ด้วยรอยยิ้มและน้ำตา...ประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยขอนแก่น
วันนี้ 7 ธันวาคม 2550 เป็นวันประกาศผลการสอบเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยขอนแก่น โดยวิธีรับตรง (หรือ ที่เราเรียกง่ายๆ สั้นๆ ว่า สอบโควต้า) ของนักเรียนที่อยู่ในภาคอิสาน 19 จังหวัดค่ะ ปีนี้มีพิเศษคือ ในการสอบคัดเลือกที่จัดโดยมหาวิทยาลัยขอนแก่นในครั้งนี้ นักเรียนสามารถเลือก ม.แม่ฟ้าหลวง และ ม.สงขลานครินทร์ ได้ด้วยค่ะ
หลังจากที่นักเรียนและผู้ปกครองต่างลุ้นมาโดยตลอดหลังการสอบเมื่อวันที่ 3-5 พฤศจิกายน 2550 ทุกคนต่างก็รอคอยผลที่จะประกาศในวันนี้ บางคนมานั่งลุ้นตั้งแต่เมื่อวาน บางคนมาแต่เช้ามืด เนื่องด้วยต้องมีการตรวจสอบความถูกต้องที่สุดทั้งคะแนน และส่วนที่เกี่ยวข้องอื่นๆ มากมาย จึงไม่สามารถประกาศในช่วงเช้าได้ ... จึงทำให้ทั้งวันมีโทรศัพท์เข้ามาสอบถามข่าวคราวโดยตลอด ...
และแล้วเมื่อเวลาประมาณบ่าย 4 โมง หลังจากที่ท่านรองอธิการบดีฝ่ายวิชาการฯ ได้ลงนามในประกาศเรียบร้อยแล้ว ข้อมูลผลการสอบจึงอัพโหลดขึ้น website ของมหาวิทยาลัยขอนแก่น (ที่นี่ค่ะ http://reg1.kku.ac.th/2551/index.htm ) และประมาณบ่าย 4 โมงครึ่ง เราจึงสามารถนำใบประกาศผลที่ติดเรียบร้อยแล้วไปขึ้นบอร์ดที่เตรียมไว้ได้เรียบร้อย ที่นั่นมีนักเรียน ผู้ปกครองมารอดูผลมากมาย
ณ ที่นั่น จึงเกิดทั้งรอยยิ้ม และน้ำตา หลังจากเบียดเสียดลุ้นดูรายชื่อ
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ณ ที่ประกาศผลสอบ จึงเปรียบเสมือนเป็นที่ประกาศความสุข ความสมหวัง และความผิดหวัง ความเสียใจ... </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางคนยิ้ม ร้องเสียงดัง…ด้วยความดีใจ ความสุข</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางคนยิ้ม พร้อมน้ำตา… แห่งความดีใจ</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางคนร้องไห้ พรำบ่น…ด้วยความผิดหวัง และเสียใจ</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางคนทำหน้าเฉยเมย … หมดอาลัย </p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางคนยิ้มแย้ม ยินดีกับเพื่อน แต่แอบร้องไห้ให้กับตัวเอง</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">บางคนกอดให้กำลังใจเพื่อน</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> บางคนกอดแสดงความยินดี </p><p>ส่วนความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับดิฉัน คือยินดีกับ เด็กๆ ที่สามารถสอบผ่านเข้าศึกษาได้ แต่ในขณะเดียวกันก็สงสารเด็กๆ ที่ไม่สามารถสอบเข้าเรียนต่อได้ และอยากให้กำลังใจ </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">แต่ก็มีสิ่งที่อยากจะฝาก คือ</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สำหรับคนที่สอบไม่ได้ ว่า… ยังมีโอกาสในการสอบอีกครั้ง คือ สอบส่วนกลางที่จัดโดย สกอ. จึงควรตั้งสติ และเตรียมตัวสอบใหม่อีกครั้ง เพราะเท่าที่พบมีอีกหลายคน ที่ไม่สามารถผ่านครั้งนี้ได้ แต่ สามารถสอบได้ในโอกาสครั้งที่ 2</p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">หรือ ยังมีอีกหลายสถาบัน หรือแม้กระทั่งหลากหลายโปรแกรมที่เปิดรับเพิ่มเติม</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> และ สุดท้ายที่สำคัญ คือ ขอให้ผู้ปกครองที่ลูกสอบไม่ได้ กรุณาอย่าซ้ำเติมลูก แค่นี้เด็กๆก็เสียใจที่ผิดหวัง และทำให้พ่อแม่ผิดหวังมากอยู่แล้ว... โปรดจงให้กำลังใจลูกๆของท่าน เพื่อให้เขามีกำลังใจในการสอบแข่งขันครั้งต่อไป ... </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สำหรับคนที่สอบได้ ว่า … เมื่อได้โอกาสเข้ามาศึกษาแล้ว ขอให้ตั้งใจ เรียนรู้ เอาใจใส่ต่อการเรียนอย่างเต็มที่ ... จำความรู้สึกที่ดีใจ สมหวัง ในวันนี้ไปเป็นพลังในการเรียนรู้ในมหาวิทยาลัย เพื่ออนาคตที่ตนเองหวังต่อไป...</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>ขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ <p> </p><p>
</p><p>
</p><p> </p>
ความเห็น (25)
สวัสดีค่ะ
เห็นภาพแล้ว นึกถึงตัวเองตอนเด็กๆค่ะ
อ.แป๋วขา
หนิงเคยมีวันแบบนี้ค่ะ ดีใจมากมีแต่รอยยิ้ม อิอิ แต่พอวันรายงานตัวก็ต้องร้องไห้ คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ยอมไปรายงานตัว มข.ด้วยค่ะ
ขอให้เรียนพยาบาล ขอให้อยู่ในระบบหอใน
เฮ้อ...อะไรจะหวงลูกสาวปานนั้น (มีอะไรให้ห่วงหรือหวงซะ ) 555
สวัสดีค่ะพี่ศศินันท์
ใช่ค่ะ เห็นบรรยากาศ แล้วคิดถึงเมื่อครั้งประกาศผลเมื่อสมัยก่อน ไม่มี internet ด้วยค่ะ คราวนั้นมหาวิทยาลัยแจ้งผลไปยังโรงเรียนด้วยค่ะ ไม่ได้มาดูที่ มข. ... ความรู้สึกตอนนั้นดีใจมากๆ รีบกลับบ้านไปบอกแม่ค่ะ
สวัสดีค่ะน้องหนิง
พี่หนะไม่เลือกพยาบาลเด็ดขาดค่ะ เพราะกลัวเข็มฉีดยา และกลัวผ...สระ อี... ก็บอกแม่ไว้เลยว่าไม่ขอสมัคร ไม่ขอสอบพยาบาลเด็ดขาดค่ะ ... ฉะนั้น พี่ชื่นชมคนที่เรียนพยาบาลมากๆๆค่ะ ยิ่งเมื่อมาเห็นพยาบาลทำงานแล้วยิ่งชื่นชมค่ะ
