[25]ตัวเกลียดหอยโข่ง : ไอ้หมาบ้าเนี่ย แจ๊ด ๆ แว๊ด ๆ
ในโลกของ G2K หอยโข่งมีแต่คนรัก แต่ใครจะรู้ ในโลกความเป็นจริง ที่ปางมะผ้า ชีวิตของโข่ง ก็ไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบกุหลาบเหมือนกัน
ทุก ๆ เช้า ยายกาแฟลงมาทำงาน ที่คลินิก เจ้าลูกชายหอยโข่งก็มาดักรออยู่ที่แผงขายกับข้าวของป้าดา เจ้าเก่า ที่มานั่งอยู่นี่เพราะมารอกินตับปิ้งอยู่ เค้าได้กินของเค้าทุกวันค่ะ มารอทำน้ำลายยืด เดี่ยวแม่มันก็ต้องซื้อให้ อยู่วันยังค่ะ วันละ 10 บาท ป้าดารับทรัพย์เหนาะ ๆ เฉพาะค่าตับปิ้ง อาทิตย์ละ 50 บาท เดือน ละ 200 บาท ปีละ 2,400 บาท เป็นอย่างต่ำ (คำนวณเล่น ๆ) วันไหน เจ้าโข่งไปอยู่บ้านพ่อ ไม่มาวิ่งเล่นให้เห็น ป้าดาเป็นต้องถามหาอยู่ร่ำไป สงสัยคิดถึงลูกค้าประจำ
เมื่อก่อนป้าดา เห็นเจ้าโข่งแกก็เอ็นดู ให้กินเองเรื่อยจนเจ้าโข่งมักติดใจ เสียงรถป้าดามาถึง หล่อนก็จะวิ่งตาม และวน ๆ เวียน ๆ อยู่ใกล้ ๆ เอาจนได้กินนั่นแหล่ะ ถึงจะแล้วใจ แม่มันรู้ก็เดือดร้อน ต้องไปขอป้าดา ว่าอย่าให้มันเล้ย กลัวมันติดใจแล้วจะมาวน ๆ เวียน ๆ แถวนี้
พอไม่ให้ หล่อนก็ทำตาละห้อย มาคลอ ๆ เคลีย ๆ ออด ๆอ้อน ๆ อยู่นั่น จนน้อง ๆ พยาบาลมั่ง หรือ ญาติคนไข้คนอื่น ๆ สงสาร ซื้อให้กินอีก ร้อนถึงยายกาแฟ ต้องไปบอกป้าดาอีกรอบ ป้าช่วยบอกคนอื่น ๆ ด้วยว่าอย่าซื้อให้กิน กำลังลดน้ำหนัก หอยโข่งอยู่ ป้าดาก็รับปากอย่างแข็งขัน (หลัง ๆ นี่ไม่ค่อยเชื่อยังไง ไม่รู้ ต้องมีแอบให้กันแน่ อะไรจะกลมเกลียวกันขนาดนั้น )
ก็เป็นเหตุว่า ทำไม ทุกเช้า เมื่อยายกาแฟเดินไปทำงาน จะต้องไปแวะซื้อ ตับปิ้ง หรือ เครื่องในไก่ทอด วันละไม้ เอาของไปเก็บในห้องทำงาน แล้วเดินถือตับปิ้ง สูง มีลูกชายตัวเขื่อง วิ่งพลางเดินพลาง บางทีก็พยายามกระโดดงับ กลับไปจนถึงบ้าน และ ขังเจ้าตัวเขื่องไว้
เราคนทำงาน ก็ต้องรู้บ้าง กาลเทศะ อะไร ควร ไม่ควร การมีหมาของเราไม่ว่าเราจะรับรองแค่ไหน ก็ว่าไม่ได้ คนรักก็มีคนเกลียดก็เยอะ ...เจ้าโข่ง ...เห็นเชื่อง ๆ และเป็นมิตร อย่างนี้ก็มีคนเกลียดเหมือนกัน ...คนจะเกลียด ยังไงก็เกลียดอยู่วันยังค่ำนะ..ห้ามกันไม่ได้..และที่นี่ ก็มี "ตัวเกลียดหอยโข่ง"
..เมื่อก่อนตอนเค้ายังเด็ก ๆ ยังขับถ่ายไม่เป็นที่ ..ยายกาแฟก็ต้องจูงไปหัดถ่าย แต่เช้านอกบ้าน ..ใหม่ ๆ ก็ต้องพยายามตื่นแต่เช้า เพราะตื่นไม่ทัน เป็นเช็ดอึ ใหม่ ๆ ก็ตามเค้าค่ะ จนเค้าถ่ายเป็น ..ตรงไหนที่เป็นที่โล่ง ๆ ดูจะไม่สะอาดตา ก็ตามล้าง ตามเช็ด ตามเก็บ .. ตรงไหน เป็นที่รกชัฏ ก็แล้วไป ..
