เมื่อมาทำงานที่ มวล. ดิฉันมีภารกิจที่ต้องเดินทางระหว่างนครศรีธรรมราชและกรุงเทพฯ บ่อยเกือบทุกสัปดาห์ และบางครั้งก็ต้องเดินทางไปทำงานที่จังหวัดในภาคเหนือภาคอีสาน
ขณะที่อยู่บนเครื่องบินเป็นช่วงเวลาที่ดิฉันทำงานได้เป็นอย่างดี เพราะไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจเปลี่ยนความคิดไปทำอย่างอื่น (ต้องนั่งอยู่กับที่)ดิฉันจะทำงานที่ต้องใช้สมาธิ อาศัยความมีใจจดจ่อ เช่น อ่านงานของนักศึกษา อ่านรายงานต่างๆ รวมทั้งอ่านหนังสือที่ต้องการทำความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง บางทีความคิดดีๆ ก็ผุดขึ้นมาด้วย
ดิฉันชอบนั่งริมหน้าต่าง เพราะรู้สึกว่ามีความเป็นส่วนตัวดี ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียง ๑ ชั่วโมง สามารถทำงานที่วางไว้บนโต๊ะหลายวันแล้วยังไม่เสร็จให้เสร็จลงได้
เมื่อเครื่องบินลดระดับความสูง เราจะมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างบนพื้นดินได้ทั้งกว้างและไกล เราได้เห็นสิ่งที่ตามปกติมองไม่เห็นเมื่ออยู่บนพื้นดิน ดิฉันชอบมองไปไกลๆ ดูว่าที่ที่เรารู้จักอยู่ตรงไหนบ้าง เมื่อเห็น มวล. ดิฉันจะมองหาว่าตรงไหนคือบ้านพัก อาคารที่ทำงาน สระน้ำ ฯลฯ ขณะเดียวกันก็คอยเตือนตัวเองอยู่บ่อยๆ ว่าในฐานะผู้บริหารต้องมองให้ไกล มองให้เห็นจุดหมายปลายทาง
วัลลา ตันตโยทัย
ไม่มีความเห็น