๕๕ นาที..กับความฝัน?หรือความจริง?
บางทีความรู้สึกนึกคิดของเรา ก็เกิดขึ้นได้ ไม่จำกัดระยะเวลา บางครั้งในขณะที่สับสน เรากลับมองเห็นจุดนิ่ง ที่ผ่านสายตาเข้ามา
เมื่อวันที่นั่งเครื่องบินจากกรุงเทพฯ ไปอุบลฯ เพื่อพบญาติกา ชาวG2K ของผู้เขียน ที่ดงหลวง วันนั้นเป็นวันที่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นซ้อนๆกันมาหลายๆอย่าง ในช่วงเวลาสั้นๆ บวกกับต้องใช้กำลังใจในการตัดสินใจที่สำคัญหลายอย่างด้วย จนกระทั่งหย่อนกายลงบนที่นั่ง ผู้เขียนจึงรู้สึกโล่งใจ คลายกังวล เมื่อปรับตัวปรับใจได้แล้วก็ส่งสายตาไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน จำได้ว่าเจ้าหน้าที่ถามจะนั้งติดทางเดิน หรือติดหน้าต่าง ผู้เขียนก็ตอบอย่างรวดเร็วว่าข้างหน้าต่างค่ะ แล้วก็มีประโยชน์จริงเสียด้วย ที่เลือกที่นั่งไม่ผิด และจะเล่าให้ฟังต่อไป นี้
เมื่อเครื่องบินยกระดับสูงจากพื้นขึ้นไปเรื่อยๆ แรกๆก็รู้สึกเหมือนคนขี้กลัวทั่วไป หวาดๆเหมือนกัน แต่สักครู่ทุกอย่างก็นิ่งราวกับไม่มีการเคลื่อนไหว มีแต่ปุยเมฆที่เคลื่อนตัว พริ้วเบาลูบไล้ตัวเครื่องอย่างนิ่มนวล ภาพเบื้องล่างลดขนาดเล็กลงไปทุกที บ้านเรือนเท่ากล่องไม้ขีด ป่าไม้ขุนเขา ก็เหมือนเป็นแค่สีเขียวระบายดาษไป ไม่เห็นรายละเอียดของสรรพสิ่งบนผืนโลกเบื้องล่างอีกต่อไป
ผู้เขียนลองคิดเล่นๆว่า ถ้านี่ คือการตายจาก เราจะมีความห่วงหาอาทรผู้อยู่เบื้องหลังสักแค่ไหน ลองนึกถึงคนที่เรารัก และเป็นห่วง ยังมีอาการเต็มเปี่ยม แต่ หนทางที่ห่างเกิน ทำให้เหลียวหากันไม่พบ คำถามว่าเทวดา ท่านทำไมไม่คอยช่วยมนุษย์เบื้องล่าง ก็ถ้าไม่มีกรรมผูกพัน ที่ยึดเหนี่ยวแน่นหนา เหมือนคำมั่นสัญญา ก็คงหากันไม่เจอแน่ คนตายแล้ว สัมผัสไม่ได้แล้ว จึงยอมรับสภาพแห่งการจาก และไปตามทางของตน เหมือนเรามีกำลังจะตีตั๋ว เครื่องบินไปให้ไกลได้ขนาดไหนนั่นเอง
เพียงแค่ไม่กี่นาที ปุยเมฆที่ลอยฟ่องก็มากลบบังภาพในอดีตที่จากมาจนสิ้น พ้นชั้นเมฆมาได้ เราจึงเห็นท้องฟ้าที่สว่าง สีฟ้าคราม เป็นฉากให้ดวงตะวัน ส่องแสงเต็มแรงของตน จะแหงนมองสูงขึ้นไปขนาดไหน ก็ไม่มีเมฆใดมาปิดบัง ไม่น่ากลัวอีกต่อไป
ถ้าทำได้ ผู้เขียนอยากตะโกนบอกคนเบื้องล่างว่า อย่ากลัวไปเลย กับเงาเมฆที่ปิดบังท้องฟ้า พาให้จินตนาการเหมือนพายุร้ายจะมาเยือน แท้จริงเมื่อสิ่งนั้น เป็นเพียงปุยขาวบาง ที่ใช้มือสัมผัส แทบจะไม่ได้ แต่ด้วยต่างสถานะที่มองเห็น จึงมิอาจแก้กลัวให้กันได้ อยากบอกต่อไปอีกว่า ขึ้นมาข้างบนนี้เถอะ บรรยากาศดี สว่างไสว น่าอยู่