- เห็นพี่พี่ มารอรับน้องกันแล้ว ครับ
- คึกคัก คึกคัก
- ปีหน้า อย่าสละสิทธิ เด้อ
- สงสาร คนที่จ่อคิว แห้วเลย
- ถ้าไม่ชอบก็ บ่ ต้องเข้าครับ
- ไว้รอที่ชอบที่ชอบ(จริงๆ)
ธ.วั ช ชั ย
สวัสดีครับ
สนุกดีนะครับ ตื่นเต้นไปอีกแบบ
ตอนนั้นไม่ได้ไปดูที่มหาวิทยาลัย
ดูทางโทรทัศน์ แล้วโทรไปถามอีกรอบ
ห่างๆ ไปนาน พักหลังก็ไม่ได้คอยลุ้นใคร
พอเปลี่ยนระบบการสอน ก็ยิ่งงงๆ
สมัยนี้คงมีที่ให้เลือกเยอะขึ้นนะครับ
สวัสดีค่ะอาจารย์
อาจารย์สบายดีนะค่ะ
นี่ก็นั่งอยู่ที่สำนักฯ ค่ะ ได้ยินเสียงกลองตุ่ม ๆ รับน้องกันค่ะ คึกคักมาก ... เห็นด้วยกับอาจารย์ค่ะว่าเมื่อสอบติดแล้ว สละสิทธิ์ แล้วไม่สอบเรียนที่อื่น เพราะเท่ากับไปกันสิทธิ์คนอื่น ทำให้คนที่อยากเข้าเรียนไม่ได้เข้าเรียน
สวัสดีค่ะอาจารย์ธวัชชัย
ธ วั ช ชั ย
สมัยที่ตัวเองสอบที่มหาวิทยาลัยขอนแก่นมีแค่ 6 คณะเองค่ะ แต่เดี๋ยวนี้มี 18 คณะ กับ อีก 1 วิทยาลัยค่ะสามารถรับ นักศึกษาระดับปริญญาตรีได้ค่ะ
เดี๋ยวนักเรียนมีที่ให้เลือกเรียนได้หลากหลายมากๆค่ะ คนที่ยังเข้าไม่ได้คราวนี้ ท้ายที่สุดก็จะมีที่เรียนจนได้ค่ะ เพียงแต่อย่าท้อแท้และสิ้นหวัง
แต่เดี๋ยวนี้คงไม่บริการโทรถามผลแล้วนะค่ะ ส่วนใหญ่คงใช้วิธีการขึ้นเนทให้ตรวจสอบค่ะ ทันสมัยกว่ารุ่นเราเยอะมาก....อิอิ
สวัสดีครับ อ.แป๋ว
- ความสุข ความทุกข์ ก็คละเคล้ากันไป เช่นนี้
- โอกาสยังมี อย่าช้า..วันเวลาไม่รีรอ
- ฝากบอก ลูกๆทั้งหลายด้วย
- ขอบคุณมากครับ
- ขอยินดีกับผู้สอบได้
- สงสารเด็กที่สอบไม่ได้
- ทำอย่างไรเราจะไม่มีระบบแพ้คัดออกนะ
- กลุ้มใจ
- ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
- ขอให้ผู้ที่สอบไม่ได้ ตั้งใจต่อไปมหาวิทยาลัยเปิดมีมากมาย
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับพี่แป๋ว
- ขอแสดงความยินดีกับคนที่สอบได้ครับ และขอบอกว่านี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้นครับ
- ขอแสดงความยินดีกับคนที่สอบไม่ได้ด้วยครับ และขอบอกว่านี่ไม่ใช่หนทางสุดท้ายของการเรียนรู้ของชีวิตนี้
- การเรียนในระดับอุดมศึกษานั้น ทางเดินเ้ส้นทางหลักนั้นคือการเรียนรู้ตัวเอง การค้นหาตัวเองให้เจอก่อนออกมาค้นหาในสังคมจริง ซึ่งนั่นคือการใช้ชีวิตในการเรียนอุดมศึกษาจำเป็นต้องเรียนรู้สังคมภายนอกด้วยเพื่อปรับอุณหภูมิของน้ำให้เท่าๆ กันก่อนกระโจนปล่อยปลาลงในบ่อใหม่