จนมาช่วงหนึ่ง ก็เลิกตาม ช่วงเลิกตามใหม่ ๆ ก็เป็นเรื่อง เจ้าโข่งไปอึกลางสนามหญ้า ตัดใหม่ สวยงามสวยเด่น เป็นสง่า อึกองเบ้อเริ่ม ตามประสาหมาเด็ก ตัวโต ยายกาแฟ ยังไม่ทันลงไปทำงาน หรือ ตามล้างตามเก็บ ก็มีเสียงแผดร้อง คำรามสนั่นหวั่นไหว ของ"ตัวเกลียดหอยโข่ง" ...”โอ๊ย ทำไมมาขี้ตรงนี้ ไอ้หมาบ้า บอกว่าอย่าขี้ตรงนี้ เจ้านายแกไปไหน หา” อิอิอิอิ .. ยังไม่จบ ค่ะ ต่อด้วย พี่ๆ คนสวน ต้องเอาดินสีแดง ๆ มากลบ กองอึ ร้อนถึงกาแฟ ต้องตามไปเคลียร์ จนหลัง ๆ ต้องคอยไปบอกคนสวน ว่าถ้าเห็นหอยโข่งจะอึ ช่วยคอยไล่ให้ด้วย หรือ ถ้ามันอึ ไปแล้ว ช่วยมาบอกละกัน จะตามไปเก็บ หลัง ๆ ก็ไม่เคยเห็นมาบอกซักที ชะรอยเจ้าโข่ง คงจะรู้แล้ว ว่าที่ไหน ควรไม่ควร “ที่ไม่ควรขี้ ก็อย่าพร่ำพิไรขี้”
บ้านพัก ที่โรงพยาบาล จะเป็นบ้านเป็น หลัง ๆ ไม่มีรั้วกัน บ้านของยายกาแฟ ดั๊น ไปใกล้กันกับ บ้านของ “ตัวเกลียดหอยโข่ง” ใกล้แค่ถนนกั้น อิอิอิ ฟ้าลิขิต ค่ะ เราเลยเป็นคนบ้านติดกัน ที่ต่างกัน อย่างกับ ฟ้า กับ เหว เจ้าหอยโข่ง เจ้าโข่ง เองบ่อยครั้งก็ ไม่รู้ชะตาเงาหัวตัวเองเท่าไหร่ ชอบนักตรงที่เค้าไม่ให้ไป ...เจ้าโข่งชอบไปฉี่ บ้านเขา .. (อึรึเปล่านี่ไม่ทราบ เพราะไม่เคยเห็น) ..ถ้าวันไหน ตาไวเห็นทัน ก็จะต้องคอยไล่ อยู่ร่ำไป ... วันไหน เห็นไม่ทัน ก็จะมีเสียงเอ็ดอะโร ลอยขึ้นมา ให้ได้ยิน เฮ้อ หนา คนเรา อยู่ดี ๆ ไม่ว่า ดี ไปเอาหมามาทำลูก บ่นให้คุณ อัยการได้ยิน คงบอกว่า “โสน้าหน้า” (แปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไม คุณอัยการ รู้จักมุขบ้านเรา มากเหลือเกิน อิอิอิ )
หลัง ๆ มานี่ หอยโข่ง ชอบมารอยายกาแฟอยู่ หน้าที่ทำงาน ซึ่งถือว่าเป็นบริเวณเขตโรงพยาบาล สัตว์เลี้ยงห้ามเข้า (ฝ่าฝืนมีโทษถูกขัง 2 เดือน หรือ ปรับ 200 กระสอบ อิอิอิ ) ..ยายกาแฟก็ไม่ได้สบายใจนัก หากไอ้ลูกชาย จะมาเตร็ดเตร่ อยู่แถวนี้ .. เขตโรงพยาบาลก็ไม่น่าจะมีสัตว์เลี้ยง ก็ต้องค่อยไล่กันอยู่เรื่อย .. จนต้องได้บอกน้องๆ คนงาน ว่าช่วยคอยไล่ให้ด้วย ..
