"ทรัพยากรธรรมชาติพอเพียงสำหรับทุกคน แต่ เชื่อหรือไม่ว่า ไม่พอเพียงสำหรับคนๆเดียว" เป็นคำพูดของใครสักคน ผมจำไม่ได้ แต่ เข้าท่ามากเลย
คนที่เท่าไรก็ไม่พอ .... น่าสงสาร เพราะ คนพวกนี้ ผ่านประวัติอันเลวร้าย การแก่งแย่ง การโดนกดดัน ตั้งแต่เล็กๆ .... การรู้สึกว่าโดนเอาเปรียบ ... พวกเขา เข้าสู่โหมดต่อสู้ ปกป้อง จนกลายเป็นอัตโนมัติไปแล้ว
จริงๆแล้ว มีไม่กี่คนในโลกนี้เท่านั้น ที่มีอำนาจทำลายล้างธรรมชาติ ทำลายโลก สร้างภาวะสงคราม ภาวะโลกร้อน ฯลฯ พวกเขามีอดีตอันปวดร้าว เท่าไรก็ไม่พอ
การเลี้ยงลูกแบบ ดุ ด่า การที่ครูขาดเมตตาต่อศิษย์ เป็น "สถานศึกษาเชิงพานิชย์ในคราบราชการ" การไม่ให้โอกาสกัน การขาดจิตอาสา การไม่มีสุนทรียสนทนา ฯลฯ ได้ สร้าง "คนไม่พอเพียง" ออกมา
********************************************
เพื่อลดปัญหาในสังคม เราก็ออกไป ช่วยเหลือสังคมกันบ่อยๆ ซึ่งคนไทยเรามีน้ำใจดี เสมอ
หลวงพ่อกล้วย พาพวกเรา ไป เลี้ยงอาหาร และ ให้ของ แก่ คนในคุก ที่ ขอนแก่น
http://managerroom.com/forums/forum_posts.asp?TID=3174&PN=1
***********************
ถ้าว่างๆ พวกเรา ออกไปเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กผู้ด้อยโอกาส กันบ้างนะครับ
ปีใหม่ นี้ ผมพา ครอบครัวผม ไป เลี้ยงข้าว เด็กชาวเขา 500 คน
http://managerroom.com/forums/forum_posts.asp?TID=3218&PN=1
นอกจาก จะช่วยเด็กแล้ว ยังทำให้ ลูกๆ เมีย แม่ยาย ของผม มีจิตใจสดใส ลูกๆ ได้รู้จักชีวิตอีกมุมหนึ่ง เป็น จิตอาสา
ลูกสาวผมตกใจ รีบมาบอกว่า "พ่อๆ พวกเขาเลียจานข้าว ด้วยแหละ"
ยิ่ง ตอน เด็กชาวเขา ร้องเพลง พระคุณแม่ เป็นภาษาไทยแบบชาวเขา ให้แม่ยายผมฟัง ตอนรำลากัน
"แม่ะ นะ มะ คูน อะ ย่าย หลง " (แม่ นี้มีคุณอันใหญ่หลวง) นึกสำนวน ออกนะ ทำเอาหลายคน น้ำตาซึมได้ครับ
*********************
การเลี้ยงลูกแบบ ดุ ด่า การที่ครูขาดเมตตาต่อศิษย์ เป็น "สถานศึกษาเชิงพานิชย์ในคราบราชการ" การไม่ให้โอกาสกัน การขาดจิตอาสา การไม่มีสุนทรียสนทนา ฯลฯ ได้ สร้าง "คนไม่พอเพียง" ออกมา
ขอบคุณมากครับ
ว่าแต่ว่าชาวเขาจังหวัดไหนครับ
กราบสวัสดีปีใหม่ครับอาจารย์
อ่านบันทึกนี้ ผมนึกถึงพระราชดำรัสของในหลวงเกี่ยวกับงานโครงการหลวงว่า..."ช่วยชาวเขา ช่วยชาวเรา ช่วยชาวโลก"
อจ ขจิต ครับ
ชาวเขา คือ ไม่ใช่ชาวเรา ไง
สวัสดีค่ะอาจารย์
อ่านแล้ว หวนคิดถึงลูกของคนสวนที่บ้าน มาจาก สุรินทร์ นานๆๆๆมากแล้ว ปลูกบ้านให้เขาอยู่ในสวนทุเรียนของที่บ้าน
แรกๆ อายุสัก 6 ขวบ คอยแอบมามอง ตอนเราทานข้าวกัน เราเรียกเด็กมา ให้ข้าว ให้ขนม เด็ก วิ่งมาแย่ง ฉกไปจากมือ และวิ่งหายเข้าบ้านไป และออกมาแอบมองใหม่
ที่บ้าน ให้เขา มาเอาข้างและกับไปทานได้ ทุกมื้อ ทำให้เขา สบายขึ้นมาก และเราก็ค่อยๆสอน ให้เขา ไม่ต้องกลัวเราอีก
ยังนึกถึงแววตาเขาออกค่ะ
น่าสงสาร แต่ต่อมา เราก็ส่งเขาเรียนด้วย เดี๋ยวนี้ เป็นหนุ่มแล้วค่ะ
ถ้าอาจารย์ จะจัดไปเลี้ยง ช่วยบอกด้วยค่ะ
ถ้าในกรุงเทพฯ ไปด้วย แต่ ถ้าต่างจังหวัด ก็ขอร่วมบริจาคเป็นเงินค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีปีใหม่ นะคะ
ลืมใส่ภาพให้อาจารย์ค่ะ
ดูสวยๆค่ะ
สวัสดีค่ะ ท่าน อ.คนไร้กรอบ