กับเวลาที่ผ่านไป ใกล้จะ 55 นาที ก็หมายความว่า เครื่องบินเริ่มลดระดับต่ำลงๆๆๆ เหมือนเทวดาหมดบุญ แล้วต้องกลับมาเกิดอีก ภาพเมืองมนุษย์กลับเริ่มปรากฏชัดขึ้นอืกครั้ง ที่สุดผู้เขียนก็ต้องอยู่ใต้เงาเมฆเหมือนเดิม เห็นเมืองอุบลราชธานี เริ่มคิดถึงภาระกิจในวันนี้ ต้องมาพบญาติมิตรที่นัดกันไว้ ถามว่ายังอยากอยู่สวรรค์ต่อไหม ขอตอบว่าอยาก แต่ผู้เขียนก็หมดเวลา ไม่มีเงิน ไม่มีบุญ ที่จะดลบันดาล ให้เที่ยวบินนี้ ลอยล่อง พาผู้เขียนให้ท่องไป ในอีกดินแดนหนึ่ง
เมื่อเครื่องแตะรันเวย์ ผู้เขียนก็บอกตัวเองว่า และแล้ว เราก็ต้องกลับคืนสู่สถานที่คุ้นเคย มีบ้าน มีต้นไม้ มีผู้คนที่รูปร่างเหมือนเรา ต้องไปหาคนรู้จัก ไปทำกิจกรรม ไป....ฯลฯ.....
แต่สิ่งหนึ่งที่ยังให้คำตอบยืนยันไม่ได้ว่า เรากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้วหรือ...หรือเรากำลังเข้าสู่โลกแห่งความฝันฉากต่อไป ถ้าโชคดีระหว่างฝัน ทำให้ผู้เขียนมีกำลังจะซื้อน้ำมันเติมเครื่องบินได้ ผู้เขียน ก็จะมีโอกาสลุกขึ้นตื่น และเดินทางต่อในแผ่นดินไกลโพ้น ที่อธิบายให้ใครฟังไม่ได้ นอกจากไปกันเอง.....
.......เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป........
ความเห็น (20)
- เป็นบุญวาสนาที่ได้พบหน้าซึ่งกันและกันครับ
- อิอิ
น้องรุ่งค่ะ
ซาบซึ้งใจพร้อมกับอิ่มบุญบารมีคะ สาธุ สาธุ สาธุ
สวัสดีค่ะ
พี่เองก็มีความสุขที่อยู่ท่ามกลางน้องๆที่น่ารัก ให้เกียรติ และดูแล ทำอะไรไม่เป็น น้องๆก็มาช่วยทำให้ เป็นบุญวาสนาเช่นกันค่ะ แล้วนี่เราพบกันในความฝันหรือความจริงคะ
สวัสดีค่ะพี่Moo
ขอให้พบกันทั้งในความฝันและความจริงนะคะ บางครั้งเหมือนจะนึกได้ บางครั้งเหมือนนึกไม่ออก เวลาเราพบกันค่ะ น้องลืมถามดาวดาวไป ว่าเจ้ากำความลับอะไรของข้าไว้ บอกหน่อย
- พี่รุ่งคะ...
- แวะมาให้เห็นหน้ากันลืมค่ะ
- มาเรียนรู้ธรรมะจากพี่สาวผู้น่ารักค่ะ
สวัสดีค่ะ
ตามมาซึ้งกับสัจธรรมค่ะ
สวัสดีค่ะ
ใครจะลืมน้องสาวสีชมพูได้ลง ธรรมะเล็กๆ บนเครื่อง สงสัย หิวข้าวจนตาลาย เลยเริ่มนึกถึงความตายค่ะ
มีภาพลงอีกไหม เทคนิกอย่างไรภาพจึงเป็นสีน้ำเงินอย่างนี้ อยากรู้จัง
สวัสดีค่ะพี่sasinanda
พวกเราขอบคุณขนมกล่องพิเศษของพี่ค่ะ กำลังนอนยาวเหยียดกัน ฟังพวกเราแลกเปลี่ยนความคิดเห็น แหมพี่บางทรายเอาขนมมาแจก ตรงเวลาพอดี หายง่วงค่ะ อยากให้พี่มาด้วยจัง สดชื่นมากๆค่ะ
- น้องรุ่งครับ
๑. เป็นคนชอบอ่านหนังสือมากใช่ไหม
๒. เป็นคนชอบเขียนใช่ไหม
๓. เป็นคนมีความฝันใช่ไหม
อือ...เขียนดีมากครับ เหมือนมีอาชีพทางด้านนี้เลยหละ สาระก็น่าสนใจมาก ดูจะมาจากส่วนลึกของใจนะ ชอบครับ
สวัสดีค่ะพี่บางทราย
ทายใจน้องถูกหมดเลย เคยบอกพี่ไปแล้วเนาะ ในคืนวันนั้น ว่า ทุกอย่างที่เขียนมาจากใจจริง
ก็เป็นน้องพี่บางทรายนี่ค่ะ เขียนไม่ดีจะขายหน้าเขา ต้องตั้งใจเป็นพิเศษค่ะ
- เมื่อไรน่า
- เราจะหากันเจอ
- ฮือๆๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีค่ะอ.ขจิต
....คงเป็นรอยบุญมาหนุนนำ....