มีวันหนึ่งไอ้ลูกชายมารอ ที่หน้าห้องทำงาน แม่มันก็มัวยุ่ง ๆ จู่ ๆ ก็มีเสียงเอ็ดตะโร แว่วมา
“โอ๊ย ไอ้หมาบ้า มาทำอะไร แถวนี้ นี่เป็นเขต โรง’บาล นะ หมาห้ามเข้า ไป ไป๊ นี่เจ้านายแกอยู่แถวไหนเนี่ย มาปล่อยหมา แถวนี้ นี่ใครอยู่แถวนี้ ช่วยไล่หมาหน่อยสิ” แจ๊ด ๆๆ แว๊ด ๆๆ บลา ๆๆ ผู้เขียนก็โผล่หัว ออกไปดู เจ้าของเสียง “ตัวเกลียดหอยโข่ง” กำลังยืน เท้าสะเอว ชี้มือ ชี้ไม้ พลางบ่น พูดกับหอยโข่งไปพลาง เหมือน หนึ่ง ว่าคุย กันกับมนุษย์ เจ้าโข่ง ก็ทำหน้า บ๊องแบ๊ว (ไม่ใช่แอ๊บแบ๊ว) มองหน้า กระดิกหางให้ คง งง ๆ ว่ายายคนนี้มาพูดอะไรหว่า ... พอผู้เขียนเดินออกไป เจ้าโข่งเห็นหน้าแม่มัน ก็กระดิกหางแรงขึ้น “ตัวเกลียดหอยโข่ง” ยิ่งโมโหหนัก
“ พูดแล้วยังจะมากระดิกหางอีก ฉันไม่ได้ พิศวาสเธอหรอกนะ แจ๊ด ๆ แว๊ด ๆ “ ผู้เขียน จึงเดินไปลากคอหอยโข่งออกจากจุดเกิดเหตุ พลางบอกว่า “ขออภัย กำลังจะเอาไปเก็บ” ก็มีเสียง พี่คนงาน พูดแว่ว ๆ มา แบบ เบา ๆ แต่เบาไม่พอ เราก็พอได้ยิน
“ เอ้อ หมอเฮานี่เก่งขนาด อู้กับหมาก่อฮู้เรื่อง เนาะ อู้อยู่ฮั่นนะ เป๋นจ๊ะ เป๋นนะ อย่างกะไอ่หอยโข่งมันฮู้เรื่อง นิ”
อิอิอิ (แปลว่า คุณหมอเราเก่งมากเลย พูดกับหมาก็รู้เรื่อง พูดอยู่นั่นแหล่ะ อย่างกับไอ้หอยโข่งมันจะรู้เรื่องแน่ะ)
“ตัวเกลียดหอยโข่ง” ค้อนพรืด เดินโกรธหน้าดำหน้าแดง เดินจากไป แต่ ยายกาแฟ ขำกิ๊ก อิอิอิอิ
ความเห็น (15)
อิอิ
ตัวเกลียดหอยโข่ง...แถมยังคุยกับหอยโข่งรู้เรื่องหมดเลย
นึกภาพได้แจ่มชัดทุกขั้นตอนครับ....
