. . . ชีวิตคือละคร . . . ละครชีวิตของเรา
คำว่า “ชีวิตคือละคร” เป็นคำที่สะท้อนชีวิตได้ดีเหลือเกิน
แต่จะมีสักกี่คนกันที่สามารถ “เข้าถึง” ความหมายที่ว่านี้
และเห็นว่าละครนี้แท้ที่จริงแล้วก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการฝัน
เป็นการฝันที่ต่อเนื่องยาวนาน ทั้งกลางวันและกลางคืน
ทั้งในตอนตื่นและตอนหลับ พวกเราล้วนขยับตัวอยู่ในนั้น
ช่างเป็นฝันอันบรรเจิดชวนให้หลงใหลเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ
จนออกมาเป็นละคร “ฟอร์มใหญ่” อันสุดแสนอลังการ
นี่คือผลงานอันยิ่งใหญ่ที่คนทั้งหลายได้ร่วมกันสร้างสรรค์
เป็นผลงานที่มี “ผู้หวังดี” เข้ามาทำหน้าที่กำกับการแสดง
บางฉากที่ทำท่าว่าจะออก “มาแรง” ก็มักจะถูกปรับแก้
ทั้งนี้เพื่อให้เป็นไปตามกระแส และเป็นไปตามใจของผู้ชม
โดยที่ไม่มีใครสนใจใยดีว่าผู้แสดงจะคิดหรือรู้สึกอย่างไร
จะเกิดอะไรขึ้น? หากอยู่มาวันหนึ่งผู้แสดงต่างก็ “ถอดใจ”
ไม่ยอมสวมบทบาท ไม่สามารถแสดงละครเรื่องนี้ต่อไปได้
ต่างพร้อมกันตะโกนออกมาว่า “พอกันทีๆ” กับละครเรื่องนี้
ได้เวลาปิดฉากกลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงกันซะที
แต่ “เดี๋ยว . . . ช้าก่อน อย่าเพิ่งด่วนใจร้อน รีบลงมาจากเวที”
นั่นเป็นเสียงที่มาจากผู้ชม และผู้ที่ทำหน้าที่กำกับการแสดง
พวกเขายอมรับอย่างตรงๆ ว่า “ยังไม่พร้อมที่จะรับมือกับชีวิตจริง”
ต้องการจะประวิงเวลาเอาไว้ เพื่อจะได้อยู่กับความฝันนี้ไปนานๆ
ให้ได้อยู่กับฝันนานเท่าที่จะทำได้ นั่นคือคำร้องขอของพวกเขา
เขาพูดว่า “พวกเรายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริง”
จงแสดงต่อไปเถิด เพราะละครเรื่องนี้ไม่ได้เขียนบทตอนจบไว้
จะเขียนตอนจบไว้ได้อย่างไร ในเมื่อมันคือ “ละครชีวิต” ของเรา.
ความเห็น (5)
สวัสดีครับ
ผมเป็นคนหนึ่งที่พยายามจะออกมาเป็นผู้ดู แต่ทำอย่างไรก็เผลอเข้าไปเป็นผู้แสดงทุกที
อย่างที่อาจารย์ว่าแหละครับ โลกนี้เป็นละครโรงใหญ่ เราหลงเป็นตัวละครโดยไม่เคยรู้ตัว แล้วก็หลงเปลี่ยนบทบาท เปลี่ยนตัวละครไปเรื่อยไม่รู้จบ
เมื่อไหร่ที่เราออกมาเป็นผู้ดู(โดยไม่อินไปกับตัวละคร)ได้นั่นแหละ ละครเรื่องนี้จึงจะได้จบลง
ขอบคุณครับ
ระหว่างแสดงละครชีวิต เราเคยอยากออกจากเวทีเหมือนกัน
บางวันที่เราออกจากการแสดงชั่วคราว เรารู้สึกลืมความทุกข์
แต่ออกจากเวทีนานไป เราก็รู้สึกเบื่อ และคิดถึงเวทีอีก
แต่พอกลับมาเราเริ่มเครียด เราก็ออกจากเวทีอีก ไปชาร์ตแบตใหม่
มันคงเป็นเรื่องธรรมดานะคะ
เมื่อไหร่..ที่เราทำใจได้ ออกไปเป็นผู้ดู ตลอดไป
เราคงสุขใจได้
ผมชอบที่ "loy" บอกว่า "บางคนหลงไปกับบทที่ผู้คนรอบข้างปั้นแต่งให้เป็น. . ." ก็เพราะบรรดาคนรอบข้าง โดยเฉพาะผู้ที่อ้างว่าเป็น "ผู้หวังดี" นี่แหล่ะครับ ที่ทำให้ "ละคร" เรื่องนี้ไม่งดงาม และไม่เป็นธรรมชาติ
ขอบคุณสำหรับ comment ยามเช้าจากระยอง