- ขอให้ทุกคนมีความหวังครับ ไม่ว่ามหาวิทยาลัยเปิดหรือปิด ในหรือนอก บนหรือล่าง หรืออะไรก็แล้วแต่ ล้วนมีคุณค่าในตัวทั้งนั้น ทว่าิ่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ การรู้จักตัวเอง รู้จักสังคม รู้จักเส้นทางของการช่วยเหลือสังคม
- และสุดท้ายที่อยากจะฝากคือ การเรียนรู้เกิดได้ทุกๆ ที่ ที่มีอากาศหายใจครับ
- ขอบคุณมากครับ ขอให้น้องๆ ทุกคนโชคดีนะครับ
- ขอบคุณพี่แป๋วครับ
สวัสดีค่ะ
ใช่แล้วค่ะ หากยังมันนั่งเสียใจก็จะอ่านหนังสือเตรียมตัวสำหรับโอกาสใหม่ไม่ทันค่ะ ขอแต่เพียงให้อยากเรียน ยังมรที่เรียนอีกเยอะมากๆ ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.ขจิต
เป็นอย่างไรบ้างค่ะกับกิจกรรมค่ายภาษาอังกฤษ เชื่อแน่ว่านักเรียนต้องสนุกกับการเรียนมากๆ
"ทำอย่างไรเราจะไม่มีระบบแพ้คัดออกนะ"
เมื่อ supply กับ demand มีไม่เท่ากัน การแข่งขันก็ต้องมีเป็นธรรมดาค่ะ คิดว่าหากผู้ที่ไม่ได้สามารถทำใจ มีกำลังใจ และหาโอกาส สร้างโอกาสใหม่ ก็น่าจะไม่มีปัญหาค่ะ
สวัสดีครับ
อ่านความเห็นของ อ. ขจิต แล้วนึกถึงเรื่องอลิซในแดนมหัศจรรย์ อลิซกับบรรดาสัตว์น้อยใหญ่แข่งขันกัน แต่ :
"Everybody has won, and all must have prizes." ;) แบบนี้คงสนุกดี
สวัสดีค่ะน้องเม้ง
เป็นข้อคิดที่ดีมากๆค่ะ ขอบคุณน้องเม้งครับ
มีนักเรียนคนหนึ่งร้องไห้มาก พี่จึงเข้าไปคุยปลอบใจและบอกว่ายังมีโอกาสอีก แต่นักเรียนบอกว่า "แต่แม่คงไม่เข้าใจ" ทำให้พี่รู้สึก และคิดว่า ลำพังตัวเด็กนักเรียน อาจจะทำใจได้ แต่พ่อแม่นี่ซิไม่รู้จะทำใจได้รึปล่าวเน๊าะ พอไม่ได้เลยทำให้ยิ่งเครียดหนักไปอีก บางคนก็กลัวพ่อแม่ว่า...บางคนก็เครียดกลัวพ่อแม่จะเสียใจ...
สวัสดีค่ะลุงเอก
แป๋วมองว่า การสอบคัดเลือกตรงนี้ไม่ได้ว่า เด็กที่สอบไม่ได้นั้น ไม่ได้มาตรฐาน เพราะยังมีอีกหลายปัจจัยที่เข้ามาเกี่ยวข้อง เช่น การเตรียมสอบไม่ดี ทำให้ทำข้อสอบไม่ได้ หรือเลือกคณะที่มีคนเก่งกว่ามีเยอะ แต่หากเลือกบางคณะที่คะแนนไม่สูงนักจะผ่านฉลุยแต่ไม่ได้เลือก
ฉะนั้นเด็กๆ ที่สอบไม่ได้ จะบอกว่าไม่ได้มาตรฐานไม่ได้ค่ะ...ส่วนข้อสอบนั้นน่าจะสามารถใช้เป็นเครื่องการแข่งขันได้ระดับหนึ่งค่ะ ทุกคนแข่งด้วยข้อสอบเดียวกัน ดังนั้น ข้อสอบก็น่าจะเป็นเครื่องมือที่ดีได้ระดับหนึ่งค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.ธวัชชัย
ขอบคุณมากค่ะ
"Everybody has won, and all must have prizes."