....รอยกรรมรอยเกวียนหมุนเปลี่ยนเสมอ.................
........................................................................
แม้มีอุปสรรคขวากหนาม......
....ขอตามมิยอมพลัดพรากจากกัน.................
แต่เราคงไม่ได้สัญญากันไว้ แต่ปางก่อนค่ะ จึงตามกันไม่เจอ.................
แค่ปรับปุ่มปรับแรงดึงดูดของโลก ใจก็ไม่ต้องลงมาแตะพื้นดินครับ
สาธุกับบุญที่สั่งสมมาดีแล้วครับ
สวัสดีคะ
ขณะที่นั่งเครื่องเกิดความคิดตามที่ถ่ายทอดออกมา เป็นความรู้สึกเหมือนให้หยุดคิด มองเห็นเป็นวัฏจักร พ้นจากที่มา ขึ้นสู่จุดสูงที่สงบสวยงาม และแล้วก็กลับลงมาสู่ที่เดิมอีก
เราจะไม่ต้องรู้สึกแตกต่างมาก แค่เราปรับใจเราเองก่อนใช่ไหมคะ ต่อให้อยู่ที่แห่งใด ก็ไม่รู้สึกแตกต่าง ทำให้ได้ ทำให้มาก กอ่นจะได้หลุดพ้นวงจร
สาธุ สาธุ สาธุ
คนที่มีประสบการณ์ตกเครื่องบิน เขียนความรู้สึกตอนบินได้คุ้มค่าบินจริงๆ อิอิ
สวัสดีค่ะพ่อครู
พ่อสำบายดีบ่ คิดฮอดหลายเด๊อ คิดฮอดซูมื่อ
เครื่องบินทำให้เรามีประสบการณ์ ก็เอามาเป็นประโยชน์เสียเลย คิดแบบ ให้หายฟุ้งซ่านค่ะพ่อ
พ่อดูแลตนเองเน้อ...ยินดีกับรางวัลเกียรติยศ ที่จะได้รับในเร็ววันนี้ คงได้ไปแอ่ว มหาชีวาลัย แล้วจะได้กลับมาเขียนให้ระบือโลกเลยค่ะ
สวัสดีครับ พี่รุ่ง
ดีใจจัง คนหลังก็ลาว อ้าวไม่ใช้ ดีใจจังที่ได้รู้จักลูกพ่อเดียวกัน ขณะนี้ก็มีพ่อทั้งทางโลกและทางธรรม คนเดียวกัน บุญจัดสรร แล้วครับ
สวัสดีค่ะคุณครูเสือ
ประทับใจทั้งครอบครัวเลย มีคุณแม่บ้านที่อารมณ์ดี ฉลาดมากๆ วันหลังต้องเขียนถึงสักหน่อย น้องเขาจะว่าอะไรไหม มันประทับใจค่ะ ครูเสือเอง ก็มีน้ำใจมาก รู้สึกปลอดภัย อบอุ่นดี พี่หมูบอก ครูเสือเขานั่งสมาธิด้วย พี่เห็น ขอ สาธุ สาธุ สาธุ นะคะ
พี่ชอบอ่านธรรมมะของคุณรุ่ง
อ่านทีไรทำให้คิดถึงสัจธรรมได้ทุกครั้งค่ะ
สวัสดีค่ะพี่อุบล
ขอบคุณพี่มากค่ะ ที่ชอบอ่านบันทึกของน้อง ความรู้ยังน้อยค่ะ ต้องศึกษาอีกมาก เขียนตามอาการที่มันเกิดขึ้น ในคราวนั้นๆค่ะ หากจะมีสาระต่อผู้อ่าน ก็รู้สึกปิติใจ และจะตั้งใจนำเรื่องราวมาเล่าสู่กันฟังต่อไปค่ะ