รู้จักจบ
คิดไปก็ทุกข์ คิดมาก็ไม่สุข
แล้วจะคิดให้วุ่นวายกันไปทำไม
ชีวิตของคนเราในสังคมก็แบบนี้
คิดโน่นคิดนี่ คิดไปเรื่อย แล้วบอกว่าจะคิดเพื่อหาความสุข
เฮ้อ เหนื่อยใจ เหนื่อยจริง ๆ
คิดไป ทำไป จะคิดจะทำกันไปไหนก็ต้องหลงใหลเข้าสู่วงจรของ กิน กาม และเกียรติ ที่ถูกลอกล่อด้วยคนที่เห็นแก่ตัว
หลอกเราอย่างโน้น โกหกเราอย่างนี้

เรามัวแต่ติดอยู่กับตัวหนังสือ มัวแต่หา “ความสุข” อยากรู้จักมัน
ความอยากนี่แหละตัวสำคัญ ทำไมวุ่นวาย
มัวแต่เถียงกันว่านี่ความสุข นั่นไม่ใช่ความสุข เถียงกันไปก็เถียงกันมา ไร้สาระสิ้นดี
ชีวิตของคนเราก็แค่นี้
สุขของใครก็ว่ากันไป
แต่สุขใดจะเหนือความสงบนั้นไม่มี

สุขที่ไม่ต้องคิด ไม่ต้องพูด ไม่ต้องทำสิ่งใด
อยู่เฉย ๆ สบาย ๆ
ไม่ต้องตีความให้ปวดหมอง
ไม่ต้องเถียงกันไป เถียงกันมา ไม่ต้องซื้อ ไม่ต้องหา ก็แค่อยู่เฉย ๆ
หยุดความอยาก หยุดความคิดที่วิ่งไปเรื่อย
อยู่กับใจ อยู่กับกาย อยู่กับลมหายใจ อยู่แบบนี้ไซร้คือ “ความสงบ”

 

[คุณครูแอ๊ว]

พุทธทาสท่านบอกว่า..อะไรที่คิดไม่ตก..ก็บอกตัวเองว่า..

"ช่างหัวมัน"ค่ะ..

ลองเอามาใช้ดูก็จริงของท่าน..คิดมากก็ทุกข์มาก.เปล่าๆ

ขอบคุณสำหรับแง่คิดดีๆ..ค่ะ