สงสัยต้องไปหาเรื่อง อลิซมาอ่านซะแล้ว อ่านแล้วคงมีกำลังใจดีนะค่ะ
555 กลับมาอีกรอบ ขำกลิ้งเลยค่ะพี่แป๋ว
หนิงเองตอนนั้น (ม.6 ) ก็ทั้งกลัวผีและกลัวเข็มฉีดยาค่ะ จำได้ว่าตอนป่วย (ม.6) เข้ารพ.ด้วยทอลซิลอักเสบ ซึ่งปกติในcase ที่เป็นมากๆ จะกลืนลำบากมาก ถ้าโรงพยาบาลรับ admitted นั่นคือ เพื่อนอนให้น้ำเกลือและฉีดยา
หนิงยังร้องไห้วิ่งหนีพยาบาลรอบตึกเลยค่ะ ดีว่าสมัยนั้นมีญาติเป็นหัวหน้าพยาบาลที่ตึก เขาก็เลยช่วยพูดต่อรองกับหมอให้ว่า เราจะพยายามกลืนยาและกินยาตามสั่งให้ครบ เพราะยาฉีด-ยากินสรรพคุณเหมือนกัน สัญญาด้วยว่าจะพยายามกินข้าวต้มหรือโจ๊กให้เยอะๆ ขออย่างเดียวอย่าให้น้ำเกลือเราเพราะเรากินเองได้ (แม้ว่าจะต้องกลืนด้วยน้ำตา เจ็บมากค่ะ )
แต่พอเรียนพยาบาล เป็น 4 ปีที่อะเมซิ่งมาก (สมัยนั้นเป็นคำที่ฮิต) อะเมซิ่งตรงที่ว่า ทำให้หนิงสามารถอยู่กับศพและเลือดได้สบายๆค่ะ ส่วนเข็มฉีดยานี่ อิอิ ฉีดคนอื่นได้ (มีคนชมว่ามือเบา) แต่ถ้าจะให้คนอื่นเอาฉีดเรานี่ ทุกวันนี้....อึ๋ยยยยยยยย
อะเมซิ่งจริงๆเนอะ เวลา 4 ปีที่ออกจากบ้านไปอยู่หอพยาบาล จากคนขี้กลัว ขี้แย มาเป็นหนิงทุกวันนี้ได้ค่ะ
อ้อ..ลืมบอกไปค่ะ แล้วพอเรียนจบพยาบาล หนิงก็กลายเป็นคนพิการ อิอิ มีอวัยวะไม่ครบไงคะ รีบตัดทอลซิลทิ้งเลยค่ะ เพราะเป็นโรคร้ายที่หนิงต้องผจญกรรม ปีนึงๆ ไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง ทรมานมาก ต่อมทอลซิลก็โตมากจนกลืนลำบากทั้งตอนอักเสบและไม่อักเสบอ่ะค่ะ
หลายสิบปีมานี้ รู้สึกโล่งคอ สบ๊าย..สบาย อิอิ
- ฮือๆๆๆ
- น่าสงสารพี่หนิง
- ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
- เป็นโรคตัวโต
- อิอิอิๆๆ
สวัสดีค่ะน้องหนิง
น้องหนิงเก่ง ที่สามารถไปเรียนพยาบาลได้ในขณะที่กลัว จนกระทั่งหายกลัวไปเลย แต่พี่ไม่ไหวค่ะ ใจไม่สู้จริงๆ ...ขอชูนิ้งหัวแม่มือให้กับคนเรียนพยาบาลค่ะ
ตัดต่อมทอลซิลไปแล้ว มีปัญหาเรื่องภูมิคุ้มกันมั้ยค่ะ ....
อ.ขจิต ครับ
ระวังนะครับ เดี๋ยวพี่หนิงใช้ตัวโตๆ เหวี่ยงคุณน้องขจิตปลิวนะครับ...อิอิ
- สวัสดี อาจารย์แป๋ว ค่ะ..
ต้อมไม่มีความทรงจำของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เลย แต่ก็พอจะรู้สึกตามที่ได้เห็นเพื่อนหรือคนรู้จักบ้าง
หายใจอึดอัดพิลึกกับสภาวการณ์แบบนี้ คือ ไม่รู้จะปลอบหรือร่วมแสดงความยินดีอย่างไรกับเด็กๆ ผู้ซึ่งผ่านกระบวนการเลือกสรร และผู้ที่พลาด
รอลุ้นอยู่นะ
อยากมีน้ำตาแห่งความดีใจไม่อยากน้ำตาแห่งความเสียใจ