ขอแนะนำว่า พาเจ้าหอยโข่งนั่งชักโครก เลยครับ
ให้ "ตัวเกลียดหอยโข่ง" นั่นแหละ เป็นคนสอน เพราะว่าเขาพูดกับหอยโข่งรู้เรื่อง..อิอิ โสน้าน่า
- หวัดดีเจ้า น้องเอก
- นึกภาพออกเลยกาเจ้า
- เห็นภาพ หลอน เป๋นตั๋ว เป๋นติ่น
- เลยใจ้ก่อ
- อิอิอิอิ
- ใช่แล้วแหละ "You know who"
- เป็น"ตัวเกลียดเอก"
- ด้วยนะเออ
- ลืมไปนะ น้องเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
- ช่วงนี้อยู่แถว ๆ ปายหรือ
- ไม่ค่อยได้เจอกันเลย
- คงสบายดีนะ
- วันก่อน ที่เจอก็ไม่ได้คุยกันดี
- สวัสดีค่ะ คุณ สะ-มะ-นึ-กะ
- น่าเสียดาย
- ตอนนี้ โข่ง"ขี้" เป็นที่เป็นทางแล้วค่ะ
- สอนไม่ทัน
- อิอิอิ
Yes sssss!!! I know
- เห็นเป๋นตั๋วเป๋นติ่นเลยครับผม
- หอยโข่งออกจะน่ารัก ...ทำไมไล่มันได้ลงคอ
- ผมก็คงน่ารักไม่แพ้หอยโข่ง ถึงประสบชะตากรรมเดียวกัน
- น่าสงสารชะตาหมาน้อยตี้น่าฮัก
- ----------------------------
ช่วงนี้อยู่ที่ปายได้สองสามวันแล้วครับ มีงานที่ต้องเดินทางไปมาบ่อยๆครับ คิดว่าตลอดเดือน พย.คงอยู่ไม่ค่อยเป็นที่ครับ
ธ วั ช ชั ย
สวัสดีครับ
- เอ สงสัยจะไม่ใช่แค่เกลียดหอยโข่ง
- แม่หอยโข่งคงจะโดนหางเลขไปด้วยนะเนี่ย
- สรุปว่า ยังหลอนอยู่ ว่างั้น
- น้อง เอก จตุพร วิศิษฏ์โชติกูร
- สองหนุ่ม เอก กับ สุพัฒน์
- จะออกรอบ ไปวันไหนเอ่ย
- เที่ยวเผื่อ เจ๊ ตวยเน่อ
- ฝากความระลึกถึง ให้หลาย ๆ คนเลย
- รู้จักไม่หมด
- อิอิอิ
- (อิจฉา คนชีพจรลงเท้า ไม่รู้เมื่อไหร่ จะหมดกรรม เฮ่อ)
- คุณ ธ วั ช ชั ย
- แหม๊ ๆ พูดยังกับตาเห็น
- อิอิอิอิ
- แม่มันโดนัวเลขเลยแหล่ะ
- เต็ม ๆ
คุณธวัชชัย พูดเหมือนตาเห็น อย่างนี้ซื้อหวยน่าจะถูก รางวัลที่ ๑ ด้วยนะครับ
----------------
ผมกับน้องสุพัฒน์ ออกจากปาย ๙ โมงวันนี้ เดนทางจาก สนามบิน ชม. เวลาบ่ายๆครับ ถึงอุดรก็อีกชั่วโมงต่อไป
วันที่ ๑๙ ไม่แน่ใจ ผมจะไปเป็นวิทยากร ร่วมกับ รศ. ดร.รัศมี ที่ บ้านไร่ ปางมะผ้าครับผม
coffee_mania
- จุ๊ ๆๆๆๆ
- น้องเอก จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร
- ม่ายอาว ม่ายพูด
- อิอิ
คงผูกพันกับหมามาก เขียนเสียจนนึกภาพออก แสดงว่าเป็นคนมีใจเมตตากรุณา ที่ชอบเลี้ยงสัตว์ แต่ถ้าเลี้ยงคนต่างกันนะ
- สวัสดีค่ะ คุณ ว่าที่บัณฑิต
- ก็เป็นความผูกพันธ์
- แต่ก็คนก็ต้องต่างกัน
- อยู่แล้ว
- ขอบคุณ ที่แวะมาเยี่ยมชมค่ะ
- เขียนถึงหอยโข่ง จนน่าอิจฉาเลยนิ เห็นด้วยกับหลาย ๆ คนนะที่ว่าคุณแม่หอยโข่งรักหอยโข่งมากจนเขียนบรรยายได้ราวกับตาเห็น >> ยายไม่เห็น >>. น่าสงสารยายเนอะ
- นี่ถ้ามีลูกข่างมาให้รัก คุณแม่หอยโข่งจะเขียนถึงลูกข่าง ( หมายถึงแควน รู้จักป้ะจ๊ะ ) อย่างไรบ้าง จะรออ่านอีกนะคะ
- สวัสดีค่ะ อาจารย์ นาง พรรณา ผิวเผือก (ไม่มีชื่อกลาง)
- ขอบคุณที่ชมค่ะ
- แต่มีคนบอกว่า
- ชะรอย ยายกาแฟ แม่หอยโข่ง
- เคยเป็นหมามาก่อน
- เลยคุยกันรู้เรื่อง
- อิอิอิ
- พูดถึงลูกข่าง ที่แปลว่า แควน
- เขามีขายกันที่ไหน หรือคะ
- จะหาไว้ซักตัว
- ไว้ดูเล่น
- เอิ้ก ๆๆๆ