หลายท่าน เรียกขานพ่อ ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ว่า “ปราชญ์” แต่สำหรับผมแล้ว “ตัวตนของพ่อ” ในโลก G2K นั้น ผมขออนุญาตเรียกว่า “ราชสีห์แห่งอีสาน” (ราชสีห์แห่งที่ราบสูง) ก็แล้วกัน <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และถึงแม้ผมไม่เคยเอ่ยปากขอเป็น “ลูก” คนหนึ่งของพ่อ แต่ก็เชื่อว่า “พ่อ” จะไม่รังเกียจที่จะรับผมเป็นลูกชายคนหนึ่งในโลก G2K </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> </p><p></p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และนี่คือวาทะแห่งชีวิตที่พ่อได้บอกกล่าวต่อผู้คน ที่ผมอยากให้ท่านได้ยิน .. ย้ำอีกครั้งนะครับ “ได้ยิน !” .. ไม่ใช่ “ได้อ่าน !” </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><ul>
</ul><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">หมายเหตุ : นี่เป็นบันทึกที่เก็บตกจากช่วงเวลาที่พ่อครูบาฯ พักยกบนเวทีแห่ง G2K</p><ul><li><div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0pt"></div></li></ul>
ขอต้อนฮับสู่นาครพิงค์นะเจ้า
อยู่หาดใหญ่ก็อุ่นใจ....ที่นี่....จิตวิญญาณมาตามสายได้...ไม่น่าเชื่อ...อุ่นใจได้ถึงหาดใหญ่....นอกจากอุ่นใจแล้วยังมี อิจฉาเล็กๆ...(ล้อเล่นค่ะ)
สวัสดีครับพี่แผ่นดิน
สวัสดีครับ
ยินดีนะครับที่คุณเม้ง.. และขอบคุณนะครับที่ให้เกียรตินำบันทึกนี้ไปรวมไว้ในบันทึกรวมวาทะ...
ขอบคุณอีกครั้งครับ -